Καθώς δεν έχουμε ακόμα ελληνικά μετάλλια στο Τόκιο οι Ολυμπιακοί Αγώνες νομίζεις ότι γίνονται για ένα και μόνο λόγο: για να εκφράζεται αγανάκτηση από όσους τους παρακολουθούν (;) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εναντίον της ΕΡΤ. Δεν είναι παράξενο. Η αγανάκτηση είναι το αγαπημένο μας χόμπι. Πλέον αγανακτούμε με όσα ακούμε κι όσα βλέπουμε. Ενίοτε και για όσα δεν βλέπουμε: όπως συνέβη με την περίπτωση του Λευτέρη Πετρούνια δηλαδή. Ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης δεν έχουν αγανακτήσει τόσο πολλοί για τη μη μετάδοση μιας προσπάθειας που δεν έβλεπαν σε απευθείας μετάδοση γιατί κοιμόντουσαν. Και ποτέ δεν θυμάμαι απόλυση δημοσιογράφου για μια σαχλαμάρα, που χαρακτηρίστηκε «ρατσιστικό σχόλιο».

Κορυφαία και ιστορική γκάφα

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για την ιστορία αυτή γιατί δεν υπήρχε λόγος: οι φωνές με κάλυψαν. Η μη μετάδοση της προσπάθειας του Ελληνα Ολυμπιονίκη στα προκριματικά ήταν μια κορυφαία και ιστορική γκάφα της ΕΡΤ, όχι πάντως πρωτόγνωρη. Ας μου επιτραπεί μια μικρή δόση καλοκαιρινής ειρωνείας: η ΕΡΤ έδειξε ένα είδος ιστορικής συνέπειας – έχει κάνει στους Ολυμπιακούς και πολύ χειρότερα.

Κάποτε δεν είδαμε το πρώτο χρυσό του Πύρρου Δήμα γιατί κανείς δεν είχε πιστέψει ότι είναι ικανός για κάτι τέτοιο! Ο άγνωστος τότε υπέροχος Πύρρος είχε κερδίσει το χρυσό και  δεν βρήκε ούτε κάμερα για δηλώσεις να τον περιμένει! Αν θυμάμαι καλά η Ελλάδα έμαθε την επιτυχία του γιατί βρέθηκε στο κλειστό των αγώνων ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος ως απεσταλμένος τότε του ΜEGA- αν δεν ήταν εκεί αυτός θα το μαθαίναμε καμιά ώρα αργότερα! Κάτι χρόνια μετά δεν είδαμε σε απευθείας μετάδοση το μετάλλιο του μεγάλου Ηλιάδη – καλύτερα να μην σας πω το λόγο. Ο Πετρούνιας με την συμπληρωματική δήλωσή του, όπου εξήγησε ότι η πρόκριση είναι το βασικό ζητώντας να σταματήσει το ξεκατίνιασμα, αποδείχτηκε πιο σοβαρός από όλους. Ως συνήθως.   

Κακές επιλογές, κακές δικαιολογίες

Φυσικά το λάθος ήταν λάθος και μάλιστα σοβαρό: δεν έπρεπε επ ουδενί να αφήσουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσει η Ελλάδα την προσπάθεια του Ολυμπιονική της στις διαθέσεις του Ιάπωνα τηλεσκηνοθέτη πόσο μάλλον όταν η ΕΡΤ δεν έχει αντιμετωπίσει την κάλυψη των Αγώνων κάνοντας τσιγγουνιές: η αποστολή της ΕΡΤ στο Τόκιο είναι διπλάσια από αυτή που υπήρξε στο Ρίο πέντε χρόνια πριν. Η όλη ιστορία μάλιστα έγινε χειρότερη από τις δικαιολογίες περί κακής επιλογής του Ιάπωνα τηλεσκηνοθέτη που ακούσαμε. Οντως είναι παράξενο ότι δεν έδωσε σε απευθείας την προσπάθεια του Ολυμπιονίκη Πετρούνια, αλλά όταν έχεις σε ένα προκριματικό ένα τόσο μεγάλο αθλητή δεν αφήνεις κανένα περιθώριο λάθους. Η πιθανότητα ο Γιαπωνέζος να σκεφτεί ότι «ένα αθλητή έχουν οι Ελληνες μάλλον πρέπει να έχουν εξασφαλίσει τη λήψη της προσπάθειάς του» ήταν μικρή, αλλά υπήρχε.

Χειρότερη κι από την γκάφα ήταν η δικαιολογία. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να λες «φταίνε οι άλλοι»: λες μια συγνώμη πρώτα στον αθλητή και κάνεις ό,τι μπορείς στη συνέχεια για να μην ξαναγίνει το ίδιο λάθος. Αλλά το λάθος αυτό έδειξε και κάτι άλλο: ότι η ΕΡΤ είναι εύκολος στόχος και μπορείς να κάνεις φασαρία για οτιδήποτε συμβαίνει. Το γεγονός μάλιστα ότι οι πιο πολλοί αγώνες γίνονται χαράματα επιτρέπει συχνά και να λες ό,τι θες: ειπώθηκε π.χ ότι δεν μεταδόθηκε ο αγώνας της Αννας Κορακάκη κι ο πρώτος αγώνας της Εθνικής Πόλο, πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Αλλά που εύκολα μπορεί να γίνουν πιστευτά όταν αφορούν αγώνες που επειδή γίνονται χαράματα δεν βλέπει κανείς. Αυτοί πχ που αγανάκτησαν με την μη κάλυψη του αγώνα του Πετρούνια είναι άπειρα περισσότεροι από μας που ξυπνήσαμε για να τη δούμε την προσπάθεια και δεν την είδαμε. Αλλά η προβολή της αγανάκτησης είναι πλέον σημαντικότερη από την προσπάθεια του αθλητή: αν η προσπάθεια είχε μεταδοθεί, τα μπράβο στο Λευτέρη στα Social Media θα ήταν μετρημένα. Σαφώς λιγότερα από τις κραυγές αυτών που φώναζαν να παραιτηθεί ο Λυκουρόπουλος ή η διοίκηση της ΕΡΤ ή ο Αυγενάκης (του οποίου η παραίτηση κολλάει με όλα).  

Κακό χιούμορ και τίποτα άλλο

Η αγανάκτηση για την μη κάλυψη της προσπάθειας του μεγάλου Ελληνα αθλητή, έδειξε ότι υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρόν για όποιον θέλει να φωνάζει και να στήνει λαϊκά δικαστήρια στα social media: σήμερα π.χ έχει την τιμητική του ο Δημοσθένης Καρμοίρης γιατί σε μια εκπομπή της ΕΡΤ είπε τους Κορεάτες «σχιστομάτηδες» κι αναρωτήθηκε πως βλέπουν τα μπαλάκια του πινγκ πονγκ. Μια μέρα πριν πάλι είχαν ασχοληθεί μαζί του γιατί είπε πως η Κορακάκη τα «θαλάσσωσε τερματίζοντας έκτη». Η δήλωση για τους Κορεάτες είναι μάλλον κακό χιούμορ. Η εκτίμηση για την Κορακάκη είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά: μια έκτη θέση δεν είναι αποτυχία και μάλιστα τόσο μεγάλη, ώστε να δικαιολογεί τη χρήση του ρήματος «θαλασσώνω». Φυσικά διαφωνώ με τη θέση του δημοσιογράφου, αλλά είναι η θέση του – δεν είναι κάποια απαίτηση ή κάποια απόφαση απέναντι στην οποία πρέπει να ξεσηκωθούμε. Κι από την άλλη «σχιστομάτηδες» τους Κορεάτες, τους Γιαπωνέζους και τους Κινέζους τους λέμε από τότε που εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου. Και δεν μπορεί να είμαστε όλοι ρατσιστές, όπως ο Καρμοίρης κατηγορήθηκε και απολύθηκε από την ΕΡΤ χάνοντας τη δουλειά του καλοκαιριάτικα.  

Η αντιπάθεια κινεί τα social    

Οι πιο πολλές από τις αγανακτισμένες κρίσεις ελάχιστα έχουν να κάνουν με τη δουλειά των ανθρώπων: απλά όποιος για κάποιο λόγο δεν τους γουστάρει κάθεται και περιμένει με το δίκανο του Facebook και του twitter για να πυροβολάει. Δεν είναι η ευαισθησία που προκαλεί την αγανάκτηση, αλλά η αντιπάθεια. Δεν γουστάρεις τον Λυκουρόπουλο; Ουρλιάζεις να παραιτηθεί. Δεν γουστάρεις τον Καρμοίρη; Τον κατηγορείς για ρατσισμό και προκαλείς την απόλυση του. Το αστείο είναι ότι συχνά η αντιπάθεια δεν έχει να κάνει καν με τη δουλειά του δημοσιογράφου, αλλά αφορά τις πολιτικές του θέσεις ή την ομάδα που πιστεύεις πως υποστηρίζει κτλ. Το τελευταίο που ενδιαφέρει τους αγανακτισμένους του διαδικτύου είναι το τι λέγεται. Πιο πολύ τους νοιάζει πλέον όλους ποιος το λέει. Πολιτικά κόμματα και ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν πλέον πολλούς μηχανισμούς για να διογκώνουν την αγανάκτηση. Αρκεί ένα νεύμα και ακολουθούν ομοβροντίες. Αν σπίθα δεν ανάψει, όλα περνάνε στο ντούκου.  

Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Το καλύτερο βίντεο που έδειξε η ΕΡΤ από το Τόκιο αυτές τις μέρες το έδειξε χθες: είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο τραβηγμένο από το πούλμαν της Εθνικής Στίβου. Σε αυτό φαίνονται οι κάτοικοι του Μισάτο, ενώ χειροκροτούν την αποστολή της ελληνικής ομάδας που φεύγει από την πόλη τους για το Τόκιο. Η εθνική στίβου έμεινε στο Μισάτο για να εγκλιματιστεί και να προπονηθεί και οι κάτοικοι της πόλης αυτή την ελληνική απόφαση την εκτίμησαν πολύ. Το χειροκρότημα του αντίο της πόλης, οι αθλητές μας το καταχάρηκαν και το ανταπέδωσαν. Επειδή η σκηνή κράτησε πολύ και οι Γιαπωνέζοι κουνούσαν ρυθμικά και ακούραστα τα χέρια τους χαιρετώντας το πούλμαν κάποιος Ελληνας, που ακούγεται αρχικά να χαχανίζει, ρωτάει γελώντας «αν οι Γιαπωνέζοι είναι κουρδισμένοι για να κουνάνε τα χεράκια». Στην πραγματικότητα η φράση είναι απλά ένα χαζό αστείο, αλλά στα μέτρα του political correct θα πρεπε να γίνει χαμός από τους ευαίσθητους. Όμως δεν ακούστηκε τίποτα. Γιατί την είπε κάποιος στο πούλμαν της Εθνικής που δεν ξέρουμε το όνομά του για να του επιτεθούμε. Και γιατί σίγουρα δεν είναι ο Καρμοίρης ή ο Λυκουρόπουλος. Η έστω ο Αυγενάκης…