O Ιωνικός επέστρεψε στη Σουπερλίγκα μετά από δεκατέσσερα χρόνια. Ο υποβιβασμός του κάποτε ήταν επεισοδιακός και τολμώ να πω και άδικος: είχε έρθει μετά από τιμωρίες που στον καιρό τους σήκωσαν πολλές συζητήσεις. Όπως και η επιστροφή του.

Το χθεσινό φινάλε της Σουπερλίγκ 2 υπήρξε διδακτικό για όσους δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι οι ξένοι διαιτητές είναι ο βασικός λόγος που στην μεγάλη κατηγορία έχουν περιοριστεί τα «εγκλήματα». Οσα λάθη και να κάνουν οι ξένοι διαιτητές, αυτά που έγιναν στην Ξάνθη και κυρίως στη Νίκαια, σε ματς χωρίς Ελληνες διαιτητές, δεν θα τα δούμε.

Οποιος κάθισε από περιέργεια να δει τι θα συμβεί στα ματς Ιωνικός – Εργοτέλης (2-1) και Ξάνθη – Λεβαδειακός (1-0) πρέπει να αποζημιώθηκε από τις συγκινήσεις. Η διεύθυνση του παιγνιδιού Ιωνικός – Εργοτέλης είναι αυτό που οι παλιοί διαιτητές αποκαλούσαν «ρεσιτάλ»: οι διαιτητές έχουν χιούμορ, αλλιώς δεν θα έκαναν αυτή τη δουλειά.

Κάνανε πλάκα και στο Χαρδαλιά  

Ενας φίλος μου έλεγε χθες ότι δεν πρέπει να πειράξει κανείς τίποτα στο πρωτάθλημα της Σουπερλίγκ2. Ότι πρέπει να μείνει ένα πρωτάθλημα που διευθύνουν μόνο Ελληνες διαιτητές. Ότι δεν πρέπει να μπει το VAR. Ότι δεν πρέπει να υπάρχουν απαιτήσεις για διοργανωτικά στάνταρ. Και ότι πρέπει να ισχύουν σε αυτό το πρωτάθλημα ισοβίως όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα που κατά δήλωση του Υφυπουργού κ. Νίκου Χαρδαλιά δεν σεβάστηκαν κάποιοι παράγοντες φέτος – αυτό χρειάζεται κυρίως για να μπορούν οι εμπλεκόμενοι να εξευτελίζουν διαρκώς το Κράτος. Ο φίλος μου έλεγε πως αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να παραμείνει ως έχει για να λειτουργεί ως χρονομηχανή: όποιος το παρακολουθεί μπορεί με αυτά που βλέπει να νιώθει ότι ταξιδεύει πίσω στο ’80 και στο ’90. Εγώ πάλι του είπα ότι αυτό το πρωτάθλημα είναι χρήσιμο για ένα άλλο λόγο: διότι κάνει κατανοητό το τι ακριβώς πρωτάθλημα θα ήθελαν να είναι και η Σουπερλίγκα όλοι αυτοί που έχουν τις τύχες της ελληνικής διαιτησίας. Κι όχι μόνο.   

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως όλοι τους θα ήθελαν και η Σουπερλίγκα να κρίνεται τελευταία αγωνιστική κι από σφυρίγματα σαν αυτά του Φωτιά, που όποιος ασχολείται με το ελληνικό ποδόσφαιρο περίμενε να δει. Ας αναγνωρίσουμε στο διαιτητή ότι υπήρξε συνεπής. Εγινε διεθνής με το σπαθί του και σίγουρα θα κάνει μεγάλη καριέρα ως τέταρτος στα ματς του Αζερμπαϊτζάν με την Εσθονία που θα του δώσουν.

Εσπασε ρεκόρ εσόδων

Ο Φωτιάς, που έκανε το πανελλήνιο να γελάσει με τις αποφάσεις του, (εξαίρεση φυσικά οι παίκτες, οι προπονητές, οι διοικούντες και οι οπαδοί του άτυχου Εργοτέλη, που καθόλου δεν διασκέδασαν), δεν είναι τυχαίος διαιτητής. Ο ρέφερι από την Πέλλα, όπως μας ενημέρωσε η εφημερίδα Live Sport, που αυτά τα παρακολουθεί, είναι ο νούμερο 1 σε έσοδα Ελληνας διαιτητής της εφετινής σεζόν καθώς έσπασε όλα τα ρεκόρ. Ο Φωτιάς, τα προσόντα του οποίου ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να διακρίνω, έχει τοποθετηθεί σε 19 ματς ως πρώτος διαιτητής, σε 5 ως τέταρτος και σε 17 στο VAR! Χάρη σε αυτές τις εμφανίσεις του έφτασε να εισπράξει 57.250 ευρώ (!) και άφησε δεύτερο τον επίσης πανταχού παρόντα Ευαγγέλου και τρίτο τον Σιδηρόπουλο, που στην Ελλάδα έβγαλε μόλις 52 χιλιάδες, αλλά μπορεί να τον βάλουν και στα δυο μπαράζ του Παναιτωλικού με την Ξάνθη για να φτάσει τουλάχιστον στη δεύτερη θέση: η πρωτιά του Φωτιά είναι απλησίαστη. Ελπίζω κάπου να τον βάλουν στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος για να σπάσει το φράγμα των 60 χιλιάδων ευρώ και να κάνει στο ΟΑΚΑ το γύρο του θριάμβου.

Ένα είδος Κολίνα  

Αναφέρω τις αποδοχές του γιατί προβληματίζομαι για το πώς ένας διαιτητής που από το πουθενά φτάνει να βγάζει χρήματα που ονειρεύεται ένας διευθυντής νοσοκομείου, είναι δυνατόν να μην έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάποια χάρη χρωστά σε όσους τον πήραν από το χέρι και τον έφτασαν να γίνει εισοδηματίας. Ηταν αθώα η χθεσινή του εμφάνιση ή εξαργύρωσε γραμμάτια; Απλά ρωτάω. Νιώθω όμως τεράστια χαρά που αυτές οι ερωτήσεις δεν μου περνάνε από το μυαλό κάθε Κυριακή παρακολουθώντας τα ματς της Σουπερλίγκας. Μπροστά στον Φωτιά, ο Καραντώνης που απλά δεν έδωσε ένα πέναλτι στον Λεβαδειακό είναι πραγματικά αυτό που νομίζει ότι είναι, δηλαδή ένα είδος Κολίνα όχι των φτωχών, αλλά των καταφρονημένων. Και σταματάω εδώ γιατί αν διαβάσει ο Κολίνα τη σύγκριση θα έχει δίκιο να μου κάνει μήνυση.  

Λάθη και πάθη 

Ακούω κατά καιρούς διάφορους να διαμαρτύρονται για λάθη ξένων διαιτητών: το κάναν φέτος τελευταίοι (κατά τη γνώμη μου τσαπατσούλικα) ο ΠΑΟ και ο Αρης – ο Παναθηναϊκός διαφήμισε την επίσκεψη του Αλαφούζου στον Κλάτενμπεργκ, ο Αρης έβγαλε εναντίον του Αγγλου την σκληρότερη ανακοίνωση που έχει βγάλει ομάδα για την διαιτησία τα τελευταία χρόνια. Και στους μεν και στου δε, θα συνιστούσε να δουν τα χθεσινά ματς στα οποία κρίθηκαν οι κόποι μιας σεζόν, δηλαδή μια άνοδος και μια παρουσία σε μπαράζ. Αν τα δουν, θα καταλάβουν πως η εναλλακτική απέναντι στους ξένους είναι διαιτητές σαν το Φωτιά. Τους θέλουν στα ντέρμπι; Είναι πανεύκολο να τους έχουν. Υπάρχουν δεκάδες. Και στους πίνακες και έξω από αυτούς. Κι απλά περιμένουν τη στιγμή τους για το «ρεσιτάλ». Με κόκκινες, γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσουν, μπράβους να μπαίνουν στο γήπεδο για να τους προστατέψουν κι ό,τι άλλο φαντάζεται άνθρωπος.  

Φινάλε με αποθέωση

Ηταν χρήσιμο αυτό το φινάλε της Σουπερλίγκ 2 διότι θύμισε σε όσους γκρινιάζουν από τι έχουν γλυτώσει. Δεν είναι η διαιτησία του Φωτιά και του Καραντώνη: είναι η γενικότερη επίδειξη δύναμης αυτό που βγάζει μάτια. Μετά από όλη τη φασαρία και τις απειλές του Υφυπουργού κ. Χαρδαλιά πχ στη Νίκαια είχε τόσο κόσμο που κάποια στιγμή κάποιος στην εξέδρα λιποθύμησε κι από τα μεγάφωνα υπήρξε ερώτηση για το αν υπήρχε γιατρός στο γήπεδο να δει τον άνθρωπο. Νομίζω ότι θα μπορούσαν να ζητήσουν και γιατρό με ειδικότητα: το πιθανότερο είναι ότι θα βρισκόταν.   

Αυτή η επίδειξη δύναμης, ως πρακτική, συνδέει όλες τις κατά καιρούς ηγεμονίες που έχουμε δει στο ελληνικό ποδόσφαιρο: απλά η τελευταία είναι κομμάτι αστεία. Ομολογώ ότι έβλεπα τις εικόνες και γελούσα. Όχι με το Φωτιά και τον Καραντώνη, ούτε φυσικά με τον Ιωνικό και την Ξάνθη: του χρόνου οι Φωτιάδες και οι Καραντώνηδες στα παιγνίδια των ομάδων αυτών θα είναι διαφορετικοί και πρώτες αυτοί θα φωνάζουν. Βασικά γελούσα με όλους όσους δυο χρόνια τώρα έχουν σκάσει από τα νεύρα τους γιατί, ενώ έχουν τα εξαρτήματα, απλά δεν τους παίρνει να στήσουν το «έργο»: τώρα κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια, εκμεταλλευόμενοι την κυβερνητική ανυπαρξία και την γκρίνια κάποιων ομάδων της Σουπερλίγκας, να σταματήσει η παρουσία ξένων διαιτητών στο μεγάλο πρωτάθλημα – αν το καταφέρουν μαγκιά τους και μπράβο τους.

Για την ώρα περιορίζονται στο να υπενθυμίζουν την ικανότητα τους, όπου μπορούν. Μπας και περάσει από το παγκάρι ο επόμενος. Δεν χρειάζεται άγχος. Σίγουρα θα βρεθεί. Και θα περάσει. Και θα ανεβεί κατηγορία του χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο, όπως τα τελευταία σαράντα χρόνια. Στα οποία κάποτε είχαμε παράγκα και κάποτε εξυγίανση. Και τώρα έχουμε την παράγκα της εξυγίανσης, η την εξυγίανση της παράγκας. Διαλέχτε…