Ας θυμηθούμε λίγο πως ξεκίνησε αυτή η απίθανη ιστορία που σηματοδοτεί το  τέλος (;) του ηθοποιού Κέβιν Σπέισι.

Η Αμερική συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις που έχουν να κάνουν με τον παραγωγό του Χόλυγουντ Χάρβει Γουαϊνστίν και το γεγονός δημιουργεί μια μόδα δημοσίων εξομολογήσεων: όλοι θέλουν να κάνουν την τολμηρή τους κατάθεση. Φυσικά πολλοί έχουν να πουν πολλά και διάφορα για πολλούς και διάφορους κι όχι μόνο οι στάρλετ για τους παραγωγούς, που καμιά φορά λειτουργούν και ως προαγωγοί  – και το ξέραμε. Ενώ υπάρχουν αυτές οι συνθήκες κυνηγιού, όχι μαγισσών, αλλά δαιμόνων, ένας ηθοποιός που κάνει μια ξαφνική επιτυχία γιατί έχει ένα ρόλο στο Star Trek – Discovery, ο Αντονι Ραπ, θυμάται ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον Κέιβιν Σπέισι. Μια νύχτα του 1986, λέει, ο γνωστός ηθοποιός τον έριξε στο κρεβάτι του, μετά από ένα πάρτι και επιχείρησε να τον βιάσει ξαπλώνοντας πάνω του με τα ρούχα. Ο Ραπ, που δηλώνει ομοφυλόφιλος, τονίζει ότι έζησε για χρόνια κουβαλώντας αυτή την τραυματική εμπειρία. Το περιστατικό μοιάζει σχεδόν γελοίο, αφού ακούγεται σαν παιγνίδι δυο μεθυσμένων gay, ανάμεσα στους οποίους τελικά τίποτα δεν έγινε: θα μπορούσε να είναι πρωτοσέλιδο σε σκανδαλοθηρικό περιοδικό, και να γίνει βάση για συνηθισμένα σεξιστικά ανέκδοτα, όμως το 1986 ο Ραπ είναι 14 χρονών, παιδί - θαύμα τότε του Μπρόντγουεϊ, και ο Σπέισι 26 και ήδη ανερχόμενος. Οπότε περιθώρια για γέλια δεν υπάρχουν κι ο πρώτος που καταλαβαίνει την σοβαρότητα της καταγγελίας είναι ο ίδιος ο Σπέισι. Καταλαβαίνει κυρίως ότι αυτή θα την ακολουθήσουν κι άλλες: όποιος έχει μια ιστορία για αυτόν θα βγει να την πει. Κι έτσι συμβαίνει.

Κατάρρευση σε χρόνο ρεκόρ

Πολλές από τις καταγγελίες που ακολούθησαν δεν έχουν απολύτως τίποτα το συγκεκριμένο: είναι αμφίβολο και αν είναι αληθινές ή δραματικές. Για την ώρα εξετάζονται όλα από το πανταχού παρών FBI και τα αρμόδια τμήματα του, αλλά και από την βρετανική αστυνομία, που ψάχνει αν υπάρχουν στο σκοτεινό βιογραφικό του ηθοποιού ιστορίες παιδοφιλίας. Μολονότι κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι να καταδικαστεί, το NetFlix, που χρωστά στον Σπέισι την απογείωσή του, ανακοίνωσε αμέσως το τέλος του House of Cards κι ταυτόχρονα σχεδόν τον απέλυσε. Στον αέρα βρίσκεται και η συνεργασία του με το CNN, που έχει χρησιμοποιήσει τον Σπέισι ως αφηγητή σε μια σειρά πολιτικών ντοκιμαντέρ με τίτλο «Race for the White House». H τελευταία του ταινία είναι αμφίβολο αν θα βγει στις αίθουσες και αν όλα αυτά ακούγονται λογικά, αφού ο ηθοποιός βρίσκεται στη δίνη ενός σκανδάλου, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι κανείς δεν μοιάζει διατεθειμένος να πάρει το μέρος του, όχι για να υποστηρίξει την αθωότητά του, αλλά απλά για να υπενθυμίσει ότι καμία κατηγορία για την ώρα δεν έχει αποδειχτεί. Ακόμα και στον Γουαϊνστον συμπαράσταση υπήρξε – και μάλιστα από σκηνοθέτες και ηθοποιούς σημαντικούς. Για τον Σπέισι δεν βλέπω να μιλάει κανείς. Μόνο ψελλίσματα υπήρξαν, κατά βάση ασήμαντα.

Ηδονή στην πτώση των γιγάντων

Γιατί υπάρχει τέτοιο καθολικό άδειασμα ενός τόσο μεγάλου ηθοποιού; Κάποιος θα πει ότι ο κόσμος ηδονίζεται παρακολουθώντας την πτώση των γιγάντων κι ο Σπέισι, στο είδος του, γίγαντας είναι. Ωστόσο αυτό δεν είναι ακριβές. Όταν κάποτε ο Γούντι Αλεν κατηγορήθηκε από την Μια Φάροου για σεξουαλικές διαστροφές, που αφορούσαν ακόμα και παιγνίδια με την θετή του κόρη, το Χόλυγουντ στρατεύτηκε στο πλάι του σκηνοθέτη, μολονότι απολύτως αθώος δεν μοιάζει σε κανένα. Δεν έλειψε επίσης ποτέ η συμπαράσταση στον Πολάνσκι, που στην Αμερική ακόμα καταζητείται, στον Μάικλ Τζάκσον ή στον Μπιλ Κόσμπι – για να μην αναφερθώ στην τρομερή ιστορία του Ο Τζέι Σίμσον, που κι αυτός ως σταρ του Χόλυγουντ κάποτε δικάστηκε κι αθωώθηκε – για να αποδειχτεί στη συνέχεια ότι ο ποινικός κώδικας δεν αρκεί για να περιγράψει κανείς τις αγαπημένες του συνήθειες. Από τη στιγμή που το πρώτο σεξουαλικό σκάνδαλο του Χόλυγουντ έχει γίνει το πολύ μακρινό 1921, και με δεδομένο ότι για τέτοια έχουν κατηγορηθεί ακόμα και διάνοιες όπως ο Τσάπλιν και ο Χίτσκοκ, είναι λογικό η καλλιτεχνική κοινότητα να είναι δύσπιστη απέναντι σε όσους καταγγέλλουν. Κι όμως για τον Σπέϊσι δεν ακούστηκαν παρά μόνο ψίθυροι συμπαράστασης.             

Ενας κακός ηθοποιός της ζωής

Νομίζω πως αυτό που το Χόλυγουντ δεν του συγχωράει είναι ότι αποδεικνύεται ένα κακός ηθοποιός της ζωής. Στο Χόλυγουντ και στην βιομηχανία του θεάματος γενικότερα ο καθένας παίζει τον δημόσιο ρόλο του, που μπορεί να έχει συχνά και σχέση με τους ρόλους τους κινηματογραφικούς και τους θεατρικούς του, αλλά όχι και απαραίτητα. Ο Γούντι Αλεν π.χ είναι ένας διανοούμενος Νεοϋορκέζος Εβραίος με χιούμορ και φοβίες που γουστάρει πιτσιρίκες: οτιδήποτε αυτή την δημόσια εικόνα του εξυπηρετεί, δεν σκανδαλίζει. Ο Μάικλ Τζάκσον κουβαλούσε την διαστροφή στο αίμα του κάνοντας μια τιτάνια προσπάθεια π.χ να αλλάξει το χρώμα του δέρματός του. Ο Μπιλ Κόσμπι ήταν ένας Εθνικός Μπαμπάς, αλλά πάντα με κάτι της το μπερμπάντικο στο βλέμμα του. Όταν κάποτε συνέλαβαν τον Χιού Γκραντ για ανάρμοστη συμπεριφορά στο αυτοκίνητο με μια δεσποινίδα των νυχτερινών δρόμων του Λονδίνου, ουδείς σκανδαλίστηκε, όπως κανείς δεν σκανδαλίζεται γιατί ο Τζόνι Ντεπ ή ο Μπιλ Μάρεϊ έχουν προβλήματα με ναρκωτικά. Όμως ο Σπέισι διάλεξε για χρόνια να παίζει ένα ρόλο που κανείς δεν αγαπάει – το ρόλο του μεγάλου υποκριτή, που μάλιστα πουλάει και την υποκρισία του.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώνει ανοιχτά τα σεξουαλικά του γούστα και το τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρά του είναι δική του υπόθεση. Η ομοφιλοφιλία, ειδικά στους καλλιτεχνικούς κύκλους, ούτε σκανδαλίζει, ούτε είναι θέμα συζήτησης. Το Χόλυγουντ ειδικά λάτρεψε κατά καιρούς σταρ με μεγάλα σεξουαλικά μυστικά, όπως ήταν η Γκρέτα Γκάρμπο, ο Ροκ Χάντσον, ο Κάρι Γκράντ, ο ίδιος ο Μάρλον Μπράντο για τον οποίο οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν ήταν δεκάδες. Όμως ο Σπέισι είναι ένας από τους λίγους που πάνω σε αυτές τις ιστορίες έχτιζε τον μύθο του παίζοντας και προκαλώντας. Δεν διεκδικούσε το δικαίωμα της προσωπικής ζωής, αλλά ενθάρρυνε ποικιλοτρόπως την «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας», αφήνοντας αναπάντητες φήμες που έμοιαζε να γουστάρει. Ολο αυτό το παιγνίδι της συζήτησης για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, το χάρηκε και το μεγάλωσε με μισόλογα, στημένες συνεντεύξεις, μετατρέποντας την ζωή του σε μια θεατρική παράσταση διαρκείς, που όμως καμία σχέση δεν έχουν με το θέατρο. Όταν ο Ραπ τον κατηγόρησε, βγήκε και δήλωσε δημόσια την ομοφυλοφιλία του, ποντάροντας ότι αυτό θα πυροδοτήσει συζητήσεις που θα καλύψουν όσες αφορούσαν την πιθανή παιδοφιλία του. Κατεργάρικα προσπάθησε να στρέψει τα βλέμματα στον εαυτό του, νομίζοντας ότι έχει την υποκριτική ικανότητα να σαγηνεύσει τον κόσμο. Είναι καλός ηθοποιός, αλλά άλλο είναι η Τέχνη της υποκριτικής και άλλο το να είσαι υποκριτής. Στον υποκριτή δύσκολα συμπαραστέκεσαι.        

Θα τον επαναφέρουν κάποτε

Το Χόλυγουντ θα τον επαναφέρει – είμαι βέβαιος. Κάποια στιγμή μπορεί να γίνουν και ταινίες για την ζωή του και ο κόσμος να κλάψει κιόλας, αν το τέλος του είναι άδοξο. Ομως η ιστορία του είναι αυτή που βλέπουμε και δεν θα αλλάξει: η υποκριτική και η υποκρισία δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα κύριε Κέβιν…