Η διακοπή των πρωταθλημάτων και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων λόγω των παιγνιδιών των Εθνικών ομάδων έκανε ένα καλό: βοήθησε να μην περάσει στα ψιλά η τρομερή αντίδραση του Παύλου Δερμιτζάκη απέναντι σε αχαρακτήριστες αποδοκιμασίες κάποιων που δηλώνουν οπαδοί της ιστορικής ΑΕΛ και που στο ντεμπούτο του στην ομάδα έφτασαν στο σημείο να του βρίζουν τη μάνα. Ο προπονητής της ΑΕΛ μετά το νικηφόρο παιγνίδι της ομάδας του επί του Ηρακλή ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί. Μακάρι όλοι να είχαν την δική του ευαισθησία αλλά και το κουράγιο να αντιδράσουν έτσι. Θα είχαμε σίγουρα καλύτερη ατμόσφαιρα στα γήπεδα, αν υπήρχαν άνθρωποι με σθένος να εξηγήσουν ότι το γήπεδο δεν είναι ένας χώρος όπου όλα είναι ανεκτά όπως κακώς πιστεύουμε.  

Τι ακριβώς είπε

Αξίζει να διαβάσει κανείς τι ακριβώς δήλωσε ο Δερμιτζάκης μετά το τέλος του ματς ΑΕΛ- Ηρακλής γιατί πρόκειται για μια από τις σπανιότερες αντιδράσεις απέναντι σε πράξεις οπαδικής καφρίλας: «Ξέρετε ήρθα στη Λάρισα για να μονιάσω και όχι να διχάσω. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να πιστεύει ότι είναι μια προσωπικότητα, σέβεται τον εαυτό του και είναι πλέον και μιας ηλικίας. Δέχομαι τα πάντα, γιατί ξέρω τη δουλειά μου. Έχω μάθει στην κρίση, στον αγώνα. Αυτό έχω μάθει στην καριέρα μου. Η οικογένειά μου ορφάνεψε από πατέρα όταν ήμουν 13 ετών. Ορφάνεψα από μητέρα όταν ήμουν 35. Ποτέ δεν έχουν βρίσει τη μάνα μου. Ποτέ. Στη χειρότερη έδρα που έχω πάει σαν αντίπαλος δεν μου έβρισαν τη μάνα ποτέ. Καταλαβαίνετε ότι είναι ένα παραπάνω, όταν έρχεσαι σε μια ομάδα για να προσφέρεις έργο και να πετύχεις ένα στόχο. Η μάνα είναι ό,τι πιο ιερό για μένα. Όλα τα δέχομαι, αλλά αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί δεν το αξίζω» είπε.

Και συνέχισε:   «Δεν έχω προκαλέσει κανέναν δεν έχω κάνει κάτι, τουναντίον. Γι' αυτό το λόγο δηλώνω ότι δεν είμαι διατεθειμένος να τραβάω αυτό το πράγμα. Δεν μπορεί να το τραβήξει κανένας. Δεν είναι σωστό, δεν είναι δίκαιο και δεν το αξίζω εγώ, ούτε η ομάδα. Σήμερα κερδίσαμε, αύριο μπορεί να χάσουμε. Δεν μπορεί να μου βρίζουν τη μάνα και να πληρώσω το μάρμαρο. Ήρθα τρίτη αγωνιστική σε μια ομάδα που είναι αυτή που είναι. Θα μιλήσω με τον πρόεδρο και ο σκοπός μου είναι να παραιτηθώ» τόνισε.

Δηλητηριασμένο μυαλό

Η ΠΑΕ ΑΕΛ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία στηρίζει τον προπονητή και καταδικάζει απερίφαστα το περιστατικό και μπράβο της. Ζητάει τη συμπαράσταση και την άμεση ενεργοποίηση των πραγματικών φιλάθλων της, ώστε να θωρακιστεί η προσπάθεια της ομάδας και οι στόχοι της και στην ανακοίνωση ισχυρίζεται πως ως ΠΑΕ δεσμεύεται, πορευόμενη πάντα με γνώμονα τη δικαιοσύνη, ότι θα ασκήσει όλα τα νόμιμα δικαιώματα της: αυτό λέει η ανακοίνωση. Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν να κάνουν στην Λάρισα. Θα αρκούσε αρχικά να μην άφηναν όσους έβρισαν τη μάνα του προπονητή να μπουν στο γήπεδο. Αλλά περισσότερο κι από τι θα κάνει η ομάδα σημασία έχει πως βρέθηκε επιτέλους ένας άνθρωπος να πει ότι δεν αντέχει άλλο αυτή την κατρακύλα. Που δεν δίστασε να υπογραμμίσει πως όλη αυτή η καφρίλα δεν μπορεί να συγχωρείται και να είναι πάντα ανεκτή.

Για να δείτε πόσο δηλητηριασμένο είναι το μυαλό μας θα σας πω την δική μου πρώτη αντίδραση όταν διάβασα τις δηλώσεις. Αρχισα να ψάχνω να βρω τι έγινε και τι προηγούμενα είχαν με τον Δερμιτζάκη οι οπαδοί ώστε να τον αποδοκιμάσουν με τόσο χυδαίο τρόπο στο πρώτο του κιόλας ματς. Αλλά πάνω στο δίλεπτο συνήρθα κι αντί να βρω τι και γιατί έγινε αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να γράψω αυτές τις γραμμές. Διότι δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα απολύτως στο ποδόσφαιρο που να κάνει αυτό το είδος της κατάπτυστης συμπεριφοράς λόγο για να ασχοληθείς με κάτι άλλο πέρα από την καταδίκη της. Κι έχω καταλάβει πως όταν αρχίζουμε να ψάχνουμε τα προηγούμενα και τους λόγους και τις αιτίες απλά φτάνουμε να δικαιολογούμε κάφρους. Που μετά κάνουν χειρότερα.    

Αθλιότητα είναι όχι τοξικότητα

Τις προηγούμενες μέρες μιλήσαμε πολύ για τοξικότητα στην Ελλάδα. Υπήρξαν λογιών λογιών καταγγελίες, πολλές ερμηνείες του φαινομένου, πολλές εξηγήσεις. Πολλά από όσα ειπώθηκαν τα ακούω βερεσέ: στην Ελλάδα υπάρχει πλέον τεράστια ανοχή κάθε είδους αθλιότητας κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Είναι ωραίο το να βρίσκουμε καινούργιες λέξεις για να βαφτίζουμε την αθλιότητα διαφορετικά. Μπορούμε να την λέμε «τοξικότητα» ή «κοινωνική παθογένεια» ή όπως αλλιώς, αλλά η αθλιότητα είναι πάντα αθλιότητα, δηλαδή πράξη άθλιων. Κι αν έχουμε μάθει να μην αντιδρούμε είναι γιατί δεν έχουμε το κουράγιο του Δερμιτζάκη. Καθόμαστε στην άκρη, κάνουμε ότι δεν ακούμε, συνηθίζουμε τους δικούς μας άθλιους και μετά όλοι οι άθλιοι γίνονται ανεκτοί. Αν μάλιστα τους άθλιους τους αποκαλούμε και «τοξικούς» σιγά σιγά εθιζόμαστε στην ιδέα πως μπορεί να θεραπευτούν κι όλας – να κάνουν ας πούμε αποτοξίνωση: κούνια που μας κούναγε! Οι πιο πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι απλές: υπάρχει αθλιότητα και σιωπή. Τουλάχιστον ο Παύλος Δερμιτζάκης μίλησε. Στα ίσια. Γιατί είναι άνθρωπος με αξιοπρέπεια, αρετή που λείπει.    

Να μην κερδίσουν αυτοί

Η ΑΕΛ έχει ένα καταπληκτικό κοινό. Στη Λάρισα, στα Γιάννενα και στο Ηράκλειο ο κόσμος στη μεγάλη του πλειοψηφία αγαπάει πρώτα από όλα την ομάδα της πόλης του. Ο Δερμιτζάκης δεν τα έβαλε συλλήβδην με τον κόσμο αυτό, αλλά με όσους του βρίσανε τη μάνα.  Συγχρόνως είπε με τον τρόπο του και σε μας τους υπόλοιπους πως πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως όλα είναι ανεκτά γιατί συμβαίνουν σε ένα γήπεδο: ό,τι συμβαίνει σε ένα γήπεδο εξαπλώνεται. Δεν ξέρω αν θα παραιτηθεί τελικά ο Παύλος Δερμιτζάκης: προσωπικά δεν θα το ήθελα. Δεν θα το ήθελα γιατί η φυγή του θα ήταν ένας ακόμα θρίαμβος της αθλιότητας: θα κερδίσουν τελικά όσοι του βρίσανε τη μάνα. Δεν αντέχω άλλους θριάμβους όσων βρίζουν μανάδες, όσων βρίζουν γενικά. Δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΛ: δεν πιστεύω πως οι ομάδες μπορούν από μόνες τους να αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα. Ωρες ώρες αισθάνομαι πως υπάρχει ένα είδος έλους που μας τραβάει προς ένα τεράστιο βούρκο αθλιότητας – ίσως βρισκόμαστε ήδη εντός του κι απλά μάθαμε να αισθανόμαστε στο βούρκο σαν το σπίτι μας. Τουλάχιστον ο Δερμιτζάκης είπε ότι δεν το αντέχει αυτό και δεν έχει σκοπό να το ανεχθεί. Χαρά στο κουράγιο του. Κρίμα για το χαμένο δικό μας.