Πολλοί φίλοι τον προηγούμενο καιρό με ρωτούσαν με mail που μου έστελναν τι συμβαίνει με τον Στέφανο Τσιτσιπά που μετά το Open της Αυστραλίας μετρούσε συνεχόμενες αποτυχίες αδυνατώντας να φτάσει έστω στον ημιτελικό ενός σημαντικού τουρνουά. Χωρίς να έχω την απόλυτη βεβαιότητα απαντούσα ότι του συνέβησαν δυο πράγματα: πρώτον ότι υπέφερε λίγο από την εγχείρηση που έκανε στο τέλος της προηγούμενης σεζόν. Και δεύτερον ότι πλήρωσε κομμάτι την προσαρμογή στις απαιτήσεις του νέου του προπονητή.

Για δυο μήνες ο Τσιτσιπάς αποφάσισε να αφήσει λίγο στην άκρη τον μπαμπά Απόστολο και να δουλέψει με τον Σουηδό Τόμας Ενκβιστ. Αυτός προσπάθησε φανερά ν αλλάξει λίγο το στυλ παιγνιδιού του Στέφανου, ώστε να τον βοηθήσει να γίνει λίγο αποτελεσματικότερος στις γρήγορες επιφάνειες – προσπάθησε να τον μάθει να επιτίθεται πιο πολύ, να χρησιμοποιεί περισσότερο τα βολέ του, να μην μένει μόνο στο βάθος του γηπέδου, πράγμα που αγαπάει και να βάλει λίγο πιο πολύ ρίσκο στο παιγνίδι του. Αλλά η προσαρμογή δεν είναι απλή και η δουλειά είναι δύσκολη: ένας παίκτης στα 24 του δύσκολα αλλάζει. Πριν καιρό είχα γράψει ότι αν ο Τσιτσιπάς τα μάθει αυτά θα γίνει πιο ανταγωνιστικός σε πολλά τουρνουά στα οποία τα γήπεδα είναι γρήγορα – στο χώμα ξέρει να αγωνίζεται, το έχει δείξει και μόλις η σεζόν ξεκίνησε στο Μόντε Κάρλο μας το υπενθύμισε. Κι εκεί είχε δίπλα του πάλι το μπαμπά Απόστολο.

Δεν είναι εύκολο

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς κέρδισε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το τουρνουά του Μόντε Κάρλο. Το να πάρεις ένα χιλιάρι τουρνουά δεν είναι απλό: ο Ζβέρεφ είναι νούμερο 3 στον κόσμο και μέσα στη χρονιά δεν έχει κερδίσει κανένα. Το τουρνουά του Μόντε Κάρλο δεν είναι το σπουδαιότερο τουρνουά στον κόσμο, αλλά είναι το πρώτο μεγάλο μέσα στη σεζόν που γίνεται σε χωμάτινα γήπεδα και για τους ειδήμονες το τρίτο σημαντικότερο στο χώμα μετά το Ρολάν Γκαρός και το τουρνουά της Ρώμης. Αυτοί που το έχουν κερδίσει δυο φορές στη σειρά το Μόντε Κάρλο τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι λίγοι. Αφήνοντας την άκρη τον Ναδάλ (που για χρόνια θεωρούσε υποχρέωσή του να το κερδίζει για να θυμίζει σε όλους ποιος είναι ο καλύτερος στο χώμα και το έχει κατακτήσει 11 φορές…) το back to back στο Μόντε Κάρλο το χουν καταφέρει τα τελευταία τριάντα χρόνια μόνο δυο σπεσιαλίστες της συγκεκριμένης επιφάνειας: ο Αυστριακός Τόμας Μούστερ (που ως έφηβος ήταν κάποτε μεγάλος αντίπαλος του δικού μας Τάσου Μπαβέλα) και ο Ισπανός Χουάν Κάρλος Φερέρο (που ήταν μπελάς για όλους ακόμα και στο Ρολάν Γκαρός). Δυο κατακτήσεις στη σειρά δεν έχει να επιδείξει ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ενώ ο Ρότζερ Φέντερερ, μολονότι κάτοικος Μόντε Κάρλο, δεν το έχει στη συλλογή του.  Ο Τσιτσιπάς τα κατάφερε την Κυριακή υπενθυμίζοντας μας δυο πράγματα: ότι το χώμα είναι η αγαπημένη του επιφάνεια και ότι κανείς ποτέ δεν είναι δυνατόν να καταλάβει τι έχει στο μυαλό του…   

Φοκίνα και Ζβέρεφ

Για να πάρει το τουρνουά ο Τσιτσιπάς χρειάστηκε να κερδίσει δυο εύκολα και τρία δύσκολα ματς. Εδωσε πέντε κι έχασε μόνο ένα σετ: είχε να του συμβεί πολύ καιρό. Ο κυριακάτικος τελικός με αντίπαλο τον Ισπανό Νταβίντοβιτς Φοκίνα ήταν μάλλον το πιο εύκολο από τα τρία κρίσιμα. Με τον 22χρονο Ισπανό μαχητή, που όμως την Κυριακή έπαιξε στον πρώτο τελικό ATP τουρνουά στην καριέρα του, ο Τσιτσιπάς σπανίως δυσκολεύεται: παίζουν περίπου το ίδιο τένις, αλλά ο Ελληνας είναι καλύτερος. Μια δυσκολία του στο δεύτερο σετ είχε να κάνει μόνο με ένα μικρό μπλακ άουτ: στην πραγματικότητα ο Τσιτσιπάς έλεγχε το ματς από την αρχή. Το ίδιο έκανε και στον ημιτελικό με αντίπαλο τον Ζβέρεφ τον οποίο επίσης κέρδισε με 2-0. Η νίκη του αυτή μετρά πιο πολύ γιατί ο Γερμανός είναι νούμερο 3 στον κόσμο. Αλλά έχει λιγότερη υπομονή από τον Τσιτσιπά και για αυτό από τον Ελληνα στο χώμα χάνει συχνά: δυστυχώς τελευταία μόνο σε αυτό.

Η διαδοχή του Ναδάλ

Ο Τσιτσιπάς θα πρεπε να έχει ως στόχο να γίνει ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο στο χώμα μετά το αντίο του Ναδάλ: το ισχυρίζομαι από την πρώτη φορά που τον είδα. Ο Τζόκοβιτς είναι καλός και σε αυτή την επιφάνεια, αλλά δεν είναι η αγαπημένη του: στο Μόντε Κάρλο έχασε στον πρώτο γύρο από τον Φοκίνα, που όχι τυχαία έπαιξε τελικό, καθώς μέχρι να βρει τον Τσιτσιπά άλλο αντίπαλο τόσο ψηλά στη βαθμολογία δεν βρήκε στο διάβα του.

Υπάρχει μια συγκυρία που είναι πολύ βολική για τον Ελληνα παίκτης. Οι παίκτες που είναι ψηλά στη βαθμολογία του ΑΤΡ (ο Μεντβέντεφ, ο Ζβέρεφ, o Ματέο Μπερετίνι, ο Ρουντ, ο Φέλιξ Αλισίμ που θα μπει στην πεντάδα σύντομα) δεν είναι σπεσιαλίστες στο χώμα: τέτοιος είναι μόνο ο 19χρονος Κάρλος Αλκαράθ (ο επόμενος, για μένα, μεγάλος υποψήφιος για τον τίτλο του βασιλιά στο χώμα) αλλά λόγω ηλικίας είναι ακόμα ασταθής – στο Μόντε Κάρλο πχ έχασε στο δεύτερο γύρο από τον Αμερικάνο Κόρντα, νούμερο 43 στον κόσμο. Ο Τσιτσιπάς θα πρέπει να ποντάρει στο γεγονός ότι μεταξύ των συνομηλίκων του είναι ο καλύτερος σε αυτή την επιφάνεια: τα τουρνουά στο χώμα μόνο λίγα δεν είναι – μετά το Μόντε Κάρλο υπάρχει η Αμβέρσα, η Ρώμη, η Βαρκελώνη, η Λιόν, η Μαδρίτη και φυσικά το Ρολάν Γκαρός.

Κανείς δεν είναι βέβαιος

Το κακό με το χώμα είναι ότι γεννάει ευκολότερα σπεσιαλίστες από τις άλλες επιφάνειες: το Ρολάν Γκαρός πχ το έχουν κερδίσει πολλοί που δεν ήταν στην δεκάδα και εμφανίστηκαν σε αυτό για πρώτη φορά σε Γκραν Σλαμ τουρνουά. Εχουν εντυπωσιάζει ως πρωτοεμφανιζόμενοι ο Τσάνγκ, ο Μπρουγκέρα, ο Μπαρασατέγκι, ο ίδιος ο Λεντλ. Ο Τσιτσιπάς έχει το αβαντάζ της καθιέρωσής του, αλλά για να γίνει ο καλύτερος σε αυτή την επιφάνεια δεν αρκεί μόνο το ό,τι αυτή του ταιριάζει: χρειάζεται κι άλλη δουλειά. Όχι τυχαία αυτό έγραψε στην κάμερα μετά το τέλος του προημιτελικού που έδωσε την περασμένη Παρασκευή με τον Σβάρτσμαν: όποιος δεν το είδε έχασε ένα από τα πιο τρελά ματς της σεζόν. Ο Τσιτσιπάς έπαιξε άψογα για ένα σετ και μισό κόντρα στον Αργεντίνο, και σέρβιρε για να τελειώσει το ματς προηγούμενος με 5-3. Κατάφερε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται…) όχι μόνο να χάσει το σετ στο τάι μπέικ, αλλά να βρεθεί και στο 0-4 στο τρίτο και καθοριστικό σετ. Και μετά, όπως ανεξήγητα μπλόκαρε, ανεξήγητα επέτρεψε. Και κέρδισε 6-4, δηλαδή κάνοντας έξι γκέιμ στη σειρά – πράγμα που σε αυτό το επίπεδο δεν γίνεται αν δεν έχεις χαρακτήρα και στόφα πρωταθλητή. Ο Τσιτσιπάς τα έχει: απλά συχνά τα ξεχνάει. Κι ίσως για αυτό η εξάρτηση από τον μπαμπά Απόστολο είναι μεγάλη. Εχει πάντα ανάγκη δίπλα του ένα δικό του άνθρωπο να του θυμίζει τι μπορεί, γιατί τον ξέρει. Κι όχι απλά ένα προπονητή.

Στο τέλος του προημιτελικού με τον Σβάρτσμαν ο σχολιαστής της γαλλικής τηλεόρασης του είπε ότι δεν έχει δει πιο τρελό ματς. Ο Τσιτσιπάς είπε πως δεν έχει εξήγηση για ό,τι έγινε. Κι εγώ σκεφτόμουν πως ο Γάλλος απλά δεν έχει δει πολλά ματς του Στέφανου: αυτές οι απίθανες μεταπτώσεις του είναι ο κανόνας. Του χαρίζουν προσοχή – ίσως και δημοτικότητα. Αλλά επιτρέπουν στον καθένα να πιστεύει πως μπορεί να τον κερδίσει: ο Ζβέρεφ πχ και ο Φοκίνα, που σίγουρα είδαν αυτό το απίθανο παιγνίδι του με τον Σβάρτσμαν, περίμεναν ότι στα ματς που έδωσαν εναντίον του θα τρελαθεί και θα χάσει μόνος του. Ευτυχώς δεν του συνέβη. Αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος πως δεν θα του συμβεί την επόμενη φορά…