Η Εθνική μας ηττήθηκε από την Ολλανδία και τώρα θα περιμένει να μάθει τον αντίπαλο της στα μπαράζ του Μαρτίου. Δυο παίκτες της όμως μόνο χαμένοι δεν βγήκαν απο το γήπεδο τη Δευτέρα το βράδυ: μιλάω για τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο, που κράτησε ζωντανή την Εθνική μας μέχρι τέλους, και τον Φώτη Ιωαννίδη που κατέπληξε στο σωστό παιγνίδι. Κι αν ο Βλαχοδήμος είναι ήδη στην Αγγλία κάτι μου λέει πως ο φορ του ΠΑΟ πρέπει να ετοιμάζεται.

Δεν χωρά αμφιβολία πως ο Φώτης Ιωαννίδης είναι ο πιο βελτιωμένος Ελληνας παίκτης την τελευταία τριετία – περισσότερο βελτιωμένος και από τους δυο ταλαντούχους μικρούς του ΠΑΟ, τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη, που διετία ακόμα στην Σουπερλίγκα δεν συμπλήρωσαν. Ο Ιωαννίδης έχει ήδη γράψει τρία χρόνια συμμετοχών στον ΠΑΟ και στα δυο τελευταία από αυτά, χάρη και στην καλή δουλειά που κάνει μαζί του ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, η πρόοδός του είναι αλματώδης.

Πορεία καθόλου εύκολη

Αξίζει να δούμε λίγο την πορεία της καθιέρωσής του γιατί για μένα αποτελεί τον σωστό τρόπο για να μεγαλώσεις ένα ποδοσφαιριστή. Ο Ιωαννίδης έφτασε στον ΠΑΟ από τον Λεβαδειακό το καλοκαίρι του 2020 χωρίς τυμπανοκρουσίες. Κουβαλάει στο βιογραφικό του 49 εμφανίσεις και 8 γκολ στο σκληρό πρωτάθλημα της Σουπερλίγκ2. Δεν τον παρουσιάζουν ως σούπερ ταλέντο, δεν γράφεται για αυτόν σχεδόν τίποτα για τις πρώτες εμφανίσεις του στα φιλικά. Επιπλέον ξεκινά και με ένα τραυματισμό που τον αφήνει έξω τρεισήμισι μήνες. Αλλά ο Μπόλονι που στο μεταξύ έχει έρθει στον ΠΑΟ τον ρίχνει αμέσως στα βαθιά. Ο μικρός παίζει 20 λεπτά περίπου στην Τούμπα σε ένα ματς που ο ΠΑΟ χάνει με 2-1. Αλλά στο πρώτο ματς που ξεκινά βασικός – κόντρα στον Απόλλωνα στην Ριζούπολη – σκοράρει.

Ο Ιωαννίδης ξέρει πως δεν υπάρχει ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια πρώτη καλή εμφάνιση. Ετσι αρπάζει όλες τις πρώτες ευκαιρίες που του δίνονται και στην συνέχεια. Αφού κάνει ένα καλό, αλλά όχι εντυπωσιακό πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν με τον ΠΑΟ (17 εμφανίσεις, τις πιο πολλές ως αλλαγή και 4 γκολ) την επόμενη σεζόν συναντά τον Γιοβάνοβιτς. Και για να καθιερωθεί θα πρέπει να κάνει κάτι δύσκολο: να τον κερδίσει. Διότι δεν προβάλλεται ως «ο χαρισματικός μικρός που πρέπει να αξιοποιηθεί» κτλ. Καλά καλά κι ο ίδιος δεν ξέρει να θα μείνει στον ΠΑΟ. Μένει ως τρίτος φορ πίσω από τον Μακέδα και τον Καρλίτος. Αλλά δεν απογοητεύεται.

Η γνωριμία με τον Ιβαν

Στο δεύτερο ξεκίνημά του στον ΠΑΟ ο Γιοβάνοβιτς του δίνει χρόνο συμμετοχής, όχι τσιγκούνικα. Ο Ιωαννίδης παίζει ημίχρονα αλλά και πάλι σκοράρει όταν ο κόουτς του δίνει φανέλα βασικού: αυτή τη φορά κόντρα στο Βόλο στο δεύτερο ματς που θα βρεθεί στους έντεκα που ξεκινούν. Τη δεύτερη σεζόν παίζει πιο πολύ (26 ματς στο πρωτάθλημα και 7 στο κύπελλο, τα πιο πολλά ως αλλαγή) και δεν σκοράρει και πολύ παραπάνω: τα γκολ του είναι έξι. Όμως στο τέλος της σεζόν έχει πετύχει κάτι σπουδαίο που τότε δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε: στην εσωτερική ιεραρχία του ΠΑΟ ξεπέρασε και τους δυο έμπειρους παίκτες που είχε μπροστά του. Στην τρίτη του σεζόν στην ομάδα έχσει κερδίσει θέση κανονικότατα έστω κι αν ξεκινά ως αναπληρωματικός του Σπόραρ. Κι αυτό τον βοηθά να αποκτήσει μεγαλύτερη σιγουριά – πράγμα που φαίνεται. Ολοκληρώνει την σεζόν με 36 παρουσίες στο πρωτάθλημα. Τα γκολ του πάλι δεν είναι πολλά (7 μόλις), αλλά έχει προσφορά σε πολλούς τομείς: κερδίζει πέναλτι, δίνει ασίστ – πείθει όχι απλά για την χρησιμότητα του αλλά για το απαραίτητο της παρουσίας του. Κάθε συζήτηση των οπαδών του ΠΑΟ για ενίσχυση της ομάδας στη θέση του φορ δεν αφορά τον Ιωαννίδη, αλλά τον Σπόραρ. Κι αυτό τα λέει όλα.

Και στην Εθνική με την πρώτη

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την παρουσία του στην Εθνική. Εχει παίξει ελάχιστα στη Νέων (μόλις τέσσερα ματς) προφανώς γιατί αγωνίζεται στον Λεβαδειακό και οι εκλέκτορες δεν έχουν μάτια για παίκτες που παίζουν στην ομάδα του Γιάννη Κομπότη. Παίζει λίγο και στην Ελπίδων. Δεν είναι κακό ούτε αυτό. Διότι παίρνει ένα μάθημα: κανείς δεν θα του χαρίσει τίποτα και πρέπει για να τα καταφέρει να δουλέψει πιο σκληρά από όλους. Το ό,τι δεν καταγράφεται ως κάποιου είδους φαινόμενο που προκαλεί θαυμασμό στις μικρές Εθνικές και στα πρωταθλήματα των Νέων έχει μια ευεργετική συνέπεια στο χαρακτήρα του. θα κληθεί στην Εθνική, όχι γιατί έχει κάποιους που μιλάνε για αυτόν εγκωμιαστικά, αλλά γιατί κέρδισε το δικαίωμα στο γήπεδο και μόνο. Εχει παίξει μόνο επτά ματς: δυο από αυτά (με την Μάλτα και την Ουγγαρία) φιλικά και ασήμαντα. Δεν έχει ξεκινήσει σε κανένα ματς στον όμιλο των προκριματικών. Αλλά στο δυσκολότερο, αυτό με την Ολλανδία, ο Πογιέτ όχι μόνο ποντάρει σε αυτόν, αλλά τον έχει προετοιμάσει ότι θα είναι ο βασικός του εδώ και μέρες. Κι ο Ιωαννίδης πάλι κάνει ένα μεγάλο ματς σε αυτό το παιγνίδι που είναι ουσιαστικά το ντεμπούτο του. Και μάλιστα «τρέχει» σε όλο το ματς τον Ακε, ένα αμυντικό της Μάντσεστερ Σίτυ, πράγμα από μόνο του ικανό να τραβήξει τα βλέμματα πολλών ομάδων: από αυτή κιόλας την Κυριακή πολλοί θα τον παρακολουθούν περισσότερο.

Ένα ώριμο παιδί

Η απλή ανάγνωση του βιογραφικού του επιτρέπει να καταλάβεις πως ο παίκτης του ΠΑΟ έχει ανεβεί τα σκαλάκια ένα ένα χωρίς να κόψει δρόμο. Έφτασε στον ΠΑΟ. Κέρδισε μια θέση στο ρόστερ του. Κέρδισε την προσοχή του προπονητή του. Εγινε χρήσιμος, μετά απαραίτητος και στη συνέχεια βασικός. Έφτασε στην Εθνική, πάλεψε για μια θέση σε αυτή, άρπαξε την ευκαιρία. Η πρόοδός του καταγράφεται με παιγνίδια, όχι με δημοσιεύματα. Φαίνεται στο γήπεδο και δεν έχει να κάνει με καλά λόγια: τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία και όχι με υπερβολές. Κι όλα αυτά εξηγούνται αν τον ακούς να μιλάει. «Αντιλαμβάνεσαι μόνος σου τα όσα πρέπει να βελτιώσεις. Τα βλέπεις, στα εξηγούν και οι προπονητές ή οι αναλυτές της ομάδας σου. Τον τελευταίο χρόνο είχα βρει κάποιες αδυναμίες για τις κινήσεις μου στο πώς να ανοίγω τον χώρο, να βοηθώ τους συμπαίκτες μου και να είμαι σε θέσεις να σκοράρω. Είναι κάτι που δούλεψα και συνεχίσω να δουλεύω, όπως και τα τελειώματά μου» λέει στην τελευταία του συνέντευξη στο Sport Fm. «Προσωπικά ό,τι συμβαίνει τα αφήνω πίσω, είτε είναι επιτυχία, είτε αποτυχία. Ο μόνος τρόπος να ξεχάσεις μια αποτυχία, είναι να συνεχίσεις και ο μόνος τρόπος να έχεις ξανά επιτυχίες είναι να αφήνεις πίσω την προηγούμενη. Έχουμε πολλά παιχνίδια και προσωπικά μου αρέσει αυτό γιατί έχεις συνεχώς προκλήσεις μπροστά σου» λέει. Αν ειδικά έχετε παιδιά που θέλουν να γίνουν επαγγελματίες αθλητές σας καλώ να την ακούσετε. Για να τα μάθετε να μιλάνε έτσι. Ως ώριμοι άνθρωποι δηλαδή…