O Ολυμπιακός έχει υπάρξει πολλές φορές άτυχος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έχει χάσει προκρίσεις και παιγνίδια με τρόπους απερίγραπτους: εχθές κόντρα στην Μπάρλνι υπήρξε πρώτα από όλα τυχερός. Η αγγλική ομάδα πίστεψε στην ανατροπή του σκορ του πρώτου αγώνα και επέβαλε τον ρυθμό της από το πρώτο κιόλας λεπτό δείχνοντας αρετές, που δεν είχαμε δει στο Καραϊσκάκη. Γεμίζοντας πολύ και κυνηγώντας σχεδόν κάθε μπάλα οι Αγγλοι έβαλαν αμέτρητες φορές τον Ολυμπιακό στην περιοχή του και έχασαν τουλάχιστον οκτώ ευκαιρίες, εκ των οποίων οι πέντε υπήρξαν τεράστιες: τρεις τέτοιες στη σειρά έχασαν στα πρώτα δέκα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, όταν είχαν και δοκάρι με τον μεγάλο μαχητή Βόλκς. Η τύχη του Ολυμπιακού ωστόσο δεν ήταν ό,τι προκρίθηκε: η Μπέρνλι, εξαιτίας και της αστοχίας της, δεν πλησίασε ποτέ στο να τον αποκλείσει, δεν προηγήθηκε καν. Η τύχη του Ολυμπιακού, χθες, ήταν, ότι εξαιτίας της προβληματικής εικόνας του, θα προσγειωθεί. Πράγμα που είναι απαραίτητο για κάθε ομάδα που τώρα χτίζεται.

Τα καλά λόγια

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που έχουμε στην Ελλάδα είναι ότι οι ομάδες μας παίζουν συνήθως για τα καλά λόγια: τα έχουν όλες μεγάλη ανάγκη. Στην πραγματικότητα πραγματικές ευκαιρίες για να πούμε καλά λόγια στην Ελλάδα έχουμε λίγες. Οι ομάδες μας σπανίως διακρίνονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τους εγχώριους τίτλους τους κερδίζουν συχνά οι παράγοντες και η παρασκηνιακή τους δράση, σπανίως έρχονται μεγάλοι παίκτες και ακόμα πιο σπάνια οι Ελληνες ποδοσφαιριστές βελτιώνονται. Η μπάλα που παίζεται είναι συνήθως μέτρια (ακόμα και από τις μεγάλες ομάδες) κι ακόμα και τα εισιτήρια που κόβονται είναι λίγα – στην πρεμιέρα η πρωταθλήτρια ΑΕΚ έκοψε με τον ΠΑΣ 7,5 χιλιάδες. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά στον Ολυμπιακό, έχει δημιουργηθεί και μια κατάσταση οργανωμένης μίρλας: διάφοροι που δηλώνουν Ολυμπιακοί περιμένουν την ομάδα στη γωνία,  για λόγους προσωπικούς, για να την ισοπεδώσουν νομίζοντας ότι έτσι πολεμούν τον Μαρινάκη ή άλλους ανεμόμυλους – τα social media βοηθάνε στην εκτόνωση του ψυχάκια. Αυτό από μόνο του αρκεί για να αντιδρούν όλοι οι άλλοι υπερβάλοντας με τη σειρά τους.

Φυσικά υπάρχουν και καλά λόγια που ο κόσμος λέει με την καρδιά του. Στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να πορεύεσαι χωρίς τον παραμικρό ενθουσιασμό: οφείλεις για να το χαίρεσαι ως οπαδός να αυτόπαραμυθιάζεσαι λιγάκι, να ονειρεύεσαι, να αποκτάς ειδικά το καλοκαίρι κάποιες ωραίες βεβαιότητες που θα σε κάνουν να πάρεις διαρκείας ή να παρακολουθήσεις τα ματς στην τηλεόραση – είναι ανθρώπινο. Το κακό είναι ότι αυτές οι οπαδικές βεβαιότητες (αθώες και για όποιον ψύχραιμα παρακολουθεί τα πράγματα γλυκά υπερβολικές) διαμορφώνουν συνήθως ένα κλίμα που στις ομάδες μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα: δεν είναι καλό να πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά, απλά γιατί ο οπαδός ενθουσιάζεται. Ακόμα χειρότερα αυτό το κλίμα δεν αφήνει στους δημοσιογράφους και πολλά περιθώρια κριτικής: γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πας κόντρα στο ρεύμα και να πεις μετά από μια νίκη, όπως αυτή του Ολυμπιακού με την Μπέρνλι στο Καραϊσκάκη ότι υπήρξαν εκείνο το βράδυ κι ανησυχητικά σημάδια.

Η ομάδα αεροβατούσε

Ενας λόγος που πέρυσι τέτοια εποχή καταστράφηκε ο Ολυμπιακός του Χάσι ήταν ότι δεν χτυπούσε το καμπανάκι συναγερμού κανένας – κι αν κάποιος το κανε ήταν τέτοιο το πανηγύρι για την πρόκρισης στο Τσάμπιονς λιγκ, που δεν ακουγόταν το παραμικρό. Οι δυο προκρίσεις με την Παρτιζάν και τη Ριέκα είχαν δημιουργήσει ενθουσιασμό και η ομάδα αεροβατούσε. Οι μεταγραφές ήταν σπουδαίες, είχαν πουληθεί πάνω από 15 χιλιάδες διαρκείας εισιτήρια, έρχονταν ο Τζούρτζεβιτς ο Νεϊμάρ των Βαλκανίων και κανείς δεν υποψιαζόταν το είδος των δυσκολιών που η ομάδα είχε μπροστά της. Και μετά ο Ολυμπιακός έφαγε μια «πιστολιά» χωρίς να αντιδράσει στην Ξάνθη, έχασε από τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας κι έκανε ένα μήνα να κερδίσει στο πρωτάθλημα. Κι όσοι πανηγύριζαν για μεταγραφές και προκρίσεις δεν πήγαιναν καν στο γήπεδο.

Είναι λογικό μια καινούργια ομάδα να έχει σκαμπανεβάσματα και χρειάζεται προσοχή και στους ενθουσιασμούς και στις κρίσεις. Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ομαδάρα γιατί στο πρώτο ματς έβαλε στη Μπέρνλι τρία γκολ από στημένες φάσεις και δεν είναι του πεταμού γιατί χθες γλύτωσε σε ένα σωρό περιπτώσεις. Πρέπει να τον κρίνουμε για ό,τι είναι κι όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι. Κυρίως πρέπει να τον βλέπουμε ως ένα πρότζεκτ που βρίσκεται σε εξέλιξη: αυτή του την εξέλιξη περιμένουμε. Για την ώρα είναι καλό ότι κάτι καλό γεννιέται και ότι τα θετικά του είναι περισσότερα από τα αρνητικά του: χθες δεν έχασε τη συνοχή του κι έψαξε το γκολ της πρόκρισης με μια κάποια συνέπεια. Στην ιστορία του αυτό δεν υπήρξε ποτέ δεδομένο όταν μιλάμε για ευρωπαϊκά ματς. Το πιο συνηθισμένο σε βραδιές που ο Ολυμπιακός δεν λειτουργεί είναι η κατάρρευσή του: θυμηθείτε τι του έχουν κάνει ομάδες όπως η Μόλντε, η Ρόζενμποργκ, η Χέρενφέιν, η Μακάμπι, η Μάλμε, η Λεβάντε που σίγουρα δεν αγωνίζονται στην Πρέμιερ λιγκ και σίγουρα δεν συγκαταλέγονται στα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Χθες ο Ολυμπιακός πιέστηκε πολύ στη μεσαία γραμμή, δεν κατάφερε να κρατήσει μπάλα και το μόνο θετικό στο παιγνίδι του ήταν η όρεξη του Κώστα Φορτούνη που ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν κρύφτηκε ποτέ. Μια δική του καταπληκτική πάσα έβγαλε τον Ποντένσε στο 83΄ απέναντι από τον τερματοφύλακα και το γκολ του Πορτογάλου, κόντρα στη ροή του ματς, έδωσε το πολυπόθητο αβαντάζ σιγουρεύοντας την πρόκριση. Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε με ελάχιστους διακριθέντες. Πλην του Φορτούνη, του Ποντένσε που βρήκε το χρυσό γκολ και του Καμαρά που ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο, όλοι οι άλλοι έκαναν μάλλον λίγα, αλλά τέλος καλό όλα καλά: και πρόκριση ήρθε και η απαραίτητη προσγείωση. Ο Ολυμπιακός έσπασε την κακή του παράδοση στην Αγγλία, σήμερα θα μάθει τους αντιπάλους του στους ομίλους του και περιμένει ενισχύσεις. Πιθανότατα την ομάδα που απέκλεισε την Μπέρνλι δεν θα την ξαναδούμε. Και μάλλον ευτυχώς.

Θα αλλάξει πολύ έτσι κι αλλιώς

Ας είμαστε στο ξεκίνημα της σεζόν προσεχτικοί με τα συμπεράσματα που βγάζουμε για όλες τις ομάδες. Ειδικά για τον Ολυμπιακό, που δεν έχει εντάξει ακόμα στη μηχανή του τους Μεριά, Γκιγιέρμε, Νάτχο και Χασάν και που σήμερα θα αποκτήσει άλλους τρεις παίκτες τουλάχιστον, είναι δύσκολο να υπάρχουν κρίσεις, που ξεπερνούν το ματς που μόλις τελείωσε. Για το χθεσινό λέω απλά πως αν κάτι μας έμαθε είναι ότι δεν γίνεται ο Χριστοδουλόπουλος να παίζει 90 λεπτά κάθε φορά και να μην έχει πάρει μια ανάσα από την αρχή, ότι όταν στην αντίπαλη άμυνα υπάρχουν σκληρά παιδιά ο Χασάν είναι μάλλον χρησιμότερος από τον Γκερέρο. Λέω επίσης ότι ο Γιαννιώτης πρέπει να βελτιώσει τις εξόδους του, θυμίζω ότι όταν θες να φτιάξεις ένα αριστερό μπακ πρέπει να περιμένεις και τα λάθη του και επισημαίνω ότι πέρα από ένα απαραίτητο εξτρέμ, ίσως αυτές τις τελευταίες ώρες να χρειάζεται να ρθει κι ένα στόπερ – ειδικά αν ο Σισέ δεν αρέσει στον κόουτς. Που έχει πολλή δουλειά μπροστά του για να κερδίσει τα καλά μας λόγια κι αυτός και η ομάδα του.