Παραμονή του παιγνιδιού της Εθνικής μας με την Βόρειο Ιρλανδία περίμενα με μεγάλη περιέργεια το παιχνίδι. Κάθε νίκη σε κάθε ματς για την Εθνική ως γνωστόν μετράει πολύ διότι δίνει βαθμούς που βοηθάνε την ομάδα να ανεβεί στην κατάταξη της FIFA και να έχει μελλοντικά καλύτερες κληρώσεις. Κυρίως όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι η νίκη χρειαζόταν για να αποδειχτεί ότι η ήττα από την Κύπρο, η πρώτη μετά από εικοσιένα χρόνια, ήταν μια παρένθεση και μόνο. Κι αυτό συνέβη. Η Εθνική μας πήρε μια εύκολη νίκη με 3-1 απέναντι σε ένα μέτριο αντίπαλο, που όμως είχε κίνητρο, και πήρε και μια πρωτιά στον όμιλο – πράγμα που στην ιστορία του UEFA Nations League με προπονητές τον Αγγελο Αναστασιάδη και τον Φαν τ΄Σιπ δεν είχε καταφέρει ποτέ με αντιπάλους σαν τη Βόρειο Ιρλανδία.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η πρωτιά αυτή οφείλεται κυρίως στην παρουσία και στη δουλειά του Γουστάβο Πογετ. Παρά την ήττα από την Κύπρο τη δουλειά του ομοσπονδιακού μας προπονητή για την ώρα την βρίσκω εξαιρετική. Και χαίρομαι γιατί ακριβώς αυτό το είδος της δουλειάς περίμενα.

Σε αυτά τα έξι ματς που η Εθνική μας έδωσε στον όμιλο του UEFA Nations League επέστρεψε στην ομάδα η λογική – χάρη στον κοσμοπολίτη προπονητή που γνώριζε όμως που ήρθε και κανείς δεν χρειάστηκε να του εξηγήσει την ελληνική πραγματικότητα στις καφετέριες της Γλυφάδας. Ο Πογέτ έμαθε την Εθνική μας και το υλικό της γρήγορα. Κι εμείς μάθαμε πολλά για τον Πογέτ.

Δυο μόνο ανοικτές θέσεις  

Ο κόουτς έκανε τα τρία πιο σημαντικά πράγμα που πρέπει να κάνει σε κάθε ομάδα ένας προπονητής. Πρώτα από όλα ξεκαθάρισε γρήγορα το σε ποιους θα στηριχθεί: οι εποχές που από την ενδεκάδα της Εθνική περνούσαν του κόσμου οι παίκτες πέρασαν ανεπιστρεπτί – θέλω να πιστεύω. Σήμερα εννέα παίκτες της ενδεκάδας είναι γνωστοί: ο τερματοφύλακας, οι τέσσερις αμυντικοί, ο Μπακασέτας και ο Μασούρας αγωνίζονται πάντα ενώ υπάρχουν τρεις παίκτες για δυο θέσεις στη μεσαία γραμμή – ο Κουρμπέλης, ο Σιώπης και ο Μπουχαλάκης. Ο Πογέτ έχει πάντα ανοιχτή τη θέση του φορ γιατί για αυτή υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι και σκέφτεται πάντα το σε ποιον περιφερειακό κυνηγό θα δώσει φανέλα βασικού γιατί έχει πολλούς και γιατί λίγος ανταγωνισμός στην επίθεση ποτέ δεν έβλαψε. Όλα αυτά μετά από μόλις έξι επίσημα ματς: ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος για να καταλήξουν στους δικούς τους βασικούς είχαν πειραματιστεί πολύ περισσότερο.    

Μια αξιόπιστη άμυνα

Έπειτα ο Πογέτ κατάφερε να βρει γρήγορα μια αξιόπιστη άμυνα (πράγμα που δεν είχε καταφέρει κανείς από τους τελευταίους προπονητές που δουλέψαν στην Εθνική). Το κατάφερε για ένα λόγο απλό: διότι ξεκαθάρισε ποιοι θα είναι σε αυτή οι βασικοί και τους στήριξε. Βρήκε στο πρόσωπο του Μπάλτοκ κάτι που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, δηλαδή ένα κανονικό δεξί μπακ: η παρέλαση παιδιών με φιλότιμο (Μπακάκης, Ανδρούτσος, Ζέκα, Ρότα, Μαυρίας κτλ) που έπρεπε να καλύψουν τη θέση ολοκληρώθηκε. Συγχρόνως καθιέρωσε στα αριστερά τον Τσιμίκα, που μολονότι έφτασε στη Λίβερπουλ δεν θεωρούταν έτοιμος και ικανός να αγωνιστεί στην Εθνική. Τέλος ξεκαθάρισε ότι τερματοφύλακας θα είναι ο Βλαχοδήμος και στόπερ ο Μαυροπάνος και ο Χατζηδιάκος. Δεν ήταν δύσκολα αυτά αλλά για μυστηριώδεις λόγους οι προηγούμενοι δεν τα έκαναν: άλλαζαν τερματοφύλακα σε κάθε ματς και έψαχναν θέση για τον Τζαβέλα, τον Σβάρνα, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον Σταφυλίδη που έπρεπε να παίζει λίμπερο και άλλους πολλούς.

Τέλος ο Πογέτ στήριξε το επιθετικό παιγνίδι της ομάδας στον Τάσο Μπακασέτα που στην Τουρκία έκανε μεγάλη πρόοδο. Δεν εν έψαχνε σε κάθε ματς το πώς θα κάνει κάτι πρωτότυπο για να μας εκπλήξει.

Ιδρώτας και πάσες

Αυτές οι τρείς επιλογές αποδείχτηκε πως αρκούσαν. Η Εθνική μας δεν έχει τόσους πολλούς καλούς αμυντικούς όπως νομίζουμε. Εχει επίσης πολλούς παίκτες που μπορεί να παίξουν στην επίθεση και στα πέριξ της, αλλά και σε αυτό χρειάζεται μια αξιολόγηση: δεν είναι όλοι ίδιοι.

Η επιλογή του Μπακασέτα πχ προκάλεσε ένα ενδιαφέρον ντόμινο εξελίξεων. Βρήκαν χώρο πίσω του στα πιο δύσκολα ματς ο Σιώπης, ο Μπουχαλάκης και ο Κουρμπέλής, που μάχονται για δυο θέσεις. Ο εκάστοτε φορ πρέπει να πιέζει και να τρέχει και λίγο για αυτόν: ο Ιωαννίδης και ο Παυλίδης το κάνουν καλύτερα και λειτουργικότερα από τον Δουβίκα και τον Γιακουμάκη, που ο κόουτς πάντως δεν ξεχνά. Ο Πογέτ κατάλαβε γρήγορα πως δεν θα πάρει πολλά γκολ από τα φορ του (όποιος κι αν είναι) και πλαισίωσε τον Μπακασέτα με παίκτες που έχουν τελικές προσπάθειες στα πόδια τους: μονιμοποιήθηκε ο Μασούρας, βρήκε σιγά σιγά θέση ο Πέλκας και σε ένα ματς εύκολο όπως το χθεσινό η Εθνική μας αγωνίστηκε με όλους αυτούς και ο Μάνταλος. Κι όχι τυχαία χθες οι τρεις περιφερειακοί (Πέλκας, Μασούρας και Μάνταλος) σκόραραν. Ο ιδρώτας του Ιωαννίδη και οι πάσες του Μπακασέτα τους βοήθησαν.

Η λογική αντίδραση       

Γιατί λέω πως μάθαμε τον Πογέτ κι εμείς; Διότι η μεθοδολογία του κόουτς και οι επιλογές που κάνει, δείχνουν ότι πρόκειται ένα προπονητή που δεν δουλεύει απλά πάνω στην αμυντική τακτική, όπως κάποιοι έλεγαν όταν δούλευε στην ΑΕΚ, αλλά ψάχνεται πολύ. Από τη στιγμή που έχει παίκτες για να αγωνιστεί επιθετικότερα το τολμά, χωρίς βέβαια να αδιαφορεί για τον αντίπαλο. Ούτε αδιαφορεί για τους νεότερους παίκτες που στις ομάδες τους κερδίζουν χρόνο συμμετοχής: απλά υπάρχει μια ιεραρχία που όλοι (και πρώτος αυτός) οφείλουν να σεβαστούν.

Η αντίδραση του μετά από την πρώτη ήττα ήταν ένα ερωτηματικό: την βρήκα λογική. Μετά την ήττα από την Κύπρο, και μολονότι αυτή τον πείραξε πολύ, ο Πογέτ δεν άλλαξε τη μισή ομάδα όπως έκαναν ο Αναστασιάδης κι ο Φαν τ΄ Σκιπ σε ανάλογες περιπτώσεις: ίσα ίσα. Εκανε απλά την ομάδα ελαφρώς επιθετικότερη προσθέτοντας τον Μάνταλο και επιβραβεύοντας τον Ιωαννίδη για το τρέξιμο στη Λάρνακα. Μου αρέσεις επίσης ότι χρησιμοποιεί τις κλήσεις και για να στείλει στο γκρουπ μηνύματα. Πήρε τον Πασχαλάκη (που δεν έχει ομάδα) για να δείξει σε όλους πως θα στηρίξει όσο μπορεί ένα παίκτη που είναι μέλος του γκρουπ, ακόμα κι αν αυτός δεν συγκαταλέγεται στους βασικούς του. Κι όταν χτύπησε ο Τζαβέλας κάλεσε τον Κουλιεράκη (κι όχι τον Πούγγουρα του πρωτοπόρου Παναθηναϊκού) γιατί ο μικρός του ΠΑΟΚ είναι αριστεροπόδαρος κι ήθελε σε κάποιες προπονήσεις να τον δει. Δεν τον πήρε για να τον βάλει να παίξει και να γράφουν οι κατ’ επάγγελμα αβανταδόροι ότι δίνει ευκαιρίες σε νέα παιδιά – λες και το να στέλνεις άγουρα πιτσιρίκια στο γήπεδο είναι κάτι δύσκολο.

Δύσκολη κλήρωση, αλλά υπάρχει αισιοδοξία

Η Εθνική μας μπορεί να έχει μια δύσκολη κλήρωση στα προκριματικά του Euro2024 γιατί χάρη στη δουλειά (;) των προκάτοχών του ο Πογέτ τη βρήκε στο τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας. Στο πρώτο είναι πολλοί κακοί μπελάδες. Στο δεύτερο ομάδες όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η δυνατή πλέον Σερβία που προκρίσεις πάντα παίρνουν. Στο τρίτο υπάρχουν σταθερές ομάδες όπως η Ουκρανία, η Ρουμανία, το Εϊρε. Ακόμα και στο πέμπτο βρίσκονται ομάδες όπως η Σλοβακία, η Λευκορωσία, η Λιθουανία που μπορεί να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.  Το εισιτήριο για ένα μπαράζ που η Εθνική μας εξασφάλισε χάρη στην πρωτιά στον όμιλο λογικά θα της είναι χρήσιμο. Μετράει όμως πολύ εκτός από το εισιτήριο αυτό ότι χάρη σε όσα έκανε στον όμιλο του UEFA Nations League η ταλαιπωρημένη Εθνική μας απέκτησε μια σειρά: αυτό είναι η πιο σπουδαία προσφορά του προπονητή της.

Όταν ο Πογέτ ήρθε δημοσίευαν το βιογραφικό του, έγραφαν ότι δεν έχει στεριώσει πουθενά, παρέθεταν ερωτηματικά για το αν είναι καλός. Η περίπτωσή του ας μας γίνει μάθημα. Δεν είναι τα βιογραφικά που βοηθούν τους προπονητές να πετύχουν, αλλά η όρεξη για δουλειά και οι ξεκάθαρες ιδέες. Οταν είσαι σε μια χώρα όπως η δική μας στην οποία η Εθνική δεν έχει ούτε προπονητικό κέντρο (ή έδρα κανονική) χρήσιμο είναι και το γερό στομάχι. Και το θέμα δεν είναι να είσαι καλός (άλλωστε ποιος το κρίνει;). Το θέμα είναι να είσαι κατάλληλος. Ο Πογέτ μοιάζει τέτοιος.