Η Εθνική ομάδα που χθες κέρδισε την Φινλανδία στο άδειο ΟΑΚΑ με 1-0 δεν έχει σε επίπεδο παικτών και πάρα πολλές διαφορές από την Εθνική ομάδα που έχασε από την Φινλανδία την πρωτιά στον όμιλο του UEFA Nations League. Από τους έντεκα που ξεκίνησαν, ντεμπούτο έκαναν δυο: ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, που μόλις εξασφάλισε το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική και ο Λεονάρντο Κούτρης που επί Σκίμπε δεν είχε κληθεί γιατί δεν ήταν βασικός στον Ολυμπιακό – αν στον Ολυμπιακό ήταν βασικός ο Τσιμίκας θα είχε κληθεί αυτός. Οι υπόλοιποι του αρχικού σχήματος ήταν οι συνήθεις ύποπτοι. Ο Τοροσίδης, ο Μανωλάς και ο Παπασταθόπουλος στην άμυνα, ο Ζέκα και ο Κουρμπέλης στη μεσαία γραμμή, τα τρία «δεκάρια» (Φορτούνης, Πέλκας, Μάνταλος) και μπροστά ο Μήτρογλου. Οσοι είναι εσχάτως φορμαρισμένοι (ο Τοροσίδης π.χ) διακρίθηκαν. Όσοι δεν είναι (ο Μήτρογλου π.χ) δεν φάνηκαν πολύ. Στις καλές ειδήσεις η επανεμφάνιση του Σιόβα που έπαιξε στη θέση του Μανωλά: είναι ένας από τους λίγους που ο Σκίμπε είχε αδικήσει. Ισως ο μόνος.

Το πραγματικό πρόβλημα

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη φασαρία για τους προπονητές ενώ το πραγματικό πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι λείπουν οι παίκτες. Το ποδόσφαιρό μας έχει αποκτήσει ένα παράξενο χαρακτηριστικό. Με την θεσμοθέτηση του πρωταθλήματος Νέων, που είναι ένας σχετικά καινούργιος θεσμός, βγαίνουν παίκτες συνεχώς. Κάθε χρόνο γνωρίζουμε καινούργιους 19ρηδες και 18ρηδες με προδιαγραφές: φέτος είναι στην επικαιρότητα οι μικροί του ΠΑΟ π,χ πέρυσι ήταν αυτοί του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, του χρόνου μπορεί να είναι αυτοί της ΑΕΚ κτλ.

Αυτό που βλέπω είναι ότι όταν τα παιδιά αυτά φτάσουν τα 21 -22 και κάνουν το δεύτερό τους επαγγελματικό συμβόλαιο η καριέρα τους, αντί να απογειωθεί παίρνει την κάτω βόλτα. Θυμηθείτε την εξαιρετική Εθνική Νέων του Τσάνα, την πρώτη που πήγε σε παγκόσμιο κύπελλο. Ο Γιαννιώτας κάπου κόλλησε. Ο Κατίδης χάθηκε. Ο Φουρλάνος δεν είχε καμία εξέλιξη. Ο Διαμαντάκος δεν ξέρω που παίζει. Ο Μαυρίας, ο ποιοτικότερος όλων, αγνοείται. Έφτασαν στην μεγάλη Εθνική ο Σαφυλλίδης, ο Κουρμπέλης, ο Μπουχαλάκης, ο Λυκογιάννης - όλοι όμως είναι απλά εργάτες χρήσιμοι κι όχι παίκτες που κάνουν τη διαφορά. Τουλάχιστον αυτοί τα κατάφεραν διότι άλλοι δυσκολεύονται να βρουν θέση και στις ομάδες τους. Ο Ανδρούτσος που έμοιαζε να έχει δυνατότητες κάπου έμπλεξε, ο Μανθάτης ίσως απογοητεύτηκε από τους δανεισμούς. Κακώς πολύ κακώς. 

Λίγοι παίζουν, πολλοί αγκομαχούν

Φέτος από όλους τους Ελληνες παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό σπουδαία πράγματα κάνουν τρεις-τέσσερις: ο Μανωλάς σίγουρα, ο Παπασταθόπουλος, ο Σιόβας και ο Βλαχοδήμος. Ολοι οι υπόλοιποι αγκομαχούν: αρκετοί έχουν και τραυματισμούς που τους πήγαν πίσω (Σταφυλλίδης, Δώνης, Ρέτσος, Λυκογιάννης, Καπίνο, Μαυροπάνος κτλ). Σε θέσεις, όπως π.χ τα εξτρέμ, νέοι που να αγωνίζονται δεν υπάρχουν: ο Λημνιός π.χ δεν έχει γίνει βασικός στον ΠΑΟΚ και ο Γιαννιώτας σπάνια κάθεται στον πάγκο της ΑΕΚ.

Το έγραφα τις προάλλες και στην εφημερίδα. Από τότε που θυμάμαι την Εθνική υπήρχαν ποδοσφαιριστές που σ’ αυτή δεν αγωνίζονταν κι  είχαν τη συμπάθεια πολλών γιατί τους αδικούσαν. Ο μεγάλος Βασίλης Καραπιάλης π.χ έπαιξε λίγο. Ο τεράστιος Ακης Ζήκος δεν ήταν ποτέ στα πλάνα του Ρεχάγκελ. Κάποτε από την Εθνική έλειπαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές απλά γιατί δεν κολλούσαν με τους υπόλοιπους ή γιατί οι προπονητές δεν τους θέλανε. Τον καιρό του Ρεχάγκελ για να μπει στο γκρουπ έφτυσε αίμα ο Στέλιος Γιαννακόπουλος που ευτυχώς από την ώρα που μπήκε δεν ξαναβγήκε ποτέ. Από την αποστολή του Euro του 2004 έλειπε ο Νίκος Λυμπερόπουλος – αν είναι δυνατόν! Εφυγε από την Εθνική σε χρόνο ρεκόρ και δεν ξανακλήθηκε ο Γρηγόρης Γεωργάτος. Δεν βρήκε ποτέ θέση ο Ιεροκλής Στολτίδης. Ίδρωσε για να φτάσει στην Εθνική ο Γιώργος Ανατολάκης και δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος που είχε φτάσει στη Μίλαν στο μεταξύ. Ακόμα και τον καιρό του Φερνάντο Σάντος κάποιοι που θα μπορούσαν να έχουν θέση σε αυτή, δεν τα κατάφεραν ή πάλεψαν πολύ για να την πάρουν. Ο Σιόβας π.χ. Η ο Χριστοδουλόπουλος και ο Κονέ. Στα τελικά του Euro του 2012 κανείς από αυτούς δεν υπήρχαν στην αποστολή και ας ήταν στα ντουζένια τους. Τώρα ποιος αδικείται; Από όσο βλέπω κανείς.  Κι αν κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν ένα πέρασμα – όπως τόσοι και τόσοι – δεν προκύπτει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίζουν. Ο Χατζησσαϊας κι ο Ρισβάνης π.χ που κάνουν χρόνια τώρα καλή δουλειά στον Ατρόμητο δεν είναι καλύτεροι από τον Μανωλά και τον Παπασταθόπουλο. Μην τρελαθούμε.

Ευχαριστημένοι με την ήττα

Το υλικό που υπάρχει δεν επιτρέπει ούτε μεγάλες τακτικές καινοτομίες. Ο Σκίμπε προσπαθούσε να χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα τους Πέλκα, Φορτούνη, Μάνταλο – το ίδιο αποπειράθηκε και ο Αναστασιάδης στο πρώτο ματς. Ο Αναστασιάδης τους έβαλε να παίξουν κοντά, αφήνοντας άδεις σχεδόν τις πλάγιες γραμμές για να ανεβαίνουν ο Τοροσίδης και ο Κούτρης. Αν είχαμε απέναντί μας μια ομάδα πιο έξυπνη από την Φινλανδία στο δεύτερο ημίχρονο θα μετέφερε το επιθετικό της παιγνίδι στα πλάγια, και με δυο – τρία overlap θα ανάγκαζε τα «δεκάρια» μας να απλωθούν: οι Φινλανδοί ήταν ευχαριστημένοι με την ήττα με 1-0, δεν έκαναν τίποτα. Όπως είναι σήμερα η Εθνική πολλά περιθώρια για τακτικά τρικ δεν υπάρχουν: η όποια πρόοδός της  μπορεί να ρθει μόνο αν αλλάξει πολύ το κλίμα κι αν ξαφνικά οι παίκτες αντιμετωπίσουν τα προκριματικά παίζοντας κάθε παιγνίδι σαν να είναι τελικός. Διαφορετικά ας προσευχηθούμε στην Παναγιά ζητώντας εμείς να σκοράρουμε με αυτογκόλ και οι άλλοι να χάνουν ευκαιρίες, μόνοι τους φάτσα με το τέρμα, όπως χθες οι Φινλανδοί….