Μπορεί να μου αρέσουν οι τακτικές παρατηρήσεις, οι ιστορίες των πρωταγωνιστών, οι αγωνιστικές λεπτομέρειες, αλλά κατά βάθος παραμένω ένας λάτρης του μεταφυσικού, που ακόμα και στο γεμάτο λογική ποδόσφαιρο, πιστεύει στα εξώκοσμα, πχ στο κακό μάτι, στο συννεφάκι της γκαντεμιάς, στις κατάρες κτλ. Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως σε κάθε μεγάλη διοργάνωση για τον γηπεδούχο ένα από τα πιο δύσκολα ματς είναι το πρώτο, όχι μόνο γιατί ο αντίπαλος δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά και γιατί σχεδόν ολόκληρη η υφήλιος στέκεται απέναντί του για να τον δει να σκοντάφτει. Ο κακόμοιρος γηπεδούχος πάντα έχει το άγχος της πρεμιέρας και πάντα θέλει να κερδίσει εξ αρχής το κοινό ως καλός οικοδεσπότης. Και πάντα συγκεντρώνει πάνω του το κακό μάτι της οικουμένης: είμαστε σχεδόν πάντα όλοι κόντρα στον γηπεδούχο στην πρεμιέρα, όχι από συμπάθεια στο αουτσάιντερ που μπαίνει στην αρένα σαν χριστιανός κόντρα στα λιοντάρια, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Ενας πολύ σημαντικός είναι ότι το ποδόσφαιρο βγάζει συχνά στην επιφάνεια τον κακό εαυτό μας, αυτόν τον σκανδαλιάρη τσόγλανο που θέλει να χαλάσει τη γιορτή του γείτονα.

Λίγο κόντρα

Είναι αλήθεια πως αν είσαι ξένος σε μια χώρα που διοργανώνει κάτι μεγάλο ή συντάσσεσαι με τους κατοίκους της και απολαμβάνεις μαζί τους χαρές και δράματα ή απλά θέλεις, με κάμποση άγια κακία, να τους δεις να βασανίζονται. Ακόμα, όμως, κι αν έχεις αποφασίσει να βάψεις τη φάτσα σου με τη σημαία της χώρας τους, στο πρώτο ματς θέλεις να τους πας λίγο κόντρα.

Υπερβάλουν σε αισιοδοξία

Ενας βασικός λόγος είναι ότι υπερβάλουν και αυτοί. Δεν υπάρχει χώρα που να παίρνει σοβαρά τον εαυτό της που να μην έχει αυτοχριστεί φαβορί, όταν διοργανώνει κάτι σημαντικό και ως εκ τούτου να μην έχει βάλει μπροστά μια καμπάνια εθνικιστικής υπεραισιοδοξίας, πριν οι αγώνες αρχίσουν: όλοι ανακαλύπτουν παραδόσεις και στέκονται σε σημάδια που μαρτυρούν επιτυχία. Οι Βραζιλιάνοι περιέφεραν τον Πελέ και τον Ρονάλντο από κανάλι σε κανάλι, πριν δυο χρόνια, για να θυμίσουν στους Φελίπε Λουίς πως κερδίζεται το μουντιάλ – σώθηκαν! Παρόλα αυτά στο πρώτο ματς με την Κροατία έστησαν στο καινούργιο γήπεδο του Σαο Πάολο ένα πραγματικό πάρτι με χορούς και τραγούδια: στο γήπεδο οι γυναίκες μπορεί να ήταν πλειοψηφία. Με σάμπα και Σακίρα ξόρκισαν κάπως το κακό μάτι της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας και κέρδισαν την Κροατία, χωρίς να πείσουν κανένα ό,τι μπορούν κάτι σπουδαίο. Οι Ιταλοί το 90 είχαν αποφασίσει ότι οι νύχτες τους θα είναι μαγικές, είχαν ζητήσει από την Τζιάνα Νανίνι να πει το ομότιτλο τραγούδι και το χαν γυρίσει στο τραλαλί τραλαλό πριν τα ματς αρχίσουν. Μετά το τέλος του μουντιάλ έλεγαν ότι η επιλογή της Νανίνι ήταν λάθος γιατί είναι γκαντέμω, θυμήθηκαν ότι η κοπέλα έπασχε από κατάθλιψη, ζήτησαν μέχρι και ευθύνες για την επιλογή της: τρελά πράγματα, αλλά το ματσάκι με Αυστρία στην πρεμιέρα το πήραν γιατί ο κόσμος τους μέχρι το τέλος ούρλιαζε. Ο Γερμανοί, πιο πρακτικοί, το 2006, παρακάλεσαν τον Θεό των κληρώσεων να τους βοηθήσει κι αυτός τους έστειλε πρώτη μέρα την Κόστα Ρίκα: της βάλανε τέσσερα γκολ και ξεκίνησαν καλά. Ολες αυτές είναι μεγάλες χώρες και δικαιούνται να ξεκινάνε υπεραισιόδοξα, αλλά δεν θα ξεχάσω ότι το ρεκόρ υπεραισιοδοξίας το είχαν κάνει το 2008 οι Ελβετοί, όταν είχαν αποφασίσει, πριν ξεκινήσει η διοργάνωση, ότι η ομάδα τους θα φτάσει μέχρι τα ημιτελικά τουλάχιστον κάνοντας, όπως έλεγαν, μια πορεία ανάλογη της ιστορίας της! Οι Ελβετοί κάτι είχαν κάνει μέχρι το ’50, αλλά από το ΄60 και μετά είναι γνωστοί κυρίως ως έδρα των μαγειριών της UEFA: πώς να μην γελάσεις όταν ένας Τσέχος με όνομα που θυμίζει σφαλιάρα (Σβέρκος) τους έκλεισε το σπίτι στη Βασιλεία στην πρεμιέρα;

Για να γελάσει μοχθηρά

Η πρεμιέρα των μεγάλων διοργανώσεων είναι για το γηπεδούχο μια τρομερή δοκιμασία γιατί η ποδοσφαιρική ανθρωπότητα λαχταρά την ταπείνωσή του για να γελάσει μοχθηρά: αυτή η τεράστια λαχτάρα δημιουργεί ένα απερίγραπτο αρνητισμό – χάνονται συνήθως γκολ που δεν χάνονται, σκοράρουν κάτι απίθανοι παίκτες, τελευταία οι διαιτητές δίνουν συνέχεια σε βάρος του γηπεδούχου πέναλτι στο πρώτο ματς της διοργάνωσης, μολονότι, κατά τα άλλα, όλοι παίζουν λίγο έδρα. Η Ελλάδα που κατέστρεψε την πρεμιέρα της Πορτογαλίας το 2004 και της Πολωνίας το 2012 χτύπησε και στα δυο ματς πέναλτι, το ένα το έβαλε ο Μπασινάς το άλλο το έχασε ο Κάρα. Χθες στο εναρκτήριο ματς του Euro ήταν η σειρά των Ρουμάνων να πάρουν ένα πέναλτι και να ισοφαρίσουν με τον Στάνκου: η μοχθηρή ανθρωπότητα χαίρονταν βλέποντας τον Ντεσάν να χειρονομεί και να λουφάζει στον πάγκο του. Κάποιοι ονειρεύονταν κι ένα ακόμα λάθος της γαλλικής άμυνας, ώστε να γίνει το 1-2 και να επαληθευθεί το απόφευγα του Γκατούζο σύμφωνα με το οποίο «τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην γίνει χειρότερο».

Χρειάστηκε εξορκισμός

Η κακοδαιμονία λύνεται με εξορκισμό. Οι Γάλλοι έλιωναν στο άγχος τους, το 4-4-2, παρόλο που έχουν τέσσερα καταπληκτικά χαφ, δεν δίνει λύσεις, παίκτης να τρέξει τον παλαίμαχο Ρατς δεν υπήρχε, ο Ματουιντί θυσιάζονταν και δεν έφτανε σε θέση βολής. Αν όλοι έμεναν σιωπηλοί και κρατούσαν την αναπνοή τους μπορεί ν ακούγονταν και οι κατάρες ή τα γέλια του Μπενζεμά που έβλεπε το ματς αραχτός στον καναπέ του. Κι όταν όλα έμοιαζαν να τελειώνουν, ο καλύτερος του γηπέδου, ο 29χρονος αλλά με μόλις 14 συμμετοχές στην Εθνική, Παγέ εκτόξευσε ένα σπανούλικο buzzer beater παραγωγής Πρέμιερ λιγκ και η κακιασμένη ανθρωπότητα τα χασε! Ο τυπάκος έβαλε τα κλάματα σαν να ρωτάει τον καθένα από μας για ποιο άρρωστο λόγο ήμασταν με τους Ρουμάνους – τι να του πεις;

Είμαστε ένα μάτσο καθάρματα Δημητράκη Παγέ: καλά μας έκανες…