Αποφεύγω τις μέρες των γιορτών το σεργιάνι στα social media γιατί συνήθως παίρνω λίγες μέρες άδεια για αποτοξίνωση – κυρίως του μυαλού. Μπήκα χθες βράδυ να στείλω ευχές σε κανένα γνωστό που χα ξεχάσει και ξαφνικά διαπίστωσα ότι η χώρα έχει ένα και μόνο θέμα συζήτησης: το Ντουμπάι κι όσους σε αυτό πήγαν για πρωτοχρονιάτικο τριήμερο ή κάτι τέτοιο. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι αποτελεί μεγαλύτερη σαχλαμάρα. Να κάνεις τέσσερα τεστ Covid 19 για να πας και να ρθεις στο Ντουμπάι, όπου διασκέδασες με τον Κορκολή και τον Τσιλιχρήστο ή να ασχολείσαι με αυτόν που το έκανε; Ελα ντε…

Οι Μαρίες Αντουανέτες και οι άλλοι 

Το να τρέχεις στο Ντουμπάι πρωτοχρονιάτικα μαρτυρά ότι έχεις μια ακόρεστη όρεξη για διασκέδαση ενώ χαλάει ο κόσμος – κάπου ομολογώ ότι αυτή η έλλειψη ενσυναίσθησης της πραγματικότητας όσο κι αν με ενοχλεί μου προκαλεί ενδιαφέρον: θα πρεπε, μετά το τεστ Covid, όλες αυτές οι Μαρίες Αντουανέτες της αθηναϊκής νύχτας να εξεταστούν και ψυχιατρικά.

Το Ντουμπάι έκανε μια διαφημιστική καμπάνια με τον τίτλο «Εμείς ανοίξαμε», όχι ιδιαίτερα διαφορετική από αυτή που κάναμε κι εμείς πέρυσι το καλοκαίρι προσπαθώντας να θυμίσουμε στους τουρίστες ότι η χώρα μας είναι ασφαλής. Αλλά εμείς είχαμε τουλάχιστον να δείξουμε την Σαντορίνη, τη Μύκονο, την Πάρο και πολλές άλλες εξαιρετικές ομορφιές: οι Εμίρηδες το μόνο που έδειχναν είναι κάτι ξενοδοχεία. Έλειψαν από τους δικούς μας τα ξενοδοχεία; Δεν το νομίζω. Τι τους έλειψε; Νομίζω ο τρόπος να δείξουν πόσο ωραία περνάνε – για ένα κόσμο που στη ζωή του αυτό έχει συνηθίσει να κάνει, η έλλειψη επίδειξης είναι πρόβλημα. Αλλά είναι μάλλον το είδος του προβλήματος που χρίζει ανάγκη ψυχολόγου και μάλλον ιατρικής βοήθειας: αναρωτιέμαι τι διάβολο μας κόφτει το όποιο πρόβλημα του καθενός. Το ότι τα ταξίδια αυτά γίνανε για επίδειξη (κι όχι για τον Κορκολή και τον Τσιλιχρήστο που απλά βρήκαν την ευκαιρία για ένα καλό μεροκάματο…) το καταλαβαίνεις από τις επιλογές: το μαγαζί που μαζεύτηκαν ήταν ένας ελληνικός ναός της γκλαμουριάς και οι selfie που ανέβηκαν ήταν για να ζηλέψουν οι κολλητοί τους, που έμειναν στην Ελλάδα, χωρίς να πάνε ούτε καν στην ωραία Αράχοβα. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι γιατί διάβολε τσιμπάμε στις επιδείξεις νουμερίτιδας του καθενός; Τι μας κόφτει για το τι κάνει στο εξωτερικό ο καθένας; Στεναχωρήθηκε ο Λάκης Γαβαλάς: είναι ο μόνος που καταλαβαίνω. Θα μπορούσε να είναι εκεί και δεν τον πήραν. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι είχαμε καμιά όρεξη να πάμε με το Σιανίδη στο Ντουμπάι;  

Ενώ χαλάει ο κόσμος…    

Διαβάζω διάφορους που, μπλέκοντας τα πάντα, διαμαρτύρονται γιατί αυτοί οι κακοί πήγαν στο Ντουμπάι, ενώ οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να πάνε στο εξοχικό τους στην Αίγινα ή στη Χαλκιδική. Κατανοώ το είδος της αγανάκτησης, αλλά το πράγμα δεν έχει σχέση: τα αεροπορικά ταξίδια επιτρέπονται, τα αεροδρόμια δεν είναι κλειστά κι όποιος θέλει φεύγει κι όποιος θέλει επιστρέφει, αρκεί να σέβεται τα πρωτόκολλα. Η εσωτερική κίνηση έχει απαγορευτεί πρώτον γιατί είναι πιο δύσκολο να ελεγχθεί και δεύτερον γιατί αυτό που οι υπεύθυνοι προσπαθούν είναι να προστατέψουν την Αίγινα και την Χαλκιδική – για το Ντουμπάι δεν τους πολύνοιάζει. Το αν πλημυρίσει το Ντουμπάι κόσμο και κολλήσουν όλοι τον ιό είναι πρόβλημα του Ντουμπάι: αν ξαμολιόμασταν πρωτοχρονιάτικα στις εξοχές και μεταφέραμε τα κρούσματα των μεγάλων πόλεων στα χωριά μας, το πρόβλημα θα ήταν δικό μας. Για την ακρίβεια θα ήταν των χωριών μας, στα οποία ούτε νοσοκομεία υπάρχουν, ούτε ΜΕΘ. Ούτε και πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Καλό σημάδι

Δεν θέλω να πιστεύω πως αυτή η έκφραση οργής κρύβει απλά μια διάθεση να βρούμε ένα άλλοθι να μην τηρούμε τα μέτρα: θα ήταν κουταμάρα. Θέλω να πιστεύω ότι όλος αυτός ο βομβαρδισμός επικρίσεων για τους πρωτοχρονιάτικα αυτοεξόριστους στο Ντουμπάι δείχνει απλά ότι μάλλον δεν έχουμε τίποτα σημαντικότερο να ασχοληθούμε. Το ό,τι ασχολούμαστε με το που έκαναν πρωτοχρονιά ο Σιανίδης, η Χαρμαντά και ο Πέτρος Κωστόπουλος, πάει να πει πως και τα lockdown τα συνηθίσαμε, και τα μαγαζιά δεν μας πειράζει που είναι κλειστά, και ότι δεν μας ενοχλεί η κλεισούρα στα σπίτια. Δεν χαιρόμαστε φυσικά για όλα αυτά, αλλά από τις κραυγές καταλαβαίνω ότι το μόνο που μας ενοχλεί, είναι γιατί δεν κάνουν το ίδιο και όλοι οι άλλοι. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αν το πράγμα συνεχιστεί, το Πάσχα το βασικό μας αίτημα θα είναι να ρθει σπίτι μας ο Κωστόπουλος για να τσακώνεται με την πεθερά μας αντί να γλεντοκοπάει. Πολύ φοβάμαι ότι θα μείνουμε με το παράπονο. Και την πεθερά.

Βλαχομπαροκιά και μιζέρια

Απεχθάνομαι τη βλαχομπαροκιά της επίδειξης, αλλά δεν αντέχω και την μιζέρια του λαϊκισμού: όποιος έχει λεφτά για ξόδεμα ας πήγαινε στο Ντουμπάι – το πιθανότερο είναι ότι θα βαριόταν αφόρητα. Δεν ξέρω κανένα κανονικό άνθρωπο, που να του έλειψε πρωτοχρονιάτικα το Ντουμπάι, ώστε να καθόμαστε να ασχολούμαστε με αυτό. Ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να αρχίσουν να γίνονται γρήγορα τα εμβόλια, που περιμένουν πως και πως να ανοίξουν τα σχολεία, τα καταστήματα και οι επιχειρήσεις, που ζούνε για τη μέρα που θα μπορούν να κάνουν πάλι πρωτοχρονιάτικα ακόμα και ωραία ταξίδια σε προορισμούς υπέροχους. Όνειρο είναι μια πρωτοχρονιά στη Νέα Υόρκη, στη Βιέννη, στο Σίδνεϊ: αυτά κι εγώ θα τα ζήλευα. Υπέροχα θα περνούσα. Εστω και αν ήταν υποχρεωτικό κάποια στιγμή να ακούσω και τον Κορκολή και τον Τσιλιχρήστο.

Ποια ατομική ευθύνη;

Αυτές οι ιστορίες γελοιότητας, (ούτε καν ελληνικού νεοπλουτισμού), μαρτυρούν δυστυχώς το πόσο εκτός πραγματικότητας είμασταν όλοι όσοι νομίζαμε πως θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί η πανδημία με την επίκληση της ατομικής ευθύνης. Θα μπορούσαν να μην υπάρχουν lockdown, να είναι όλα ανοιχτά και να περάσουμε και καλύτερες γιορτές, αν απλά προσέχαμε. Αν π.χ φορούσαμε μάσκες στους κλειστούς χώρους και το καλοκαίρι, αν δεν αρχίζανε τα πάρτι οι φοιτητές το Σεπτέμβρη, αν δεν θεωρούσαμε για λίγο υποχρέωση τις διαδηλώσεις, αν δεν κάνανε ανοιχτές λειτουργίες οι παπάδες, αν δεν παρτάραμε κρυφά στις γιορτές, αν δεν τρέχαμε για σαββατοκύριακο στα Γιάννενα και στο Κιλκίς επειδή εκεί τα μπαρ ήταν ανοιχτά – όλα θα ήταν καλύτερα. Αλλά σε μια χώρα που υπάρχει κόσμος που ασχολείται με το πώς θα πάει στο Ντουμπάι για να ξενυχτήσει, τι είδους ατομική ευθύνη μπορεί να περιμένεις. Κι από ποιόν;

Σε όσους ζήλεψαν γιατί δεν πεθαίνει η ριμάδα η κατσίκα του γείτονα (υπάρχουν πάντα κι αυτοί…) συνιστώ ψυχραιμία: θα το ξεπεράσουν. Σε όσους καταριούνται την ατυχία τους να έχουν πεθερά, αντί για τη Χαρμαντά, συνιστώ υπομονή. Σε όλους τους υπόλοιπους λέω ότι η φοράδα αφόδευσε. Και στο Ντουμπάι, όχι μόνο στο αλώνι…