Στην αρχή του καλοκαιριού είχα γράψει στην εφημερίδα πως αν ο Ολυμπιακός ήθελε να βάλει σε άλλη βάση την σεζόν του, βάζοντας νωρίς τέλος στην γκρίνια των οπαδών του, χρειαζόταν να κάνει ο κ. Βαγγέλης Μαρινάκης αυτό που ξέρει, δηλαδή να φέρει ένα τουλάχιστον μεγάλο όνομα από αυτά που εξάπτουν την φαντασία των οπαδών. Το απαραίτητο όνομα ήρθε τελικά. Και έγινε χαμός!

Αντάξια του βιογραφικού

Ο Ολυμπιακός υποδέχθηκε χθες το βράδυ τον Μαρσέλο με μια γιορτή αντάξια του τεράστιου βιογραφικού του. Ποδοσφαιριστής που την προηγούμενη χρονιά ήταν αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, πρωταθλητής Ισπανίας, και κάτοχος του Τσάμπιονς λιγκ, όπως είναι ο Βραζιλιάνος, δεν έχει ξαναέρθει στην Ελλάδα – για αυτό και ο παγκόσμιος θόρυβος. Το βιογραφικό του Μαρσέλο, χάρη βέβαια στην δεκαπεντάχρονη παρουσία του στην Ρεάλ Μαδρίτης και στην συμμετοχή του στην εθνική Βραζιλίας, δύσκολα συγκρίνεται με κάποιου άλλου ποδοσφαιριστή από τους μεγάλους παίκτες που έχουμε δει στον Ολυμπιακό και στην Ελλάδα γενικότερα. Απομένει να δούμε και ποια θα είναι η προσφορά του. Αλλά μόνο με τον ερχομό του άλλαξε την ψυχολογία του κόσμου. Ποιος άραγε περίμενε πως ένα καλοκαίρι που πέρασε με γκρίνιες, θα ολοκληρωνόταν με 25 χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού να τρέχουν στο Καραϊσκάκη για να υποδεχτούν ένα ποδοσφαιριστή; Και τι λένε άραγε σήμερα όσοι πέρασαν ένα καλοκαίρι με ισχυρισμούς ότι «ο Μαρινάκης ασχολείται μόνο με τη Φόρεστ κτλ»;  

Αν ο Μαρσέλο είχε ρθει αρχές Ιουλίου, θα είχε σταματήσει νωρίς κάθε συζήτηση. Δεν θα ήταν Ιούλιο μήνα ο Μαρτίνς  (και κατ’ επέκταση και η ίδια η ομάδα) στο στόχαστρο της κριτικής – κανείς δεν θα ένιωθε ότι δίνει εξετάσεις στον κόσμο, πριν καν η σεζόν ξεκινήσει και στα ματς με την Μακάμπι Χάιφα πχ θα υπήρχε άλλος ενθουσιασμός. Γνωρίζω ότι κι ο Μιλτιάδης Μαρινάκης πίστευε το ίδιο: αυτός ήταν άλλωστε, από όσα έχω ακούσει, που ήθελε την απόκτηση ενός μεγάλου ονόματος πιο πολύ από όλους και γρήγορα. Στο δύσκολο αυτό καλοκαίρι ο Ολυμπιακός μίλησε με τους μάνατζερς του Καβάνι, είχε στα υπόψιν του την περίπτωση του Χάμες Ροντρίγκεζ που έπαψε να ενδιαφέρει όταν ο Κορμπεράν υπέδειξε τον Πεπ Μπιέλ κι όταν ο Φορτούνης βγήκε από τη ναφθαλίνη και κατέληξε τελικά στον Μαρσέλο, που αν ανταποκριθεί στις απαιτήσεις θα τον βοηθήσει και να λύσει ένα σοβαρό πρόβλημα που λέγεται «δημιουργία από τα άκρα». Στο μεταξύ είναι μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές αεροδρομίου που έγινε ποτέ κι ας οργανώθηκε η υποδοχή του στο Καραϊσκάκη. Θα δούμε τις δυνατότητες προσφοράς του όταν πατήσει το χορτάρι: σε αυτό κρίνονται όλα. Αλλά στο μεταξύ είδαμε τι παίκτες θέλει ο κόσμος (εγώ δεν λέω μόνο ο κόσμος του Ολυμπιακού, μιλάω γενικότερα) για να ενθουσιάζεται.  

Σολίστες που κάνουν θαύματα

Η ανακοίνωση της απόκτησης του Μαρσέλο δημιούργησε ήδη δεδομένα. Από την ώρα που ο παίκτης ανακοινώθηκε είναι σαν φέτος να μην έγινε άλλη μεταγραφή. Κάθε συζήτηση περί ανάγκης ενισχύσεων του πρωταθλητή σταμάτησε. Κάποιες χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε να δουν την παρουσίαση στο Καραϊσκάκη χθες, βράδυ Δευτέρας, κι αρκετοί καρφωθήκανε και στις τηλεοράσεις. Μέχρι και διάρκειας ξανάρχισαν να πωλούνται κι ας έχει αρχίσει το πρωτάθλημα! Γιατί ο κόσμος διψάει για «ονόματα» - και δεν του δίνω άδικο. Ομάδες είναι δύσκολο να δει γιατί ειναι και δύσκολο κάποιος να δουλέψει για να τις φτιάξει: τουλάχιστον ας δει και ας χαρεί σολίστες.  

Η λατρεία που υπάρχει στην Ελλάδα στον σολίστα δεν υπάρχει πουθενά. Α οι παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας και της Εθνικής Αργεντινής (κατά βάση…) ήξεραν την τρέλα που υπάρχει στην Ελλάδα για τα «ονόματά» (τους) θα ερχόντουσαν όλοι στην Ελλάδα να κλείσουν τις καριέρες τους. Θα έπεφταν α αεροδρόμια για το Ρομπέρτο Κάρλος και τον Καφού. Θα προκηρύσσονταν αργία τη μέρα που θα ερχόταν ο Ρομάριο ή ο Ρονάλντο κι ας είχε περισσότερα κιλά από ποτέ. Θα έβγαινε κόσμος στο δρόμο για να υποδεχτεί τον Μπατιστούτα ή τον Κρέσπο ή τον Μπεμπέτο. Θα βάφτιζε κόσμος τα παιδιά του «Ντιέγκο» και «Χόρχε» και «Λουίς» και «Ρομπέρτο». Ισως όλοι αυτοί να μην έκαναν «μαγικά», ίσως κάποιοι να απογοήτευαν, αλλά όλοι θα ζούσαν ένα φινάλε καριέρας, που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν πουθενά.

Αν ήξεραν πόσο σε αυτή εδώ τη χώρα, τη χώρα του Μαρσέλο, θα τους αγαπούσαν, θα πλήρωναν και από την τσέπη τους.  Θα ήθελαν όλο αυτό να το ζήσουν και δεν αναφέρομαι στις υποδοχές: αναφέρομαι στην αίσθηση να νιώθεις ότι είσαι ο Θεός του κόσμου – αυτός στον οποίο όλοι πιστεύουν a priori, αντιμετωπίζοντας περίπου ως αιρετικούς που πρέπει να καούν στα πυρά όποιους τολμήσουν να εκφράσουν δημοσίως αμφιβολίες για δυνατότητες προσφοράς σου. Εγιναν 68 χιλιάδες like στη φωτογραφία που τον έδειχνε να ταξιδεύει στην Ελλάδα και 680 χιλιάδες καρδούλες μπήκαν σε ένα τέταρτο στη φωτο της παρουσίας του με τη φανέλα του Ολυμπιακού στο Instagram! Εδώ πιστεύουμε στους παίκτες και στα θαύματα τους περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Και σίγουρα μόνο εδώ τους αποθεώνουμε και τους αγαπάμε για όσα έκαναν – το τι θα κάνουν ενδιαφέρει λιγότερο. «Το έζησα κι αυτό» έλεγε όποιος έφευγε χθες από το Καραϊσκάκη χαρούμενος, όχι γιατί ο Μαρσέλο έβαλε γκολ, αλλά γιατί απλά φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα. Κι αυτό ειδικά δεν υπάρχει πουθενά.     

Απορίες και συζητήσεις

Ακούω διάφορα για τον Μαρσέλο κι από όποιους δεν είναι οπαδοί του Ολυμπιακού. Κόσμος και κοσμάκης απορεί πως ήρθε, αν θα προσφέρει, πόσο κόστισε κτλ. Όπως βλέπω εγώ το πράγμα όλα αυτά είναι συζητήσεις που δεν έχουν νόημα για αυτό άλλωστε και ποτέ δεν γράφω τίποτα για τις πιθανότητες που έχει ένα «όνομα» να κάνει στην Ελλάδα τρομερά πράγματα. Δεν το κάνω διότι δεν έχω μαγικές σφαίρες να βλέπω τα μέλλοντα, αλλά και γιατί δεν πιστεύω πως τέτοιοι παίκτες χρειάζονται συστάσεις: το τι έχουν κάνει το ξέρουμε γιατί το έχουμε δει – συστάσεις και αφιερώματα χρειάζονται αυτοί που ο κόσμος δεν γνωρίζει.  

Ούτε οι εκτιμήσεις έχουν νόημα. Το αν ένας τέτοιος παίκτης θα προσφέρει δεν μπορεί να είναι ζήτημα εκτίμησης, αλλά έχει να κάνει αποκλειστικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται – και την ψυχική του. Αν έχει όρεξη, αν έχει δυνάμεις, αν ενθουσιαστεί με τις συνθήκες που θα βρει, μπορεί να κάνει τη διαφορά – αλλά όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον ίδιο, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο εκτιμήσεων ή προβλέψεων. Άλλωστε αυτές οι εκτιμήσεις βασίζονται κατά βάση σε οπαδίστικες προσεγγίσεις – κόσμος πχ που δεν είχε κάνει την παραμικρή εκτίμηση για το τι μπορεί να προσφέρει ο Καγκάβα ή ο Μπερμπάτοφ άρχισε να εκφράζει απορίες για τον Μαρσέλο: θα μας κάψει ο Θεός!

Να εύχονται όλοι να είναι καλά

Σε όσους πάντως για τον ερχομό του Βραζιλιάνου στεναχωριούνται γιατί συμβαίνει να τον έχει φέρει ο Ολυμπιακός θα έλεγα να εύχονται ο παίκτης να παίξει και να κάνει ωραία πράγματα. Διότι αν αυτό θα συμβεί θα ρθούν κι άλλοι σαν αυτόν και σε άλλες ομάδες: έτσι γίνεται πάντα. Ο Ριβάλντο δεν ήρθε μόνο στον Ολυμπιακό, πήγε και στην ΑΕΚ. Όταν ερχόταν ο Καρεμπέ, ακολουθούσε ο Ασάνοβιτς. Τον Σισέ τον έφεραν ο Ζιοβάνι κι ο Γκαλέτι. Τον Ριέρα ο Λέτο. Τον Μπερνάρντ ο Βαλμπυενά. Δεν έπαιξαν μεγάλη μπάλα όλα τα μεγάλα ονόματα που ήρθαν: κάποιοι μας παράτησαν κι έφυγαν (ο Ζάχοβιτς πχ), άλλοι κορόιδευαν τον κόσμο (ο Εσιέν πχ), άλλοι ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν πιο πολύ (ο Σαβιόλα πχ), άλλοι απλά έτυχαν κακής αντιμετώπισης από προπονητές (ο Καμπιάσο πχ). Αλλά όλοι ήταν ωραίες ιστορίες: κακό δεν έκαναν. Κι όποιος κατάφερε κι ομόρφυνε τα γήπεδα μας με τους παρουσία του, μεγάλωσε την αγάπη για «ονόματα» - κι αυτή είναι μια ωραία αγάπη που κάθε ομάδα οφείλει να έχει στα υπόψιν της. Για αυτό και θα έπρεπε να ελπίζουν όλοι ότι ο Μαρσέλο θα δείξει πολλά και ωραία όσοι θα τον έχουν ως αντίπαλο: αν γοητεύσει, θα ρθουν κι άλλοι. Και τότε θα συμβεί κάτι που μοιάζει απίθανο: θα αποκτήσουμε σε αυτή τη χώρα ποδόσφαιρο που θα έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές και τα κατορθώματα τους – ποδόσφαιρο δηλαδή που ποτέ δεν είχαμε…