Οι παίκτες τον μπουγέλωσαν και τον σήκωσαν στον αέρα. Ηταν η πρώτη φορά από τότε που ο Πέδρο Μαρτίνς ήρθε στην Ελλάδα που τον είδα να γελάει τόσο πολύ. Ο προπονητής που την Κυριακή στο ΟΑΚΑ είχε εμφανιστεί σχεδόν μουτρωμένος, μετά την μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος, χθες έμοιαζε άλλος άνθρωπος, σαν να είχε αποφασίσει πως το πρωτάθλημα θα το πανηγυρίσει μόνο στο σπίτι. Φυσικά ο λόγος των πανηγυριών είχε να κάνει πως σε χρόνο ρεκόρ τελείωσε και η ιστορία του CAS: μετά την ήττα του ΠΑΟΚ από  την ΑΕΚ στην Τούμπα και τη νίκη του Ολυμπιακού επί του ΟΦΗ, η εκδίκαση της υπόθεσης της πολυϊδιοκτησίας δεν παίζει κανένα ρόλο στη βαθμολογία. Ο Μαρτίνς και οι παίκτες του έδειξαν πως και αυτό το είχαν στα υπόψιν τους: έτσι εξηγείται και η τρομερή συγκέντρωση όλων για να ρθει αυτό το «πέντε στα πέντε» χάρη στο οποίο έχει τελειώσει η δουλειά σε χρόνο ρεκόρ. Στο άδειο Καραϊσκάκη στο τέλος του ματς του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ υπήρχε ευτυχία. Αυτή έβλεπες στο πρόσωπο του προπονητή του Ολυμπιακού που στο να πανηγυρίζει τίτλους δεν είναι καθόλου συνηθισμένος.

Ο πιο δύσκολος δρόμος

Στον Μαρτίνς χρειάστηκαν 101 ματς στον πάγκο του Ολυμπιακού για να βρει την ευτυχία. Πολύ συχνά στον Ολυμπιακό κερδίζουν πρωταθλήματα προπονητές για πρώτη φορά στην καριέρα τους: έχει συμβεί και με Ελληνες, όπως ο Τάκης Λεμονής και ο Γιάννης Ματζουράκης, έχει συμβεί και με ξένους, όπως ο Μάρκο Σίλβα, ο Μίτσελ, φυσικά και ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Μαρτίνς όμως χρειάστηκε να πάρει τον πιο δύσκολο δρόμο από όλους: 101 ματς στον πάγκο του Ολυμπιακού είναι πιο δύσκολη δουλειά από το να κατακτήσεις μαζί του το πρωτάθλημα.

Πολλές από τις περσινές επιλογές του ένα χρόνο μετά μπορεί σήμερα να μοιάζουν και ανεξήγητες. Οι επικριτές του θα μπορούσαν να πουν πως αν ήδη από πέρυσι ήταν πιο προσεχτικός σε μια σειρά από αποφάσεις μπορεί να τα είχε καταφέρει να κερδίσει το πρωτάθλημα με την πρώτη – όπως τόσοι πολλοί άλλοι. Κοιτάζοντας προς τα πίσω αυτά είναι μάλλον εύκολα να τα πεις. Ας πούμε στην πορεία αποδείχτηκε ότι η προσπάθεια καθιέρωσης του Γιαννιώτη ως βασικού τερματοφύλακα ήταν λάθος από τη στιγμή που υπήρχε ο Σα, που είναι μια κλάση καλύτερος. Μπορεί επίσης κάποιος να πει ότι πέρυσι άργησε να καθιερωθεί ο Γκιγιέρμε ή ότι ο προπονητής δεν δοκίμασε όσο έπρεπε τη λύση του 4-3-3: ο Μπουχαλάκης, ο Καμαρά κι ο Γκιγιέρμε υπήρχαν από πέρυσι. Μπορεί επίσης να χρεωθεί στον Μαρτίνς το γεγονός ότι στην πρώτη του χρονιά πειραματίστηκε πολύ με τα στόπερ κι αυτό πληρώθηκε.

Ολες αυτές οι αναγνώσεις είναι λανθασμένες γιατί γίνονται εκ των υστέρων: και πέρυσι ο καλός αυτός προπονητής, με το υλικό που είχε, προσπάθησε να βρει τις καλύτερες δυνατές λύσεις. Εχω π.χ θεωρώ ότι μια από τις πιο έξυπνες κινήσεις του ήταν εκείνο το παράξενο 4-4-2 στο οποίο ο Γκερέρο έτρεχε για τον Φορτούνη που γινόταν φορ όταν ο αντίπαλος είχε τη μπάλα – ο μηχανισμός αυτός είχε δώσει τη «νίκη – πρόκριση» με τη Μίλαν και είχε σταθεί λόγος για να δούμε πολλά ωραία επιθετικά παιγνίδια καθώς επέτρεπε και την συνύπαρξη του Ποντένσε με τον Χριστοδουλόπουλο.

Ο Μαρτίνς δεν είναι ο τύπος που θα κολλήσει σε ένα και μόνο σχήμα: είναι μέλος της ομάδας κι αυτός. Για παράδειγμα αν επέμενε στον Γιαννιώτη ήταν γιατί καταλάβαινε πως θα ήταν καλό ο Ολυμπιακός να βγάλει ένα Ελληνα τερματοφύλακα. Από την άλλη σε αυτά τα δυο χρόνια έδειξε και κάμποσες φορές ότι είναι αφεντικό: έδιωξε τον Τουρέ χωρίς να του δώσει τη δυνατότητα να παίξει τρία ματς στη σειρά, δεν χρησιμοποίησε φέτος τον Μορ γιατί θεωρούσε την απόκτησή του περιττή, υπήρξε σκληρός με τον Κούτρη γιατί δεν βελτιωνόταν κατά τη γνώμη του αμυντικά κι άφησε τον Μεριά να φύγει παρόλο που τον είχε χρησιμοποιήσει βασικό σε όλα σχεδόν τα ματς του Τσάμπιονς λιγκ, όταν συζητώντας μαζί του κατάλαβε πως είναι στρεσαρισμένος.

Όταν έτριξε ο πάγκος

Λένε για τον Μαρτίνς ότι στηρίχθηκε όσο κανείς προπονητής στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια – αν καταφέρει να βγάλει και την επόμενη χρονιά θα έχει κάνει ρεκόρ καθώς τρεις συνεχόμενες σεζόν στον Ολυμπιακό δεν έχει βγάλει κανένας! Η αλήθεια είναι πως σε αυτή τη διαδρομή των 101 παιγνιδιών προς το πρωτάθλημα ο πάγκος του έτριξε, όχι μία, αλλά τρεις φορές τουλάχιστον.

Η πρώτη ήταν πέρυσι μετά την ήττα από τον ΟΦΗ – η εμφάνιση δεν ήταν η καλύτερη καθώς ο Ολυμπιακός πλήρωνε μια πτώση της απόδοσης που έχουν στα τέλη Οκτωβρίου συχνά πυκνά οι ομάδες που έχουν ξεκινήσει προετοιμασία από τις αρχές Ιουλίου. Ο ΟΦΗ είχε κάνει εναντίον του Ολυμπιακού την πρώτη (!) του νίκη στο πρωτάθλημα: στο Βαγγέλη Μαρινάκη γινόταν εισηγήσεις του στυλ «διώξ’ τον γιατί η ομάδα χρειάζεται ηλεκτροσόκ» - είχε προηγηθεί και η ήττα από τον ΠΑΟΚ. Ο Μαρινάκης αποφάσισε να δείξει εμπιστοσύνη στον προπονητή και να τελειώσει τον Τουρέ που είχε γίνει αλλαγή στο ημίχρονο και είχε τα νεύρα του. Η δεύτερη φορά που ο πάγκος του Μαρτίνς κινδύνευσε ήταν μετά τον αποκλεισμό στο κύπελλο από την Λαμία – τότε σώθηκε γιατί πρυτάνευσε η λογική: θα ήταν άδικο ένας προπονητής να πληρώσει το χαμένο πέναλτι του Κώστα Φορτούνη. Την τρίτη φορά που η μουρμούρα φούντωσε ήταν φέτος μετά την ισοπαλία με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ: ο Μαρτίνς θα πλήρωνε τις ψευδαισθήσεις του είδους «η διαφορά των δυο ομάδων είναι για 5-0» - και πάλι ο Μαρινάκης αντέδρασε ψύχραιμα: βοήθησε και ότι ο Ολυμπιακός ήταν στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ.

Υπάρχει και μια τέταρτη φορά: στο τέλος του περσινού πρώτου ημιχρόνου με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη τα νεύρα όλων ήταν τόσο μεγάλα, που αν οι προπονητές απολύονταν στο ημίχρονο των αγώνων ίσως ο Μαρτίνς να είχε φύγει. Αλλά ευτυχώς για τον Πορτογάλο, εκτός από το πρώτο ημίχρονο υπήρχε και το δεύτερο. Σε κάθε περίπτωση ο Κριστιάν Καρεμπέ κατάφερε, με την τρομερή πειθώ τους, να τους καλμάρει όλους.   

Η επόμενη κίνηση

Τελευταία, και ειδικά στα play off, γεννάνε και τα κοκόρια του Μαρτίνς. Στη Τούμπα βάζει τον Ρατζέλοβιτς κι αυτός σκοράρει. Με τον Αρη φέρνει στον Καμαρά ψηλά και πίσω από τον Ελ Αραμπί κι αυτός βάζει δυο γκολ! Με τον ΠΑΟ παίζει με το παράξενο δίδυμο Λοβέρα – Φορτούνης κι αυτοί καθαρίζουν το ματς. Χθες δίνει χρόνο συμμετοχής στον Χασάν κι αυτός, (το πιο δικό του από τα δικά του παιδιά), του δίνει τη νίκη και την δυνατότητα για το πρώτο πανηγύρι: θα γίνει κι άλλο αφού αναμένεται και φιέστα πρωταθλήματος. Αλλά 101 ματς μετά αυτά για τον Μαρτίνς μοιάζουν εύκολα. Το ταξίδι είναι πάντα ωραιότερο από την Ιθάκη, έτσι δεν λένε;

Νομίζω ότι η πιο μεγάλη του δικαίωση είναι ότι όλοι σχεδόν τον μιμούνται: το δικό του 4-3-3 προσπαθούν να το αντιγράψουν ως λύση οι πιο πολλοί προπονητές που κάτι ακόμα κυνηγούν. Ο Μαρτίνς, σίγουρος και επιτέλους χαμογελαστός, ψάχνει από τώρα το νέο τρικ, σαν τον σκακιστή που είναι μια κίνηση μπροστά. Με ένα τέτοιο πρωτάθλημα στο βιογραφικό δικαιούται να πιστεύει πως θα τη βρει…