Διαβάζω δεξιά κι αριστερά διάφορα για την ήττα της Εθνικής μας στην Λαρνακα, την πρώτη από την Κύπρο σε επίσημο ματς μετά από δυο δεκαετίες. Όχι ότι ασκείται κάποιου είδους κριτική για το αποτέλεσμα: έχουμε δει τόσα από την Εθνική τα τελευταία χρόνια που μια ακόμα ήττα δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Κανονικά θα πρεπε να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη ήττα ως παράδειγμα τουλάχιστον κακής νοοτροπίας – η Εθνική μας μπήκε στο ματς μάλλον χωρίς το παραμικρό κίνητρο και χάρισε ένα γκολ στους γηπεδούχους (που αφού προειδοποίησαν στο 11’ και στο 15΄με τον Λοϊζου και τον Σωτηρίου σκόραραν στο 18΄με τον Τζιωνή). Στη συνέχεια η Εθνική μας είχε μια αντίδραση χάρη στο πέρασμα του Μπουχαλάκη στο ματς, πίεσε στο τέλος όταν μπήκαν ο Ιωαννίδης, αντί του αόρατου Δουβίκα και κυρίως ο Φούντας αντί Μπακασέτα που τραυματίστηκε: ο Φούντας είχε ένα δοκάρι και πέτυχε κι ένα γκολ στο 88΄που τελικά δεν μέτρησε – κι όλα αυτά μάλλον μαρτυρούν πως δεν πήρε σοβαρά το παιγνίδι, πράγμα φυσικά που είναι κακό.

Ο Πογέτ παραδέχτηκε ότι δεν είχε διακρίνει τα σημάδια της χαλαρότητας, είπε ότι οι παίκτες του δεν έπαιξαν όπως ήθελε, γκρίνιαζε για τη διαιτησία, αλλά έδωσε και συγχαρητήρια στον Τιμούρ Κετσπάγια, που έκανε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, πράγμα καθόλου παράξενο για όποιον τον γνωρίζει. Είναι το τρίτο ματς που δεν χάνει ως αντίπαλος της Εθνικής μας – στα άλλα ήταν στον πάγκο της Γεωργίας. Πιο πολύ πάντως και από την καλή διαχείριση του Κετσπάγια φάνηκε ξανά η απόλυτη οπισθοδρόμηση του ελληνικού ποδοσφαίρου – το ματς θύμιζε σε πολλά του κομμάτια τα παιγνίδια που έδωσαν οι ελληνικές ομάδες φέτος στο καλοκαίρι στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και στα οποία η δυσκολία τους να κρατήσουν το μηδέν ή να ανοίξουν μια κλειστή άμυνα ήταν πρωτοφανής!

Στο Κύπρος – Ελλάδα (1-0) ήταν σαν να ξανάβλεπα κάτι από το Απόλλωνας Λεμεσού – Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ – Λέφσκι, ΠΑΟ – Σλάβια κτλ. Μια αμυντική δυσκολία πολλές φορές χωρίς εξήγηση και μια επιθετική αδυναμία απερίγραπτη.  Αλλά κάπου χάθηκα κι εγώ, διότι ο σκοπός μου δεν ήταν να γράψω για το παιγνίδι, αλλά για την σιωπή των ΜΜΕ που είναι ανυπόφορη. Και που την πληρώνει η Εθνική μας καιρό τώρα.

Είναι συνήθως εύκολο

Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να στηρίζουμε την κριτική μας στα παιγνίδια, να μιλάμε πχ για προπονητικές οδηγίες, αλλαγές, σχήματα, διατάξεις, λάθη κτλ κτλ. Το κάνουμε γιατί είναι συνήθως εύκολο, (κανείς δεν έμεινε άνεργος αν έμαθε στη ζωή του την τέχνη του μετά Χριστόν προφήτη…), και το κάνουμε και γιατί βοηθά ώστε να οδηγούμαστε σε συμπεράσματα για προπονητές, παίκτες ή ακόμα και διοικήσεις που μοιάζουν ασφαλή: αυτά γουστάρουμε.

Χάνει μια ομάδα; Πρέπει συνήθως όλοι να στηθούν στον τοίχο, εκτός αν το ματς δεν είναι σημαντικό – οπότε και δεν υπάρχει λόγος να στεναχωρήσουμε κανένα. Κερδίζει μια ομάδα; Είναι όλοι λιοντάρια ή γίγαντες ή και τα δυο: στην Ελλάδα έχουν υπάρξει τα περισσότερα γιγάντια λιοντάρια που έχουν εμφανιστεί σε χώρα του πλανήτη. Τις πιο πολλές φορές ομολογώ ότι γελάω με αυτά, μολονότι εν μέρει τα καταλαβαίνω: όταν έχεις γνωρίσει τόσες πίκρες τα τελευταία χρόνια πιάνεσαι από μια νίκη και γράφεις του κόσμου τις υπερβολές, έστω κι αν οι αντίπαλοι λέγονται Κόσοβο, Ιρλανδία και Κύπρος. Δεν είναι τόσο κακό (έστω κι αν τις υπερβολές κάπου τις πληρώνεις). Κακό είναι να μην ενημερώνεις τον κόσμο για όλα όσα προηγούνται των παιγνιδιών κυρίως για να γνωρίζει ποιοι είναι οι αληθινοί υπεύθυνοι όταν έρχονται ήττες σαν τη χθεσινή. Και φυσικά κι άλλες χειρότερες.      

Χωρίς γήπεδο για προπόνηση

Ξέρετε πως πέρασε την εβδομάδα της προετοιμασίας της η Εθνική μας ομάδα; Ψάχνοντας γήπεδο για να προπονηθεί – δεν μιλάω για αθλητικό κέντρο, τέτοιο δεν θα μπορούσε να βρει ποτέ. Είναι απίστευτο αλλά είναι αληθινό: τον Σεπτέμβριο του 2022 μια Εθνική ομάδα που μάλιστα εκπροσωπεί μια χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης, όχι την κατεστραμμένη Συρία, δεν είχε γήπεδο για να κάνει προπονήσεις και πάλι καλά που ήταν διαθέσιμο αυτό της Καλλιθέας γιατί δεν έχει αρχίσει το πρωτάθλημα της Σουπερλίγκ2 – αν είχε αρχίσει δεν θα υπήρχε ούτε αυτό.

Τι έχει συμβεί; Εδώ και δυο μήνες περίπου έχει καταστραφεί το χόρτο στον Αγιο Κοσμά – που δεν πρόκειται φυσικά για κάποιο προπονητικό κέντρο αντάξιο Εθνικής ομάδας, αλλά είναι μια λύση. Για δυο ολόκληρους μήνες φαίνεται πως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για να λύσει το πρόβλημα κι αυτό δεν το λέω εγώ: το λέει, χωρίς μάλιστα την παραμικρή ντροπή από ό,τι φαίνεται, ο πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας κ. Τάκης Μπαλτάκος. «Υπάρχει κάποιο θέμα με το χλοοτάπητα στον Άγιο Κοσμά. Πρέπει η Εθνική να είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που δεν έχει προπονητικό κέντρο. Με τις αντιπαλότητες που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο, τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με αυτό το θέμα. Είναι ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα να μην υπάρχει μόνιμο προπονητικό κέντρο της Εθνικής» είπε στην τελευταία του συνέντευξη την περασμένη εβδομάδα στην ΕΡΑ Σπορ. Δεν ξέρω αν μεγάλωσε η μύτη του (διότι το να αποκαλείσαι αντιπαλότητες για να μην κάνειςτη δουλειά σου είναι ψάμα τεράδτι) αλλά κατα τα άλλα συμφωνώ απόλυτα: πρόκειται για ντροπή, ντροπή πρώτα από όλα δική του και ντροπή όλων αυτών των εκλεγμένων βλαχοπρόεδρων, που παριστάνουν τους παράγοντες της ομοσπονδίας δίπλα του και στελεχώνουν τεχνικές επιτροπές και συμβούλια κτλ. Είναι μάλιστα βέβαιο πως αρκετοί από δαύτους μπήκαν και στο τσάρτερ της χαράς που πήγε στη Λεμεσό, πέρασαν εκεί ένα ωραίο τριήμερο και μπορεί να έκαναν και τα μπανάκια τους αφού στην Κύπρο ο καιρός είναι υπέροχος. Α, να μην το ξεχάσω: είδαν και το παιγνίδι και δεν αποκλείω να έκαναν και κριτική στον προπονητή ή στα παλιόπαιδα που έχασαν.

Βρίσκουν και τα κάνουν

Ωστόσο το αληθινά δυσάρεστο της ιστορίας δεν είναι αυτό: οι άνθρωποι χρόνια τώρα βρίσκουν και τα κάνουν. Αφήσαν την Εθνική αρχικά χωρίς  έδρα, τώρα την άφησαν και χωρίς προπονητικό κέντρο: που είναι το παράξενο; Αύριο μπορεί να μην έχει και φανέλες.

Το μόνο δυσάρεστο είναι η απόλυτη σιωπή. Διαβάσατε πουθενά ότι το κέντρο του Αγίου Κοσμά έχει πρόβλημα; Το είδατε πρώτη είδηση σε κάποιο site; Είδατε κάποιο πρωτοσέλιδο που να στηλιτεύει την αδιαφορία της ομοσπονδίας; Γράφτηκε κάπου κάποιο πύρινο (ή έστω νερόβραστο) άρθρο για αυτή την πρωτοφανής ξεφτίλα; Νομίζω πως δεν γράφτηκε απολύτως τίποτα: η είδηση ότι η Εθνική μας τρέχει σαν γύφτισσα για να προετοιμαστεί δεξιά κι αριστερά πέρασε στο ντούκου. Το σημείωσαν κάποια παιδιά που κάνουν ρεπορτάζ, αλλά δεν υπήρξε η παραμικρή προβολή του γεγονότος. Και κανείς φυσικά δεν υπογράμμισε πριν από το ματς πως έτσι δεν προετοιμάζονται ομάδες για να δώσουν παιγνίδια, όπως κανείς δεν υπογράμμισε και πως η Εθνική που έχει φέρει πάνω από 40 εκατ ευρώ στην ομοσπονδία από το 2004 εξακολουθεί να μην έχει ένα προπονητικό κέντρο στη διάθεσή της.

Αλλά τι λέω τώρα; Εδώ άφησαν αυτό που υπάρχει στο έλεος του Θεού, θα φτιάξουν καινούργιο; Η σιωπή κοστίζει φθηνότερα…