Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει στο Γιουρόπα λιγκ, αλλά όχι χάρη σε ό,τι έκανε αυτός. Το ότι συνεχίζει το χρωστά κυρίως στην σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε το δικό της ματς η Μάντσεστερ Σίτυ – κυρίως ο Πεπ Γκουαρντιόλα που, μολονότι παράταξε μια ομάδα με εννέα παίκτες που δεν υπήρχαν στην ενδεκάδα της Σίτυ που αντιμετώπισε το Σάββατο την Φούλαμ, εν τούτοις φρόντισε και ταρακούνησε την ομάδα του την στιγμή που έμοιαζε μισοκοιμισμένη. Βάζοντας στο ματς τον Αγκουέρο και τον Στέλινγκ πήρε μια νίκη χρήσιμη για τον Ολυμπιακό, που είχε παραδοθεί στην Πόρτο κάνοντας τη χειρότερη εφετινή του εμφάνιση.

Τώρα που η παρουσία του Ολυμπιακού στους ομίλους ολοκληρώθηκε μπορώ να αφιερώσω δυο κριτικά σημειώματα σε αυτή – όπως έκανα την προηγούμενη εβδομάδα και με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Σήμερα θα πούμε κάτι για τα αγωνιστικά κι αύριο θα λύσω κάποιες απορίες για τα γενικότερα. 

 Όλα πήγαν στράφι αμέσως

Η χθεσινή βραδιά ξεκίνησε με μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο Φορτούνης, που ένοιωσε ενοχλήσεις από ένα μικροτραυματισμό που αποκόμισε στο ματς με το Βόλο, έμεινε στον πάγκο. Με τον Φορτούνη να μην ξεκινά οι απουσίες των Βαλμπουενά, Χασάν και Μπρουμά φάνηκαν ακόμα μεγαλύτερες. Θυμίζω ότι στο ματς στο Οπόρτο είχαν αγωνιστεί λίγο ως πολύ όλοι.    

Χωρίς τον Φορτούνη ο Μαρτίνς διάλεξε να παρατάξει τον Ολυμπιακό με ένα καθαρό 4-3-3. Οι επιλογές είναι μετρημένες: οι απουσίες δεν άφηναν περιθώρια για εκπλήξεις. Ο Μαρτίνς έστειλε στο γήπεδο τη γνωστή άμυνα, κράτησε την τριάδα των μέσων (Εμβιλά, Μπουχαλάκης, Καμαρά), τοποθέτησε  σε θέση εξτρέμ τον Βρουσάι (για να δίνει πλάτος) και τον Μασούρα για να πλαισιώνει το φορ) και ζήτησε γκολ από τον Ελ Αραμπί – ματαίως.

Το γκολ ήταν σε όλη την διαδικασία της φάσης των ομίλων το μεγάλο πρόβλημα – απορούσα χθες πως ο Ολυμπιακός θα το έβρισκε. Αναρωτιόμουν, αν με αυτή τη σύνθεση θα προσπαθούσε να πιέσει την Πόρτο ψηλά ή να την περιμένει για να την χτυπήσει στην κόντρα. Και οι δυο επιλογές περιείχαν κινδύνους. Η Πόρτο είναι επικίνδυνη και γιατί μπορεί να κυκλοφορήσει τη μπάλα καλά απέναντι σε κλειστές άμυνας (στο πορτογαλικό πρωτάθλημα το κάνει συνέχεια…), αλλά και γιατί είναι και πολύ δυνατή στις δυναμικές αντεπιθέσεις (αυτό που λέμε transition game). Η απορία μου έμεινε αναπάντητη, γιατί όποια στρατηγική κι αν υπήρχε, πήγε στράφι αμέσως. Στο πρώτο κόρνερ που κέρδισε η Πόρτο, στο πεντάλεπτο, οι διαιτητές του VAR είδαν πέναλτι σε χέρι του Χολέμπας. Ο Οτάβιο έκανε το 0-1. Όπως και στην Πορτογαλία, όπως και με τη Σίτυ, όπως και με το Βόλο το ματς στράβωσε αμέσως από ένα ατομικό λάθος. Αλλά αν στο ελληνικό πρωτάθλημα υπάρχει χρόνος για ανατροπές, στο Τσάμπιονς λιγκ αυτά είναι σχεδόν απαγορευμένα πράγματα.

 Ένα γενικό ντεφορμάρισμα

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να βγει στην επίθεση, αλλά ο μόνος του τρόπος ήταν οι βαθιές μπαλιές. Χάρη σε μια καταπληκτική του Μπουχαλάκη, ο Μασούρας βρέθηκε με τη μπάλα στρωμένη για να ισοφαρίσει, αλλά αστόχησε: ήταν η μοναδική ευκαιρία του Ολυμπιακού σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Ο Μαρτίνς έβγαλε τον Καμαρά, που εκνευρίστηκε από το κυνηγητό των Πορτογάλων, κι έβαλε τον Φορτούνη ζητώντας του να σφίξει τα δόντια. Ο Καμαρά περνά κι αυτός ένα ντεφορμάρισμα: καιρό τώρα δεν γυρνά, δεν πιέζει όσο πίεζε, δεν πασάρει γρήγορα. Ο Μαρτίνς έκανε με αυτόν χθες ότι σε άλλα ματς έχει κάνει με τον Φορτούνη. Ο κόουτς φανερά νιώθει στεναχωρημένος με κάποιες συμπεριφορές παικτών του και το δείχνει. Τον Πέπε πχ επίσης τον τιμωρεί: τον έβαλε βασικό με τη Σίτυ, δεν τον είδε να παίρνει τις πρωτοβουλίες που περίμενε και τον αφήνει στον πάγκο, όπως και τον Λοβέρα: τα υπογραμμίζω αυτά γιατί κάποιοι νομίζουν πως γυμνάσια κάνει μόνο στον Φορτούνη.     

Ελεγχε το πράγμα απόλυτα

Πιθανόν τα γυμνάσια κάποιους να τους ξυπνήσουν: θα το δούμε προσεχώς. Χθες είδαμε ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει τη μπάλα όπως ήθελε και η Πόρτο ήταν πάντα έτοιμη να φύγει στην κόντρα με τους πέντε μέσους της, ακριβώς όπως και στο πρώτο ματς. Ο Κονσεϊσάο άλλαξε τα πρόσωπα της ενδεκάδας της καθώς εμπιστεύθηκε πολλούς νεαρούς (Ζοέ Μάριο, Οτάβιο, Μπαρό κτλ), αλλά όχι και το παιγνίδι της ομάδας. Όποιος νόμιζε ότι όλα ισορροπούσαν σε ένα τεντωμένο σχοινί, ζούσε για την απόλυτη ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα, παρόλο που φάσεις δεν υπήρχαν, ήταν φανερό για όποιον καταλαβαίνει ότι η Πόρτο έλεγχε το πράγμα απόλυτα. Ακόμα και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Ολυμπιακός ανέβηκε κάπως στο γήπεδο, ήταν φανερό πως ήταν πιο δύσκολο να βρει αυτός το γκολ της ισοφάρισης από το να κάνει η Πόρτο το 0-2. Ο λόγος είναι απλός: αυτός το κυνηγούσε με ατομικές ενέργειες, η Πόρτο έψαχνε μια αντεπίθεση. Οι πιθανότητές της μεγάλωναν και γιατί η άμυνα του Ολυμπιακού δεν ήταν η πρέπουσα: ο Ραφίνια και ο Χολέμπας δεν πατούσαν καλά.  Οι Πορτογάλοι βρήκαν το 0-2 στο 76΄. Ο Χολέμπας και ο Ραφίνια στάθηκε αδύνατο να σταματήσουν μια αντεπίθεση που άρχισε με ελεύθερο του τερματοφύλακα κι ο Ουρίμπε σκόραρε, αφού προηγουμένως ο Λουίς Ντίαζ άφησε πίσω του τον Χολέμπας και χόρεψε τον Ραφίνια. Αλλά την ώρα που στο Καραϊσκάκη η Πόρτο σκόραρε, στο Ετιχαντ ο Αγκουέρα έκανε το 2-0 και έδινε στους Ερυθρόλευκους την πρόκριση. Και συγχρόνως την δυνατότητα να προβληματιστούν χωρίς υστερίες. Η πρόκριση το επιτρέπει.

Δεν μου προκύπτει

Μπορούσε να κάνει κάτι άλλο ο Μαρτίνς χθες για να αποτρέψει την ήττα; Οσο και να το σκέφτομαι δεν μου προκύπτει. Ένα σχήμα με τους τρεις χαφ και τον Φορτούνη αντί του Βρουσάι ή του Μασούρα, ίσως να ήταν πιο χρήσιμο, αλλά σίγουρα δεν φταίει η διάταξη για το πέναλτι που κάνει ο Χολέμπας νωρίς νωρίς. Ο Μαρτίνς πήρε κάθε ρίσκο ρίχνοντας στο ματς και τους Ρατζέλοβιτς, Σουντανί – κυρίως ανεβάζοντας πολύ την ομάδα. Αυτό το πλήρωσε γιατί έχασε τον Σεμέδο, που πλήρωσε με μια αποβολή αυτή την επιλογή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Η απουσίες του Βαλμπουενά, του Χασάν και του Μπρούμα στερούν από τον προπονητή τη δυνατότητα εναλλακτικού σχεδίου: δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαρτίνς κέρδισε το μόνο ματς στο οποίο η ομάδα του ήταν πλήρης, αυτό με την Μαρσέιγ, και το κέρδισε με τις αλλαγές του. Αλλά τότε ο Ολυμπιακός έτρεχε: τώρα περπατάει. Όταν αυτό συμβαίνει φαίνεται η έλλειψη εξτρέμ, αλλά και ακραίων αμυντικών ικανών να δημιουργήσουν. Χθες έκανε μεγαλύτερη κατοχή μπάλας κι έτρεξε 10,5 χιλιόμετρα λιγότερα από τους πιτσιρικάδες του Κονσεϊσάο! Αυτό και μόνο μαρτυρά πόσο άδειος είναι: η μπάλα άλλαζε πόδια, αλλά η κίνηση έλειπε. Σαν να βλέπεις ποδοσφαιράκι με σούστες – οι μεγαλύτεροι με καταλαβαίνουν, οι μικροί δεν ξέρουν τι είναι.   

 Δίκαιη όμως η πρόκριση

Το μόνο καλό στην κακή βραδιά είναι η πρόκριση, που δεν ήταν άδικη. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος της Μαρσέιγ και στα δυο ματς, ενώ ο Θεός του ποδοσφαίρου του χρώσταγε μια τέτοια πρόκριση. Ο Ολυμπιακός έχει αποκλειστεί στο Τσάμπιονς λιγκ το 2000-2001 με 9 βαθμούς, το 2003-04 ήταν τρίτος με 10 (!), το 2006-7 δεν έχασε κανένα ματς από την Σαχτάρ και τερμάτισε τέταρτος κι αυτή τρίτη. Το 2011-12 ήταν πάλι με 9 βαθμούς τρίτος κι αποκλείστηκε (χάρη στο Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ 2-3 την τελευταία αγωνιστική).  Ο αποκλεισμός με 9 βαθμούς είναι σπεσιαλιτέ του: το είδαμε το 2012-13, το 2014-15 και το 2015-16. Για να προκριθεί χρειάζεται πάντα 10 βαθμούς τουλάχιστον, ενώ υπάρχουν ομάδες που το χουν καταφέρει με 8, με 7, ακόμα και με 6! Συνεχίζει φέτος για μια ακόμα χρονιά στο Γιουρόπα λιγκ έχοντας αυτή τη φορά κάνει μόνο μια νίκη – την κατάλληλη. Το λες και δεύτερη ευκαιρία για να κάνει κάτι αληθινά αξιόλογο στη σεζόν. Αλλά όπως αύριο θα εξηγήσω δεν το βλέπω καθόλου απλό.

Διακρίνω μια γενική κατήφεια, την θεωρώ υγιέστατη αντίδραση. Αλλά καμιά φορά χρειάζεται και το ευχαριστώ όχι της αναγνώρισης, αλλά της ανακούφισης. Όποιος δικαίως γκρινιάζει ας μην ξεχνά ότι ο Ολυμπιακός πάλι είναι ο μόνος που συνεχίζει. Σε μια χώρα που όλοι τον τραβάνε προς τα κάτω, αντιστέκεται, Λιγάκι...