Η Μάντσεστερ Σίτυ επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και κέρδισε το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ στην Κωνσταντινούπολη με ένα τρόπο που ήταν μάλλον ελάχιστα προβλέψιμος: οι παίκτες του Πεπ Γκουαρντιόλα τα κατάφεραν μετά από μια παρτίδα σκάκι κι όχι δείχνοντας στην Ευρώπη την ανωτερότητα τους. Η Ιντερ αποδείχτηκε σκληρό καρύδι, η Σίτυ είχε και κάμποση τύχη στο φινάλε, εκτός από ένα εξαιρετικό τερματοφύλακα: ο Εντερσον ίσως ήταν ο MVP της βραδιάς. Αλλά η επικράτηση της πρωταθλήτριας Αγγλίας δεν ήταν άδικη: άξιζε το τρόπαιο πιο πολύ από την Ιντερ γιατί προσπάθησε πιο πολύ να κερδίσει. Σε τελική ανάλυση η έκβαση ενός τελικού πρέπει να συνδέεται και με την χρονιά που προηγήθηκε. Οι τελικοί συνήθως δεν είναι παραστάσεις ανωτερότητας, αλλά το χρονικό μιας επιβράβευσης για μια χρονιά. Τέτοιος ήταν αυτός της Κωνσταντινούπολης. Ο πρώτος που κέρδισε ο Πεπ Γκουαρντιόλα μετά από το 2012, όταν είχε κερδίσει τον δεύτερο δικό του με την Μπαρτσελόνα. Στις 4396 μέρες που μεσολάβησαν ο Πεπ έχασε ημιτελικούς με δυο διαφορετικές ομάδες (την Μπάγερν Μονάχου και την Σίτυ), έχασε πριν δυο χρόνια ένα τελικό με την ομάδα που χθες οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης αλλά δεν έχασε ποτέ την πίστη του στον εαυτό του.  Αλλά για τον Πεπ θα τα πούμε προσεχώς. Υπάρχει ένας τελικός που απαιτεί μερικές εξηγήσεις.     

Σκάκι και προσεχτικές άμυνες

Στην Πόλη αυτή τη φορά δεν υπήρξαν θαύματα κι εκπλήξεις αλλά μια παρτίδα σκάκι – κουραστική και ψυχοβγαλτική.  Ο Γκουαρντιόλα χρησιμοποίησε τον Άκε στη θέση του Γουόκερ, ίσως γιατί αυτός δεν ήταν απολύτως καλά, αλλά αυτό που είχε πιο μεγάλο ενδιαφέρον ήταν μια μικρή προσαρμογή της άμυνας της Σίτυ μετά τα πρώτα λεπτά. Ο καλύτερος ίσως παίκτης της Σίτυ στον τελικό, ο Στόουνς, βρέθηκε στο πρώτο ημίχρονο αρκετές φορές, όταν η ομάδα του έπαιζε άμυνα, να γίνεται δεξί μπακ, ώστε να μην βρίσκει χώρους ο πολύ καλός Ντι Μάρκο. Αυτή η απόφαση οδηγούσε τον Γκουντογκάν να γίνεται δεύτερος κόφτης δίπλα στον Ρόντρι, ενώ ο Ντε Μπρόιν έμενε μόνος.  Το αποτέλεσμα ήταν να χαλάει το περίφημο WM, δηλαδή η διάταξη στην οποία η Σίτυ στήριξε τα σπουδαία της αποτελέσματα από τον Μάρτιο και μετά και να εμφανίζεται στο γήπεδο, σε ένα μεγάλο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου μια ομάδα προβλέψιμη που δυσκολευόταν να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, δηλαδή κατοχή μπάλας.

Η Ιντερ πολύ στοχευμένα πίεζε τους παίκτες πίσω από τον Χάλαντ: ο Ντε Μπρόιν, ο Γκουντογάν, αλλά κι ο Ρόντρι βρήκαν το μπελά τους από το πρέσινγκ του Μπαρέλα και των υπόλοιπων. Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε στις αρχές του Ιουνίου, η Σίτυ έχει παίξει 60 ματς και όλη σχεδόν η ενδεκάδα της αποτελούταν από παίκτες που αγωνίστηκαν και στο Κατάρ: το ρεζερβουάρ της ενέργειας ήταν σχεδόν άδειο. Ο Γκουαρντιόλα το γνώριζε και για αυτό οι μικρές αλλαγές του αφορούσαν κυρίως στο πως δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα στην φάση της άμυνας. Αλλά το κόστος της επιλογής ήταν ότι η Σίτυ έφτιαξε δυο μόλις ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο διότι κανείς παίκτης της δεν έβρισκε τρόπο να βρει τον Χάλαντ: όταν αυτό έγινε εφικτό, χάρη σε δυο κάθετες πάσες, τον Νορβηγό σταμάτησε ο τερματοφύλακας Ονάνα.  

Εξι που ήταν και το 2021

Στην ενδεκάδα της Σίτυ υπήρχαν έξι παίκτες που ήταν βασικοί στον τελικό που χάθηκε το 2021 από την Τσέλσι. Ο Έντερσον, ο Στόουνς, ο Ντίας, ο Γκουντογκάν, ο Μπερνάντο Σίλβα και ο Ντε Μπρόινε μου φάνηκαν για αυτό ίσως και οι πιο αγχωμένοι – αν και ο Στόουνς την νευρικότητα την απέβαλε γρήγορα κι έκανε ένα σπουδαίο παιγνίδι, πριν «αδειάσει» εντελώς και ζητήσει αλλαγή. Ο Ιντζάγκι αρνήθηκε κάποια πράγματα που μας είχε δείξει στους σπουδαίους ημιτελικούς με την Μίλαν: κράτησε τον Τζέκο δίπλα στον Λαουτάρο, αλλά έριξε πάρα πολύ αργά στο ματς τον Μικιταριάν προτιμώντας να παίξει με ένα κανονικό κόφτη, όπως είναι ο Μπρόζοβιτς δίπλα στον τοπικό ήρωα  Τσαχλάνογλου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Σίτι προσπάθησε να κρατήσει τη μπάλα, αλλά η Ίντερ απάντησε σε αυτό βγαίνοντας  ψηλότερα από το συνηθισμένο στο γήπεδο: δεν περίμενε τους αντιπάλους της στα πέριξ της δικής της περιοχής αλλά προσπάθησε στοχευμένα να τους εμποδίσει τις κάθετες πάσες και τις διεισδύσεις. Κι ο Ιντζάγκι σε ένα μηχανισμό άμυνας πόνταρε, αλλάζοντας στόπερ στον Χάλαντ ενώ ο Νταρμιάν ακολουθούσε τον Ντε Μπρόινε και έβγαινε πολύ από την περιοχή για να μην του δώσει την δυνατότητα να τρέξει με την μπάλα.

Οταν ο Ιντζάγκι είδε τον Βέλγο να βγαίνει πονώντας (σε ένα ακόμα μεγάλο ματς) πιθανότατα να πίστεψε ότι λύθηκαν τα μισά του προβλήματα. Ο Φόντεν που μπήκε στη θέση του Βέλγου χρησιμοποιήθηκε από τον Γκουαρντιόλα όπως αυτός: και κάπως έτσι έφυγε το πρώτο ημίχρονο.

Γκολ σημάδι νίκης

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πεπ γύρισε την ομάδα στο σχήμα με το οποίο έχει συνηθίσει να παίζει. Πιστεύω πως το έκανε για να μην μπει στο μυαλό των παικτών του η ιδέα πως κάτι δεν πάει καλά: οι προσαρμογές πήγαν στην άκρη – μέχρι την είσοδο του Γουόκερ. Η Ιντερ όμως έμοιαζε να έχει λιγότερους φόβους. Και στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου κέρδισε και μέτρα.   

Η πρώτη χαμένη ευκαιρία της Ιντερ στο ματς, που προκύπτει από ένα λάθος του Ντίαζ, που επιτρέπει στον Λαουτάρο να βρεθεί απέναντι από τον τερματοφύλακα Εντερσον μάλλον ξύπνησε την Σίτυ. Ο Αργεντίνος αντί να πασάρει σε δυο (!) ελεύθερους συμπαίκτες του επιχειρεί να σκοράρει από το πλάι – ο Γκουαρντιόλα φάνηκε να κάνει την προσευχή του, αλλά κάπου εκεί μάλλον πίστεψε πως θα κερδίσει το ματς. Η ομάδα του κατάλαβε πως χωρίς ένα γκολ θα έπαιζε επικίνδυνα με την φωτιά και το βρήκε στο 69ο λεπτό σφίγγοντας την θηλειά: η άμυνα της Ιντερ δεν μπορούσε να βγει, ο Ακάνζι βρήκε τον Μπερνάρντο Σίλβα που «έκοψε» ανενόχλητος, το γύρισμα του Πορτογάλου στον κενό χώρο ήταν ολόσωστο, ο Ρόντρι που ακολουθούσε βρήκε τη μπάλα όπως ήθελε κι έκανε το 1-0. Ο γεννημένος στην Μαδρίτη Ρόντρι άνοιξε το σκορ για το χατίρι ενός Καταλανού προπονητή: τα σημάδια μιας τελικής επικράτησης υπήρχαν όλα.

Φινάλε με χτυποκάρδια

Η Ίντερ προσπάθησε να ισοφαρίσει, κι αντέδρασε γενναιόψυχα μεν πλην όμως χωρίς πολύ καθαρό μυαλό. Στη μοναδική του σωστή ενέργεια στη βραδιά ο Ντούμφρις βρήκε τον άλλο ακραίο μπακ  Ντιμάρκο αλλά η κεφαλιά του έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι, και μετά ο Λουκάκου που είχε μπει στο ματς για να δώσει τρεξίματα κι ενέργεια σε μια στατική επίθεση άθελά του δεν άφησε τη μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα. Στο τελευταίο τέταρτο του ματς είδαμε και κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε, δηλαδή λίγο ποδόσφαιρο. Ο κόουτς Ιντζάγκι είχε προγραμματίσει το πέρασμα του Λουκάκου αντί του Τζλέκο κι ήθελε λίγη περισσότερη κίνηση στο πλάι. Ετσι έβαλε τον Μπελανόβα, τον Μπαστόνι και τον Γκόσενς. Στο φινάλε φρέσκαρε και την επίθεση με τον Μικιταριάν, αλλά ήταν η Σίτυ που έφτασε ένα βήμα από το να τελειώσει  το ματς και χρειάστηκε η καλύτερη επέμβαση τερματοφύλακα της βραδιάς από τον Ονάνα στο σουτ του Φόντεν για να προκύψει λίγο ακόμα σασπένς. Στο φινάλε ο μεν Γκουαρντιόλα με το πέρασμα του Γουόκερ έπαιξε ένα κανονικό 4-3-3 για να επιτρέψει στους παίκτες του να καλύψουν το γήπεδο σωστά κι ο Έντερσον θύμισε γιατί είναι μεγάλος τερματοφύλακας σταματώντας πάλι τον Λουκάκου. Και το φινάλε βρήκε τους παίκτες του Ιντζάγκι να αποθεώνονται από τους οπαδούς του γιατί τελείωσαν το ματς με ψηλά το κεφάλι, την ώρα που οι παίκτες της Σίτυ πανηγύριζαν την είσοδό τους στην ιστορία. Κατέκτησαν το πρώτο τους Τσάμπιονς λιγκ, έκαναν το τρεμπλ, μπήκαν στη λίστα οκτώ ομάδων που έχουν κάνει κάτι ανάλογο, αποτίναξαν για πάντα την ταμπέλα των χρυσοπληρωμένων λούζερς. Δεν έκαναν το καλύτερό τους ματς και ίσως να έκαναν ένα από τα χειρότερά τους στη σεζόν. Αλλά δεν πήγαν στον τελικό για να δώσουν εξετάσεις θεαματικότητας: αυτές τις πέρασαν με άριστα απέναντι στην Σεβίλλη, την Λειψία, την Μπάγερν, την Ρεάλ Μαδρίτης. Ο σκοπός τους ήταν να πάρουν το τρόπαιο της καταξίωσης, αυτό που τους βάζει στο κλαμπ των μεγάλων και το πήραν.

Ας καλωσορίσουμε την Μάντσεστερ Σίτυ στην ιστορία των νικητών της διοργάνωσης. Η επιτυχία της ήρθε μετά από ένα ατελείωτο ξόδεμα χρημάτων, αλλά και με πολλή δουλειά. Ο χθεσινός της τελικός ήταν ο πρώτος νικηφόρος αλλά κι ο δεύτερος σε τρία χρόνια. Κι αυτό είναι απόδειξη πως ζούμε την εποχή της…