Παρακολουθείς το ματς της Εθνικής μας με την Ιρλανδία και διαπιστώνεις πόσα βήματα μπροστά έχει κάνει αυτή η ομάδα τον καιρό του Γουστάβο Πογέτ. Από τους καιρούς του Αγγελου Αναστασιάδη, που το όπλο της ομάδας έπρεπε να είναι το φιλότιμο των παικτών και τις μέρες της σύγχυσης του Τζόνι Φαν’τ Σιπ, όπου στην Εθνική είχαν κληθεί άνευ λόγου και αιτίας 56 παίκτες χωρίς ποτέ η ομάδα να αποκτήσει έντεκα βασικούς, νομίζεις ότι έχουν περάσει αιώνες. Ανεξάρτητα με το αν η Εθνική μας θα καταφέρει να πάρει τελικά την πρόκριση στο Euro2024, δεν χωρά αμφιβολία πως πλέον υπάρχει μια ομάδα με βασική ενδεκάδα, εσωτερική ιεραρχία, ευδιάκριτο παιγνίδι και ρόλους. Μια Εθνική ομάδα επιτέλους κανονική.

Ενας κακός μπελάς

Η Ιρλανδία δεν είναι σίγουρα η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα και δεν θα καταφέρει να προκριθεί. Αλλά αν την συγκρίνουμε με ομάδες που στο πρόσφατο παρελθόν δημιούργησαν στην Εθνική μας του κόσμου τα προβλήματα (Γεωργία, Κόσσοβο, Εσθονία, Λουξεμβούργο κτλ) είναι μια χαρά ομάδα. Μερικούς μήνες πριν έπαιξε (με τον τρόπο της) με την Γαλλία στο Δουβλίνο στα ίσια και θα μπορούσε να έχει πάρει κι αποτέλεσμα. Πριν έρθει στην Αθήνα η Ιρλανδία είχε κάνει ειδική προετοιμασία στην Τουρκία για να συνηθίσουν οι παίκτες της την υγρασία του μεσογειακού Ιούνη. Η ομάδα του Στέφεν Κένι είναι μια μεικτή παικτών από την Πρέμιερ λιγκ και την Τσάμπιονσιπ – το πρόβλημα της είναι ότι οι παίκτες της που προέρχονται από την Πρέμιερ λιγκ είναι κατά βάση στις ομάδες τους κομπάρσοι, ενώ πρωταγωνιστές στις ομάδες τους είναι αυτοί που αγωνίζονται στην δεύτερη αγγλική κατηγορία: αν το πράγμα ήταν ανάποδο θα μιλούσαμε για μια ομάδα πολύ δυνατή – τώρα είναι απλά ένας κακός μπελάς. Ο Πογέτ έδειξε πως τους μπελάδες τους αντιμετωπίζεις δραστικά και γρήγορα και δεν τους αφήνεις να μεγαλώσουν.    

Προγραμματικές δηλώσεις

Ο κόουτς είχε δώσει το σύνθημα μια μέρα νωρίς και ήταν αφοπλιστικά ευθύς όπως συνήθως. «Σε κάθε παιχνίδι παίζουμε για τη νίκη. Αν δεν κερδίσουμε όμως την Ιρλανδία θα είναι πολύ δύσκολο να προκριθούμε απευθείας στα τελικά, δηλαδή να τερματίσουμε στις δυο πρώτες θέσεις του ομίλου» είχε πει χωρίς περιστροφές και αναφορές σε μαθηματικές ελπίδες. Είχε προσθέσει πως το κακό είναι ότι το ματς γίνεται πολύ νωρίς και το καλό πως είναι καθοριστικό και για τις δύο ομάδες! «Είναι μια καθοριστική αναμέτρηση, μια ειδική συνθήκη. Είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να κερδίσεις κι αυτό ισχύει και για μας και για τους αντιπάλους μας» είχε πει. Υπογραμμίζοντας μάλιστα πως η υποχρέωση της νίκης είναι μεγάλη για την Εθνική μας και γιατί το επόμενο παιγνίδι της ομάδας, αυτό με την Γαλλία στο Παρίσι, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Η ξεκάθαρη προσέγγιση είναι πάντα η βάση για μια ξεκάθαρη στρατηγική: αν δεν καταλαβαίνεις την σημαντικότητα του ματς και του αποτελέσματος παίζεις κρυφτούλι από την ευθύνη. Ο Πογέτ δεν είναι η περίπτωση του κόουτς που κάνει ντρίπλες – δεν έκανε ούτε σαν παίκτης.

Εκπλήξεις και βεβαιότητες

Το τι είχε στο μυαλό του φάνηκε πολύ νωρίς. Η έκπληξή του στην ενδεκάδα ήταν η παρουσία του Μάνταλου δίπλα στον Κουρμπέλη – ο Σιώπης θα είναι χρήσιμος στο Παρίσι και μπήκε μόνο στο τέλος. Ο Πογέτ ήθελε η ομάδα του να πιέσει, αλλά να το κάνει κυρίως κρατώντας μπάλα. Το ξεκίνημα του ματς με τα συνεχόμενα κόρνερ και τα πολλά σουτ ήταν το καλύτερο διάστημα στο παιγνίδι της Εθνικής μας: η μπάλα έτρεχε, η κίνηση στο πλάι ήταν αυτή που έπρεπε και η άμυνα ήταν όσο ψηλά η περίσταση απαιτούσε. Το 1-0, με ένα πέναλτι – γκολ του Μπακασέτα έρχεται μετά από μια φάση που η άμυνα των Ιρλανδών τα έχει χαμένα, αφού ο Μασούρας κι ο Πέλκας παίζουν κοντά στον Παυλίδη, ο Τσιμίκας και ο Μπάλντοκ κάνουν κούρσες κερδίζοντας όλο το διαθέσιμο χώρο κι ο Μάνταλος με τον Μπακασέτα έχουν στηθεί έξω από την περιοχή του Μπαζούνου για να βρουν πάσες και σουτ.

Το μόνο λάθος που κάνει η Εθνική μας σε όλο το ματς, (ένα λάθος αποτέλεσμα της ελληνικής νοοτροπίας την οποία ωστόσο ο Πογέτ καταλαβαίνει), είναι η υποχώρηση μετά το 1-0 για να βρεθούν αντεπιθέσεις. Το να το κάνει μια ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο, όταν και τα πόδια των αντιπάλων έχουν λίγο βαρύνει, πάει κι έρχεται – το να το επιχειρήσεις από το εικοστό λεπτό είναι λάθος και τα λάθη πληρώνονται. Οι Ιρλανδοί ισοφάρισαν στο 27΄με τον Κόλινς μετά από ένα κόρνερ. Αλλά η εθνική μας βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο σοβαρή, ορεξάτη και με γνώση της αποστολής και της ανάγκης της νίκης. Κι όταν ο Μασούρας μετά από πέντε λεπτά έκανε το 2-1 χάρη και στην ασίστ του Μπακασέτα το νερό είχε μπει στο αυλάκι: αν κάτι έλειψε ήταν το τρίτο γκολ – ίσως κι ένα φρεσκάρισμα της μεσαίας γραμμής νωρίτερα, αφού ο Μάνταλος, ο Μπακασέτας κι ο Πέλκας είχαν κουραστεί.

Ολοι σχεδόν διακριθέντες

Δεν ήταν καταπληκτική και σπουδαία κι αλάνθαστη η Εθνική μας, έπαιξε όμως ένα κανονικό ματς ποδοσφαίρου με ένα αντίπαλο στα κυβικά της χωρίς να τρέμει στην άμυνα και χωρίς να πνίγεται από το άγχος του γκολ. Κυρίως είχε διακριθέντες – τόσους πολλούς μάλιστα που η τελική της νίκη μόνο με 2-1 θα πρεπε να είναι και λόγος βολικότατου προβληματισμού. Ο Βλαχοδήμος ήταν αλάνθαστος και πιστώνεται δυο τουλάχιστον σπουδαίες επεμβάσεις. Η άμυνα όλη ήταν σχεδόν άψογη: φανερά οι τέσσερις που την αποτελούν έχουν βρει χημεία – κυρίως γιατί δεν αλλάζουν κάθε φορά. Ο Κουρμπέλης έκανε το πιο μεστό παιγνίδι του στην Εθνική: θα μπορούσε και να σκοράρει. Ο Μάνταλος κι ο Μπακασέτας ήταν καλοί για μια ώρα – μετά κουράστηκαν, αλλά ειδικά στο πρώτο ημίχρονο έτρεξαν και πολύ, τόσο πολύ ώστε ο Κέλι άλλαξε τους τρεις από τους πέντε μέσους του  (τον Σμόλμπον και τον Αϊντα πολύ νωρίς και τον Μολουμπι στο τέλος) γιατί δεν πήρε από δαύτους τίποτα. Ο Παυλίδης έπαιξε για τους άλλους κυνηγούς με το γνωστό του αλτρουισμό κι ο Μασούρας όργωσε την δεξιά πλευρά βοηθώντας και στην άμυνα, πράγμα που είχα να τον δω να το κάνει καιρό. Ισως μόνο ο Πέλκας ήταν ένα κλικ πιο κάτω: αγωνίζεται να προσφέρει ως εξτρέμ αλλά αγκομαχεί – από την άλλη επειδή φέτος δεν έπαιξε πολύ ο Πογέτ πόνταρε στη φρεσκάδα του. Όπως και στην φρεσκάδα του Φούντα και του Γιακουμάκη που μπήκαν ως αλλαγές: στο ΜLS υπάρχει τώρα φουλ δράση.

Η τριπλή αποστολή

Η Εθνική μας έπαιξε οργανωμένα, σοβαρά και κέρδισε. Πάει στο Παρίσι προφανώς χωρίς άγχος να παίξει με την δευτεραθλήτρια κόσμου. Η αποστολή της σε αυτά τα προκριματικά είναι τριπλή. Πρώτον πρέπει να συνεχίσει να προοδεύει: είναι βασικό κι απαραίτητο να μεγαλώσει η αυτοπεποίθησή της και η σιγουριά της και να μην ζήσει κανείς άλλο ματς όπως εκείνο με την Σουηδία που η ανταγωνιστικότητας της είχε κρατήσει ένα ημίχρονο. Δεύτερον πρέπει να κυνηγήσει την πρόκριση χωρίς άγχος κι όσο μπορεί: οι Ολλανδοί δεν είναι στα καλύτερα τους και το ξέρουμε. Τρίτον πρέπει, αν και όταν φτάσει στα μπαράζ, που έχει εξασφαλίσει, να έχει ως ομάδα αρχές και βεβαιότητες, να έχει δηλαδή στην πορεία σφυρηλατηθεί.

Ο Πογέτ τα ξέρει φυσικά όλα αυτά: έχει ένα – δυο προβληματάκια να λύσει, αλλά ο τρόπος του είναι αυτός που πρέπει. Σε δυο χρόνια στην Ελλάδα νομίζω πως έχει κάνει περισσότερες νίκες από όσες ο Αναστασιάδης και ο Φαν’τ Σιπ μαζί. Και φαίνεται πως ο άνθρωπος κάνει άλλη δουλειά από όσους προηγήθηκαν στη θέση του χρόνια τώρα…