Φέτος, από το ξεκίνημα της διοργάνωσης που λέγεται «προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ», οι ελληνικές ομάδες κάνουν κατά βάση προβλέψιμες εμφανίσεις – πράγμα που δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε και την Εστερσουντ με καλοκαιρινή επαγγελματική διάθεση: έκανε τη δουλειά του φτάνοντας σε μια τελική νίκη με 3-1, που του δίνει ένα μεγάλο προβάδισμα για να βρεθεί και φέτος στους ομίλους. Η ΑΕΚ γύρισε από το Μπρίζ με μια λευκή ισοπαλία, αποτέλεσμα κυρίως της ψύχραιμης άμυνας, που έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν έμεινε με δέκα παίκτες. Ο ΠΑΟ, παρά το εξαιρετικό του πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, κατέρρευσε σε επτά λεπτά, όταν δίπλα στον γερόλυκο Αντούριθ προστέθηκε ο Ινιάκι Γουίλιαμς. Οι εμφανίσεις των τριών ομάδων έχουν να κάνουν με τον αντίπαλο που αντιμετώπισαν. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε μια ομάδα χειρότερή του, όπως είχε κάνει και με την Ντόνετσκ στον προηγούμενο γύρο. Η ΑΕΚ στάθηκε καλά κόντρα σε μια ομάδα που για να γίνει επικίνδυνη θέλει χώρους: η Ενωση θα ήταν προτιμότερο να παίξει στο Βέλγιο και το δεύτερο ματς. Κι ο Παναθηναϊκός πάλεψε ψυχωμένα, αλλά έχασε από μια ομάδα ανώτερή του.

Ο κανόνας του καλύτερου

Περισσότερο από τα χθεσινά ματς κοιτάζω την μεγάλη εικόνα. Τα τελευταία χρόνια παγιώνεται ο «κανόνας του καλύτερου»: αν μια ελληνική ομάδα βρίσκει απέναντί της ένα αντίπαλο χειρότερο συνήθως προκρίνεται, εύκολα ή δύσκολα, αν βρίσκει κάποιον καλύτερο δύσκολα μπορεί να εκμεταλλευτεί ακόμα και την κακή του μέρα. Όπως πάντα το πράγμα έχει δυο όψεις. Από τη μία όλο αυτό είναι καλό γιατί, ειδικά στα καλοκαιρινά προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ, δεν κυκλοφορούν και πολλές ομάδες εντυπωσιακά καλύτερες από τις δικές: από τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες λίγες παίρνουν μέρος στα προκριματικά – ο ΠΑΟ που βρήκε τους Βάσκους ήταν κομμάτι άτυχος. Από την άλλη, αν δεν μπορείς να κάνεις μια απαραίτητη υπέρβαση πετώντας έξω κάποιον που μοιάζει λίγο καλύτερος (πόσο μάλλον κάποιον στα κυβικά σου…) είναι εξαιρετικά δύσκολο να διορθώσεις την βαθμολογική σου θέση. Η απλή διαφορά του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ έχει να κάνει με το ότι ο ΠΑΟΚ τα προηγούμενα χρόνια πρόσεξε τις καλοκαιρινές του εμφανίσεις και έχτισε ένα σερί από προκρίσεις που του έδωσαν βαθμούς: αυτό σήμερα εξαργυρώνεται – ομάδες όπως η Εστερσουντ και η Ολιμπίκ Ντόνετσκ είναι πολύ δύσκολο να του δημιουργήσουν προβλήματα, έστω κι αν στο γήπεδο για μεγάλο διάστημα ακόμα περπατάει. Η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ αντίθετα διέλυσαν ότι στην Ευρώπη με κόπο είχαν χτίσει. Η ΑΕΚ πήγε οικειοθελώς στη Γ’ Εθνική. Ελεγαν στους οπαδούς της ότι θα γυρίσει με γήπεδο δικό της και ομάδα που θα κερδίζει πρωταθλήματα: στην πραγματικότητα επέστρεψε με μια ομάδα που σε πέντε σερί ευρωπαϊκά ματς δεν μπορεί να βάλει γκολ, γιατί οι αντίπαλοι που βρήκε (η Σεντ Ετιέν, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Κλαμπ Μπριζ) είναι ομάδες, όχι ακριβώς τεράστιες για τα ευρωπαϊκά στάνταρ, αλλά σίγουρα έμπειρες – ομάδες που έπαιζαν στην Ευρώπη όταν η ΑΕΚ ήταν στη Γ Εθνική. Ο ΠΑΟ επίσης έμεινε μια χρονιά εκτός γιατί δεν πήρε πιστοποιητικό συμμετοχής, αποκλείστηκε την προηγούμενη τετραετία από ομάδες όπως η Γκαμπάλα και δεν έχει κάνει νίκη σε ομίλους χρόνια τώρα. Αυτά τα δυσάρεστα προηγούμενα είναι το μεγάλο πρόβλημα της ΑΕΚ και του ΠΑΟ – πρόβλημα μεγαλύτερο από τους εφετινούς αντιπάλους τους. Αν ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ αποκλειστούν και φέτος είναι δεδομένο ότι θα έχουν σημαντικά δύσκολους αντιπάλους και του χρόνου: η διαδικασία αρχίζει να γίνεται ετήσιο βασανιστήριο.

Δυο ματς αντί για ένα

Η γνώμη μου είναι ότι τόσο ο Μαρίνος Ουζουνίδης, όσο και ο Μανόλο Χιμένεθ εκμεταλλεύτηκαν καλά τα εφετινά προκριματικά. Ο Χιμένεθ παρουσίασε μια ΑΕΚ που, ακριβώς επειδή «τρίφτηκε» με τη δυσκολία δυο εκτός έδρας δύσκολων παιγνιδιών, δείχνει μια σοβαρή αμυντική ικανότητα, που και στο ελληνικό πρωτάθλημα θα της χρειαστεί. Χθες κόντρα στη Μπριζ έπαιξε δυο ματς: στο πρώτο ημίχρονο μπορούσε και να σκοράρει, βάζοντας τις βάσεις τις πρόκρισης, στο δεύτερο, παρόλο που αγωνίστηκε με δέκα παίκτες μετά την επιπολαιότητα του Λιβάγια, άντεξε στην πίεση χωρίς να αφήσει στους Βέλγους ευκαιρίες. Ο ΠΑΟ από την πλευρά του έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο, γεγονός που περίμενα γιατί ξέρω την μεθοδολογία του Ουζουνίδη. Ο ΠΑΟ έχει ομοιογένεια γιατί ο προπονητής του εξ αρχής ξεκαθάρισε σε ποιους θα στηριχτεί, τρέχει πολύ για την εποχή, έχει χάρη στον Λουντ, τον Ζέκα και τον Κουρμπέλη, μια εξαιρετικά μαχητική μεσαία γραμμή κι όλα αυτά έφτασαν για να έχει μια άριστη παρουσία η ομάδα για μια ώρα. Όμως τα ματς διαρκούν 90 λεπτά, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι αλλαγές και η διαχείριση της κόπωσης δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση: η ήττα από την Μπιλμπάο, πικρή γιατί ήρθε με τρία γκολ σε επτά λεπτά, προέκυψε γιατί ο αντίπαλος πάτησε γκάζι τη στιγμή που ο ΠΑΟ μοιραία κατέβασε ταχύτητα, αφού τα είχε δώσει όλα. Οι προπονητές μπορεί να κάνουν πολλά, όχι όμως τα θαύματα που πιστεύουμε. Αν ο Ουζουνίδης μπορούσε να βάλει στο γήπεδο τον Ινιάκι Γκονζάλες και οι αλλαγές των αντιπάλων ήταν ο Λουτσιάνο, ο Δώνης και ο Χατζηζιοβάνης, σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.

Ο Θεός του ποδοσφαίρου

Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ για να ακολουθήσουν τον ΠΑΟΚ στους ομίλους έπρεπε να κάνουν το είδος της απαραίτητης υπέρβασης που δεν γίνεται κατά παραγγελία. Ο ΠΑΟ όταν έπεσε στην Αθλέτικ Μπιλμπάο είχε έτσι κι αλλιώς μικρές πιθανότητες – κι αυτό είναι ένα δεδομένο, που πρέπει να το έχουμε στα υπόψην μας. Δεδομένο, όμως, είναι και ότι η ομάδα του Παναθηναϊκού έβαλε φέτος σε δεύτερη μοίρα την πιθανότητα της παρουσίας της στους ομίλους: παρουσιάστηκε στα προκριματικά με λίγες λύσεις κυνηγώντας εξ αρχής ένα θαύμα – η επιλογή έγινε πριν προκύψει η Μπιλμπάο. Αυτή η επιλογή δεν είναι ο λόγος ενός πιθανού πλέον αποκλεισμού από τους Βάσκους: ακόμα κι αν ο ΠΑΟ είχε τρεις παίκτες πρώτης γραμμής παραπάνω δύσκολα θα τους απέκλειε. Είναι, όμως, μια επιλογή που δυστυχώς ο Θεός του ποδοσφαίρου τιμώρησε: το λέω ως λάτρης του μεταφυσικού – άλλωστε κάμποση μεταφυσική υπήρχε και στο χθεσινό παιγνίδι του.

Νομίζω είναι κατανοητό ότι η ρεβάνς της ΑΕΚ κόντρα στην Μπριζ είναι για την Ενωση το σημαντικότερο ματς της σεζόν. Η ΑΕΚ έχει ελλείψεις που στην επίθεση βγάζουν μάτια και αν αποκλειστεί αυτές θα πληρώσει. Αλλά η ομάδα έχει επίγνωση της υποχρέωσης να προκριθεί κι αυτό δεν είναι λίγο. Το μαρτυρά και το ταξίδι του Μελισσανίδη στο Βέλγιο: η πίεση στην ομάδα θα είναι μεγάλη. Αλλά όποιος την πίεση δεν την αντέχει, σε ομίλους δεν αγωνίζεται. Καλά καλά δεν μπορεί να βάλει και γκολ…