Ο ΠΑΟΚ με το μυαλό στην ΑΕΚ και στον ημιτελικό του κυπέλλου έφερε μια ισοπαλία με τον ΠΑΟ, που πάλι δεν πήρε σχεδόν κανένα ρίσκο ενώ ήθελε να κερδίσει. Ο Αρης, αν και προηγήθηκε στην Τρίπολη δεν μπόρεσε να κρατήσει το 0-1 ούτε για δέκα λεπτά: μοιάζει να έχει μείνει από δυνάμεις- η διακοπή λογικά θα του κάνει καλό. Η ΑΕΚ, που ήξερε αυτά τα αποτελέσματα κι όφειλε και να αντιδράσει μετά την ήττα με 5-1 από τον Ολυμπιακό, ήθελε να κάνει αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη. Τελικά έμοιαζε ευχαριστημένη γιατί έχασε μόνο με 2-0. Αυτό μου φάνηκε πιο θλιβερό κι από το διασυρμό της στο πρώτο ματς.  

Ο συνηθισμένος εφιάλτης

Ομολογώ ότι στο Καραϊσκάκη στο ματς με τον Ολυμπιακό περίμενα να δω την ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου – μια ομάδα με στόχο να δείξει ότι το πρόσφατο βαρύ 1-5 τη βοήθησε να καταλάβει πολλά. Όντως μετά από ένα μάλλον δύσκολο πρώτο δεκαπεντάλεπτο στο οποίο ο Ολυμπιακός την πίεσε, η ΑΕΚ ισορρόπησε το ματς, έβγαλε δυο τρεις αντεπιθέσεις, έχασε και μια καλή ευκαιρία να προηγηθεί όταν ο Τσιγκρίνσκι δεν έστειλε τη μπάλα σωστά προς την εστία στο γύρισμα του Αλμπάνη κι είδε ένα γκολ του Βασιλαντωνόπουλου να ακυρώνεται για οφσάιντ, υπαρκτό μεν, πλην όμως οριακό. Όταν στο μισάωρο ακυρώθηκε από το VAR ένα γκολ του Σεμέντο, για το οποίο χρειάστηκαν τρία τουλάχιστον ριπλέι ώστε να θεμελιωθεί μια υποψία φάουλ του Μπουχαλάκη, πίστεψα ότι έφτασε η στιγμή να σταματήσει το μαύρο σερί της Ένωσης στα εφετινά ντέρμπι. Αλλά συνέβη κάτι που η Ένωση δεν μπορούσε να αποφύγει: ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Και στο δεύτερο η ΑΕΚ έζησε το συνηθισμένο εφιάλτη στο Φάληρο.

Ο Πέδρο Μαρτίνς το χει ξανακάνει το 2019: μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο εμφάνισε ένα Ολυμπιακό που στο δεύτερο πέτυχε τέσσερα γκολ – πάλι στην ΑΕΚ ήταν ο Χιμένεθ. Τότε ο Μαρτίνς είχε αλλάξει (με εσωτερικές αλλαγές κυρίως) τη μισή ομάδα. Τώρα έκανε το απλούστερο δυνατό: έβαλε το Μπρουμα, τον Ελ Αραμπί και τον Εμβιλά. Που λογικά θα πρεπε να χουν ξεκινήσει.    

Αλλαγές και τέλος

Όπως στο πρώτο έτσι και στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ξεκίνησε πιέζοντας αλλά στο γήπεδο είχε πλέον τον Ελ Αραμπί, τον Μπρούμα και τον Εμβιλά κι όχι τον Χασάν, τον Φορτούνη και τον Μπουχαλάκη: η κλάση των τριών φάνηκε – ο Μπρούμα έκανε το 1-0 εύκολα στο 50΄ και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, αφού καταλάβαινες πως η ΑΕΚ δύσκολα θα έβρισκε τη δύναμη που απαιτεί όχι μια ανατροπή, αλλά μια ισοφάριση. Η Ενωση μπορεί να πιέσει τον Αστέρα στο ΟΑΚΑ για να κερδίσει στο 85΄ και να ισοφαρίσει τον ΠΑΟ στις καθυστερήσεις, αλλά στο Καραϊσκάκη, αν δεχτεί γκολ, χάνεται. Κι επειδή το να μην δεχτεί γκολ είναι απίθανο οι πιθανότητές της να κάνει αποτέλεσμα αποδείχτηκαν ελάχιστες ακόμα κι απέναντι σε ένα Ολυμπιακό που περπατάει. Οι προσθήκες του Μαρτίνς καθάρισαν το ματς, οι αλλαγές του Χιμένεθ (Λιβάι Γκαρσία, Τάνκοβιτς, Κρίστισιτς, Σάκοφ) δεν έδωσαν τίποτα. Η δε ιδέα να αγωνιστεί η ΑΕΚ χωρίς φορ μετά το 70΄έδωσε στον Ολυμπιακό τη δυνατότητα να χτίζει αντεπιθέσεις που ξεκινούσαν από εύκολες πάσες των άνετων αμυντικών του. Όταν ο Μαρτίνς έβγαλε τον Σεμέντο κι έβαλε τον Καμαρά (που δεν παίζει πολύ τελευταία γιατί ακολουθεί το Ραμαζάνι) στο τελευταίο δεκάλεπτο έγινε πάρτι! Η ΑΕΚ είναι απλά τυχερή που έχασε με 2-0! 

Ο απολογισμός στο τέλος του ματς λέει πως ο Ολυμπιακός πέτυχε δυο γκολ, είχε ένα δοκάρι με τον Βαλμπουενά, είδε τον Ελ Αραμπί να χάνει δυο γκολ που από αυτόν δεν χάνονται, ενώ κι ο Μπρούμα πριν το 2-0 χάλασε μια αντεπίθεση πασάροντας αντί να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα. Όλα αυτά έγιναν μετά απο 45 λεπτά ικανοποιητικής και όχι σούπερ απόδοσης κι εξηγούν όχι το χθεσινό 2-0, αλλά το 5-1 του ΟΑΚΑ. Ο Χιμένεθ είπε ότι ο Ολυμπιακός έχει δυο ενδεκάδες. Το θέμα είναι τι έχει η ΑΕΚ. Σίγουρα δεν έχει πια νοοτροπία μεγάλης ομάδας.

Χθες οι δυο ομάδες είχαν ολότελα διαφορετικά κίνητρα. Η ΑΕΚ όφειλε να πάρει κάτι από το ματς για να απαντήσει στις σκληρές κριτικές που έγιναν μετά το 5-1, αλλά και γιατί έχει ακόμα ένα στόχο: να βγει στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός όφειλε απλά να διασκεδάσει τις κακές εντυπώσεις, που άφησε στα ματς με τον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα. Κι όμως το κίνητρο του Ολυμπιακού αποδείχτηκε δυνατότερο: η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο δεν έκανε τελική στην εστία, γλύτωσε τουλάχιστον τρία γκολ, δεν καταλάβαινες τι ήθελε στο γήπεδο. Η κακή της σεζόν έχει τραγικές επιπτώσεις. Ακόμα και παίκτες όπως ο Λιβάι Γκαρσία πχ παγιδεύονται στην κινούμενη άμμο της μετριότητας και γίνονται χειρότεροι. Στο μυαλό πρώτα από όλα.  

Φωνές για τη διαιτησία 

Στα δυο άλλα ματς είχαμε ισοπαλίες που δεν άρεσαν ιδιαίτερα σε κανένα. Ο Γκαρσία διάλεξε να κάνει ένα μίνι ροτέισον πριν τον ημιτελικό με την ΑΕΚ. Είδαμε πάλι τη συνηθισμένη φλυαρία του ΠΑΟΚ στην επίθεση (όπου η έλλειψη του Ζίφκοβιτς ήταν μεγάλη), ενώ ο τραυματισμός του Ελ Καντρουρί είναι για τον προπονητή του ΠΑΟΚ κάτι χειρότερο από το τελικό 0-0. Ο ΠΑΟ ήθελε να κερδίσει, αλλά είναι δύσκολο να πετύχει κάτι τέτοιο όταν οι μοναδικές του ευκαιρίες έγιναν και χάθηκαν μετά το 80΄. Ο Καρλίτος πήγε στις καθυστερήσεις να βάλει το γκολ της αγωνιστικής και ο Πούγγουρας παραλίγο να τα διαλύσει όλα με ένα άτσαλο μαρκάρισμα στον Κρμέντσικ, που άλλος διαιτητής θα αξιολογούσε ως πέναλτι, αλλά το να προέκυπτε νικητής στο ματς αυτό θα ήταν άδικο για το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Όπως συχνά συμβαίνει όταν δεν υπάρχει πρόοδος τα ρίχνεις στη διαιτησία. Ο Παναθηναϊκός φωνάζει γιατί σε μια φάση δέκα λεπτά πριν το τέλος, ο Γκεστράνιους δεν άφησε το πλεονέκτημα σε ένα φάουλ του Λύρατζη στον Καμπετζή: στην εξέλιξη ο Μακέντα σκόραρε, αλλά το παιγνίδι είχε σταματήσει. Ο Φινλανδός παραδέχτηκε το λάθος του κι αυτό εκνεύρισε ακόμα πιο πολύ τον ΠΑΟ: ο Μπόλονι είπε ότι οι Ελληνες διαιτητές είναι καλύτεροι και ότι τους προτιμά: το ότι όλα γίνονται για να φύγουν οι ξένοι και να επανέρθουν ούτε του περνά από το μυαλό. Παράπονα από τη διαιτησία έχει κι ο Αρης. Στο 93΄φαίνεται να υπάρχει πέναλτι στον Μπερτόλιο, αλλά ο Φωτιάς σιγά μην το δινε. Από τον αναστεναγμό ανακούφισης που έβγαλε on camera ο Ελληνας διαιτητής σφυρίζοντας τη λήξη καταλαβαίνεις πως σύγκριση των ξένων με τους Ελληνες ρέφερι μπορεί να γίνει μόνο σε επίπεδο χωρατών. Βέβαια η παρουσία των Ελλήνων προσφέρει παραπάνω ευκαιρίες για γκρίνια: αν για τις ομάδες τα άλλοθι είναι σημαντικότερα από το ποδόσφαιρο που παίζουν, ας τους φέρουν πίσω στα ντέρμπι τους Φωτιάδες και τους Μανούχους.

Κανείς δεν έχασε πουλώντας γκρίνια. Βέβαια και κανείς δεν κέρδισε χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι δύσκολο. Ρωτείστε και το Μπόλονι.