Δεν μου κάνει εντύπωση πως και οι τέσσερις πρωτοπόροι του πρωταθλήματος συμφώνησαν στην διακοπή της μιας αγωνιστικής: όλοι έχουν τραυματίες που ελπίζουν να τους δουν να επιστρέφουν. Οι τραυματισμοί είναι αποτέλεσμα της αύξησης των αγωνιστικών υποχρεώσεων των ομάδων. Φέτος είναι πάρα πολλοί γενικά – δεν είναι μόνο πρόβλημα των ελληνικών ομάδων. Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα στο οποίο μας οδηγεί η σεζόν, πριν καν ολοκληρωθεί, είναι ότι το μυστικό της επιτυχίας προσεχώς θα είναι τα μεγάλα και ομοιογενή ρόστερ. Και το να ξέρεις να τα διαχειρίζεσαι.

Μεγάλα έσοδα, μεγάλα ρόστερ

Η βαθμολογία του πρωταθλήματος δείχνει και την ικανότητα των προπονητών στην διαχείριση των ρόστερ των ομάδων. Ο ΠΑΟΚ έχασε για μεγάλό διάστημα τους Μπράντον Τόμας, Λόβερν και Ζίβκοβιτς, όμως δεν πήρε πολλά από τους Κόλεϊ και Τισουντάλι και τίποτα από τον Μπακαγιόκο. Ένα χρόνο πριν ο Ρασβάν Λουτσέσκου είχε κερδίσει το πρωτάθλημα παίρνοντας πολλά από όλους τους παίκτες που είχε στο ρόστερ του: ο Τσιγγάρας πχ είχε αγωνιστεί σε 14 ματς. Φέτος, έπειτα από την φυγή των Κουλιεράκη, ΕνΚόνγκ η άμυνα ειδικά έμεινε χωρίς αλλαγές: οι Οτο, Μπάμπα, Μιχαηλίδης και Κεντζιόρα δεν έπρεπε να λείπουν ποτέ κι από τους αναπληρωματικούς ο μόνος αληθινά αξιόπιστος ήταν ο Σάστρε. Αλλά και στην μεσαία γραμμή οι επιλογές του Ρουμάνου μέχρι τον Ιανουάριο ήταν περιορισμένες: ο Μαντί Καμαρά, ο Οζντόεφ κι ο Σβάπ έπρεπε να μοιραστούν το σύνολο των παιγνιδιών. Πραγματικό rotation υπήρξε μόνο στην επίθεση παρά τις απουσίες του Μπράντον Τόμας και του Ζίφκοβιτς: οι Τάισον, Τσάλοφ, Τισουντάλι, Κωνσταντέλιας, Ντεσπότοφ, Σορετίρε, Σαμάτα και Μουργκ πήραν τις ευκαιρίες τους. Όχι τυχαία στην επίθεση ο ΠΑΟΚ είχε τα λιγότερα προβλήματα, ακόμα κι αν σκόραρε λιγότερο από πέρυσι.

Ο Αλμέιδα που προσπάθησε να μιμηθεί τον Λουτσέσκου ξεκινώντας με μια ΑΕΚ που είχε πάνω από 30 ποδοσφαιριστές έμπλεξε πολύ γιατί η ομάδα του είχε μείνει νωρίς εκτός Ευρώπης: μέχρι τον Ιανουάριο οι παίκτες ήταν πολλοί. Μετά τον Ιανουάριο (και τις αποχωρήσεις του Γκαρσία, του Αμραμπατ, του Τζούμπερ, και την σταθερή απουσία του Κάλενς) μοιάζουν λίγοι.

Λίγοι ήταν πάντα οι εν δυνάμει βασικοί του ΠΑΟ. Ο Ρουί Βιτόρια αναλαμβάνοντας την ομάδα τον Νοέμβριο υποχρεώθηκε να βασιστεί σε λίγους παίκτες για να τους περάσει τα θέλω του: ο ΠΑΟ κάθε φορά που είχε τρία ματς σε επτά μέρες είχε πρόβλημα. Κάπως έτσι ο δεμένος Ολυμπιακός τον 18-19 παικτών (που πρόσθεσε τον Ιανουάριο τρεις παίκτες που μπορεί να αγωνιστούν βασικοί (τον Ορτα, τον Πάλμα και τον Μπρούνο) έφτασε να ολοκληρώσει την κανονική περίοδο στην πρώτη θέση. Αλλά πλήρωσε το μικρό του ρόστερ στην Ευρώπη καθώς αποδείχτηκε πως παίκτες όπως ο ΕλΚαμπί κι ο Ντάνι Γκαρθία δεν έχουν τους καλύτερους αντικαταστάτες: στο Μπόντο βρέθηκε με τρεις μέσους.

Δεν θα κατεβεί

Το ότι οι ομάδες έχουν ανάγκη από μεγάλα ρόστερ φαίνεται παντού. Ο Κάρλο Αντσελότι δήλωσε το Σάββατο πως η Ρεαλ Μαδρίτης  δεν θα κατεβεί να αγωνιστεί αν η ισπανική Λίγκα την υποχρεώσει ξανά να αγωνιστεί Σάββατο μετά από ματς για το Τσάμπιονς λιγκ Τετάρτη βράδυ. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει από την αρχή σταθερά τρεις με τέσσερις παίκτες της τραυματίες – ο τελευταίος είναι ο Θεμπάγιος και το κενό του φαίνεται. Αν έχει τέτοια προβλήματα η Ρεάλ φανταστείτε οι υπόλοιποι!

Κάποτε οι μεγάλες ομάδες μπορούσαν να βγάλουν μια σεζόν στηριγμένες σε 18-20 παίκτες, έχοντας στο ρόστερ τους και 4-5 παιδιά από τις Ακαδημίες τους: ακριβώς επειδή το rotation ήταν μικρό θυμόμαστε όλοι την σύνθεση της Μίλαν των Ολλανδών, της Λίβερπουλ του Νταλγκλίς και του Ρας, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όλων σχεδόν των ομάδων του Σερ Αλεξ. Στην ενδεκάδας της Μπαρτσελόνα του Μέσι. που κάποτε με προπονητή τον Γκουαρντιόλα έσπερνε τον πανικό στην Ευρώπη, 9-10 παίκτες ήταν σταθερότατοι: έλειπαν μόνο εξαιτίας τιμωριών. Φέτος ο Πεπ στην πλέον απογοητευτική σεζόν της Μάντσεστερ Σίτυ έχει ξεκινήσει στην βασική ενδεκάδα της ομάδας 28 διαφορετικούς παίκτες – υποχρεωτικά - χωρίς ακόμα να βρει αντικαταστάτη του Ρόντρι πχ.  

Αν δεν έχεις 30 παίκτες στο ρόστερ από τους οποίους οι 22 τουλάχιστον να είναι εν δυνάμει βασικοί δεν μπορείς να βγάλεις σεζόν χωρίς τεράστια σκαμπανεβάσματα. Τα ματς είναι πλέον πάρα πολλά, αλλά είναι και πιο μεγάλα τα έσοδα: όποιος τα χρήματα τα χρησιμοποιεί για να φτιάξει μεγάλα και ακριβά ρόστερ στο πρωτάθλημα της χώρας της δεν έχει προβλήματα όσα πολλά κι αν είναι τα παιγνίδια. Αλλιώς όσο μεγάλη ομάδα κι αν είναι μέσα στην σεζόν θα μπλέξει. Δείτε την Λίβερπουλ. Για μήνες όλοι λέγανε ότι αρκούσε η αλλαγή του προπονητή για να μοιάζει αχτύπητη. Αυτή την εβδομάδα αποκλείστηκε την Τετάρτη από το Τσάμπιονς λιγκ και χθες έχασε από την Νιούκασλ το Καραμπάο Καπ. Οι επισημάνσεις για την κούραση των μέσων της δίνουν και παίρνουν και σε λίγο θα αποδοθούν αυτές οι αποτυχίες στο ότι η Λίβερπουλ σε δυο μεταγραφικές περιόδους έχει πάρει μόνο ένα παίκτη: τον Κιέζα.

Νέα μυστικά επιτυχίας

Είναι επίσης δεδομένο ότι στο κοντινό μέλλον η ομοιογένεια δύσκολα θα είναι το μυστικό της επιτυχίας των μεγάλων ομάδων. Για πολλά χρόνια ο κόσμος νόμιζε πως η ομοιογένεια και οι αυτοματισμοί είναι δουλειά προπονητών κτλ. Σίγουρα βοηθάνε και οι προπονητές με καλές ιδέες, αλλά όλα αυτά τα έφερνε κυρίως ο χρόνος – η κοινή παρουσία καλών παικτών στην ίδια ομάδα.  Όταν πλέον οι πολλές αλλαγές είναι περίπου υποχρεωτικές δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να παίζει μια ομάδα αυτοματοποιημένο ποδόσφαιρο: την διαφορά πρέπει να την κάνουν οι σολίστες της. Αυτό ήδη φαίνεται. Η Λίβερπουλ φέτος κερδίζει το πρωτάθλημα Αγγλίας γιατί οι κυνηγοί της κάνουν την διαφορά: ο Σαλάχ είναι ο πιο αποτελεσματικός αλλά όλοι κάτι δίνουν – στο Τσάμπιονς λιγκ που δεν τα κατάφεραν αποκλείστηκε από την Παρί μερικοί από τους σολίστες της οποίας (ο Ντεμπελέ πχ) κάνουν την καλύτερη χρονιά της καριέρας τους. Ομοίως η Μπάγερν Μονάχου βρήκε φέτος γκολ από όλους τους κυνηγούς της: στην Γερμανία αυτό μοιάζει να της φτάνει. Και η Ρεάλ Μαδρίτης αν τρομάζει την Ευρώπη, απειλώντας να κατακτήσει πάλι το Τσάμπιονς λιγκ, δεν είναι γιατί πρεσάρει ομαδικά και δεν δέχεται γκολ χάρη στις αλληλοκαλύψεις, αλλά γιατί οι Βινίσιους, Μπέλιγχαμ, Ροντρίγκο και κυρίως ο ΕμΠαπέ κάνουν την διαφορά. Είναι βέβαια δύσκολο να έχεις αναπληρωματικούς για αυτούς. Πολύ σωστά. Αλλά αν έχεις μόνο αυτούς και τρέμεις μην χτυπήσουμε επίσης δεν κάνεις κάτι.

Οι προπονητές αγαπούν τα μικρά ρόστερ, δηλαδή την ησυχία τους. Αλλά ο Σλοτ θα ζητήσει μεταγραφές το καλοκαίρι, ο Αντσελότι απειλεί να μην κατεβεί να παίξει, ο Αμορίμ ζητά να φύγουν δέκα παίκτες από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κι ο Λουτσέσκου δηλώνει πως μπορεί κάποιοι να κουράστηκαν δουλεύοντας μαζί του. Θέλω να πω ότι οι προπονητές πάντα κάτι θα λένε: το θέμα είναι οι εταιρίες. Οι προπονητές, όσο τα χρόνια περνούν, γίνονται όλο και περισσότερο διαχειριστές. Μέχρι πρότινος έπρεπε να ξέρουν και να νταντεύουν μικρούς πολυεκατομμυριούχους: τώρα πρέπει να μπορούν να κουμαντάρουν τριάντα παίκτες τουλάχιστον. Αυτή είναι η νέα δουλειά και θα προκόψει μόνο όποιος ξέρει να την κάνει…