Ομολογώ ότι μου κάνει εντύπωση ότι διαβάζω διάφορους δικούς μας αθλητικογράφους που αυτές τις μέρες γράφουν για να πείσουν τον κόσμο ότι δεν πρέπει να ξαναρχίσει το ελληνικό πρωτάθλημα, ότι όλες οι διοργανώσεις σε όλα τα σπορ για φέτος πρέπει να διακοπούν, ότι η UEFA τα κάνει όλα λάθος επιμένοντας ότι τα πρωταθλήματα πρέπει να ολοκληρωθούν κτλ. Προσοχή δεν μιλάω για διάφορους που χρησιμοποιούν ακόμα και την πανδημία για να εξυπηρετήσουν ανόητα επικοινωνιακά παιγνίδια ομάδων που πιστεύουν πως μια ακύρωση του πρωταθλήματος θα κάνει πιο γλυκιά την πίκρα της αποτυχίας τους – μιλάω για ανθρώπους με επίπεδο, σοβαρούς και λογικούς. Κι απορώ με το πώς μπορεί να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχει αθλητκογραφία χωρίς αθλητικά γεγονότα.  

Οι τρεις τρόποι

Τελευταία και λόγω του εγκλεισμού έχω αρχίσει να διαβάζω πολλές ξένες εφημερίδες: το κάνα συχνά μικρός και το κάνω πάντα όταν υπάρχουν μεγάλα γεγονότα, δηλαδή μουντιάλ, πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ολυμπιακοί και άλλοι παγκόσμιοι αγώνες. Σήμερα ο παγκόσμιος αθλητικός Τύπος ασχολείται με ένα μόνο γεγονός, δηλαδή την επίπτωση της πανδημίας στα σπορ. Ακόμα και κάτι που τα γεγονότα τα καταργεί, είναι γεγονός.  

Η κάλυψη του μοναδικού γεγονότος που έχει μείνει στα αθλητικά μας πράγματα (δηλαδή, παραδόξως, η επί της ουσίας κατάργησή τους) γίνεται με τρεις τρόπους. Ο πρώτος είναι το να ενημερώσεις τι ακριβώς συμβαίνει στις ομάδες που ο κόσμος παρακολουθεί και ποια είναι η καθημερινότητα των κάποτε αγαπημένων πρωταγωνιστών. Ο δεύτερος βασίζεται στη διάθεση να περιγράψεις, αξιολογώντας πληροφορίες και στοιχεία, τι θα γίνει μετά το τέλος της κρίσης – όποτε κι αν αυτό έρθει. Ο τρίτος είναι και ο πιο παράξενος: αναφέρομαι στην προσπάθεια να συνεχίσεις να γράφεις για τα αθλητικά σαν ο ιός να μην υπήρχε ενώ ο ιός υπάρχει – να αναφέρεσαι δηλαδή σε μεταγραφές που θα γίνουν, σε προπονητές που θα παραμείνουν, σε διοικητικές αποφάσεις που όταν παρθούν θα αλλάξουν την πραγματικότητα μιας ομάδας.

Αυτοί που κάνουν αυτή τη δουλειά έχουν κερδίσει αυτό τον καιρό την συμπάθειά μου: αποδεικνύουν ότι συχνά η αθλητικογραφία είναι η Τέχνη της ψευδαίσθησης. Χάρη στην δική τους προσπάθεια μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε (;) ότι εκεί έξω υπάρχει ο κόσμος των σπορ όπως τον ξέρουμε. Ο Νεϊμάρ θα πάει στη Μπαρτσελόνα. Ο Πογκμπά συζητά με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ μελετά τις πιθανότητες μιας επιστροφής του Ομπράντοβιτς. Ο Ολυμπιακός θα κρατήσει τον Μαρτίνς, αλλά θα πουλήσει τον Τσιμίκα. Τι ισχύει; Μπορεί όλα. Μπορεί τίποτα.

Η ελπίδα του θαύματος

Τον καιρό της μεγάλης οικονομικής κρίσης εκτίμησα πολύ όσους είχαν τη δύναμη να διασκεδάζουν τους ανθρώπους – κυρίως γιατί ζήλευα τον επαγγελματισμό τους. Τώρα ζηλεύω όσους μας θυμίζουν τον κόσμο πριν τον ίο, αυτούς που γράφουν σαν να μην υπάρχει, ενώ υπάρχει. Ωστόσο όλα αυτά δεν μπορεί να συνεχίσουν να γίνονται για πολύ ακόμα. Οσοι ασχολούνται με την πραγματική επικαιρότητα βλέπουν το ενδιαφέρον του κόσμου να ατονεί. Πόσες φορές να γράψεις πως να περνάνε οι αθλητές στο σπίτι; Και ποιόν ενδιαφέρει; Και ποια επικαιρότητα να περιγράψεις όταν κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε τα πρωταθλήματα θα ξεκινήσουν; Κι όσοι όμως εξακολουθούν να αθλητικογραφούν χτίζοντας ψευδαισθήσεις, παρά την μεγάλη προσπάθεια, δύσκολα θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου – ειδικά στην Ελλάδα. Ποιος θα κάνει μεταγραφές, όταν δεν ξέρει σε τι συνθήκες θα γίνει το επόμενο πρωτάθλημα; Ποιος να «προγραμματίσει», όταν αυτό δεν το έκανε ακόμα και τον καιρό που όλα πήγαιναν καλά; Και πώς να γίνουν εκτιμήσεις για το μέλλον όταν καμία βάση σιγουριάς δεν υπάρχει; Τι θα πρεπε να υπάρχει; Κατά τη γνώμη μου μόνο η ελπίδα ότι οι διοργανώσεις θα ξαναρχίσουν: αν η αθλητικογραφία μπορεί να είναι σήμερα σε κάτι απαραίτητη είναι για να καλλιεργεί αυτή την ελπίδα του θαύματος της επιστροφής στη ζωή όπως ήταν. Αλλώστε ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα στην Ελλάδα, συγκαταλέγονται σίγουρα όσοι αγαπούν τα σπορ.

Θα εξαφανιστούν οι πάντες

Ειδικά οι αθλητικογράφοι θα πρεπε να συστρατευτούν (και με πάθος μάλιστα…) δίπλα σε όσους θέλουν το πρωτάθλημα να ξαναρχίσει και να ολοκληρωθεί με κάθε τρόπο – διότι χωρίς πρωτάθλημα, δηλαδή χωρίς γεγονότα, το επάγγελμα θα πεθάνει, ήδη ψυχοραγεί. Η προηγούμενη κρίση δημιούργησε μια ισοπέδωση, σχεδόν «σκότωσε» τις ελεύθερες φωνές, κατέστρεψε τη δύναμη του αθλητικού Τύπου: τούτη εδώ θα είναι το φέρετρο του.  

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν πάρα πολλοί αθλητικογράφοι που πίστεψαν ότι οι αληθινοί πρωταγωνιστές στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτοί. Βρήκαν πρόθυμα κορόιδα να πληρώσουν την χολή και την οργή τους, βρήκαν μεροκάματα χωρίς να χρειάζεται να κάνουν τίποτα πιο πολύ από το να αναπαράγουν οπαδίστικες ανοησίες, ασχολήθηκαν με το «παρασκήνιο», δηλαδή με το πώς θα δηλητηριάσουν κι άλλο το μυαλό των οπαδών. Έκαναν και επιτυχία, αλλά δεν ήταν αθλητικογράφοι ήταν απλά ντελάληδες – οι πιο πολλοί. Χωρίς γεγονότα ούτε το δικό τους δηλητήριο δεν θα ενδιαφέρει κανένα. Αν ήταν εξαιτίας της νέας κρίσης αυτοί ειδικά να εξαφανιστούν, θα λεγα ότι ο ιός έκανε και κάτι καλό – αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα εξαφανιστούν οι πάντες. Οσοι πληρώνονται για επικοινωνιακό νταβαντούρι θα σταματήσουν να πληρώνονται από τα αφεντικά τους, γιατί χωρίς πρωτάθλημα η ύπαρξή τους δεν έχει κανένα νόημα. Οι άλλοι, όσοι εξακολουθούμε να ασχολούμαστε γιατί αγαπάμε κομμάτι τα σπορ (σίγουρα πιο πολύ από τις ομάδες), αν δεν έχουμε γεγονότα, θα εξαφανιστούμε γιατί ζούμε από την προβολή τους: είναι τόσο απλό αυτό ώστε πραγματικά απορώ με όσους αρθρογραφούν ευελπιστώντας ότι για έξι μήνες δεν θα υπάρχει καμία αγωνιστική δραστηριότητα. Αν δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχουν κι αυτοί γιατί τα Μέσα που θα ασχολούνται με τα αθλητικά θα είναι τόσο λίγα, που θα χωράνε ελάχιστους. Κι αυτή τη φορά οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι όσοι σήμερα αισθάνονται ότι μπορούν να ηθικολογούν μιλώντας για διακοπές και επ΄ αόριστο αναβολές γιατί έχουν ένα καλό μισθό που τους κάνει να νοιώθουν άτρωτοι. Σε λίγο τα 800 ευρώ του Κράτους θα είναι το μεγάλο όνειρο.

Το χρειάζονται όμως

Για μια φορά καταχράστηκα το blog για να μιλήσω για ένα επάγγελμα που πεθαίνει, το επάγγελμα μου. Το ξέρω πως αυτό ελάχιστα σας ενδιαφέρει, αλλά σε κάποιον κι εγώ πρέπει να τα πω. Κάποιοι θα πουν ότι όποιος έχει κάνει αυτό το επάγγελμα δεν έκανε ένα κανονικό επάγγελμα: εγώ βλέπω ότι υπάρχουν ακόμα χιλιάδες θέσεις εργασίας σε κανάλια, site, εφημερίδες, ραδιόφωνα, που είχαν κοινό. Μόνο που το κοινό το δημιουργούν τα γεγονότα – οι αθλητικογράφοι έπονται και δεν είναι καν προστατευόμενο είδος. Θα σας λείψουν, αλλά θα χουν μάλλον αυτοκαταστραφεί οπότε δεν θα τους κλάψει και κανείς. Για εκεί πάει το πράγμα.      

Εγώ έχω δουλέψει πάνω απο εικοσιπέντε χρόνια, έχω κάποια χρήματα στην άκρη, μπορώ να γράφω κι άλλα πολλά και διάφορα - ίσως αντέξω να κάνω την πλάκα μου: ανησυχώ, όμως, με την κουταμάρα όλων αυτών που πιστεύουν πως θα τους δίνουν οι εργοδότες τους λεφτά για καιρό για να καταγράφουν τον θάνατο των σπορ, δηλαδή το θάνατο της δουλειάς τους. Μετά από ένα μόλις μήνα κρίσης έκλεισε το Sport24 radio με τρόπο αχαρακτήριστο κι αν κυκλοφορούν ακόμα εφημερίδες είναι γιατί οι πιο πολλοί που σε αυτές δουλεύουν μπήκαν σε καθεστώς αναστολής εργασίας για να γράφουν ότι πρέπει η σεζόν να διακοπεί κι ότι το καλοκαίρι θα γίνουν μεταγραφές και άλλα τέτοια τρελά. Ενώ κανονικά θα πρεπε να προσεύχονται αυτό το ρημάδι το βασανισμένο πρωτάθλημά μας να ξεκινήσει, γιατί είναι αυτό που εν τέλει τους συντηρεί. Ακόμα κι αν πληρώνονται για να το απαξιώνουν, το χρειάζονται…