Κάθε αποκλεισμός της Παρί Σεν Ζερμέν στο Τσάμπιονς λιγκ μοιάζει με ετήσιο μνημόσυνο. Σε αυτού του είδους τη διαδικασία, έπειτα από ένα σημείο, δεν υπάρχει καν δράμα. Ακούγονται πάντα οι γνωστές γενικότητες, ότι πχ η Παρί δεν έχει «φανέλα», ότι δεν αρκούν τα χρήματα για να έχεις επιτυχίες στο Τσάμπιονς λιγκ, ότι οι Καταριανοί ιδιοκτήτες δεν ξέρουν ποδόσφαιρο κτλ κτλ. Όλα αυτά μπορεί να ισχύουν μπορεί και όχι. Όπως και να χει το πράγμα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει: η Παρί δεν είναι ομάδα. Τουλάχιστον δεν είναι ομάδα, που όπως κινείται, μπορεί να διακριθεί στο Τσάμπιονς λιγκ.

Καλύτερα στην Εθνική

Δεν αναφέρομαι σε μια έλλειψη ειδική, εξαιτίας της οποίας η μόνιμη πρωταθλήτρια Γαλλίας καταστρέφεται: σιγά σιγά της λείπουν τα απολύτως απαραίτητα. Φέτος δέχτηκε γκολ σε όλα τα παιγνίδια στα οποία αγωνίστηκε στο Τσάμπιονς λιγκ, μολονότι έχει ένα προπονητή που φροντίζει την άμυνα (για αυτό πήρε την ευκαιρία του ο Γκαλτιέ).  Από την Μπάγερν Μονάχου χθες βράδυ δέχτηκε τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο κι απλά μέτρησαν τα δυο – τα δυο δεν μέτρησαν για λεπτομέρειες: αυτό συνέβη ενώ αγωνίζονταν για ώρα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Επίσης φέτος η Παρί, στα δυο ματς με τους Γερμανούς, αγωνίστηκε χωρίς κάποιον ποδοσφαιριστή που να μοιάζει με σέντερ φορ - δεν έχει κανένα τέτοιο. Στο πρώτο ματς έπαιξαν στην επίθεση ο Νεϊμάρ και ο Μέσι και στο δεύτερο ο Μέσι κι ο ΕμΜπαπέ: το αληθινά αστείο είναι ότι και οι τρεις αυτοί ποδοσφαιριστές έχουν ανάγκη από ένα σέντερ φορ ως στήριγμα χρόνια τώρα. Ο Νεϊμάρ τον έψαχνε και στην Εθνική Βραζιλίας και δεν τον βρήκε – αν κι ο Ρισάρλισον έκανε ό,τι μπορούσε. Ο Μέσι κατέκτησε το μουντιάλ γιατί βρήκε τον Αλβαρεζ κι ο ΕμΜπαπέ χρόνια τώρα παίζει καλύτερα στην Εθνική Γαλλίας από ό,τι με την Παρί στο Τσάμπιονς λιγκ γιατί στην Εθνική έχει τον Ζιρού, τον Μπενζεμά, τον Τουράμ.

Πως γίνεται να ξοδεύεις τόσα χρήματα και να έχεις τόσο μεγάλες τρύπες; Είναι νομίζω απλό. Από την Παρί απουσιάζει ένα λογικό αγωνιστικό σχέδιο: ο εκάστοτε προπονητής προσπαθεί να βάλει στο γήπεδο κάποιους παίκτες έχοντας στο μυαλό του πως θα αξιοποιήσει φίρμες. Δεν φτιάχνει μια ομάδα με μια κάποια δομή: απλά χρησιμοποιεί κάποιους για να βοηθήσει κάποιους άλλους. Η Παρί με την Μπάγερν χθες έπαιζε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς για να διευκολύνεται ο Ράμος, που δεν μπορεί πια να παίξει σε κανονική τετράδα σε τέτοια ματς: είχε φανεί στο πρώτο παιγνίδι. Επειδή είναι τρομερά έμπειρος είχε τις δυο καλύτερες ευκαιρίες των Γάλλων στο δεύτερο ημίχρονο. Αλλά στην άμυνα ήταν «κίνδυνος θάνατος», ειδικά όταν έχασε τον Μαρκίνιος: του έφευγαν πετώντας την μπάλα μπροστά όχι μόνο οι ταχύτατοι εξτρέμ της Μπάγερν, αλλά και ο Τσούμπο Μότιν κι ο Μίλερ που έκαναν ό,τι ήθελαν.

Μια ανάλογη επιλογή γίνεται και στην σύσταση της μεσαίας γραμμής: δεν υπάρχουν παίκτες με έφεση στην δημιουργία (ο Κίμιχ και ο Γκορέτσκα τους κατάπιαν όλους…), αλλά υπάρχουν τρεις στρατιώτες (ο Βεράτι, ο Βιτίνια και ο Φαμπιάν Ρουίθ) με αποστολή να τρέχουν για τον Μέσι και τον ΕμΜπαπέ – ούτε την δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε τέτοια απλοϊκότητα.  

Ο σερίφης ΕμΜπάπέ

Η μέθοδος που οι Καταριανοί χρησιμοποιούν για να φτιάξουν μια ομάδα έχει πλάκα. Το περασμένο καλοκαίρι επί της ουσίας έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας στον ΕμΜπαπέ για να μην πάει αυτός στην Ρεάλ. Ο,τι ακολουθεί είναι έτσι κι αλλιώς μια ποδοσφαιρική στρέβλωση. Οσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής και να είναι ο Γάλλος δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιου είδους λόγο για τα της ομάδας. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μεταγραφές, επιλογές προπονητών και παραγόντων: μιλάω για την γενικότερη συμπεριφορά του. Πριν λίγο καιρό ζήτησε από τον Νεϊμάρ να κοιμάται νωρίς, να προσέχει την διατροφή του και να σοβαρευτεί: πιθανότατα αυτές οι απαιτήσεις του είναι δίκαιες, αλλά δεν είναι δουλειά του να κάνει τέτοιες παρατηρήσεις. Ο ΕμΜπαπέ χρησιμοποίησε το γεγονός ότι έγινε ο βασικός συζητητής των Καταριανών ιδιοκτητών για να φέρει την ομάδα στα μέτρα του: στο γαλλικό πρωτάθλημα πχ σκοράρει κατά ρυπάς. Αλλά στο Τσάμπιονς λιγκ δεν μπορεί να σηκώσει την Παρί στις πλάτες του, όταν μάλιστα η ομάδα είναι τόσο κακοσχηματισμένη.

Αμυνα δεν χρειάζεται

Το γαλλικό πρωτάθλημα είναι ένα επιπλέον πρόβλημα για την Παρί κι όχι μόνο γιατί το κερδίζει εύκολα. Αν βλέπατε το ματς με την Ναντ, το τελευταίο στο πρωτάθλημα πριν το ραντεβού με την Μπάγερν Μονάχου, θα καταλαβαίνατε γιατί για να αποκλείσει τους Γερμανούς η Παρί θα πρεπε να γίνουν θαύματα. Η Παρί κέρδισε την Ναντ 4-2 σε ένα ματς γεμάτο από απερίγραπτα λάθη, που όμως στο γαλλικό πρωτάθλημα είναι κομμάτι αδύνατο να της κοστίσουν. Η ευκολία με την οποία κερδίζει χρόνια τώρα στη Γαλλία έχει μια παράξενη επίπτωση: φαίνεται ότι έχει οδηγήσει τους Καταριανούς στο συμπέρασμα πως αν έχεις τρία τέσσερα αστέρια (η Παρί συνήθως έχει πιο πολλά…) πρέπει απλά οι παίκτες αυτοί να κατεβαίνουν στο γήπεδο –και να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Ετσι βλέπεις μια ομάδα χωρίς καμία εσωτερική ισορροπία: στην επίθεση υπάρχουν σολίστες και στην άμυνα παίκτες που πρέπει να κάνουν τον σταυρό τους παίζοντας σχεδόν ακάλυπτοι. Ετσι κι αλλιώς στο γαλλικό πρωτάθλημα άμυνα δεν χρειάζεται.

Η Μπάγερν έχει λογική

Η Μπάγερν Μονάχου απέκλεισε την Παρί χωρίς καλά καλά να ιδρώσει γιατί είναι μια κανονική ομάδα. Δεν είναι η καλύτερη Μπάγερν της δεκαετίας και δεν έχει αντικαταστήσει πλήρως τον Λεβαντόφσκι. Αλλά όσοι έχουν τις τύχες της καταλαβαίνουν που πάει το ποδόσφαιρο του καιρού μας. Η αντικατάσταση του Πολωνού πρέπει να προκύψει χάρη στην συνολική δουλειά: ο Τσούμπο Μότινγκ και ο Μανέ δεν μπορούν να συγκριθούν με τον επί χρόνια μόνιμο σκόρερ των Βαυαρών, αλλά κανείς τους δεν «σταυρώνεται» για αυτό. Η Μπάγερν δυνάμωσε την αμυντική γραμμή της (με τον Ντε Λιχτ και τον Ουπαμεκανό) για να μην φοβούνται οι καλοί παίκτες που παίζουν μπροστά να πιέσουν και να πάρουν ένα ρίσκο. Η μεταβολή της στην Γερμανία πληρώθηκε κομμάτι: δεν έχει εξασφαλίσει ακόμα το πρωτάθλημα. Αλλά στο Τσάμπιονς λιγκ είναι πιο επικίνδυνη από πέρυσι: δεν παίζει για να σκοράρει, αλλά παίζει για να κερδίσει. Ενώ η Παρί στην Γαλλία κερδίζει συνέχεια γιατί απλά δεν έχει αντίπαλο.

Πολλοί συγκρίνουν την Παρί με την Μάντσεστερ Σίτυ για προφανείς λόγους. Η διαφορά των δυο είναι απλή: η Σίτυ για να ανέβει επίπεδο στην Αγγλία πόνταρε στις ιδέες και στη δουλειά του Γκουαρντιόλα. Η Παρί, για να κερδίζει κάθε χρόνο στη Γαλλία, σχεδόν κατήργησε την δουλειά του προπονητή: όποιος δουλεύει εκεί, ξέρει πως δεν χρειάζεται να φτιάξει μια ομάδα για να κερδίσει το πρωτάθλημα. Όταν βρίσκεται στο Τσάμπιονς λιγκ η Παρί χάνεται. Δεν φαίνονται ούτε καν τα χρήματα της. Διαβάστε την εικοσάδα της και προσπαθήστε να την συγκρίνετε με αυτή της Μπάγερν: η πρωταθλήτρια Γερμανίας μοιάζει πληρέστερη κι ακριβότερη. Οσο για τον Μέσι και τον ΕμΜπαπέ, αν πρέπει για χάρη τους να τρέχει η μισή ομάδα, ο Ναγκελσμαν δεν θα τους ήθελε καν…