Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Ιωνικό με 1-0, ξέφυγε με τρεις βαθμούς από την ΑΕΚ, αλλά τη νίκη της ημέρας την πήρε ο ΠΑΟΚ που πέρασε από τη Λεωφόρο κερδίζοντας με 3-1 τον ΠΑΟ. Το ποδόσφαιρο που βλέπουμε είναι μέτριο, αλλά οι ελλείψεις των ομάδων (που έχουν ως αποτέλεσμα ημιτελείς ενδεκάδες) και οι μεταπτώσεις της απόδοσης των παικτών, δίνουν στο πρωτάθλημα ενδιαφέρον. Κάθε νίκη έχει πάψει να είναι απλή υπόθεση κυρίως γιατί όλες οι ομάδες μοιάζουν να μην έχουν τη δυνατότητα να παίξουν με σταθερή αγωνιστική ένταση – αυτό που παρακολουθούμε είναι η μαγεία του τσούκου τσούκου μπολ.

Τρεις βαθμούς μπροστά πριν το ΟΑΚΑ

Ο Πέδρο Μαρτίνς κατηγορείται ότι δεν φρεσκάρει την ομάδα του. Κόντρα στον Ιωνικό αλλαγές έκανε τέσσερις: ο Σισέ επέστρεψε, ο Γκάρι Ροντρίγκες βρέθηκε δεξιά, ο Τικίνιο έπαιξε αντί του Ελ Αραμπί κι ο Κουντέ ξεκίνησε βασικός. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το φρεσκάρισμα κάτι απέδωσε – όχι πάντως κάτι εντυπωσιακό. Απλά ο Ολυμπιακός κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα για μισή ώρα, έπαιξε μεθοδικά όταν ο Ιωνικός μαζευόταν πίσω και του επέτρεπε να πλησιάσει χωρίς κόπο κι έβγαλε σε θέση βολής τον άνθρωπο που σκοράρει με μεγαλύτερη συνέπεια φέτος: ο Γιώργος Μασούρας, αν και φανερά κουρασμένος κι αυτός, αφού αστόχησε στο 2΄, στο 17΄νίκησε τον άριστο Χουτεσιώτη μετά από γύρισμα του δραστήριου Ροντρίγκεζ. Ο τελευταίος έδωσε στον Ολυμπιακό ουσία και κίνηση στο πλάι (όπως με τον ΠΑΟΚ) και θα μπορούσε να έχει τελειώσει νωρίς το ματς αν σε δυο περιπτώσεις ήταν πιο ομαδικός και σε άλλες δυο πιο εύστοχος. Αλλά όπως με τον ΠΑΟΚ βγήκε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου κουτσαίνοντας και η έξοδός του (σε συνδυασμό με αυτή του Κουντε που βγήκε κι αυτός πονώντας) βραχυκύκλωσε τον Ολυμπιακό στην επανάληψη.

Αν ο Ολυμπιακός τελικά κέρδισε το οφείλει σε μια κάποια προσοχή στην άμυνα του: μετά από πέντε ματς δεν δέχτηκε γκολ. Στο πρώτο ημίχρονο άφησε τον Ιωνικό να τον τρομάξει δυο – τρεις φορές, στο δεύτερο ποτέ, αλλά πολύ αμφιβάλω αν στο Καραϊσκάκη είχε κανείς κέφι να πανηγυρίσει αυτό το 1-0. Όταν μάλιστα ο Μαρτίνς προτίμησε τον Ανδρούτσο αντί του Μασούρα για τη θέση του δεξιού εξτρέμ κι όταν ο Χουτεσιώτης σταμάτησε και τον Ελ Αραμπί στην πρώτη και μοναδική ευκαιρία που αυτός είχε μπαίνοντας στο ματς, όλοι κατάλαβαν πως το μάξιμουμ της επιδίωξης θα ήταν μια νίκη με ένα γκολ διαφορά. Όπως συμβαίνει συχνά φέτος δηλαδή.

Ντελ Θέρο ο λυτρωτής

Η νίκη ήταν και ο στόχος του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο κι αυτό φάνηκε όταν ο ΠΑΟ ισοφάρισε. Ο Λουτσέσκου έριξε στο ματς τον Ελ Καντουρί, αλλά δεν έβγαλε τον Μπίσεσβαρ και δεν τρόμαξε όταν ο Γιοβάνοβιτς έριξε όποιο κυνηγό είχε στον πάγκο (Χατζηζιοβάνη, Βιγιαφάνιες ακόμα και τον Μακέδα). Στο τεντωμένο σχοινί του τελευταίου τέταρτου ο ΠΑΟΚ είχε τύχη, αλλά και φρεσκάδα και στόχευση: σχεδόν όλες οι επιθέσεις του γίνονται στα αριστερά του ΠΑΟ, εκεί όπου ο Χουάνκαρ παίζει ακάλυπτος γιατί ο Βιταλ δεν γυρνά ποτέ και ο Πέρεζ είναι αργός για να κάνει καλύψεις. Η στόχευση στα αριστερά (αποτέλεσμα και της παρουσίας του Ζίφκοβιτς) έδωσε στον ΠΑΟΚ το γκολ του 0-1, αλλά το ματς κρίθηκε πραγματικά στις λεπτομέρειες. Ο Μαουρίσιο που ισοφάρισε σε 1-1, έχασε την ευκαιρία του ματς στο 75΄κι ο διαιτητής Ντελ Θέρο Γκράντε, αφού εκτίμησε προσωπικά μια δύσκολη φάση στο VAR, έδωσε στο 85΄ένα πέναλτι στον ΠΑΟΚ που ο Κούρτιτς το χτύπησε υποδειγματικά. Όπως και το φάουλ στο 95΄με το οποίο έκανε το τελικό 1-3.

Σε ένα ματς που κρίθηκε από το VAR μέτρησε τελικά κυρίως το σθένος του διαιτητή να βγάλει νικητή. Η φάση είναι δύσκολη, αλλά στο ματς υπήρχαν κανά δυο τέτοιες ακόμα! Και τρία πέναλτι να έδινε ο Γκράντε δεν θα ήταν έκπληξη. Εκπληξη θα ήταν να κέρδιζε ο ΠΑΟ: το 4-2-4 με το οποίο ο Γιοβάνοβιτς ξεκίνησε είναι για την ομάδα του κάτι πολύ δύσκολο να το υποστηρίξει. Κι ο ΠΑΟΚ εκτός από λίγη παραπάνω ενέργεια που του έδωσαν πέντε αλλαγές σε σχέση με το ματς με την Κοπεγχάγη, παίζει καλύτερα εκτός έδρας κι έχει και τον αγωνιστικό ρυθμό ομάδας που αγωνίζεται σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ο ΠΑΟ αυτά δεν τα έχει. Και δέχεται και συνέχεια το ίδιο γκολ: το χθεσινό του Ακμπομ είναι ίδιο με αυτά που έχει δεχτεί στο Βικελίδης και στην Τρίπολη.                

Εκπληξη και εξήγηση

Τεράστια ήταν για μένα η έκπληξη στη Ριζούπολη. Το 2-2 ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον Απόλλωνα, που έφτασε και πολύ κοντά να κερδίσει, είναι για την Ενωση στραβοπάτημα μεγάλο. Ο Αραούχο ισοφάρισε για την ΑΕΚ σε 2-2 στο 80΄- το μισό γκολ ανήκει στον Αμπραμπατ και στην υπέροχη σέντρα του. Ο Απόλλωνας, που ξεκίνησε πολύ νωθρά κι έχασε και τον Ντομίνγκες στο μισάωρο, βρέθηκε πίσω στο σκορ χάρη σε ένα ακόμα γκολ του Λιβάι Γκαρσία με κεφαλιά μετά από εκτέλεση κόρνερ, αλλά άντεξε και ισοφάρισε με γκολ του Ιωαννίδη πριν βγει το ημίχρονο, μολονότι η ΑΕΚ ήταν καλύτερη. Ο Φέστα στέλνοντας τον Μαρτίνεθ στα αριστερά χτύπησε τις αδυναμίες του Ρότα, που είναι να απορείς πως ξεκίνησε, όταν την προηγούμενη εβδομάδα έγινε αλλαγή στο 15λεπτο. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ιταλός έβγαλε τον Απόλλωνα πιο ψηλά, η ΑΕΚ ξεκίνησε έχοντας ένα δοκάρι με τον Σιμόες μετά από κεφαλιά σε στημένη φάση, αλλά ο γηπεδούχος έπαιξε για μισή ώρα καλύτερα και δεν είναι παράδοξο ότι έκανε με τον Παμλίδη το 2-1: η άμυνα της ΑΕΚ, όταν ανεβαίνει, τρομάζει εύκολα.

Ο Γιαννίκης διόρθωσε πολλά αντιδρώντας. Αλλαξε τα δυο ακραία μπακ, βάζοντας τον Χατζησαφί αντί του Μοχαμαντί και τον Μισλέν αντί του Ρότα, φρεσκάρισε τα χαφ με τον Σιμάνσκι, αντικατέστησε τον Λιβάι με τον Αμραμπαντ. Η ΑΕΚ έπαιξε 4-4-2 με τον Αραούχο και τον Καρίμ φουνταριστούς, αλλά δεν πάταγε καλά στα μετόπισθεν και ήταν προβλέψιμη στη μεσαία γραμμή όπου όλοι όλα τα περίμεναν από τον Μάνταλο – το ματς θύμισε πολύ τα περσινά της.

Ο Απόλλωνας κράτησε το 2-2 χάρη και σε μια τρομερή επέμβαση του τερματοφύλακα Κότσαρη σε χτύπημα φάουλ του Τζαβέλα στο 93΄και χάρη σε αρκετή σκληρότητα στο τέλος. Η ΑΕΚ έχασε δυο βαθμούς, αλλά το χειρότερο είναι ότι δίνει δικαιώματα σε όσους ισχυρίζονται ότι έχει προνομιακή μεταχείριση από Ελληνες διαιτητές: σε είκοσι ματς με ξένους έχει κερδίσει μόλις έξι! Κι ο Μονεμβασιώτης που έστειλε μέχρι και εξώδικο (!) στον Κλάτενμπεργκ για να του βάλει ξένο δικαίως πανηγύριζε στο φινάλε. Ο βαθμός είναι και δικός του.   

Ιδρωσε πιο πολύ

Μεγάλες οι υπόλοιπες νίκες. Ο Αρης πέρασε από το Βόλο με 2-1 κι έπιασε τον ΠΑΟ παρά το -6. Τα ανόητα επεισόδια στην αρχή και οι αποβολές δεν έβγαλαν τον Αρη από το πλάνο: η ομάδα του Μάντζιου είναι καλά και το δείχνει. Σε σχέση με την αρχή της σεζόν η κυκλοφορία της μπάλας έχει βελτιωθεί πολύ, ο Κουέστα έχει δώσει μεγαλύτερη σιγουριά, ο Μπράμπετς και ο Φαμπίνιο σιγά σιγά δένουν, ο ΕνΝτιαγέ ανεβαίνει και χθες ξαναείδαμε μετά από καιρό κι ένα πολύ καλό παιγνίδι του Ματέο Γκαρσία. Ο Μάντζιος αντιμετώπισε τα πάντα με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία κι αν ο Αρης αρχίσει να σκοράρει ευκολότερα στο Βικελίδης είναι θέμα χρόνου να πλησιάσει τους τρεις της κορυφής. Οι βαθμοί του στο γήπεδο είναι 17, μην το ξεχνάμε.

Ο ΠΑΣ και ο ΟΦΗ βρίσκουν ρυθμό με όπλο την άμυνα τους – οι νίκες με τον Παναιτωλικό και τον Ατρόμητο ήρθαν εύκολα. Και η Λαμία δείχνει πως άμα προσπαθείς ανταμείβεσαι. Κέρδισε τον Αστέρα γιατί ίδρωσε πιο πολύ, αλλά και γιατί τον βρήκε χωρίς τον Μπαράλες. Μετά την διακοπή η Λαμία περιμένει τον Παναθηναϊκό κι ο Ατρόμητος τον ΠΑΟΚ. Η πρώτη, αν κερδίσει αφήνει πίσω της κάθε φόβο, ο δεύτερος αν χάσει θα ζήσει μια χρονιά γεμάτη εφιάλτες.

Κάθε Δευτέρα κάνοντας την σύνοψη της αγωνιστικής, αν κάποιος τη διάβαζε χωρίς να έχει δει τα ματς, θα νόμιζε ότι παρακολουθούμε κάτι συναρπαστικό. Στην πραγματικότητα όλες οι ομάδες που κάνουν (ή θα θελαν να κάνουν) πρωταθλητισμό ζουν μέσα σε ένα ασανσέρ μετριότητας, που από αγωνιστική σε αγωνιστική ανεβοκατεβαίνει. Θα το εξηγήσω ελπίζω αύριο.