Η μεγάλη ικανότητά του Τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού) τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι να δημιουργεί θέματα από το πουθενά. Χρησιμοποιώντας μισές αλήθειες, κάμποση σοβαροφάνεια, αρκετό και απαραίτητο θράσος, ώστε να στηριχτούν θεωρίες πολλοί δημιούργησαν του κόσμου τις απίθανες ιστορίες κατορθώνοντας να τις κάνουν θέματα συζήτησής ενός κοινού που αγνοεί συνήθως και τα στοιχειώδη. Πάρτε για παράδειγμα το τελευταίο θέμα – αυτό «του πρωταθλήματος της παύλας». Στο οποίο έβαλε τέλος με δηλώσεις του σε εφημερίδα της πατρίδας του ο πρόεδρος της UEFA κ. Αλεξάντερ Τσέφεριν, που μάλλον δεν διαβάζει ελληνικό Τύπο.

Κάποιος θα έλεγε ότι ο πρόεδρος της UEFA κ. Αλεξάντερ Τσέφεριν περνάει τη μέρα του διαβάζοντας διάφορες βαθυστόχαστες αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν στην ελληνικό ηλεκτρονικό και γραπτό Τύπο και θέλησε προχθές να απαντήσει σε αυτές ξεκαθαρίζοντας στην σλοβένικη εφημερίδα EKIPA24 ότι η UEFA θέλει να υπάρξουν πρωταθλητές, είτε τελειώσουν τα πρωταθλήματα είτε δεν τελειώσουν - το έκανε μιλώντας για τη Λίβερπουλ. Αλλά ο Τσέφεριν δεν έχει ιδέα για το τι γράφεται και λέγεται εδώ: απλά γνωρίζει ότι υπάρχουν ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, όπως η δική μας π.χ που δεν θα μπουν στον κόπο ποτέ να εξηγήσουν τις θέσεις της UEFA από φόβο μήπως δυσαρεστήσουν τους φίλους τους. Αυτούς τους μουγγούς διοικητές που παίρνουν μέρος τις τηλεδιασκέψεις της UEFA, αλλά στη χώρα τους δεν εξηγούν τίποτα, είχε στο μυαλό του ο Τσέφεριν. Και είχε και στο μυαλό του ότι αν οι Λίγκες αποφασίσουν με βάση ψηφοφορίες μπορεί να καταλήξουν σε τερατώδη αποτελέσματα. Προειδοποίησε ότι αυτά δεν θα γίνουν δεκτά. Και πάλι καλά.

Σας τα έχω γράψει από τις 18 Μαρτίου  

Ο Τσέφεριν εξήγησε αυτό που σας έχω γράψει ήδη από τις 18 Μαρτίου – μετά την πρώτη τηλεδιάσκεψη της UEFA. H UEFA θέλει δυο πράγματα. Το πρώτα τα πρωταθλήματα να ολοκληρωθούν κανονικά. Το δεύτερο, όπου τα πρωταθλήματα δεν ολοκληρωθούν, να επικυρωθούν οι βαθμολογίες και να υπάρξουν κανονικοί πρωταθλητές με βάση την τρέχουσα βαθμολογία – αυτό για να μπορεί και η UEFA του χρόνου να κάνει τις διοργανώσεις της. Αν η UEFA ήθελε διακοπές και παύλες θα το είχε αποφασίσει τότε. Όλα αυτά που είπε στην ΕΚΙΠΑ24 ο Τσέφεριν είναι γνωστά: για αυτό και οι Βέλγοι και οι Σκωτσέζοι που διέκοψαν τα πρωταθλήματα τους ανακήρυξαν κανονικά πρωταθλητές και για αυτό η UEFA δεν τους τιμώρησε, παρότι επιθυμεί να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν τα πρωταθλήματα. Αλλά η δική μου απορία δεν έχει να κάνει με αυτούς που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν – έχει να κάνει με όσους «τσιμπάνε» και όλες αυτές τις οπαδίστικες κουταμάρες που γράφονται και λέγονται και τις παίρνουν στα σοβαρά.   

Υπάρχουν και χειρότερα  

Ομολογώ ότι δεν περίμενα ποτέ στην Ελλάδα να παίρνουν σοβαρά το «κίνημα της παύλας» (τη θεωρία δηλαδή ότι πρέπει να ακυρωθεί το εφετινό πρωτάθλημα) άνθρωποι που δεν ανήκουν στην κατηγορία των άρρωστων οπαδών, για χάρη των οποίων τέτοιες βλακώδεις θεωρίες διακινούνται. Ένας δημοσιογράφος μπορεί να γράφει ότι σαχλαμάρα του κατέβει στο μυαλό: κρίνεται από τον εργοδότη του και τους αναγνώστες του κι αν για χάρη τους θέλει να θυσιάσει την σοβαρότητα του δεν πειράζει – δικαίωμά του. Ένας δικηγόρος μπορεί επίσης να λέει κουταμάρες διότι καμιά φορά πληρώνεται για να το κάνει: όταν τις χρησιμοποιείς για να φτιάξεις υπερασπιστικές γραμμές (καμιά φορά από απόγνωση) τότε θα τις λες και στην τηλεόραση. Τις ίδιες κουταμάρες μπορεί να επαναλαμβάνουν και λογιών λογιών παρατρεχάμενοι των ομάδων: δεν ακούγονται μόνο στην Ελλάδα αυτά, τα λένε κι αλλού. Στην Κύπρο π.χ υπάρχει ένας τύπος που δηλώνει πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ που λέει χειρότερα – προτείνει π.χ να μην βγει πρωταθλητής και να ξαναπάει ο ΑΠΟΕΛ στο Τσάμπιονς λιγκ γιατί πήρε το πρωτάθλημα πέρυσι, μολονότι φέτος είναι τρίτος! Σε μια σεζόν που τελειώνει ανώμαλα, όποιος κάτι έχει στο μυαλό του το ρίχνει στο τραπέζι, μπας και βγάλει κάποιο προσωπικό κέρδος. Στην Αγγλία ζητάνε ακύρωση του πρωταθλήματος οι οπαδοί της Γουεστ Χαμ (και μαζί της συμφωνούν και οπαδοί πέντε – έξι ομάδων ακόμα για να μην υποβιβαστούν). Στην Ιταλία μαζεύουν υπογραφές για να βγάλουν πρωταθλήτρια την Αταλάντα – ό,τι θες ακούς. Αλλά μόνο στην Ελλάδα αυτές οι γελοιότητες φτάνουν να απασχολούν ακόμα και τους ιδιοκτήτες των ομάδων που θα πρεπε να γνωρίζουν πως αυτά δεν γίνονται.   

Κι όμως τους παίρνουν σοβαρά  

Το ότι σε μια τέτοια χρονιά θα ακούγονταν διάφορες σαχλαμάρες δεδομένο. Με αυτές τις σαχλαμάρες θα πρεπε να ασχοληθούν αυτοί που πρέπει: στα περί παύλας π.χ απάντησε εξαιρετικά ο εκ των αρχηγών του ΠΑΟΚ Χοσέ Ανχελ Κρέσπο. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι λόγος για να επιχειρηματολογούν οι δημοσιογράφοι – κοινώς για να γεμίζουν σελίδες, όταν δεν έχουν με κάτι ενδιαφέρον να ασχοληθούν. Αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα αν και εφόσον μια χώρα και μια ομοσπονδία θέλει να είναι μέλος της UEFA. H οποία ορίζει αυτή και μόνη τους κανόνες χωρίς να ακούει τον Μπαλτάκο ή να διαβάζει τι γράφεται στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης. Αυτό το αυτονόητο περίμενα να το γνωρίζουν άνθρωποι όπως ο Γιάννης Αλαφούζος ή ο Βαγγέλης Μαρινάκης π.χ. Ο πρώτος στην τηλεδιάσκεψη της Σουπερλίγκας δεν τόλμησε να πει ότι πρέπει να υπάρξει ανακήρυξη πρωταθλητή, ο δεύτερος είπε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παύλες. Και οι δυο μου φάνηκε πως αντί να επισημάνουν το προφανές, όσα δηλαδή λέει η UEFA, σκεφτόντουσαν τον ελληνικό Τύπο και τις παλαβομάρες του. Πώς να υπάρχει αισιοδοξία για ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα, όταν οι ιδιοκτήτες τόσο εύκολα «τσιμπάνε» σε δημοσιεύματα και δηλώσεις;     

Νικητής είναι ο πρώτος

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το πρωτάθλημα πρέπει κανονικά να ολοκληρωθεί: έστω και καλοκαίρι, έστω και με ματς κεκλεισμένων των θυρών. Πιστεύω ωστόσο πως είμαστε τυχεροί που η κανονική του διάρκεια ολοκληρώθηκε και μάλιστα με ένα πρωτοπόρο που έχει μεγάλη διαφορά από το δεύτερο: αυτό και μόνο δεν αφήνει περιθώρια για πολλές αμφισβητήσεις. Μακάρι να συνεχιστεί, αλλά μπορεί και να τελειώσει: μια απόφαση θα υπάρξει κι όχι κάποιο δράμα.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι η ιστορία της παύλας είναι μια ακόμα ιστορία άγνοιας του τι είναι το διεθνές ποδοσφαιρικό σύστημα, πως είναι οργανωμένο, πως λειτουργεί. Είναι μια απλή απόδειξη του επαρχιωτισμού μας: νομίζουμε ότι μπορεί να δημιουργήσουμε τα δικά μας προηγούμενα, στο χωριουδάκι μας γιατί είμαστε πλούσιοι τσιφλικάδες ή νεόπλουτοι χαλίφηδες. Μόνο που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν έχει τσιφλίκια και χαλιφάτα: είναι μια σοβαρή επιχείρηση. Δεν είναι κουτάκια τα πρωταθλήματα για να βάζεις παύλες. Ακόμα και η χρήση των παρομοιώσεων μαρτυρά τον ελάχιστα τεχνοκρατικό τρόπο που βλέπουμε το πρωτάθλημα: διάβασα π.χ ότι το πρωτάθλημα είναι κάτι σαν αγώνας δρόμου και στους αγώνες αυτούς δεν δίνονται μετάλλια, αν κάποιος δεν κόψει την κορδέλα του τερματισμού. Οποιος αυτά τα πιστεύει νομίζει πως το πρωτάθλημα είναι ένα ατομικό άθλημα, ένας μαραθώνιος του Μαρινάκη, του Σαββίδη, του Μελισσανίδη κτλ: οι ομάδες, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετες και περίπλοκες και δεν έχουν μόνο μετόχους, αλλά και παίκτες και προπονητές και οπαδούς κτλ. Θα λεγα ότι το κάθε πρωτάθλημα μοιάζει για αυτό πιο πολύ με Γκραν Πρι της Formula 1: απαιτεί επένδυση σε χρήματα και ιδέες, θέλει τεχνογνωσία, στρατηγική, αντοχή κι όχι μόνο ένα οδηγό. Στη Formula 1, αν δεν ολοκληρωθεί η κούρσα στον προβλεπόμενο χρόνο γιατί κάποια αναποδιά προκύπτει, νικητής είναι ο πρώτος. Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Τσέφεριν. Τελεία. Και παύλα.