Από χθες όποιος με πλησιάζει με ρωτάει μόνο ένα πράγμα: αν θα προκριθεί ο Ολυμπιακός στον τελικό του UEFA Conference League. Δεν υπάρχουν ευχές του Πάσχα, ούτε καν οι γνωστές ερωτήσεις για το πως θα το περάσουμε: η βραδιά της Μεγάλης Πέμπτης είναι σαν να κατήργησε τις μέρες που ακολούθησαν – βοηθά και ο καιρός. Νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος θα ήθελε το ματς με την Αστον Βίλα να γίνει σήμερα κιόλας. Άλλοι μοιάζουν να έχουν τρελαθεί από την αγωνία, άλλοι ακόμα δεν το πιστεύουν, άλλοι απλά ανησυχούν. Εγώ λέω σε όλους να το χαρούν. Δουλειά της ομάδας είναι να προετοιμάσει την ρεβάνς με ψυχραιμία και σύνεση. Αλλά ο κόσμος του Ολυμπιακού πρέπει να το χαίρεται όλο αυτό. Γιατί είναι ωραίο.

Χαιρόμαστε για λάθος πράγματα

Στην Ελλάδα μεταξύ όλων των άλλων έχουμε ξεχάσει και πως να χαιρόμαστε – ίσως γιατί χαιρόμαστε συνήθως για λάθος πράγματα: για τις αποτυχίες των αντιπάλων πχ ή για αποφάσεις δικαστηρίων, για νίκες στα χαρτιά, για έρευνες εισαγγελικές, για ό,τι να ναι εκτός από το αληθινό ποδόσφαιρο, ίσως γιατί με αυτό η επαφή μας είναι μικρή. Ειδικά την χαρά με τις αποτυχίες των άλλων την έχουμε κάνει κομμάτι επιστήμη: τις περιμένουμε (με παράλληλα εν κρυπτώ αυτομαστιγώματα) απλά για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως έχουμε δίκιο. Ζηλεύουμε στα κρυφά και παίζουμε τους προφήτες καταστροφών στα φανερά μέχρι η αποτυχία των άλλων να γίνει κάτι σαν παυσίπονο.

Τα αυτομαστιγώματα τα συνηθίζουμε φυσικά και στις κρίσεις που έχουν να κάνουν με τις ίδιες τις ομάδες μας: ζούμε περιμένοντας καταρρεύσεις και δικαιώσεις. Δεν είναι παράξενο πως πολλά αυτομαστιγώματα υπήρξαν φέτος και μεταξύ των οπαδών του Ολυμπιακού φέτος – πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς την σεζόν του. Αλλά αυτές οι μέρες δεν είναι για αυτομαστιγώματα, ούτε για φόβους, ούτε για δυσάρεστες προβλέψεις, ούτε για άγχη: προσφέρονται απλά για υπερηφάνεια και χαρά.

Ο Ολυμπιακός ζει ένα παραμύθι που η ομάδα του προσπαθεί να μετατρέψει σε πραγματικότητα. Ισως την επόμενη Πέμπτη το καταφέρει, ίσως όχι: απέναντί του δεν έχει μια τυχαία ομάδα. Αλλά όλο αυτό που προηγήθηκε δεν θα σβήσει αν ο Ολυμπιακός δεν φτάσει στον τελικό: ίσα ίσα που πρέπει να λειτουργήσει ως απόδειξη πως όλα γίνονται. Με πίστη πάνω από όλα.

Ο τρόπος που αυτό θα γίνει

Τα όσα συνέβησαν στην πορεία του Ολυμπιακού στο UEFA Conference League δεν δικαιώνουν πολλά δυσάρεστα προηγούμενα που είδαμε στην χρονιά: ίσα ίσα. Αν ο Ολυμπιακός φρόντιζε να έχει τουλάχιστον ένα σέντερ μπακ σαν τον Κάρμο από την αρχή της σεζόν, αυτό και μόνο θα τον είχε γλυτώσει από πολλά δυσάρεστα. Αν δεν είχε χαθεί η εμπιστοσύνη στους προπονητές και δεν άλλαζαν όλοι μετά από δυο ήττες ενδεχομένως αυτό να είχε ως αποτέλεσμα μια καλύτερη ομάδα. Αν δεν γίνονταν 40 μεταγραφές και βάλε σε δυο χρόνια όλα θα ήταν σαφώς πιο απλά, πιο λογικά και πιο λειτουργικά. Όμως το μέγεθος του Ολυμπιακού είναι τέτοιο που του επιτρέπει να πρωταγωνιστεί σε ιστορίες όπως αυτή που ζει τώρα ακόμα κι αν όλα δεν έχουν ασχοληθεί αρμονικά για ένα απλό λόγο: γιατί η στόχευση αφορά πάντα το καλύτερο. Και γιατί όσα λάθη γίνονται είναι ακριβοπληρωμένα και δεν είναι αποτέλεσμα του πως θα βρεθούν φύκια που να μοιάζουν με μεταξωτές κορδέλες. Στα λάθη του και στα πάθη του ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη παραμένει οργανισμός: με επικεφαλής, με δομή, με οικονομικές υπερβάσεις, με στόχευση πάντα στο πως θα βρει καλούς παίκτες. Αν καταλάβαινε πως οι επιτυχίες του είναι και η καλύτερη απάντηση στους αντιπάλους του θα ήταν όλα καλύτερα. Θα είχε βρεθεί εκτός από τον σκοπό, που είναι πάντα το πως θα μεγαλώσει κι άλλο ο σύλλογος και ο τρόπος που αυτό μπορεί να γίνει πιο όμορφα.

Πολλά που δεν έχουν ξαναγίνει

Ο Ολυμπιακός χθες απέκλεισε στο πόλο την Μπαρτσελονέτα και έφτασε για μια ακόμα χρονιά στο Final 4. Την Τετάρτη του Πάσχα η ομάδα μπάσκετ θα επιδιώξει να γράψει κι αυτή την δική της ιστορία υπέρβασης φτάνοντας στο Final 4 της Ευρωλίγκας, αφού χρειαστεί να κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει: να κερδίσει το πέμπτο και καθοριστικό ματς ως φιλοξενούμενος. Την επόμενη Πέμπτη θα διεκδικήσει ένα εισιτήριο για τον τελικό του UEFA Conference League εκκινώντας στο Καραισκάκη με ένα 4-2 υπέρ του απέναντι στην Αστον Βίλα. Η νίκη του στο Μπέρμιγχαμ έγινε τεράστιο θέμα συζήτησης στην Αγγλία με προπονητές όπως ο Κλοπ και ο Γκουαρντιόλα να στέκονται σε αυτή και να προβλέπουν ότι η Πρέμιερ λιγκ μπορεί να μην έχει ομάδα σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Ο Ολυμπιακός ζει ως σύλλογος στην διάσταση της ευρωπαϊκής του επιτυχίας σε όλα τα σπορ γιατί αυτός πρέπει να είναι ο προορισμός του μετά τα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής του που συμπληρώνονται του χρόνου. Ο κόσμος που κάποτε έλεγε «μετράει μόνο το πρωτάθλημα και όχι οι πορείες» είναι έτοιμος πια για την αλλαγή σελίδας: τα όνειρα μπορούν σιγά σιγά να γίνουν τρόπος ζωής του ίδιου του συλλόγου που φυσικά έχει πάντα και τις ανάγκες του. Ο Ερασιτέχνης πχ ψάχνει ακόμα υποστηρικτές για να μπορεί να διεκδικεί ευρωκούπες και ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός πρέπει να φροντίσει να επιστρέψει στο Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά στο μεταξύ ο στόχος πρέπει να είναι το πως η ομάδα θα αθροίζει επιτυχίες – κι όχι απλά εγχώριες. Κι επιτυχία είναι αναμφίβολα να σε συζητάνε ο Κλοπ και ο Γκουαρντιόλα για κάτι που έκανες. Οχι στην Ελλάδα, αλλά στην Αγγλία – στο Χόλυγουντ της Πρέμιερ λιγκ.

Χαρείτε το

Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι πάντα και ακριβοδίκαιοι και κριτικοί. Οι αντίπαλοι θα είναι πάντα αντίπαλοι και πρέπει να είναι δυνατοί. Αλλά οι οπαδοί του Ολυμπιακού πρέπει πάντα να είναι οπαδοί: δίπλα στην ομάδα, κυρίως στα δύσκολα. Και σε αυτούς λέω πασχαλιάτικα μην ανησυχείτε αν θα προκριθεί ο Ολυμπιακός: χαρείτε ό,τι έχει μέχρι τώρα. Χαρείτε το απερίγραπτο και το απροσδόκητο της ιστορίας που ζει, το πέρα από την λογική κατόρθωμα. Γελάστε με όσους όταν ξεκίνησε η σεζόν πρόβλεπαν ευρωπαϊκές καταρρεύσεις βγάζοντας συμπεράσματα μετά την πρώτη αγωνιστική του Γιουρόπα λιγκ. Διασκεδάστε με την αγωνία όσων φοβούνται μήπως η σεζόν τελειώσει με τον Φορτούνη να σηκώνει μια ευρωκούπα – δεν είναι πολλοί νομίζω αλλά ο αγνός φόβος τους είναι διασκεδαστικός. Και καταλάβετε επιτέλους πως η αληθινή επιτυχία είναι ο τρόπος να κλείνουν στόματα: δεν χρειάζονται εξεγέρσεις, καυγάδες, καταγγελίες, πόλεμοι παρασκηνιακοί, εντάσεις που επιτρέπουν σε λαμόγια να θησαυρίζουν από αγωνίες και άλλα τέτοια ανάλογα. Δεν μπορεί να είναι το μέτρο της ευτυχίας του Ολυμπιακού των 48 πρωταθλημάτων το πως θα πάρει άλλο ένα, κατατροπώνοντας παρασκηνιακά αντιπάλους που τον είδαν να βάζει τέσσερα γκολ στο Μπέρμιγχαμ και τον θαύμασαν. Αυτοί μπορεί να ασχολούνται με τα δικά τους: δεν έχουν και λίγα.

Στους οπαδούς του Ολυμπιακού λέω χαρείτε τη στιγμή και ό,τι και να γίνει την Πέμπτη μην ξεχνάτε πόσο ωραίο ήταν όλο αυτό. Μην ξεχνάτε τις δυο νίκες με την Φερενσβάρος, το απόλυτο υπέροχο παράλογο της πρόκρισης με την Μακαμπί, τον θρίαμβο με την Φενέρ που μετατράπηκε σε αγωνία και τελικά λύτρωση, τα τέσσερα γκολ στο Μπέρμιγχαμ, τους προβληματισμούς του Κλοπ και του Γκουαρντιόλα, το προβληματισμένο πρόσωπο του Εμερι. Τις εικόνες του αεροδρομίου μετά από επιστροφές της ομάδας με προκρίσεις που αλλάζουν το ίδιο το στάτους της.

Στους οπαδούς του Ολυμπιακού λέω να χαρούν αυτή την Ανάσταση – την πρώτη στην ιστορία που γιορτάστηκε από τους ίδιους Μεγάλη Πέμπτη. Και πως ό,τι κι αν συμβεί στην συνέχεια ισχύει πάντα ότι η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουν να ρθει. Κυρίως τώρα που ξέρουν τι σημαίνει πραγματικά ευτυχία.