Η τέταρτη σερί νίκη της Εθνικής στα ματς του UEFA Nations League, αυτή τη φορά με το Κόσοβο στο Βόλο, δίνει πρωτιά στον όμιλο, άνοδο στην επόμενη κατηγορία και θα δούμε αργότερα αν δώσει στην ομάδα του Γουστάβο Πογιέτ και τη δυνατότητα συμμετοχής σε κάποιο μπαράζ για ένα εισιτήριο για τα τελικά του Euro2024. Στην πραγματικότητα αυτό το σερί των τεσσάρων νικών δείχνει πόσο χάλια τα είχε πάει η Εθνική μας στα προηγούμενα UEFA Nations League στα οποία είχε αντιπάλους είτε ίδιους (Κόσσοβο),είτε ανάλογους (Εσθονία κτλ). Αυτή τη φορά έκανε το αυτονόητο κι όχι κάποιο κατόρθωμα. Ωστόσο νίκες και πρωτιές δεν είναι ασήμαντες- πρώτα από όλα έφεραν πίσω το χαμένο ηθικό. Και ξύπνησαν και το ενδιαφέρον του κόσμου που στην Ελλάδα υποστηρίζει μόνο ομάδες που κερδίζουν: το Πανθεσσαλικό γέμισε σε δυο ματς – αν είχαν αποφύγει και τα χθεσινά επεισόδια θα ήταν όλα τέλεια.   

Το πιο μεγάλο σημάδι αισιοδοξίας πριν την τετράδα αυτών των αγώνων ήταν η επανεμφάνιση κάποιων παιδιών της παρέας του 2004 δίπλα στην Εθνική – άκουσα διάφορους παλιούς ήρωες που είχαν καιρό να μιλήσουν για την Εθνική. Ο Ντέμης Νικολάϊδης πχ ως σχολιαστής, εναλλάσσοντας αυστηρότητα και συγκαταβατικότητα, μπορεί να είναι χρήσιμος: όλα παίζουν ρόλο. Καλό σημάδι βρήκα και μια συνέντευξη του  Θοδωρή Ζαγοράκη που προέκυψε έτσι ξαφνικά. Τον άκουσα να μιλάει στο ράδιο μετά από καιρό για την Εθνική. Είπε ότι δεν συμφωνεί με όσους λένε ότι δεν έχουμε καλούς Έλληνες παίκτες - «έχουμε και παραέχουμε» είπε και τόνισε ότι χάρηκε «γιατί είδε παιδιά που γυάλιζαν τα μάτια τους». Μου άρεσε επίσης ότι πριν το πρώτο ματς ο Γιώργος Καραγκούνης πέρασε από το ξενοδοχείο της Εθνικής για να εμψυχώσει τους παίκτες. Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην παρέα του 2004: για να εμφανίζονται όλοι αυτοί και να μιλάνε για την Εθνική κάτι καλό βλέπουν και κάτι καλό περιμένουν.

Η πρόοδος των εκτός Ελλάδας

Τι είδα εγώ σε αυτά τα τέσσερα ματς; Πρώτα από όλα ότι μακριά μας κάποιοι παίκτες τη χρονιά που έφυγε έκαναν μια σημαντική πρόοδο. Ο Βλαχοδήμος κινείται με την άνεση τερματοφύλακα που έχει διακριθεί στο Τσάμπιονς λιγκ: στην Πριστίνα, στο ματς με το Κόσοβο κρατά δυο φορές το μηδέν με δυο επεμβάσεις που μαρτυρούν προσωπικότητα – δεν έχει τέτοια ανάλογη κανείς άλλος Ελληνας τερματοφύλακας αυτή τη στιγμή. Ο Τσιμίκας κινείται πια με την άνεση ενός σταρ – αν και κουρασμένος από την τεράστια σεζόν της Λίβερπουλ ξεχωρίζει απίστευτα. Ο Σιώπης και ο Μπακασέτας είναι φανερό ότι έκαναν μέσα στη σεζόν ένα βήμα μπροστά: ο πρωταθλητισμός με την Τράμπζονσπορ τους έκανε πιο υπεύθυνους και πιο έτοιμους να αναλάβουν ευθύνες. Ο Σιώπης έφτασε και σε τελικές προσπάθειες – πράγμα που κάνει σπάνια, ενώ ο Μπακασέτας δεν είναι τυχαίο ότι σκόραρε σε τρία ματς: δοκιμάζει από παντού με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μου άρεσε κι ο Λημνιός και είναι κρίμα που χτύπησε. Στο Μπέλφαστ κάνει μια μεγάλη ενέργεια πριν το γκολ του Μπακασέρτα, στην Πρίστινα παίρνει την αποβολή του Αλίτι, στο ματς με την Κύπρο σκοράρει: όλα αυτά δείχνουν ότι πλέον έμαθε να χρησιμοποιεί το μυαλό του και να είναι χρήσιμος και χωρίς να παίζει με τη μπάλα πολύ. Αν είχε μείνει στην Ελλάδα θα είχε μείνει στάσιμος, όπως τόσοι και τόσοι. Το ίδιο και ο Γιακουμάκης. Πιθανότατα δεν θα γίνει ο φορ που θα βάλει δεκάδες γκολ με την Εθνική αλλά έχει πια την χρησιμότητα του παίκτη που έχει βγει πρώτος σκόρερ σε δυο πρωταθλήματα: δεν χρειάζεται να παίζουν όλοι για αυτόν για να σκοράρει – αρκεί μια σωστή του τοποθέτηση κι ένα σωστό τελείωμα όπως χθες. Αλλά η πιο ευχάριστη για μένα πρόοδος είναι αυτή του  Χατζηδιάκου και κυρίως του Μαυροπάνου. Φαίνεται ότι έχουν βγάλει μια ακόμα χρονιά σε σοβαρά πρωταθλήματα: ωριμάζουν, δένουν μαζί και προοδεύουν. Αυτοί μπορούν να βοηθήσουν την Εθνική να ανεβεί ένα σκαλάκι πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο. Διότι σε μια ομάδα που αγαπάει να παίζει για το 1-0 η αξιόπιστη αμυντική γραμμή είναι το πρώτο και το πλέον απαραίτητο.     

Δοκιμές στην άμυνα απαγορεύονται

Η έλλειψη μιας αξιόπιστης αμυντικής γραμμής είχε στοιχίσει κυρίως στον Τζον Φαν τ’ Σκιπ. Ο Ολλανδός άφησε στην άκρη τα τότε έμπειρα στόπερ που θα μπορούσαν να  βοηθήσουν την ομάδα παίρνοντας δυστυχώς στα σοβαρά μια σειρά από άνωθεν νουθεσίες. Ετσι έχασε νωρίς τους Μανωλά και Παπασταθόπουλο κι αργότερα τον Σιόβα για να δώσει ευκαιρίες στον Σβάρνα και να καθιερώσει τον Τζαβέλα που παίζοντας μαζί στην ΑΕΚ αμφιβάλω να κράτησαν ποτέ το μηδέν και σε διπλό προπόνησης. Ο Φαν τ’ Σκιπ ανακάλυψε τον Χατζηδιάκο, δοκίμασε τον Μιχαηλίδη, και στο τέλος μονιμοποίησε τον Μαυροπάνο, αλλά όλοι αυτοί οι παίκτες ήταν άπειροι κι αυτό πληρώθηκε ακριβά. Τι άλλο πληρώθηκε; Η λάθος εκτίμηση ότι ο καλός Γιαννούλης είναι πιο χρήσιμος από τον Τσιμίκα και ότι δεξιός μπακ δεν υπήρχε και δυο χρόνια έγιναν του κόσμου οι δοκιμές με παίκτες όπως ο Μαυρίας, ο Ζέκα, ο Ανδρούτσος, ο Ρότα. Ενώ ο Πογιέτ δοκιμές ειδικά στην άμυνα δεν έκανε ποτέ. Με το καλημέρα καθιέρωσε τους Τσιμίκα, Χατζηδιάκο και Μαυροπάνο – οι δυο τελευταίοι με την πρόοδό τους μοιάζουν σιγά σιγά έτοιμοι να σηκώσουν το βάρος, ο Τσιμίκας είναι αυτό τον καιρό ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Ομως όλη η προσοχή και η πρακτικότητα του Πογιέτ φάνηκε στην περίπτωση του ουρανοκατέβατου Μπάλντοκ.   

H προσθήκη του Μπάλντοκ

Ο Μπάλντοκ είχε δυο προσόντα πιο σημαντικά από την τεχνική κατάρτιση ή το δυναμισμό: το πρώτο μια τρομερή όρεξη να παίξει και να βοηθήσει και το δεύτερο μια απόλυτη αδιαφορία για το τι θα πουν για αυτόν κτλ. Με απλά λόγια ο τύπος δεν είχε κανένα άγχος. Είχα ρωτήσει από περιέργεια ανθρώπους που είναι κοντά στην ομάδα τι δείχνει στις προπονήσεις: μου απάντησαν ότι δεν δείχνει τίποτα. Κι όμως το παιδί μπήκε στο ματς στο Κόσοβο και παρότι πρωτάρης έπαιξε σαν κανονικός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στο δεξί άκρο της άμυνας - και φυσικά από την ενδεκάδα δεν ξαναβγήκε. Στο πρώτο του ματς δεν τον πέρασε κανείς κι όταν βγήκε μπροστά η αντίπαλη άμυνα τον κατάλαβε. Δεν έτρεμε μην του φύγει κάποιος στην πλάτη, δεν έδιωχνε τη μπάλα χωρίς να βλέπει, δεν έμοιαζε πανικόβλητος. Και τα έκανε όλα απλά κι άνετα. Ενώ ο Ρότα πχ νομίζεις πως αν κάνει ένα λάθος θα πέσει στα γόνατα και θα ζητήσει συγνώμη.      

Δεν είναι πάντα και για όλους το εξωτερικό ένας προορισμός που εξασφαλίζει πρόοδο. Πολύ φοβάμαι πως η αγωνιστική μιζέρια της Νόριτς, που ήταν ένα είδος σάκος του μποξ στην Πρέμιερ λιγκ, έκανε κακό στον Γιανούλη και στον Τζόλη: τους θεωρώ ικανότατους και τους δυο. Ελπίζω πως θα επανέρθουν: αλλά χρειάζεται να παίξουν σε ομάδες με στόχους και φιλοδοξίες – χωρίς ένταση και τρίψιμο δεν προκόβεις. Μακάρι, αν φύγει από τον Ολυμπιακό να πάει στο εξωτερικό  και ο Φορτούνης: αυτός, ο Πέλκας, ο Μιχαηλίδης και ο Γαλανόπουλος μου μοιάζουν οι μόνοι εκτός Εθνικής παίκτες που μπορεί σε αυτή να βρουν θέση στην 25αδα, αλλά πρέπει να ιδρώσουν για την επιστροφή.

Ελπίζω οι τέσσερις σερί νίκες να βοηθήσουν τον Πογιέτ να αποκτήσει απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτούς που πρωτοδιάλεξε: αρκετά με το «φύγε εσύ έλα εσύ». Ας μείνουν στην ομάδα λίγοι και ας μείνουν μεταξύ τους. Θα ζήσουν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα…