Το περασμένο σαββατόβραδο πήγα κι εγώ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, να παρακολουθήσω την ωραία βραδιά που οι άνθρωποι του Ιδρύματος Ωνάση αφιέρωσαν στους Αδερφούς Αντετοκούνμπο. Μπροστά σε ένα ετερόκλητο και όχι διαλεγμένο κοινό, αποτελούμενο από όλες τις ηλικίες, ο Γιάννης κι ο Θανάσης επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά ότι είναι και σόουμαν και ωραίοι τύποι και ωραίοι και σπάνιοι Ελληνες. Όχι πως είχα  κάποιου είδους αμφιβολία.

Στη Στέγη αντί στη Μύκονο

Σκεφτείτε λιγάκι τους δυο καταπληκτικούς αυτούς τύπους. Πριν καλά καλά γίνουν εικοσιπέντε χρονών έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα ξεκινώντας από το μηδέν. Είναι ωραίοι, διάσημοι, πλούσιοι και επιτυχημένοι. Κι όμως έρχονται στην Ελλάδα τα καλοκαίρια τους, παίρνουν μέρος σε μια σειρά από event που στόχο έχουν τα πιτσιρίκια να αγαπήσουν το μπάσκετ, δίνουν συνεντεύξεις και τις χαίρονται σαν να είναι η πρώτη φορά και δεν σταματάνε να μας εκπλήσσουν: η βραδιά στην Στέγη έγινε ουσιαστικά για να ανακοινωθεί η συνεργασία τους με το Ίδρυμα Ωνάση για μια σειρά από φιλανθρωπικές δράσεις που έχουν να κάνουν με παιδιά. Είναι απλά όλα αυτά; Μπορεί και να είναι. Αλλά ελάχιστους έλληνες αθλητές θυμάμαι πρωταγωνιστές σε τέτοιου είδους ωραίες δράσεις. Οι πολλοί, όταν αποκτήσουν κάποια χρήματα και λίγη αναγνωρισημότητα, βρίσκουν την πρώτη διαθέσιμη μοντέλα, τραγουδίστρια, ηθοποιό (ή κάποια που δηλώνει όλα αυτά μαζί, όντας το απόλυτο τίποτα) για να πάνε στη Μύκονο και να μαθαίνουμε τα νέα τους από το Mykonos Live. Δεν τους παρεξηγώ και τους αναγνωρίζω κάθε δικαίωμα να περνάνε την ζωή τους, όπως γουστάρουν. Δεν μπορώ όμως να μην καταδείξω το πόσο ωραία διαφορετικοί, από πολλούς άλλους που έχουμε γνωρίσει, είναι ο Γιάννης κι ο Θανάσης. Που θα πάνε κι αυτή στη Μύκονο, αλλά στο μεταξύ θα χουν κάνει κι άλλα.       

Το μυστικό της επιτυχίας

Ο Θανάσης είναι πιο ψημένος, πιο άνετος, πιο ατακαδόρος: το «γελάω γιατί μικρός έκλαιγα πολύ» θα το ζήλευαν ως απάντηση και σταρ του Χόλυγουντ. Ο Γιάννης είναι πιο συνεσταλμένος και φανερά πιο ευθύς. Στις κοινές τους συνεντεύξεις (αυτή που είδα το Σάββατο δεν είναι η πρώτη) ο ένας συμπληρώνει τον άλλο κι ο Θανάσης καμιά φορά παρεμβαίνει για να βοηθήσει τον Γιάννη να εξηγήσει καλύτερα αυτό που θέλει να πει: το αντίθετο δεν γίνεται ποτέ γιατί ο Γιάννης έχει μια ωραία φυσική συστολή απέναντι στο μεγάλο αδερφό. Εχουν και διαφορές: στην ωραία ερώτηση τι θα διάλεγαν ανάμεσα στο να χάνουν πάντα και να σταματήσουν να παίζουν (ανάμεσα σε δυο δυσάρεστες καταστάσεις δηλαδή) ο Θανάσης είπε ότι δεν αντέχει να χάνει και θα σταματούσε, ο Γιάννης ότι δεν θα σταματούσε το μπάσκετ ποτέ. Πιο πολύ πάντως από τις απαντήσεις είναι ωραίος ο τρόπος τους: ειδικά ο Γιάννης μιλάει με τόσο μέτρο, ώστε ότι και να πει δεν διακρίνεις στα λόγια του ούτε ίχνος εγωισμού κι αλαζωνείας ακόμα κι όταν, όπως όλοι οι αθλητές φλερτάρει, με την υπερβολή. «Θέλω να βάζω συνέχεια στόχους. Όταν σκέφτομαι πως όλα ξεκίνησαν, απλά παίρνω δύναμη. Ηθελα να γίνω ένας από τους καλύτερους πενήντα παίκτες όλων των εποχών, τώρα θέλω να γίνω ο καλύτερος. Νοιώθω ο καλύτερος κι αφού το νοιώθω θα γίνω» είπε αναγκάζοντας το κοινό να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. «Ακόμη κι αν φτάσεις ψηλά, να συνεχίσεις να σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια. Να μη νομίζεις ποτέ ότι είσαι μέτριος. Δεν είσαι μέτριος. Μόνο άμα το νομίζεις, θα είσαι» είπε όταν τον ρώτησαν το μυστικό της επιτυχίας.

Γιατί αισθάνονται Ελληνες

Κάποια στιγμή, όπως ήταν φυσικό, τέθηκε και το θέμα της ιθαγένειας, το πώς αντιμετωπίζουν όσους δεν τους θεωρούν Ελληνες, το γιατί οι ίδιοι αισθάνονται Ελληνες. Ο Θανάσης μίλησε με μια μικρή δόση οργής για τη δυσκολία που είχε να βγάλει διαβατήριο και για το γεγονός ότι η γραφειοκρατία του στέρησε τη συμμετοχή στις μικρές Εθνικές ομάδες. Όταν ο Γιάννης μίλησε για το πόσο Ελληνας αισθάνεται είπε κάτι αφοπλιστικά απλό, που βρήκα υπέροχο. Είπε ότι είναι Ελληνας γιατί δεν είναι τίποτα άλλο! «Έλληνας δεν γεννιέσαι μόνο. Γίνεσαι. Εμένα δεν μπορεί κανείς να μου πει ότι δεν είμαι Έλληνας γιατί δεν ξέρω κάτι άλλο. Δεν έχω πάει στη Νιγηρία και είμαι 22 χρονών. Γι' αυτούς τους ανθρώπους που το λένε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, παρά να τους δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε την Ελλάδα και να την αγαπήσουμε πιο πολύ από αυτούς και από όλους» είπε. Ο δε Θανάσης εξήγησε ότι αυτός του έχει πει να μην υπογράφει πάνω στην ελληνική σημαία και να τη σέβεται και αποκάλυψε πως πέρα από τους γονείς τους πολλές από τις αρχές του, του τις έχει δώσει η Ελληνίδα νονά του, που τον είχε πάει ακόμα και σε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη όταν ήταν δέκα χρονών! Ο Θανάσης είπε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά υποκρισία. «  Έχω δει ένα σχόλιο στο facebook, που κάποιος έλεγε "αυτοί δεν είναι Έλληνες", και συνάντησα τον ίδιο τύπο στην Γλυφάδα και ήρθε με το παιδί του και μου έλεγε πως "κάνετε περήφανη την Ελλάδα στο εξωτερικό, μπράβο"! Εγώ πήρα απλά το παιδί του στους ώμους, έβγαλα μια φωτογραφία και μου είπε "έφτιαξες την ημέρα του μικρού, ήταν η καλύτερή του ημέρα"» είπε. Η οικοδέσποινα κ. Αφροδίτη  Παναγιωτάκου, που υπήρξε αληθινά εξαιρετική, έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: είπε ότι πολύ συχνά έχει διαπιστώσει ότι ζητήματα ελληνικότητας των δυο δεν βάζουν ξυρισμένοι χρυσαυγίτες με σβάστιγκες, αλλά απλοί μικροαστοί – ακόμα και κυρίες, που λένε ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μαζί τους – τους ρώτησε και την άποψή τους. Ωστόσο αυτή την ερώτηση δεν μπορούν να την απαντήσουν ο Γιάννης κι ο Θανάσης, αλλά πρέπει να την απαντήσει ο καθένας μας.

Υπάρχει κάποιος λόγος να χαρίσουμε σε άλλους δυο παιδιά τόσο χαρισματικά και υπέροχα; Ποιος λόγος άραγε μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε την ελληνικότητα δυο παιδιών που εδώ γεννήθηκαν, εδώ πήγαν σχολείο, εδώ μεγάλωσαν, εδώ έμαθαν μπάσκετ, εδώ απέκτησαν τους πρώτους τους φίλους κι εδώ κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν; Μόνο άρρωστοι στο μυαλό άνθρωποι μπορούν να βρουν λόγους.

Ολοι λίγο καλύτεροι

Όταν είδα το Γιάννη να δακρύζει επειδή η μαμά του του τραγούδησε το «όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι», όπως έκανε όταν ήταν μικρός, ομολογώ ότι τη μαμά αυτή ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να την ευχαριστήσω, που μας έδωσε δυο τόσο ωραία ελληνάκια με πάνω απο δύο μέτρα μπόι! Ο Θανάσης είπε ότι θα θελε να βγει για φαγητό με τον Ομπάμα, ο Γιάννης ότι ακούει και Καζαντζίδη (!) που «τραγουδάει για τους μετανάστες», οι δυο τους συμφώνησαν ότι είναι δυσκολότερο να είσαι καλός άνθρωπος από το να είσαι καλός αθλητής. Το Σαββατόβραδο που μας πέρασε όποιος είδε κι άκουσε τους δυο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ένοιωσε για μια στιγμή λίγο καλύτερος άνθρωπος. Και σίγουρα λίγο καλύτερος Ελληνας.