Ο επίσημος Ολυμπιακός δεν σήκωσε το θέμα της διαιτησίας των Πολωνών στο Μολινό. Ο Νίκος Γαβαλάς, ως υπεύθυνος Επικοινωνίας, μίλησε πιο πολύ για τις διοργανωτικές αδυναμίες παρά για τη συμπεριφορά των ρέφερι. Καλά έκανε. Και καλά θα κάνει και η διοίκηση της ομάδας να μην το ρίξει στις καταγγελίες και στα ανάθεμα. Οι δημοσιογράφοι δικαιούνται να κάνουν διαπιστώσεις – κρίνονται άλλωστε από το κοινό τους. Οι εταιρίες από την άλλη πρέπει απλά να καταλαβαίνουν τι γίνεται. 

Δεκαοκτώ ματς χωρίς μια φάση

Σε καθοριστικές φάσεις στο Μολινό οι διαιτητές αδίκησαν τον Ολυμπιακό: δεν χωρά αμφιβολία. Αν ήταν κάτι πρωτοφανές φέτος θα έλεγα είναι σύμπτωση, αλλά δεν είναι έτσι. Ο πρωταθλητής έπαιξε 18 ολόκληρα ματς φέτος στην Ευρώπη και δεν υπάρχει ένα σφύριγμα υπέρ του που να σηκώνει συζήτηση. Είναι αφύσικο. Και μάλιστα οι διαιτησίες που είχε ο Ολυμπιακός ήταν οι χειρότερες με ομάδες στα κυβικά του (την Γουλβς, τον Ερυθρό Αστέρα, την Μπασάκ κτλ). Με τους δυνατούς που βρήκε μπροστά του (την Μπάγερν, την Τότεναμ, την Αρσεναλ, την Κρασνοντάρ) δεν τον πείραξαν. Ουδείς ασχολήθηκε.    

Υπήρχε μια εποχή, για περίπου είκοσι χρόνια, που βλέπαμε στην Ευρώπη ελληνικές ομάδες να παίρνουν και σφυρίγματα: όχι εντυπωσιακά πράγματα, αλλά αξιοσημείωτα. Για καμιά εικοσαριά χρόνια (από το 1990 μέχρι το 2010) δεν θυμάμαι ευρωπαϊκό ματς που ο ΠΑΟ να αδικήθηκε: μετά κάθε συζήτηση δεν έχει νόημα αφού το τελευταίο που τον απασχολεί είναι η Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός ήταν πάντα λιγότερο τυχερός (;) και του χουν τύχει διάφορα αλλά σχεδόν πάντα σε έδρες δύσκολες όπως το Μπερναμπέου, το Ολντ Τράφορντ, το Ολίμπικο της Ρώμης κτλ. Αλλά έχει πάρει και πέναλτι με την Βαλένθια ή τη Γιουβέντους και μάλιστα εκτός έδρας – τα εφετινά δεν του είχαν τύχει σχεδόν ποτέ. Ούτε τύγχαναν και σε κανένα, αν ήταν επιεικώς σοβαρός. Ο ΠΑΟΚ είχε κάποτε καταπληκτικές διαιτησίες με ομάδες όπως η Αρσεναλ π.χ, η ΑΕΚ έπαιζε με τη Ρεάλ ή τη Ρόμα και δεν καταλάβαινες ότι παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ μια στο τόσο, ο Αρης μπορούσε να έχει μια άψογη διαιτησία για να κερδίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης κι ο Πανιώνιος μπορούσε να αποκλείσει την Ουντινέζε, μετά από ένα ματς που οι Ιταλοί φωνάζουν ακόμα. Φυσικά η πλέον προσεγμένη ήταν η Εθνική μας. Έπαιρνε πέναλτι για να προκριθεί (ακόμα και στο τελευταίο λεπτό αγώνων του μουντιάλ…), έπαιξε σε τρεις τελικές φάσεις πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων χωρίς να υπάρχει μισό σφύριγμα εναντίον της, έφτασε στην πρώτη της νίκη στο μουντιάλ γιατί οι Νιγηριανοί έμειναν με δέκα παίκτες. Τυχαία ήταν όλα αυτά; Μόνο χαζός μπορεί να το πιστεύει.    

Η χώρα μετρούσε

Η ευρωπαϊκή διάκριση θέλει όραμα, χρήματα και ανθρώπους. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης το κατάλαβε νωρίς και επένδυσε σωστά σε αυτό που λέμε διεθνείς σχέσεις: ο Γιάννης Βαρδινογιάννης βρήκε το πράγμα έτοιμο και δεν το πείραξε. Ο Σωκράτης Κόκκαλης την Ευρώπη δεν την καταλάβαινε – πιο πολύ του δημιουργούσε άγχος – και στον τομέα αυτό έκανε μάλλον ελάχιστα. Αλλά όλο το παιγνίδι γινόταν, γίνεται και θα γίνεται πάντα από τις ομοσπονδίες. Δηλαδή από ανθρώπους με ικανότητες.

Κάποτε το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε παράγοντες και διαιτητές που πανευρωπαϊκά μετρούσαν. Ο Κύρος Βασσάρας έπαιζε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων και οι άλλοι διεθνείς διαιτητές υπήρχαν κι έπαιρναν ματς: δεν συμπλήρωναν απλά τους πίνακες. Όταν σταμάτησε έγινε μέλος της Επιτροπής Διαιτησίας της UEFA – όχι τυχαία. Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης έγινε Γενικός Γραμματέας της UEFA. O Πατρίκ Κομνηνός ήταν στην ομάδα των διοργανωτών των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ο Θοδωρής Γιαννίκος είναι ακόμα στη FIFA. Ο Σοφοκλής Πιλάβιος έφτασε να γίνει παρατηρητής στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ. Ο Μιχάλης Αναγνώστου ήταν παρατηρητής και της UEFA και της FIFA: ο μόνος με διπλή ιδιότητα. Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης ήταν ο σεβαστός Mister που ήξερε όλη η Ευρώπη. Ολοι αυτοί είχαν γνωριμίες και κύρος. Όχι για να στήνουν διαιτητές, αλλά για να βγάζουν προς τα έξω την εικόνα ενός ποδοσφαίρου που χάρη στους ανθρώπους αυτούς μετρούσε. Ηταν πάντα ένα ποδόσφαιρο με προβλήματα, αλλά η Εθνική Ελλάδος είχε βγει πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004, η χώρα είχε τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς λιγκ για μια διετία γιατί ήταν στην έκτη θέση της βαθμολογίας της UEFA. Πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο να βρεθεί ένας προκλητικός τύπος (για διαιτητές μιλάμε) αλλά οι ελληνικές ομάδες μπορούσαν να περιμένουν πως σε ένα ευρωπαϊκό τους ματς θα είχαν μια καλή αντιμετώπιση γιατί όποιος εμφανιζόταν να το διευθύνει καταλάβαινε ότι η χώρα ποδοσφαιρικά μετράει. Δεν ήταν Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία αλλά ένα σεβασμό τον είχε κερδίσει. Αυτόν το σεβασμό που δεν έχει σήμερα. Σήμερα υπάρχει το απόλυτο τίποτα.

Ολοι βρίσουν άκρη;

Να δεχτώ πως η Γουλβς που ανήκει σε ένα από τους μεγαλύτερους μάνατζερ του κόσμου, τον πανίσχυρο Ζορζ Μέντες, μπορεί να έχει βρει φίλους ακόμα και στην ομοσπονδία της Πολωνίας – δεν είναι παράξενο. Αλλά τα λάθη φέτος στα ματς του Ολυμπιακού ήταν συνεχόμενα και ασταμάτητα – δεν μπορεί π.χ και ο Ερυθρός Αστέρας να έχει βρει άκρες με τη γαλλική ομοσπονδία! Συνωμοτεί ο κόσμος εναντίον μας; Θέλει η UEFA την καταστροφή του Ολυμπιακού; Σόρυ αλλά αυτά είναι γραφικότητες και τα έλεγα κι όταν ο ΠΑΟΚ έσκουζε πέρυσι. Διότι όσο κι αν μας κολακεύει να θεωρούμε τον εαυτό μας θύματα διεθνών συνομωσιών τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Κανείς δεν στοχοποιεί ομάδες – πόσο μάλλον ελληνικές. Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια ματια μας.

Τι πληρώνει ο Ολυμπιακός κυρίως, κι όλοι οι υπόλοιποι που στην Ευρώπη εμφανίζονται αραιότερα; Την απόλυτη διάλυση του ελληνικού ποδοσφαίρου εδώ και μια πενταετία. Σήμερα η Ελλάδα χάρη στην ανυπαρξία των παραγόντων μιας ομοσπονδίας που δεν μπορούν να διοργανώσουν ούτε τον τελικό του κυπέλλου αντιμετωπίζεται από όλο τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό κόσμο ως μια Μπανανία. Δεν είναι θεωρητικό συμπέρασμα αυτό – είναι η πραγματικότητα. Το μόνο που απασχολεί τους σημερινούς διοικούντες του ποδοσφαίρου είναι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην 18^η θέση και του χρόνου στο Τσάμπιονς λιγκ θα παίζει μόνο ένας. Και θα ξεκινά από τον πρώτο προκριματικό για να έχουν περιθώρια κάποιοι απατεώνες διαιτητές να τον στείλουν σπίτι σε πρώτη ευκαιρία. Ποιον να φοβηθούν; Τον Περέιρα που έφυγε; Η τον Κλάντενμπεργκ που θα ρθει; Αυτοί έρχονται για το μηνιάτικο εδώ – άνετα θα πήγαιναν και στο Κατάρ ή στη Σαουδική Αραβία. Πιστεύει κανείς ότι τον Περέιρα που πληρώναμε με 20 χιλιάρικα το μήνα τρία χρόνια τον ενδιέφερε να έχουν οι ελληνικές ομάδες καλές διαιτησίες στην Ευρώπη; Εγώ λέω ότι τον ενδιέφερε οσο και το Βαγγέλη το Γραμμένο. Το μόνο πρόεδρο ομοσπονδίας, που ενώ έχει ενάμισι χρόνο θητείας ακόμα, παρακαλάει να φύγει! Ανθρωποι που θέλουν να φύγουν από την ομοσπονδία γιατί δεν μπορούν και δεν ξέρουν πώς να τη διοικήσουν, θα ασχοληθούν με τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας; Που το μάθανε για να το κάνουν;

Λες κι ασχολείται…

Κάθε φορά που μια ελληνική ομάδα έχει παράπονα σε ευρωπαϊκό ματς οι καλοθελητές της τα ρίχνουν στον Θόδωρο Θεοδωρίδη, λες κι ο Γενικός Γραμματέας της UEFA είναι ο Γιαννάκης, που λέει ο Κούγιας, κι ασχολείται με το αν στην ΚΕΔ θα μπει ο Στυλιάρας ή ο Καλογερόπουλος. Να τα λένε αυτά διάφοροι για να δικαιολογούν τον μαρασμό της ΕΠΟ, που μετά το 2015 δεν έχει ούτε ένα άνθρωπο σε σοβαρό ευρωπαϊκό πάνελ, το καταλαβαίνω. Στον Ολυμπιακό αυτά δεν μπορεί να λέγονται γιατί στον Ολυμπιακό το πρόβλημα το ξέρουν. Και πρέπει να το λύσουν αν τους ενδιαφέρει πραγματικά η Ευρώπη – για όλους τους υπόλοιπους δεν παίρνω όρκο ότι ενδιαφέρονται, αν κρίνω από όσα βλέπω. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει σεβαστεί ούτε το FFP, η ΑΕΚ ήταν πέρυσι τιμωρημένη λόγω επεισοδίων, ο ΠΑΟ είναι χωρίς νίκη στην Ευρώπη από το 2012 – τι να περιμένεις; Ο Ολυμπιακός προσπαθεί, αλλά χρειάζεται ανθρώπους ικανούς να ασχοληθούν περισσότερο με το ευρωπαϊκό του προφίλ: είναι η μόνη λύση. Αλλιώς θα βρίσκει κάποια στιγμή ένα τσούρμο Πολωνούς απατεώνες, που θα παίζουν μαζί του καλύτερα από την κάθε Γουλβς…