Λαϊκά δικαστήρια και επισκέψεις στους παίκτες. Απόλυση του προπονητή και του τεχνικού διευθυντή μετά από τέσσερα ματς. Αναζήτηση προπονητή και ταξίδι στην Τραπεζούντα για τη ρεβάνς του παιγνιδιού του Γιουρόπα λιγκ με υπηρεσιακό. Όλα αυτά μοιάζουν απίθανα αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει βγει ο Αύγουστος. Και ότι η ΑΕΚ είχε φέρει το Μιγκέλ Καρντόζο με σκοπό να ετοιμάσει την ομάδα που θα έμπαινε του χρόνου στο νέο της γήπεδο!  

Στην αρχή του καλοκαιριού είχα γράψει ότι η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα για να την παρακολουθήσει κανείς να χτίζεται φέτος είναι η ΑΕΚ, η οποία και καινούργιο προπονητή έχει και πολλούς παίκτες άλλαξε. Είχα επίσης γράψει πως η αποστολή του νέου προπονητή (που ανέλαβε να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή, με νέους παίκτες και με μια τελείως διαφορετική νοοτροπία) θα χρειαστεί στήριξη. Η στήριξη δεν κράτησε ούτε ένα μήνα καλά καλά. Κι ας γνώριζαν όλοι ότι ήταν το εγχείρημα δύσκολο γιατί η ΑΕΚ ερχόταν από μια κακή χρονιά.      

Όλα ξεκινάνε από πέρυσι

Η ΑΕΚ πέρσι δεν βρέθηκε απλά γρήγορα εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος - στην πραγματικότητα της συνέβη κάτι χειρότερο: έκανε μία χρονιά προβληματική. Η μεγαλύτερη δυσκολία της ΑΕΚ, κατά τη γνώμη μου πέρσι, ήταν ότι συμμετέχοντας στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ έπρεπε να παίζει με τους ίδιους ποδοσφαιριστές τελείως διαφορετικά για μήνες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη για να αποφύγει τον κίνδυνο κάποιας βαριάς ήττας (δεδομένου ότι είχε βρεθεί σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο) η ΑΕΚ έπαιζε πολύ κλειστά: έμοιαζε μία ομάδα διατεθειμένη να αποδεχτεί μία ήττα για να γλιτώσει ένα διασυρμό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν διασύρθηκε ποτέ, πλην όμως τελείωσε τον όμιλο χωρίς βαθμό. Την ίδια στιγμή η ΑΕΚ για να διεκδικήσει το ελληνικό πρωτάθλημα έπρεπε να παίζει επιθετικά: η διαφοροποίηση αυτή «σακάτεψε» το μυαλό πολλών παικτών της. Αν σε αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι τρεις βασικοί παίκτες (ο Λαμπρόπουλος, ο Σιμόες κι ο Μπακασέτας) έμειναν για ένα μήνα εκτός ομάδας και βγήκαν μόνοι τους στην αγορά τον Ιανουάριο αναζητώντας τον επόμενο εργοδότη τους, καταλαβαίνει κανείς γιατί η περσινή χρονιά της ΑΕΚ στράβωσε τόσο πολύ. Μόνο που τα προβλήματα αυτά είχαν να κάνουν με τη δυσκολία της διπλής αποστολής κυρίως: η ΑΕΚ χρειαζόταν πέρυσι πιο πολλούς παίκτες.  

Το βασικό συμπέρασμα  

Ο Καρντόζο αυτά δεν τα γνώριζε πολύ καλά. Τον φώναξαν να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Ο άνθρωπος σίγουρα είδε κάποια περσινά παιχνίδια κι έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα. Από ότι φαίνεται το βασικό συμπέρασμα του ήταν ότι η ΑΕΚ πρέπει να αλλάξει πάρα πολύ μεσοεπιθετικά για να παίξει καλύτερα. Όχι τυχαία τέσσερις από τους δικούς του νεοφερμένους (Σιμάο, Ζεράλδες, Βέρντε και Ολιβέιρα) ήρθαν για να δώσουν λύσεις στη γραμμή της επίθεσης. Ο Πορτογάλος έβαλε νερό στο κρασί του αποδεχόμενος τελικά την επιστροφή του Βράνιες κι έκανε και επίδειξη δύναμης βγάζοντας π.χ εκτός πλάνων των Ντέλετιτς νωρίς νωρίς: δεν ήταν ούτε yes man, ούτε δογματικός. Στα φιλικά έκανε πολλές δοκιμές, έψαξε ένα σχήμα που να χωρά παλιούς και καινούργιους, έδειξε να ασχολείται αληθινά πολύ με την επίθεση και γρήγορα βρήκε μπροστά του ένα μεγάλο πρόβλημα: την περίπτωση Λιβάγια. Ο Κροάτης είναι ένα παίκτης που ο ίδιος δεν ήθελε στο βασικό του σχήμα γιατί τον θεωρεί στατικό και συγχρόνως είναι ο καλύτερος επιθετικός της ΑΕΚ! Ο καυγάς τους μετά το ματς με την Κραϊόβα ήταν η αρχή του τέλους του Καρντόζο, παρά την πρόκριση. Αλλά αν ο παίκτης τα έβαλε με τον προπονητή είναι γιατί κατάλαβε ότι ο Καρντόζο στην ΑΕΚ μετρούσε μέρες. Και η ερώτηση είναι πως είναι δυνατόν η εμπιστοσύνη και η στήριξη να εξαντλήθηκαν τόσο γρήγορα.

Κανείς δεν πίστευε στην δουλειά

Τα καλοκαιρινά προκριματικά είναι πολύ σημαντικά για τις ελληνικές ομάδες και οι αποτυχίες σε αυτά έχουν επιπτώσεις για τους προπονητές. Καλοκαιριάτικα προπονητή έχουν αλλάξει και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ σχετικά πρόσφατα. Αν στην περίπτωση της ΑΕΚ υπάρχει κάτι διαφορετικό είναι ότι στον Καρντόζο κανείς δεν είχε πει το γνωστό «αν αποκλειστείς από το Γιουρόπα λιγκ φεύγεις». Το πράγμα προφανώς στράβωσε γιατί η συνολική εικόνα της ομάδας (και στα φιλικά) δεν ήταν πειστική: κανείς δεν πίστευε ότι η ομάδα αυτή μπορεί να παίξει το ελκυστικό ποδόσφαιρο που είχε εξαγγελθεί. Όμως είμαστε βέβαιοι ότι για αυτό φταίει ο προπονητής; Χωρίς να έχω εντυπωσιαστεί από τα λίγα που πρόλαβε να μας δείξει, λέω ότι είναι πανεύκολο να του τα χρεώσεις όλα. Το πρόβλημα ωστόσο είναι μια γενικότερη αντίληψη που διακινείται τα τελευταία χρόνια κυρίως από δημοσιογράφους που προσπαθούν να πείσουν διοικήσεις και κοινό ότι μια ομάδα μπορεί να παίζει θεαματικά απλά αν βρει τον κατάλληλο προπονητή. Σίγουρα οι προπονητές για το πώς μια ομάδα θα παίξει έχουν λόγο, αλλά η θεαματικότητα παραμένει αποτέλεσμα της ικανότητας των παικτών – οι νίκες είναι άλλη ιστορία. Η ΑΕΚ με τους παίκτες που έχει προφανώς μπορεί να παίξει καλύτερα. Αλλά θεαματικότερα ειλικρινά αμφιβάλω.

Αν αρκούσαν οι ιδέες

Ο Χιμένεθ κέρδισε με την ΑΕΚ ένα πρωτάθλημα. Πέρυσι επέστρεψε και πήγε την ομάδα σε ένα τελικό Κυπέλλου, μολονότι την βρήκε χωρίς ηθικό και κουρασμένη από την περιπέτεια στο Τσάμπιονς λιγκ και τις ήττες στο πρωτάθλημα. Το ποδόσφαιρό του δεν πολυάρεσε, αλλά κι ο ίδιος την ομάδα του δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να την βελτιώσει. Από εκεί πιστεύω ότι ξεκινά το σημερινό πρόβλημα της ΑΕΚ. Αν, η ΑΕΚ, το καλοκαίρι του 2018 έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα, κρατούσε τον Χιμένεθ και του έκανε δυο τρεις σοβαρές μεταγραφές, σήμερα θα μιλούσαμε για μια άλλη ομάδα. Αν επίσης φέτος το καλοκαίρι έδινε στο Μανόλο την δυνατότητα να κάνει τις προσθήκες που ήθελε, σίγουρα η εικόνα της δεν θα ήταν αυτή που είδαμε με την Τραμπζονσπορ και την Ξάνθη: αν μη τι άλλο ο Ισπανός δεν θα τσακωνόταν με τον Λιβάγια. Αλλά η ΑΕΚ διάλεξε να «πουλήσει» την πιθανότητα να γίνει θεαματική (χαλώντας ελάχιστα χρήματα) από τη στήριξη με μεταγραφές ενός προπονητή που σε δυο χρόνια κέρδισε ένα πρωτάθλημα κι αγωνίστηκε σε δυο τελικούς κυπέλλου. Τουλάχιστον πρέπει όλοι να πήραν ένα μάθημα: θεαματικότητα και λιτότητα δύσκολα πάνε μαζί. Αν για να παίξουν ωραίο ποδόσφαιρο οι ομάδες αρκούσαν μόνο οι ιδέες των προπονητών, όλες θα έβρισκαν ένα με τρομερές ιδέες και θα έπαιζαν καταπληκτική μπάλα.

Δεν ξέρω αν είναι Σαββατογεννημένος ο Μανόλο. Αλλά μια κατάρα φεύγοντας την έριξε…