Ο Ολυμπιακός και κυρίως ο Παναθηναϊκός έπρεπε να αντιδράσουν κερδίζοντας τα ματς που είχαν μπροστά τους στην Ευρωλίγκα και το έκαναν ο καθένας χρησιμοποιώντας κυρίως τα επιθετικά του όπλα και όχι μόνο. Οι δυο ελληνικές ομάδες δεν διανύουν το καλύτερο φεγγάρι τους – έχουν και ξαφνικούς τραυματισμούς και ελλείψεις που περιπλέκουν λίγο τα πράγματα. Αλλά είναι παρά τα προβλήματα τους καλύτερες από τις δυο ιταλικές ομάδες που αντιμετώπισαν που δεν έχουν χαρακτήρα. Η Αρμάνι ήρθε στην Αθήνα να παίξει ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟ και συνετρίβη στο πρώτο δεκάλεπτο: στο πρώτο ματς μετά από ένα σερί από νίκες που ο αντίπαλος της την έπιασε από το λαιμό δεν έδειξε να έχει τρόπο να αντιδράσει. Η Μπολόνια ήρθε έχοντας αλλάξει προπονητή: κατέρρευσε στο τρίτο δεκάλεπτο, μόλις ο Ολυμπιακός ξαναβρέθηκε στο παρκέ με τους βασικούς του μετά από ένα δεκάλεπτο πειραμάτων. Αν υπάρχουν απαιτήσεις από τις ελληνικές ομάδες είναι γιατί με όλα τους τα προβλήματα, πιθανά κι απίθανα, έχουν γνώση της διοργάνωσης και ένα αέρα υπεροχής που φαίνεται κυρίως στα δύσκολα.

Με δυο δεκάλεπτα 

Ο Ολυμπιακός πίστευες ότι θα έχει μια πολύ εύκολη βραδιά στο ΣΕΦ μετά το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου. Ο Μπαρτζώκας μετά από πολύ καιρό παρουσίασε στην πρώτη πεντάδα τον Παπανικολάου κι αυτό ήταν μια καλή έμπνευση διότι ο αρχηγός περιόρισε τον Κλάιμπερν, έκανε τις αλλαγές στην άμυνα να λειτουργούν και πρόσθεσε λίγη σκληράδα. Το δαιμονισμένο ξεκίνημα του Βεζένκοφ και η όρεξη του Φουρνιέ, σε συνδυασμό με την επιστροφή του Φάλ που ήταν ξεκούραστος, έφεραν τα υπόλοιπα: το αρχικό 29-17 θα μπορούσε να είναι και πιο επιβλητικό αν δεν ξεκινούσε νωρίς το μπες – βγες του Μπαρτζώκα που έκρινε ότι το παιγνίδι προσφέρεται για πειράματα.

Μια σειρά από τέτοια έφεραν ένα κάκιστο δεύτερο δεκάλεπτο όπου ο Ολυμπιακός έμοιαζε χωρίς καθοδήγηση στην επίθεση και χωρίς τρόπο να σταματήσει τον γερο Μπιλινέλι στην άμυνα, που βρήκε χώρους κι άρχισε το δικό του σόου. Η Μπολόνια γύρισε το ματς κι έκλεισε το ημίχρονο ένα σουτ μπροστά (43-46), αλλά ήταν φανερό πως ο Ολυμπιακός είχε ως αντίπαλο μόνο τον κακό εαυτό του. Η επιστροφή των βασικών του στο τρίτο δεκάλεπτο απλοποίησε τα πράγματα: με τον Φουρνιέ να κάνει τα πάντα στην επίθεση ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα επιμέρους 21-10 παίζοντας και άμυνα – με τον Γουόκαπ πρωταγωνιστή ως συνήθως. Το ματς άργησε λίγο να τελειώσει γιατί οι περιφερειακοί του Ολυμπιακού χάριζαν βολές σε σουτ τριών πόντων, αλλά παρά την χαλαρότητα του τέλους που έφερε το τελικό 87-77 κανένα σασπένς δεν υπήρξε. Ωστόσο έγινε φανερό και πάλι κάτι που χαρακτηρίζει τον Ολυμπιακό φέτος: όσο η χρησιμοποίηση των παικτών θα γίνεται με το ρολόι και οι χρόνοι θα μοιράζονται η εικόνα των παιγνιδιών θα καθορίζεται παραδόξως από τα κατορθώματα του second Unit. Xθες ο Ολυμπιακός καθάρισε σχετικά εύκολα γιατί έπαιζε με την Βίρτους που έμοιαζε αποφασισμένη να χάσει αξιοπρεπώς. Σε ένα άλλο ματς με τις εμφανίσεις που έκαναν χθες ο Γκος, ο Βιλντόσα, ο ΜαΚίσικ (που ίσως είναι κουρασμένο) και ο Λαρεντζάκης που ορθώς προτιμήθηκε του Ντόρσεϊ, αλλά δεν έλαμψε, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να μπλέξει. Τελικά πήρε το ματς με τρεις σκόρερ (Βεζένκοφ, Φουρνιέ, Πίτερς έκαναν κάτι παραπάνω από το καθήκον τους), με τους Φαλ και Μιλουτίνοφ να μοιράζονται καλά την δουλειά και με τους Γουόκαπ και Παπανικολάου να προσφέρουν πολλά στην άμυνα. Αλλά η προσδοκία της επιστροφής του Εβανς ώστε να βρεθεί ένας ακόμα πόλος επιθετικού παιγνιδιού μεγαλώνει. Γιατί το να αναζητάς σε κάθε ματς κάποιον να βοηθήσει τον Φουρνιέ και τον Βεζένκοφ γίνεται κομμάτι δύσκολο. Κι εκτός έδρας πληρώνεται.              

Ο Ναν από το ΝΒΑ

Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Αρμάνι Μιλάνο την Τρίτη θύμισε σε όλους πόσο ωραίο είναι να βλέπεις τον Ναν να παίζει το μπάσκετ που ξέρει. Το πρώτο δεκάλεπτο του Ναν απέναντι στους Μιλανέζους ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα που έχουμε δει στην Ελλάδα σε γήπεδο του μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Στο ραδιόφωνο ο Τόλης Κοτζιάς με ρώτησε με ποιον παίκτη μου μοιάζει ο Ναν και δεν ήξερα πραγματικά τι να απαντήσω. Στην Ευρωλίγκα έχουμε δει πολλούς σπουδαίους περιφερειακούς και μεγάλος σκόρερ τα τελευταία χρόνια. Ο Πάρκερ ήταν καταπληκτικός τον καιρό που οδηγούσε την Μακάμπι: πήγε στο NBA και το απέδειξε ότι είναι παίκτης άλλης κατηγορίας. Ο Λούκα Ντόνσιτς ήταν παραγωγικότατος από τα 17 του. Ο Βασίλης Σπανούλης μπορούσε να σε καταστρέψει σε ένα δεκάλεπτο μέχρι τα 40 του. Ο Μάικ Τζέιμς στην μέρα του ήταν απόλαυση. Αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν μοιάζει με τον Ναν. Γιατί ο Ναν είναι ένας περιφερειακός του NBA που η ζωή τα φέρε έτσι ώστε να βρίσκεται στην Ευρώπη και στον Παναθηναϊκό, αλλά ο ερχομός του εδώ δεν τον οδήγησε στο να αλλάξει ως προς το ελάχιστο το παιχνίδι του. Ο Ναν εξακολουθεί να παίζει μπάσκετ NBA με τη μόνη διαφορά ότι αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα. Την Αρμάνι την καθάρισε σε 10 λεπτά με 7 τρίποντα στην σειρά και στη συνέχεια συνέχισε να σουτάρει αδιαφορώντας για τα στατιστικά του όλο το βράδυ, αλλά προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να διασκεδάσει το κοινό όπως έχει μάθει να κάνει στο ΝΒΑ.

Βέβαια η εύκολη νίκη του ΠΑΟ ήρθε σε συνδυασμό με την πολύ καλή άμυνα που έπαιξε ο ΠΑΟ και που ο Αταμάν ζητάει από την αρχή της χρονιάς. Ηδη από το καλοκαίρι ο Τούρκος έλεγε πως με δεδομένο ότι ο ΠΑΟ είναι πρωταθλητής Ευρώπης και όλοι θα παίζουν για να τον κερδίσουν πρέπει να γίνει σκληρότερος, να αποκτήσει καλύτερο αμυντικό φίλτρο και καλύτερη επιθετική οργάνωση στο σετ παιγνίδι ώστε να είναι αποδοτικός απέναντι σε ομάδες που δεν θα τον αφήσουν να τρέξει. Μέχρι τώρα αυτά δεν τα είδε παρά σπάνια, όμως ποτέ δεν είναι αργά και είναι γνωστό ότι οι ομάδες του Αταμάν στην πορεία μαθαίνουν και βελτιώνονται. Η εύκολη νίκη με την Αρμάνι θα δούμε προσεχώς αν ήταν ένα σόου του Ναν ή το πρώτο σημάδι μιας αληθινής βελτίωσης.  

Απλά κι εύκολα, αν...

Αν ο Παναθηναϊκός παίξει την ίδια άμυνα με την Μπασκόνια και ο Ναν έχει το ίδιο κέφι έστω για ένα δεκάλεπτο ο Πρωταθλητής δεν θα έχει κανένα πρόβλημα κι απόψε. Κι αν ο Ολυμπιακός είναι στοιχειωδώς σοβαρός με την Αλμπα Βερολίνου θα την κερδίσει κι αυτή κάνοντας την δουλειά του. Και οι νίκες θα φέρουν ηρεμία, πράγμα που για τον Μπαρτζώκα και τον Αταμάν είναι το βασικό ζητούμενο. Ομάδες που κουβαλάνε τον τίτλο του φαβορί δεν αγαπάνε τις εντάσεις. Όταν τέτοιες υπάρχουν σημαίνει πως κάτι γίνεται λάθος.