Η επιστροφή του Κώστα Σλούκα στον Ολυμπιακό είναι μια μεγάλη στιγμή. Είναι μια στιγμή δικαίωσης για τον ίδιο τον παίκτη, που υποχρέωσε με την απόδοσή του την πρώην ομάδα του να του προσφέρει, όχι απλά ένα τεράστιο συμβόλαιο, αλλά και την μπαγκέτα του ηγέτη της. Και είναι και μια ιστορική στιγμή για την ίδια την ομάδα γιατί σηματοδοτεί το τέλος μιας μικρής κρίσης και την επιστροφή στην κανονικότητα, που τον καιρό των αδερφών Αγγελόπουλων συνδυάζεται πάντα με ευρωπαϊκές επιτυχίες.

Εγιναν πολλά στο μεταξύ

Για να καταλάβει κανείς πόσο δύσκολη ήταν η επιστροφή του Σλούκα στον Ολυμπιακό πρέπει να σκεφτεί όλα όσα έγιναν εδώ τον καιρό που έλειπε. Τα πέντε τελευταία χρόνια, που ο Σλούκας έκανε σπουδαία πράγματα στην Φενέρ, στην Ελλάδα έγιναν πολλά ώστε να μην υπάρχουν οι προϋποθέσεις να επιστρέψει στον Ολυμπιακό- κι αυτό είναι από τα σπάνια. Αρχικά γράφτηκαν κάμποσες χοντράδες για την απόφαση της φυγής του – διάφοροι καλοθελητές έγραφαν π.χ ότι δεν είχε την προσωπικότητα για να διαδεχτεί τον Βασίλη Σπανούλη και ότι την παρουσία του υπέφερε. Στη συνέχεια πήρε μπροστά η βιοτεχνία των τεχνικών αναλύσεων που κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι απαραίτητος. Μετά είχαμε σχόλια επί σχολίων πάνω σε απλές δηλώσεις του για το πόσο ωραία περνά στη Φενέρ ή για το πόσο καλός προπονητής είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Επειτα διακινήθηκε μια φημολογία που τον ήθελε να συμφωνεί με τον Παναθηναϊκό γιατί η αδερφή του εκεί έπαιζε μπάσκετ. Το χειρότερο ήταν οι αποδοκιμασίες στο ΣΕΦ – συνέπεια κι αυτές όλων των προηγούμενων γιατί ο κόσμος τσιμπάει. Αλλά όλα αυτά ο Σλούκας τα διέγραψε μονοκονδυλιά. Όχι μόνο γιατί είναι μεγάλος αθλητής και τους μεγάλους δεν τους αγγίζουν οι μικρότητες, αλλά και γιατί τις απαιτήσεις του και τις απαντήσεις του ο Σλούκας τις κάνει κατανοητές σε όλους στο παρκέ και μόνο.

Ημουν από αυτούς που όταν έφυγε πίστευα ότι είχε αδικηθεί και του είχα ευχηθεί, όπου κι αν πάει, να αποδείξει στον Ολυμπιακό ότι τον έκρινε λάθος και χαίρομαι γιατί αυτό συνέβη. Η σχέση του με τον Ολυμπιακό δεν υπήρξε ποτέ εύκολη. Τον έδωσαν κάποτε ελαφρά τη καρδία δανεικό στον Αρη: καλό του έκανε, αλλά ο δανεισμός κρύβει πάντα λίγη δυσπιστία. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έλεγε ότι ο Κατσίβελης είναι καλύτερος (!) και ήταν ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αυτός που επέμεινε για την επιστροφή του. Την τελευταία χρονιά που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό είχε συμβεί το εξής παράδοξο που ήταν λογικό να τον πικράνει: ο Σλούκας έπαιζε πολύ στο ελληνικό πρωτάθλημα (στο τέλος του τον είχαν συμπεριλάβει και στην  καλύτερη πεντάδα του γιατί ο Ολυμπιακός το είχε κατακτήσει) κι από την άλλη του δινόταν λιγότερος χρόνος συμμετοχής στα ματς της Ευρωλίγκας, όχι μόνο από το Σπανούλη και τον Πρίντεζη, αλλά και από τον Μάντζαρη, τον Λοτζέσκι, τον Λαφαγιέτ και τον Πέτγουεϊ – αν είναι ποτέ δυνατόν! Αγχωμένος από το βάρος της αποστολής ο Γιάννης Σφαιρόπουλος τον έκανε να πιστεύει πως τον θεωρεί χρήσιμο και καθοριστικό μόνο για το ελληνικό πρωτάθλημα: αν ο Σλούκας έμενε, δεν θα ήταν αθλητής με φιλοδοξίες, αλλά ο κλασικός καλοπερασάκιας που προτιμά τα εύκολα. Και είναι τελείως λογικό στη συνέχεια να αγάπησε τον Ομπράντοβιτς, που του έδωσε το ρόλο του ηγέτη στη Φενέρ: ένα άνθρωπο που σε πιστεύει περισσότερο από αυτούς που θα πρεπε να σε προσέχουν δεν μπορείς παρά να τον εκτιμάς απεριόριστα.

Ο Σλούκας δεν γυρίζει στον Ολυμπιακό γιατί είναι «Ελληνας», «οπαδός της ομάδας», η «καλύτερη λύση σε μια δύσκολη θέση» κτλ. Όλα αυτά μπορεί να ισχύουν αλλά παίζουν μικρότερο ρόλο: ο Σλούκας επιστρέφει έχοντας αποδείξει σε όλους ότι πέντε χρόνια πριν έπρεπε να ποντάρουν πάνω του. Γυρίζει ωριμότερος, καλύτερος, αποφασισμένος να πάρει τις τύχες της ομάδας στα χέρια του όπως ήταν και πριν φύγει γιατί στη Φενέρ έκανε τεράστια βήματα μπροστά χάρη στην εμπιστοσύνη που του έδειξαν. Γυρίζει γιατί φεύγοντας έδωσε σε όλους τη δυνατότητα να καταλάβουν τα δίκια του. Γυρίζει γιατί όλοι συμφωνούν πως δεν έπρεπε να φύγει ποτέ.

Η αλλαγή σελίδας

Από την άλλη η στιγμή είναι σημαντική και για τον Ολυμπιακό. Διαβάζω διάφορα για τις δυνατότητες προσφοράς του παίκτη, επισημάνσεις για το γεγονός ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να χτίσει μια ομάδα πάνω του, εκτιμήσεις για το πόσο ο Σλούκας θα βοηθήσει και πόσα προβλήματα θα λύσει. Όλα αυτά είναι ωραία, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι λιγότερο σημαντικά από το μεγάλο συμπέρασμα που βγαίνει από την επιστροφή του κι αυτό έχει να κάνει με την ίδια την αλλαγή σελίδας στον Ολυμπιακό που αφήνει πίσω του μέρες δύσκολες κι εντελώς ξένες με όσα ο κόσμος είχε συνηθίσει να βλέπει τον καιρό του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου. Η επιστροφή του Σλούκα σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός έγινε πάλι η ομάδα στην οποία όλοι θέλουν να παίζουν γιατί αποπνέει υγεία και σοβαρότητα. Και σιγουριά, μεγάλη σιγουριά.

Τα δυο τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός έχασε παίκτες σημαντικούς γιατί έπρεπε να ρίξει το μπάτζετ του, ενώ από επεισόδια που ανήκουν πια στην ιστορία (όπως η διαρροή του ηχητικού μηνύματος του Πρίντεζη) ο κόσμος του έμαθε για οικονομικές δυσκολίες και γκρίνιες εντός των αποδυτηρίων. Για μήνες στην επικαιρότητα του Ολυμπιακού υπήρχαν ερωτήσεις για τις σχέσεις των αδερφών με τον πατέρα τους, ειδήσεις που αφορούσαν τις ενδοοικογενειακές δικαστικές διαμάχες, συζητήσεις για το αν υπάρχει ανάγκη βοήθειας. Κυρίως ο κόσμος έβλεπε μια αποψίλωση που δεν είχε συνηθίσει: είδε τον Παπαπέτρου και τον Λοτζέσκι στον ΠΑΟ, τον Στρέλνιεκς στην ΤΣΣΚΑ, ένα καλό βοηθό του Μπλατ με το παράξενο όνομα Κεμζούρα να γίνεται προπονητής, είδε ξένους να πηγαινοέρχονται. Θα συζητούσαμε για επιστροφή του Σλούκα πέρσι; Ούτε κατά διάνοια. Ακόμα και φέτος, όταν στις 18 Μαϊου ο Βαγγέλης Ιωάννου μας είπε ότι η επιστροφή του είναι ειλημμένη απόφαση και ότι υπάρχει καταρχήν συμφωνία με δυσπιστία τον αντιμετωπίσαμε. Πλέον δυσπιστία δεν υπάρχει πια.

Θα τον βρουν μπροστά τους  

Ο ερχομός του Μπαρτζώκα ήταν η πρώτη ένδειξη ότι οι δύσκολες μέρες τελείωσαν, αλλά είναι η συμφωνία με τον Σλούκα η απόδειξη ότι η κανονικότητα επιστρέφει. Και κανονικότητα σημαίνει ελπίδα για ευρωπαϊκές διακρίσεις: του χρόνου θα δούμε ξανά ένα Ολυμπιακό που στην Ευρωλίγκα θα ψάχνει για νίκες κι όχι για θαύματα.

Τα δυο τελευταία χρόνια η απόλυτη άρνηση συμβιβασμού με την εγχώρια διαφθορά κράτησε τον κόσμο συσπειρωμένο: ήταν μια πράξη χρήσιμη. Ακόμα πιο σημαντική, όμως, είναι η πληρότητα της ομάδας. Δυο χρόνια στον Ολυμπιακό έλειψε το πρωτάθλημα της Α1, τώρα αυτό μοιάζει μικρό για αυτόν και η ανάγκη της παρουσίας του γίνεται τεράστια: ήδη η ΕΡΤ την απαιτεί. Η επιστροφή του Σλούκα είναι το χάπι εντ σε μια περιπέτεια με μεγάλες δυσκολίες. Τώρα, υπό την ηγεσία του Σλούκι Λουκ είναι εύκολο να πεις ότι όποιος προσπάθησε να μεθοδεύσει την παρακμή του Ολυμπιακού θα τον βρει μπροστά του: ήδη κόσμος και κοσμάκης το βάζει στα πόδια. Για να μην τον δει να πυροβολάει γρηγορότερα από τον ίσκιο του…