O Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός πλήρωσαν τις οδύνες του μεταξύ τους ντέρμπι χάνοντας στην Ευρωλίγκα δυο παιγνίδια που δεν ήταν υποχρεωτικό να κερδίσουν: οι Πράσινοι στραβοπάτησαν μετά από ένα σερί καλών αποτελεσμάτων στο Βελιγράδι απέναντι στην Μακάμπι κι ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από την Ρεάλ στην Μαδρίτη. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι οι ήττες αλλά οι νέοι τραυματισμοί παικτών. Ο Ολυμπιακός έχοντας χάσει τους Φαλ και Μιλουτίνοφ, βρέθηκε να παίζει στην Μαδρίτη χωρίς και τον Γουίλιαμς Γκος και έχασε στη διάρκεια του παιγνιδιού και τον Λαρεντζάκη. Ο ΠΑΟ, ίσως ακόμα χειρότερα, ανησυχεί για την κατάσταση του Κέντρικ Ναν που χτύπησε στον δεξί του αγκώνα σε μια στιγμή που δεν υπάρχουν ο Βιλντόζα και ο Σλούκας. Τα ματς που έδωσαν χθες οι δυο μοιάζουν. Κυρίως σε ένα σημείο: και οι δυο θα μπορούσαν να κάνουν το κόλπο γκρόσο μόνο αν οι αντίπαλοί τους τους υποτιμούσαν κομμάτι. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο διότι και οι δυο ελληνικές ομάδες φέτος έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων. Κι όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αυτό πληρώνεται.

Θα γράψω δυο λόγια που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα παιγνίδια αλλά αποτελούν μια γενικότερη προσέγγιση.

Με τέσσερις αρνητικούς

Ο Αταμάν παραμονή του αγώνα μιλούσε πιο πολύ για την απουσία του Σλούκα, παρά για την Μακάμπι. Το γιατί είναι κατανοητό. Αν υπήρχε ένα ματς που ο Τούρκος χρειαζόταν όλο το πακέτο των περιφερειακών του ήταν το χθεσινό. Η Μακάμπι τρέχει και όταν τρέχει είναι απόλαυση να την βλέπεις, όσο κι αν στην Ελλάδα το μπάσκετ της δεν το καταλαβαίνουμε και πολύ. Η Μακάμπι μπορεί να μπερδευτεί μόνη της και να γίνει παιγνιδάκι στα χέρια του αντιπάλου της αν δεν έχει ή τον Μπράουν ή τον Μπόλντγουιν με παρόντες όμως αυτούς τους δυο για να την αντιμετωπίσεις πρέπει ή να την φρενάρεις ή να τρέξεις πιο πολύ εσύ. Χωρίς τους Βιλντόσα και Σλούκα ο Αταμάν προσπάθησε να κάνει το πρώτο – να φέρει δηλαδή την Μακάμπι στο ρυθμό του ΠΑΟ, αλλά κι αυτό δεν είναι απλό και γιατί ακόμα ο ΠΑΟ έχει προβλήματα στο να επιβάλει το παιγνίδι του: στην επίθεση παίρνει ό,τι ο αντίπαλός του δίνει και στην άμυνα δεν έχει περιθώριο χαλαρώματος. Οι απουσίες υποχρέωσαν τον Αταμάν να κρατήσει για 35 λεπτά τον Γκραντ στον παρκέ κι αυτό και μόνο αποτελεί εξήγηση της κατάρρευσής του στο τέλος. Ο ΠΑΟ, όταν βρήκε ενέργεια με τους Καλαϊτζάκη και Κώστα Αντετοκούνμπο στο γήπεδο, παρόλο που είχε φύγει από το ματς ο Ναν, δεν υπήρχε ο Γκριγκόνις, δεν έδωσε τίποτα ο Χουάντσο και απόντος του Σλούκα δεν βοήθησε και ο ΛεΣορ, έκλεισε την τρίτη περίοδο στο -3 (62-59). Ο ΠΑΟ που ειδικά στο δεύτερο δεκάλεπτο του ματς ταλαιπωρήθηκε περίμενε στο τέταρτο δεκάλεπτο να βρεθούν δυο παίκτες του να βοηθήσουν επιθετικά τον Καλαϊτζάκη που έκανε το ματς της καριέρας του, αλλά δεν μπορεί να πάρει ένα ματς μόνος: δεν βρέθηκε κανείς. Ο Μπόλντγουιν συνέχισε να τρέχει και όταν αυτό συμβαίνει ο Μπράουν θα βρει τρόπους και πάσες να αξιοποιήσει και τον Κόλσον και τον Νίμπο. Ο ΠΑΟ έμεινε κοντά στο σκορ, (75-69 στα 3,10΄πριν το τέλος και 77-72 στο 1,55΄) αλλά στην πραγματικότητα ήταν πάντα μακριά διότι το τέμπο το όριζε η Μακάμπι. Δεν είναι τυχαίο ότι όπως και στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό κάνει ένα κακό κλείσιμο του παιγνιδιού: η κούραση του Γκραντ και η βιασύνη, αλλά και μια αδυναμία ανταπόκρισης στην άμυνα (ο Ηλίας Ζούρος είπε ότι το άδειο γήπεδο κοίμισε τον ΠΑΟ) έφεραν το τελικό 90-75: ο ΠΑΟ δέχτηκε 13 πόντους στο τελευταίο λεπτό απόδειξη του πόσο ευάλωτος μπορεί να γίνει αν απλά δεν είναι στα «κόκκινα».

Οι απαραίτητες υπερβάσεις

Ο Αταμάν το ξέρει ότι ακόμα η ομάδα του δεν μπορεί να κερδίσει χωρίς ατομικές υπερβάσεις. Το θέμα είναι ποιος τις κάνει. Αν τις κάνει ο Ναν, ο ΛεΣορ, ο Γκριγκόνις, ο Σλούκας, ο Βιλντόσα, ο ΠΑΟ μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σε αντιπάλους που δεν μπορούν να τον «τρέξουν». Αν κάνει ρεκόρ καριέρας ο Καλαϊτζάκης όχι. Στο μπάσκετ δεν είναι όλοι οι πόντοι ίδιοι. Βέβαια η πολύ καλή απόδοση του Ελληνα γκαρντ είναι από τον Τούρκο την δεδομένη στιγμή καλοδεχούμενη. Αν ο Καλαϊτζάκης μπορεί να είναι επιθετικά χρήσιμος σε ματς που οι αντίπαλοί θα τον περιμένουν, ο ΠΑΟ κερδίζει μια έξτρα λύση που με την Αρμάνι και την Ζαλγκίρις που έχει μπροστά του είναι απαραίτητη. Στο μπάσκετ του Αταμάν χωρίς πόντους από την περιφέρεια δεν υπάρχει αύριο.              

Η κακή αρχή

Αν ο ΠΑΟ τελείωσε αυτή την εβδομάδα δυο ματς άσχημα (ακόμα κι αν τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ τον κέρδισε) ο Ολυμπιακός ξεκίνησε αυτή την εβδομάδα δυο ματς φριχτά. Η αιχμαλωσία του στην Μαδρίτη στο πρώτο ημίχρονο θύμισε το κακό του ξεκίνημα στο πρώτο δεκάλεπτο στο ντέρμπι με το ΠΑΟ – η διαφορά ήταν ότι στην Μαδρίτη δεν υπήρχε ο Γκος για να μπει και να συμμαζέψει το πράγμα στο δεύτερο δεκάλεπτο. Εν μέρει ό,τι έγινε με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ θύμισε και η αντίδρασή του.

Όπως και ο ΠΑΟ στο Βελιγράδι έτσι κι ο Ολυμπιακός ήταν στο τέλος κοντά στο σκορ, αλλά και συγχρόνως αρκετά μακριά για να κάνει την έκπληξη. Βλέποντας το ματς εκ των υστέρων υπάρχουν στο δεύτερο καλό ημίχρονο του Ολυμπιακού τουλάχιστον τέσσερις απλές φάσεις που αν οι παίκτες του είχαν διαχειριστεί σωστότερα τις καταστάσεις θα είχαν βάλει στην Ρεάλ πιο μεγάλη πίεση. Κυρίως πληρώνεται ακριβά η κούραση του Γουόκαπ που χωρίς τον Γκος κάνει υπερωρίες μολονότι ο ΜητρουΛονγκ έχει βοηθήσει αρκετά. Ο Γουόκαπ αστοχεί σε βολές, έχει μια πολύ κακή ιδέα να υψώσει την μπάλα στον Σίκμα (που ήταν καλός αλλά δεν μπορεί να σκοράρει έτσι μπροστά στον Πουαριέ), δεν μπορεί στο τέλος να βγάλει μια άμυνα από τις δικές του στον δαιμόνιο Καμπάτσο. Φυσικά υπάρχουν κι άλλα μικρά που κοστίζουν: ο Ολυμπιακός κάνει δυο αβίαστα λάθη και δίνει δυο αιφνιδιασμούς στην Ρεάλ στο τελευταίο δίλεπτο πχ, ενώ στον οικονομικό απολογισμό  του τέλους έχουν κοστίσει ακριβά τα χαμένα τρίποντα του πρώτου ημιχρόνου και το κάκιστο ποσοστό στις βολές. Ωστόσο αυτό που το ματς φωνάζει είναι ότι ο Ολυμπιακός θα ήταν φέτος μια άλλη ομάδα αν δίπλα στον σταθερό Πίτερς υπήρχε ένας σουτέρ των 15 πόντων: αν το ματς γυρίζει χθες είναι γιατί ο Παπανικολάου κάνει μια εξωπραγματική εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο βάζοντας μόνος περισσότερα τρίποντα από όσα όλος ο Ολυμπιακός μαζί μπροστά στον έκθαμβο Μπέλιγχαμ που θα χει να το θυμάται. Ηταν υπέροχο να το βλέπεις αλλά γενικά είναι σπάνιο κι αυτό είναι το πρόβλημα: όχι φυσικά ο Παπανικολάου, αλλά η έλλειψη ενός δεύτερου επιθετικά σταθερού παίκτη. Ο Κάναν που θα πρεπε να έχει το ρόλο μακριά από το ΣΕΦ το κάνει σπάνια.

To σπουδαίο κοουτσάρισμα

Πρέπει να πω και κάτι άλλο: είναι ωραίο να βλέπεις τον Γιώργο Μπαρτζώκα να κοουτσάρει όταν το κάνει. Χθες στο τέταρτο δεκάλεπτο που ο Ολυμπιακός βάζει 30 πόντους ο Μπαρτζώκας χρησιμοποιεί τον Σίκμα «πεντάρι» κι αλλάζει μεθοδικά άλλους πέντε παίκτες: τον ΜητρουΛόνγκ, τον Γουόκαπ, τον Παπανικολάου, τον Πίτερς, και τον ΜακΚίσικ. Το κάνει τόσο ωραία που νομίζεις πως ο Ολυμπιακός παίζει με παίκτη παραπάνω! Κυρίως βλέπεις μια ομάδα με μεγάλη τάξη στο παρκέ, μολονότι είναι 11 πόντους πίσω, πράγμα που αναγκάζει τον Ματέο να κρατά στο γήπεδο τους παίκτες που παίζουν πιο πολύ (Καμπάτσο, Χεζόνια, Μούσα, Πουαριέ) βλέποντας το κακό να πλησιάζει. Ο Μπαρτζώκας τρομοκράτησε στο τέλος την Ρεάλ που ήταν 24 πόντους μπροστά (!) και δεν την άφησε να χαλαρώσει. Βέβαια οι τραυματισμοί πονάνε. Θα γράψω κάτι σχετικά αύριο γιατί ακούω πολλά για τον σχεδιασμό, τις προσθήκες κτλ.