Χθες σας έγραφα για την παγίδα των Social Media και για το τι μπορεί να πάθεις αν μπερδέψεις την πραγματική ζωή με αυτά. Να τα κλείσεις όλα και να μην έχεις κανένα λογαριασμό πουθενά, βοηθά να καθαρίσεις το μυαλό σου, αλλά δεν είναι και λύση διότι η απουσία σου δεν καταργεί την ύπαρξή τους: δεν αναφέρομαι σε πολιτικούς, αλλά στον κάθε απλό άνθρωπο. Ακούω συνεχώς την φράση «πρέπει να ξέρεις να τα χρησιμοποιείς». Αν ο σκοπός σου δεν είναι να πουλήσεις μπλούζες, παπούτσια, τηλεοράσεις, ηλεκτρικές σκούπες ή έστω υπηρεσίες, η φράση δεν έχει και πολύ νόημα. Θα λεγα ότι απλά χρειάζεται να βρεις ένα τρόπο να τα παρακολουθείς αποστασιοποιημένος – δείχνοντας τους την πρέπουσα προσοχή, αλλά και χωρίς να ασχολείσαι μαζί τους δίνοντας τους μεγαλύτερο βάρος από αυτό που έχουν. Ενας καλός τρόπος αναμφίβολα είναι να τα διαβάζεις για να γελάς.

Ποια είναι η Κλέλια;

Χθες έριξα μια ματιά για να δω το γράφεται κυρίως στο Twitter μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Στο Twitter υπάρχει ένα καλό: η δομή του σου επιτρέπει να δεις πολλά και μαζεμένα – το FaceBook κι ακόμα χειρότερα το Ιnstagram είναι σαν βιτρίνες καταστημάτων. Στο Twitter είναι σαν να κυκλοφορούν οι παλιοί ντελάληδες εκείνοι που φώναζαν «ακούσατε ακούσατε». Για να μην τους ακούς πρέπει να κλείσεις το παράθυρο, αν το έχεις ανοιχτό τους ακούς όλους. Από την άλλη εν μέσω αυτής της ασταμάτητης οχλαγωγίας σου δίνεται και η δυνατότητα να διαλέγεις ποιους ντελάληδες θα ακούς: το μέσο έχει πλάκα, μολονότι όλα είναι ατελείωτα μπερδεμένα και μπορεί να σου σακατέψουν το μυαλό.

Αν μπορείς να είσαι αποστασιοποιημένος από αυτό το χάος του που σε δυσκολεύει να καταλάβεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα μπορείς έστω και σε αυτό να καταλάβεις ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος και πόσο διαφορετικός είναι από τον κόσμο των Social Media. Χθες πχ το Twitter στέναζε από τοποθετήσεις για δυο τρεις αναρτήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα της Κλέλιας Ρενέση – αναρτήσεις που αν τις διάβαζες με όλη σου την καλή διάθεση τις τοποθετούσες περίπου στα όρια του ακατανόητου. Ωσπου κάποια στιγμή έπεφτες σε μια «ερώτηση – τιτίβισμα» που ήταν αθώα και συγχρόνως καταπληκτική: «ποια είναι ρε παιδιά η Κλέλια Ρενέση;». Κι όλα, αναρτήσεις, τοποθετήσεις, αντιπαραθέσεις και hastang, αποκτούσαν την πραγματική τους διάσταση. Αρκεί την απάντηση στην ερώτηση να την έδινες τίμια.

Ετοιμοι για τον ψυχαναλυτή

Το τι μπορεί να διαβάσεις στο Twitter δυο μέρες τώρα ως απολογισμό των εκλογών, αν το πάρεις σοβαρά, θα σε στείλει σε ψυχαναλυτή. Μπορεί να πάθεις κατάθλιψη γιατί δεν κατάλαβες το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την de profundis στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα να σε σώσει. Μπορεί να αρχίσεις πραγματικά κι εσύ να αναρωτιέσαι μέρα νύχτα ποιοι είναι αυτοί που ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν τους ξέρει κανείς. Μπορεί να ζεις με την αγωνία για το πότε θα ξεπουληθεί η χώρα σε δημοπρασία, αν δεν έχει ήδη ξεπουληθεί. Μπορεί να αποχαιρετήσεις τον Κεμάλ με όσους τρόπους θες (όχι τον Ατατούρκ, αυτόν του Γκάτσου και του Χατζηδάκι, των οποίων σίγουρα τα κόκαλα θα τρίζουν).

Κυρίως όμως μπορείς να διαβάσεις του κόσμου τις θεωρίες συνομωσίας για το πώς προέκυψε το αποτέλεσμα της Κυριακής, ποιοι είναι πίσω του, πως έγιναν οι εξαγορές συνειδήσεων και ψήφων, πως σε «τρία εκλογικά κέντρα κάποιοι είδαν πληρωμένους αλλοδαπούς», αλλά και να μάθεις γιατί για το αποτέλεσμα αυτό πανηγυρίζουν όλοι οι εχθροί της χώρας που κάπου θα μαζευτούν να κάνουν ένα τσιμπούσι. Όλα αυτά έχουν ακόμα περισσότερη πλάκα από αυτό που νομίζεις γιατί λέγονται σοβαρά. Όπως σοβαρά λέγεται και ότι μια ήττα με 20 μονάδες δεν είναι καταστροφή, αλλά απλά ο Τσίπρας θα πάει λίγο πιο πίσω για να πάρει φόρα: αυτό το «έλα με φόρα πρόεδρε» που είπε η Πόπη Τσαπανίδου, στο Twitter πάει να γίνει ένα είδος πολιτικής παρακαταθήκης και κανείς δεν αναρωτιέται το που τελικά θα πάει με φόρα ο πρόεδρος. Στο Μαξίμου είναι κομμάτι δύσκολο.

Ανακαλύπτοντας το Τικ Τοκ

Στο μεταξύ, επειδή ενός κακού μύρια έπονται, αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μένει κολλημένος στα λασπόνερα του Twitter, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακάλυψε μου λένε το Τικ Τοκ στο οποίο έκανε θραύση προεκλογικά. Οι επικοινωνιολόγοι του λένε έκαναν εξαιρετική δουλειά, ο πρωθυπουργός πήρε του κόσμου τις «καρδούλες» και η παρουσία του εκεί βοήθησε να κερδίσει και σημαντικό ποσοστό στις ηλικίες 17-22, που με αυτό ασχολούνται.

Ομολογώ πως το τελευταίο που θα έκανα στη ζωή μου είναι να ψάχνω βίντεο του Μητσοτάκη στο Τικ Τοκ ανάμεσα σε βίντεο με εξομολογήσεις ερωτικών απογοητεύσεων, αλλά και προβληματισμών για το αν στη μόδα είναι τα ροζ ή τα παστέλ – κάτι τέτοια υπάρχουν στο Τικ Τοκ, δίπλα βέβαια σε ένα σωρό βίντεο που οι πιτσιρικάδες σκαρώνουν για να αφηγηθούν ή να σκηνοθετήσουν ανέκδοτα. Από όσο έχω καταλάβει, αν στο Twitter βασιλεύει η φασαρία, στο Τικ Τοκ βασιλεύει η ελαφρότητα, που πολλοί την μπερδεύουν βολικά με την κανονικότητα. Ο Μητσοτάκης μάλιστα υποσχέθηκε να μπαίνει στο Τικ Τοκ και μετά τις εκλογές γιατί το μέσο το αγάπησε – δεν έχω αντίρρηση. Πιθανότατα ο κόσμος στο Τικ Τοκ να είναι ωραίος – το θέμα είναι τι θα γίνει στον κανονικό κόσμο.

Το αποτέλεσμα της ελαφρότητας

Χθες σας έγραφα για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοφυλακίστηκε για μια ολόκληρη τετραετία στον κόσμο των Social Media νομίζοντας πως η σχέση του με την αγανάκτηση θα του βγει σε καλό. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχει αυτό το μήνα και η ΝΔ. Αν όλοι τους αρχίσουν να απολαμβάνουν στα Social τον θρίαμβο της περασμένης Κυριακής, στις 25 Ιουνίου θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν διότι θα διαπιστώσουν κάτι πολύ απλό: πως σε μια επτακομματική ή οκτακομματική Βουλή, που εύκολα μπορεί να προκύψει αφού ο Βαρουφάκης, η Ζωή και η Νίκη είναι στο όριο της εισόδου, ο Μητσοτάκης μπορεί να βρεθεί με μια κουτσή αυτοδυναμία παρόλο που μπορεί να πάρει 42 ή 43% κρατώντας απλά τις ψήφους του. Αν το δικό του 41% το μεγαλώσει μια πιθανή αύξηση του ποσοστού της αποχής, η αποχή θα μεγαλώσει και τα οριακά κάτω από το 3% ποσοστά τριών κομμάτων που μπαίνοντας στη Βουλή θα ψαλιδίσουν και την δική του κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν ξέρω αν οι συνεργάτες του πρωθυπουργού το έχουν καταλάβει. Αν το Twitter μπορεί να σου κάψει το μυαλό, αν το πάρεις στα σοβαρά, το Τικ Τοκ αποκοιμίζει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο…