Ο Ολυμπιακός πέρασε από το Ηράκλειο παίρνοντας μια πολύ δύσκολη νίκη στο ματς με τον ΟΦΗ κι ό,τι κι αν κάνει ο ΠΑΟΚ σήμερα με την Λαμία η κορυφή δεν θα αλλάξει. Ο προπονητής του Πέδρο Μαρτίνς είπε ότι τα πρωταθλήματα τα κατακτά μια ομάδα κάνοντας τέτοιες νίκες. Από την αγωνιστικότητα της ομάδας του πρέπει να είναι υπερευχαριστημένος. Από την συνολική εμφάνιση λιγότερο. Αλλά αυτό που πρέπει να τον χάλασε ήταν η αποβολή του Σεμέδο, με δεύτερη κίτρινη κάρτα μετά το τέλος του ματς, γεγονός που δυσκολεύει πολύ την επόμενη υποχρέωση του Ολυμπιακού. Αναφέρομαι στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, που έδειξε στο Βόλο την πρόοδό της κερδίζοντας με τους αναπληρωματικούς της.  

Κέρδισε τον ΟΦΗ, έκανε δύσκολο το ντέρμπι

Δεν ήταν ένα ωραίο ματς το ΟΦΗ – Ολυμπιακός αλλά ακριβώς όπως και το πρώτο μεταξύ τους παιγνίδι, είναι ένα στο οποίο μπορείς να μιλήσεις για ποδόσφαιρο και γιατί ήταν μια μεγάλη παρτίδα σκάκι ανάμεσα στους δυο προπονητές.  Δύο τρικ των προπονητών που είδαμε ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα όσα είδαμε εντός αγωνιστικού χώρου από τους παίκτες. Ο Σίμος ζήτησε από τον Φιγκεϊρέδο  να κυνηγάει παντού τον Γκιγιέρμε, ώστε να δυσκολέψει την μεταφορά της μπάλας του Ολυμπιακού από την μεσαία γραμμή προς την επίθεση, κρατώντας συγχρόνως ψηλά την άμυνα του. Ο σέντερ φορ του ΟΦΗ έκανε πολύ καλά τη συγκεκριμένη δουλειά – ο Ολυμπιακός βραχυκύκλωσε στη μεσαία γραμμή παρά την όρεξη για τρέξιμο του Καμαρά και του Μπουχαλάκη γιατί ο ΟΦΗ είχε ένα χαφ παραπάνω. Ο ΟΦΗ έκανε το αντίθετο από αυτό που κάνουν οι πιο πολλές ομάδες όταν αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό: αντί να τον περιμένει μειώνοντας τους χώρους στους κυνηγούς του, πίεσε τους μέσους του, αλλά και τον Τσιμίκα και τον Ελαμπντελαουί. Ο Σίμος το κανε βάζοντας την ομάδα του να παίξει στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς 4-3-3 – στήνοντας τον δηλαδή όπως ο Ολυμπιακός. Το πράγμα δούλεψε αρκετά καλά: ο Ολυμπιακός δεν έκανε τη συνηθισμένη κατοχή μπάλας – έμοιαζε άλλη ομάδα από αυτή που ξέρουμε.    

Κάποιος που ακολουθεί

Ο Πέδρο Μάρτινς από την άλλη ζήτησε φανερά από τον Ελ Αραμπί να βγαίνει από την περιοχή και να κινείται στο πλάι - περισσότερο από δεξιά, προσπαθώντας να χτυπήσει τις αμυντικές αδυναμίες του Κοροβέση, αλλά και παίρνοντας μαζί του ένα στόπερ. Όταν αυτό συνέβαινε, έπρεπε να συγκλίνει και να αγωνίζεται ως σέντερ φορ ο Μασούρας ή να ακολουθεί τις φάσεις κάποιος από τους χαφ, ώστε να μην μένει η περιοχή του ΟΦΗ άδεια. Όταν κάνεις ένα τέτοιο τρικ περιμένεις να δουλέψει σωστά σε δυο – τρεις περιπτώσεις: έτσι κι έγινε. Η εναλλαγή δούλεψε σωστά στο ξεκίνημα, όταν ο Μασούρας σκοράρει από πάσα του Ελ Αραμπί, όμως ο Μαροκινός πριν πασάρει ήταν σε θέση οφσάιντ. Τη δεύτερη φορά όμως που γίνεται το ίδιο, ο Ελ Αραμπί κλέβει τη μπάλα από το Γιαννούλη κι ο Καμαρά σκοράρει. Κι ο Μαρτίνς κάνει ματ. Κυρίως γιατί παρά την πίεση στον Γκιγιέρμε (και στους άλλους χαφ) ο ΟΦΗ μπάλες στη διάρκεια του ματς δεν κλέβει και παίζει συνεχώς με την άμυνα του Ολυμπιακού απέναντί του σεταρισμένη. Δεν κάνει ευκαιρία γιατί η άμυνα του Ολυμπιακού είναι άψογη αφού έχει εξοικειωθεί με αυτή τη δυσκολία ήδη από το καλοκαίρι  στα ευρωπαϊκά ματς. Και στο τέλος κάνει την κουταμάρα ο Σεμέδο και ο Μαρτίνς φεύγει από το γήπεδο με την ενοχλητική βεβαιότητα ότι αυτό που είδε χθες δεν μπορεί να το δει την Κυριακή.  

Σε όσους ακόμα δεν καταλαβαίνουν τη δυσκολία της δουλειάς του Μαρτίνς θα θυμίσω κάτι: ο άνθρωπος αυτός από την αρχή της σεζόν δεν είχε ποτέ του την δυνατότητα να προετοιμάσει ένα ντέρμπι χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα. Παίζει το πρώτο της χρονιάς με τον ΠΑΟ εν μέσω Τσάμπιονς λιγκ, Σεπτέμβρη μήνα, με τον Ελ Αραμπί να μην είναι ακόμα έτοιμος να παίξει τρία ματς την εβδομάδα. Παίζει με την ΑΕΚ χωρίς τον Βαλμπουενά. Παίζει με τον ΠΑΟΚ έχοντας ταξιδέψει τρεις μέρες πριν στο Λονδίνο για να παίξει με την Τότεναμ, όπου «έχασε» τον Μεριά, ενώ στο ματς έχει τον Βαλμπουενά με ένα πόδι. Παίζει με τον Παναθηναϊκό στο άδειο Καραϊσκάκη χωρίς τον Γκιγιέρμε, με τον Ποντένσε να πονάει και τον Βαλμπουενά ανέτοιμο. Και τώρα πρέπει να πάει στο ΟΑΚΑ να βρει την ξεκούραστη ΑΕΚ μετά από μια μάχη στην Κρήτη και χωρίς τον Σεμέδο. Για τον οποίο Σεμέδο θέλω να πω πως παίζει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας το πέρασμά του από δω για να κάνει ψυχοθεραπεία.   

Παλεύει με τον εαυτό του

Δεν υπάρχει νομίζω στο ελληνικό πρωτάθλημα κανείς ποδοσφαιριστής που να ξεχωρίζει όσο ο Σεμέδο: τον βλέπεις κι αναρωτιέσαι τι κάνει εδώ. Και μετά όσο τον παρατηρείς καταλαβαίνεις: ο τύπος προσπαθεί, όσο μπορεί, να βρει γιατρειά σε προβλήματα που δεν είναι καθόλου ποδοσφαιρικά, δεν έχουν να κάνουν με τα προσόντα του, δεν αφορούν το παιγνίδι του, αλλά πήγαν πίσω την καριέρα του. Το παιδί παλεύει να βρει κίνητρο να γίνει καλύτερος θεωρώντας κάθε δυσκολία που μπορεί να του προκύψει σχεδόν ασήμαντη. Νομίζω ότι ο Σεμέδο ανήκει στην σπάνια κατηγορία των ποδοσφαιριστών που από τα 18 του ήταν έτοιμος για να παίξει σε μεγάλη ομάδα: δεν είχε ούτε καν ανάγκη από εμπειρίες. Αλλά αυτή η σπανιότητα των προσόντων του δημιούργησε ένα πρόβλημα: παίζει ποδόσφαιρο χωρίς να χρησιμοποιεί το μυαλό του – για την ακρίβεια παίζει με τη σιγουριά ότι μπορεί να διορθώσει κάθε λάθος του, αφού δεν υπάρχει για αυτόν τίποτα δύσκολο. Επειδή αυτό δεν ισχύει για κανένα, δυσκολεύτηκε να κάνει καριέρα στο ισπανικό πρωτάθλημα, στο οποίο και ανήκει, και ήρθε εδώ για να καταφέρει να κάνει ένα restart ως άνθρωπος κι όχι απλά σαν ποδοσφαιριστής: προφανώς πιστεύει πως το εύκολο για αυτόν ελληνικό πρωτάθλημα θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί σε τομείς που δεν έχουν να κάνουν τόσο με το ποδόσφαιρο όσο με την ανθρώπινη συμπεριφορά – επειδή νοιώθει στο γήπεδο λιγότερη πίεση, πιστεύει πως μπορεί να βρει και καλύτερη ψυχική ισορροπία.  

Είναι αλήθεια πως μοιάζει κοντά στο να το καταφέρει: δεν έχει τα νεύρα που είχε εντός γηπέδου στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, δεν τσακώνεται με συμπαίκτες και προπονητές, είναι πιο ήρεμος και στην προσωπική του ζωή – η ψυχοθεραπεία που λέγεται Ολυμπιακός λειτουργεί. Αλλά μέσα του υπάρχει πάντα ένα ηφαίστειο που ακόμα δεν έχει σβήσει: η αντίδραση του στο τέλος του ματς χθες μαρτυρά το πόση αδρεναλίνη ξόδεψε για να διατηρήσει την ψυχραιμία και την συγκέντρωσή του στη διάρκεια του αγώνα. Είναι μια ανοησία αυτό που έκανε, και το δέχτηκε κι ο ίδιος, αλλά είναι κάτι που μέσα στη σεζόν θα του συνέβαινε: είναι στον χαρακτήρα του, τον οποίο παιδεύεται να δαμάσει. Φυσικά δεν υπήρχε η πρώτη κίτρινη που πήρε: ο Μανούχος προσπάθησε πολύ να σταματήσει τον Ολυμπιακό – θα χει κι άλλες ευκαιρίες, είναι δεδομένο.

Η χαρά του ρεπόρτερ

Το ξέρω πως περιμένετε να σας γράψω για τη συνάντηση του Big 4 κι άλλα ανάλογα εμπριμέ. Θα το κάνω αύριο. Αφού ως αναγνώστης χαρώ κι εγώ τη διακίνηση σότου που θα γίνει από όλους και σήμερα. Το να γράφεις για κάτι που έγινε, ενώ δεν ήσουν καν μπροστά, είναι η χαρά του ρεπόρτερ. Παγκοσμίως…