Ενώ στην Ελλάδα κριτική θεωρούμε πλέον την συνηθισμένη φασαρία που για όλα και όλους γίνεται στα Social Media στο εξωτερικό γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά και ωραία για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. καμία τελετή έναρξης ποτέ δεν άρεσε σε όλους (δεν ειναι υποχρεωτικό), καμία δεν προκάλεσε τοσες συζητήσεις όπως αυτή. Τα επικριτικά σχόλια κι οι επαίνοι ήταν έντονοι. Ωστόσσ είναι εντυπωσιακό ότι η παριζιάνικη τελετή έναρξης παντού κατέγραψε μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης από τις δυο προηγούμενες, αυτές που έγιναν στο Τόκιο και στο Ρίο: στις ΗΠΑ είναι αυτή που ο κόσμος είδε περισσότερο και από τις αμερικάνικες (αυτές του Λος Αντζελες και της Ατλάντα) και είναι δεύτερη σε τηλεθέαση πίσω από αυτή του Λονδίνου που παραμένει τηλεοπτικά στο νούμερο 1. Το γεγονός χαροποίησε φυσικά τους Αγγλους που υποδέχτηκαν την τελετή των Γάλλων και με τα συνηθισμένα τους ειρωνικά σχόλια: «αν έβαζαν τους αθλητές να σκαρφαλώνουν στον Πύργο του Άιφελ, το πράγμα θα ήταν πιο θεαματικό» ακούστηκε στην μετάδοση αν και συνολικά το BBC έκανε πολύ καλά σχόλια. Όχι και στις εφημεριδες. Η Daily mail την χαρακτήρισε υγρό λαθος. Ενώ στην Guardian γράφτηκε πως η ιδέα της εισόδου των αθλητών με σκάφη, θύμισε «τον τρόπο που ο συμμαχικός στρατός αποχώρησε από την Δουνκέρκη κι όχι την ηρωϊκή απόβαση στην Νορμανδία» - βρετανικό χιούμορ μέτριου επιπέδου, αλλά χιούμορ. Φυσικά παντού υπήρξε κάμποση κριτική για το γεγονός ότι δεν υπήρξε προστασία των καλεσμένων, του πλήθους και των δημοσιογράφων από την βροχή («ήταν σαν ο Μακρόν να διοργάνωσε μια γαλλική φάρσα σε όσους κάλεσε» έγραψε η El Pais, ενώ όσοι δεν βρήκαν την τελετή του γούστου τους έγραψαν παντού ότι οι Γάλλοι τα έκαναν μούσκεμα – εύκολο, αλλά ο Τύπος παντού λατρεύει τα κλισέ.

Ωστόσο το αληθινά ενδιαφέρον αυτή την φορά είναι η ακροδεξιά κριτική – αυτή που έγινε παντού όπου η ακροδεξιά υπάρχει και ανεβαίνει. Φυσικά και στην Ελλάδα.

Χριστανικά και Ολυμπιακά ιδεώδη 

Εχει ενδιαφέρον ότι παντού χρησιμοποιήθηκαν για αυτού του είδους την κριτική τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια λόγια και τα ίδια κομμάτια της τελετής. Χρησιμοποιήθηκαν οι φράσεις «προσβολή της θρησκείας», «έναρξη Eurovision», «Gay parade», «δεν είδαμε τους αθλητές» και ελάχιστα άλλα συναφή. Παντού απομονώθηκαν από μια τελετή γιγάντια σε διάρκεια (πράγμα που ήταν και το πιο μεγάλο της πρόβλημα) πέντε λεπτά γαλλικής ειρωνείας για να ακυρωθεί όλο το προηγούμενο και το επόμενο τελετουργικό για το οποίο ελάχιστα είχαν κάτι να πουν όσοι φώναζαν – ίσως γιατί την τελετή ούτε καν την είδαν. Μια από τις πιο αστείες, ως προς την μερικότητα της, κριτική ήταν αυτή των Ιταλών ακροδεξιών, που αγκάλιασαν τα παράπονα της γαλλικής εκκλησίας – το Βατικανό, σημειωτέων δεν είπε το παραμικρό – αλλά άφησαν εκτός της κριτικής τους τις αυτοαναφορικές αναφορές των Γάλλων μόδα και δεν είπαν τίποτα για τις πασαρέλες. Ο λεγκίστας Σαλβίνι δήλωσε θυμωμένος για την προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος, αλλά σιγά μην τόλμαγε να τα βάλει με τους μόδιστρους του Μιλάνου που είναι εκπρόσωποι μιας από τις δυνατότερες βιομηχανίες της Λομβαρδίας. Και διάφοροι αξιωματούχοι της Μελόνι κρύφτηκαν πίσω από τα ράσα των παπάδων κι αυτοί τονίζοντας ότι δεν επιτρέπονται παρωδίες του Μυστικού Δείπνου – για το ολυμπιακό ιδεώδες κτλ δεν είπαν τίποτα, άλλωστε ποσώς τους ενδιαφέρει αφού στην Ιταλία δεν φέρνει ψήφους.

Το να διαλέγεις από ένα θέαμα 4,5 ωρών ένα πεντάλεπτο που δεν σου άρεσε ή έστω σε πρόσβαλε μαρτυρά ότι αυτό που πιστεύεις πως είναι διαστροφή τραβάει το μάτι σου – θα πρεπε, αν ισχύειμ να το προσέξεις διότι το μάτι θα έπρεπε να γοητεύεται όχι από την διαστροφή (αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο υπήρχε) αλλά από την ομορφιά. Ακόμα και όσοι δεν ενθουσιάστηκαν από την τελετή έναρξης ανέδειξαν τις όμορφες εικόνες της: η New York Times έγραψαν ότι το αερόστατο με την φλόγα πάνω από τον Πύργο του ’Αιφελ είναι η δυνατότερη παγκόσμια εικόνα των τελευταίων χρόνων. Η Gazzeta Dello Sport έγραψε ότι η συνύπαρξη τεσσάρων υπεραθλητών (Ράφα Ναδάλ, Σερένα Γουίλιαμς, Νάντια Κομανέτσι, Καρλ Λιούς) υπήρξε ο ωραιότερος τρόπος για να θυμηθεί ο κόσμος ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια παγκόσμια γιορτή αθλητικής ιστορίας κι όχι απλά ένα πανηγύρι που μια χώρα φιλοξενεί. Η εμφάνιση της Σελίν Ντιόν, με τα μεγάλα προβλήματα υγείας, για να μας τραγουδήσει τον «Υμνο της Αγάπης» ενθουσίασε ακόμα και τους Αγγλους: «μια μεγάλη τραγουδίστρια, ένας δυνατός άνθρωπος, μια μεγάλη πόλη – ένα τέλειο φινάλε» ειπώθηκε στο ΒΒC.Δεν μιλάω για τους Αμερικανούς: τα συνολικά σχόλια τους ήταν τόσο διθυραμβικά που λυπάμαι τους διοργανωτές της επόμενης στο Λος Αντζελες.

Οποιος κουβαλάει μέσα του φόβο για ένα κόσμο που νιώθει πως αλλάζει ερήμην του φοβάμαι πως πια δεν έλκεται από την ομορφιά: ψάχνει την διαστροφή που θα δικαιώσει αυτή του την αγωνία. Κι όταν νομίζει ότι την βρήκε, ουρλιάζει. Όπως ουρλιάζει εναντίον του ΕμΠαπέ, ή του Γιάννη Αντετοκούνμπο πχ – όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι αντιδράσεις κόντρα στην συμπερίληψη. Ακροδεξιές υστερίες κατά βάση που θα βρίσκουν πάντα ακροατήριο ειδικά όταν πατάνε και σε διάφορες εθνικιστικές υστερίες. Στην Ελλάδα πχ είχε πλάκα ότι όσοι κατηγορούσαν τους Γάλλους για βλασφημία της χριστιανικής πίστης έβαζαν και λίγο Ολυμπιακό ιδεώδες. Ξεχνώντας, αν υποθέσουμε ότι το ήξεραν, ότι τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους κατάργησαν οι χριστιανοί που τους θεωρούσαν ειδωλολατρικό πανηγύρι. Μάλιστα ποτέ καμία εκκλησία δεν ευλόγησε και την επανεμφάνισή τους: η εκκλησία είναι πιο σοβαρή από όσους την υπερασπίζονται ενώ απλά την επισκέπτονται μόνο για το Χριστός Ανέστη.

Ο κωδικός Ντα Βίντσι

Βέβαια ο συνδυασμός θρησκευτικής ευαισθησίας και ακροδεξιάς κάνει πολλή φασαρία και γιατί οι φιλελεύθεροι που θα έπρεπε να υπερασπίζονται την συμπερίληψη (που ελάχιστη σχέση έχει με την woke αντζέντα) φοβούνται το οργισμένο (στα Social) πλήθος και δεν μιλάνε: οι αριστεροί είναι τόσο μπερδεμένοι που έχουν μείνει στον Μίσα που μας αποχαιρετούσε κλαίγοντας στην Ολυμπιάδα της Μόσχας. Ετσι απομένουν μόνο οι κραυγές που όσο πιο υστερικές είναι τόσο πιο πολύ βοηθάνε ώστε να μην ακούγεται ο αντίλογος. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της τελετής έναρξης Τομά Ζουλί εξήγησε ότι για την επίμαχη σκηνή που προκάλεσε υστερίες δεν ήταν ο Μυστικός Δείπνος του ντα Βίντσι η έμπνευσή του, αλλά ο πίνακας του αναγεννησιακού ζωγράφου Χαν βαν Μπειλερτ που αποκαλείται «Το γεύμα των Θεών», κι απεικονίζει Θεούς του Ολυμπου: για αυτό άλλωστε υπάρχει και το αστέρι του Απόλλωνα και η σκηνή κλείνει με τον Διόνυσο τον πατέρα της Σηκουάνα, της οποίας το μεγάλο γαλλικό ποτάμι έχει το όνομα. Αλλά όλα αυτά είναι πολύ ψηλά γράμματα για όποιον θέλει να κράζει και να ουρλιάζει.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ολυμπία 

Η  ακροδεξιά δεν κάνει άλλο από το να βασίζεται στα χαμηλά ένστικτα των ανθρώπων. Και υπάρχουν κι αυτά. Και το ολυμπιακό ιδεώδες; Νομίζω πως είναι ώρα να το σώσουμε κάνοντας το προφανές: να διοργανώσουμε κανονικούς Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ολυμπία. Θα αρχίσουν με θυσίες στο Δία και στην Θεά Αθηνά – την τσίκνα από τα σφακτάρια την αντέχουμε, δεν ξέρω τι θα κάνουμε με την γκρίνια των παπάδων, αλλά μπροστά στην ανάγκη να σώσουμε το ολυμπιακό ιδεώδες θα ξεχάσουμε για λίγο ότι είμαστε φανατικοί χριστιανοί – όλα μαζί δεν γίνονται. Οι αθλητές θα τρέχουν μόνο με τα απολύτως απαραίτητα και δεν θα έχουν προπονητές αλλά τους δούλους τους. Δεν θα επιτρέπεται σε καμία γυναίκα όχι να αγωνιστεί, αλλά να πλησιάσει στο γήπεδο: μην σοκάρεστε ούτε ο Ντε Κουπερντέν δεν ήθελε γυναίκες αθλήτριες. Για τελετή έναρξης προτείνω βωμούς, χλαμίδες και περικεφαλαίες. Φοβάμαι όμως ότι και πάλι κάποιοι θα δουν σε όλα αυτά πολύ woke κουλτούρα. Όχι γιατί πολλοί από τους θεατές μπορεί να πάνε στο γήπεδο με τα αγόρια τους, όπως οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι. Αλλά γιατί θα τρέχουν και θα παλεύουν άντρες ημίγυμνοι και μπορεί να φαίνονται τα γεννητικά τους όργανα. Ο Θεός, έστω ο Διόνυσος, να μας φυλάει…