Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Europa Conference League, όπως έφτασε στον τελικό του, δηλαδή με τρόπο μυθιστορηματικό. Κέρδισε την Φιορεντίνα την Opap Arena με 1-0 με ένα γκολ του ΕλΚαμπί που σκόραρε στην μοναδική προσπάθειά του προς την εστία των Ιταλών πέντε λεπτά πριν το τέλος της παράτασης. Δεν ξέρω αν όσοι ήταν στο γήπεδο κατάλαβαν πως ακριβώς τα κατάφερε ο Μαροκινός: ας πούμε ότι συνέβη κάτι μαγικό, όχι στο μυαλό, όπως ισχυρίζεται χρόνια τώρα ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ της ερυθρόλευκης εξέδρας, αλλά στον αγωνιστικό χώρο.

Οι τρεις κανόνες

Υπάρχουν τρεις άγραφοι κανόνες που έχουν να κάνουν με τους τελικούς. Ο πρώτος λέει ότι οι τελικοί υπάρχουν για να κερδίζονται – σε αυτούς ειδικά μετρά η νίκη και τίποτα άλλο. Ο δεύτερος λέει ότι αν δεν είσαι έτοιμος να παίξεις ένα τελικό τότε καλύτερα να αποκλειστείς πιο νωρίς για να μην υποφέρεις, αλλά αν νοιώθεις έτοιμος, πρέπει και να το δείξεις. Ο τρίτος κι ο παλιότερος από τους κανόνες λέει πως αν θες να κερδίσεις ένα τελικό πρέπει πρώτα να φροντίσεις να μην τον χάσεις. Και τώρα που είπαμε τους τρεις κανόνες ας δούμε και πως ο Ολυμπιακός τους σεβάστηκε.

Για να το πάρει   

Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Φιορεντίνα γιατί για αυτό το λόγο κατέβηκε στο γήπεδο: ήξερε ότι παίζει ένα ματς χωρίς αύριο, ενώ οι Ιταλοί που είχαν ήδη χάσει ένα τελικό πέρυσι, δεν αντιμετώπισαν το ματς με ανάλογη καρδιά παρόλο που 40 χιλιάδες είχαν μαζευτεί για χάρη τους στο Αρτέμιο Φράνκι για να δουν σε γιγαντοοθόνες την προσπάθειάς τους.

Ο Ολυμπιακός που είχε με τον Ποντένσε την πρώτη ευκαιρία του αγώνα, ανέβασε την απόδοσή του κατά την διάρκεια του ματς. Αρχικά έμπλεξε καθώς τα χαφ του, παρά και την προσθήκη του Φορτούνη που άφηνε την πλάγια γραμμή για να βοηθήσει, δυσκολεύονταν στον έλεγχο της μπάλας. Όμως ένας τελικός δεν είναι εξετάσεις απέναντι σε μια κριτική επιτροπή: θέλει πίστη κι όχι μόστρα. Ο Ολυμπιακός έδειξε την πίστη του κυνηγώντας ένα γκολ που θα του έδινε το προβάδισμα που του ήταν απαραίτητο και το κυνήγησε όχι δημιουργώντας ένα πλήθος από ευκαιρίες, αλλά αναζητώντας πολύ συγκεντρωμένος αυτή τη μια και μοναδική στιγμή. Την βρήκε στο 116΄ όταν μετά την σέντρα του Εσε ο ΕλΚαμπί βρήκε την μπάλα ένας Θεός ξέρει πως, αλλά το βασικό στην ιστορία είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν παραιτήθηκε ποτέ από την ιδέα ότι αυτή την στιγμή θα την βρει. Προσπαθούσε πχ να παίξει για τον φορ του ακόμα κι όταν ο Μιλένκοβιτς του πέρασε χειροπέδες. Εψαχνε σε όλο το ματς αυτή την μια πάσα που θα τον ελευθέρωνε. Το έκανε μολονότι ο Ποντένσε έσβησε στο δεύτερο ημίχρονο και ο Φορτούνης αγκομαχούσε από το κυνηγητό των Ιταλών από την αρχή. Αυτό που μέτρησε δεν ήταν η παραγωγή, αλλά η επιμονή: έτσι συμβαίνει πάντα στους κερδισμένους τελικούς. Ο Ολυμπιακός κατέβηκε για να πάρει το τρόπαιο και το πήρε. Χωρίς να περιμένει τα πέναλτι, όποιος μια άλλη ομάδα θα έκανε αλλά κυνηγώντας μέχρι τέλος τον τρόπο να βγάλει νοκ άουτ ένα αντίπαλο που έμοιαζε στιγμές στιγμές να τον έχει στα σχοινιά.

Σχεδόν ηρωικά

Στη διάρκεια του ματς ο Ολυμπιακός φάνηκε έτοιμος να τα καταφέρει, ακόμα και στις στιγμές που υπέφερε το πάσινγκ γκέιμ των Ιταλών: κυρίως σε αυτές. Ο Κάρμο έπαιξε και για να καλύπτει τον Ορτέγκα που ο Ντοντό κι ο Γκονζάλες στόχευσαν στην αρχή και το έκανε τόσο καλά ώστε ο κόουτς Ιταλιάνο άλλαξε πλευρά στον Αργεντινό κι ο Ορτέγκα κι ο Ολυμπιακός ησύχασαν. Ο Ρέτσος, μετά τον μικρό τραυματισμό του στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, σφίγγοντας τα δόντια ήταν προσεχτικότερος. Ο Τζολάκης ήταν από την αρχή στο πνεύμα του ματς, ενώ ο Ιμπόρα έκανε κατάθεση ψυχής και ο Εσε έτρεχε για όλους. Ο Ολυμπιακός δεν παραχωρούσε φάουλ, δεν επιχείρησε σχεδόν ποτέ να χτίσει επιθέσεις από τα μετόπισθεν, δεν επιτέθηκε μαζικά. Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση τρόμαζε την Φιορεντίνα σε κάθε στημένη φάση που κέρδιζε, και σε κάθε περίπτωση δεν έδειξε ποτέ έτοιμος να παραδοθεί. Αυτή τη φορά ήταν η ομάδα που με το σχεδόν ηρωϊκό παιγνίδι της γκάζωσε την εξέδρα κι όχι το αντίθετο.

Εχτισε μια νίκη

Το ματς είχε αυτή τη φορά αρκετό Μεντιλίμπαρ. Όταν μετά το τέλος του πρώτου ημιχρόνου ο Βάσκος είδε ότι ο Ολυμπιακός του δυσκολευόταν να πρεσάρει (γιατί και η Φιορεντίνα γέμιζε πιο συχνά από όσο συνήθως) τράβηξε λίγο πιο πίσω τον Ολυμπιακό για να τον κάνει πιο συμπαγή. Αν μάχες έπρεπε να δοθούν – και δόθηκαν πολλές – όλοι έπρεπε να έχουν δίπλα τους ένα ή και δυο συμπαίκτες. Ο Βάσκος μπορεί να αγαπάει το πρέσινγκ ψηλά, όμως ομάδες όπως η Μπεϊτάρ, η Οσασούνα και Βαγιαδολίδ που έχει προπονήσει, έπρεπε ν αντέξουν χάρη στην αμυντική τους οργάνωση απέναντι σε θηρία που λέγονται Ρεάλ και Μπάρτσα. Ο Ολυμπιακός οργανώθηκε καλύτερα για να μην χάσει και κατάφερε πάνω σε αυτή την επιλογή του να χτίσει την νίκη του. Αλώστε αν κάτι μαθαίνει όποιος από μικρός συχνάζει στο Καραϊσκάκη είναι ότι «όταν ο Ολυμπιακός θέλει να κερδίσει παίζοντας στην έδρα του ένα γκολ το βάζει ο κόσμος του». Η χθεσινή περιπέτεια θα είχε την ωραιότερη κατάληξη, μόνο αν η ομάδα έδιωχνε από το μυαλό της την περίπτωση της ήττας. Κι έτσι κι έγινε: όταν πια έμοιαζε δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν θα χάσει (τα λεπτά που έμειναν μέχρι το τέλος του ματς ήταν ελάχιστα…), ο Ολυμπιακός βρήκε την φάση και την δύναμη να κερδίσει. Και κέρδισε.

Χωράνε ως δια μαγείας όλοι

Ο Ιταλιάνο που είχε στο μυαλό του το περσινό του πάθημα άλλαξε όλους τους μεσοκυνηγούς του. Ο Μεντιλίμπαρ περιορίστηκε στα γνωστά: βγήκαν ο Φορτούνης και ο Ποντένσε κατάκοποι, ο Τσικίνιο κουτσαίνοντας κι ο Ορτέγκα πονώντας και μπήκαν ο Γιόβετιτς, ο Μασούρας, ο Ορτα και ο Κίνι, ένα παιδί που νομίζεις πως έχει μεγαλώσει στα Καμίνια. Το σχήμα από 4-2-3-1 έγινε χάρη στον Ορτα κάτι σαν 4-4-1-1 με τον Γιόβετις ελεύθερο. Και μετά ήρθε αυτή η βουτιά του ΕλΚαμπί προς την αθανασία και το ματς έπαψε να είναι ένα παιγνίδι ποδοσφαίρου κι έγινε κάτι πέρα από συμβάσεις και όρια της πραγματικότητας. Όπως στο ματς με την Αστον Βίλα, το γκολ πανηγυρίστηκε δυο φορές: όταν ο ΕλΚαμπί μπήκε με τη μπάλα στα δίχτυα κι όταν ο Πορτογάλος διαιτητής Ντίαζ έδειξε μετά το τσεκάρισμα από το VAR πως μετράει. Αυτό το διπλό πανηγύρι ήταν απαραίτητο για την ιδιαιτερότητα της στιγμής. Το πρώτο πανηγύρι ήταν μια στιγμή εκτόνωσης – ένα ουρλιαχτό βγαλμένο από χιλιάδες καρδιές. Το δεύτερο πανηγύρι έφερε απλά ένα ποταμό από δάκρια.

Η Οpap Arena νόμιζες πως ξαφνικά έγινε  ένα γήπεδο 5 εκατομμύριων θέσεων στο οποίο χώρεσαν ως δια μαγείας όλοι. Παλιοί παίκτες και παλιές αγάπες που για αυτές θες να μιλάς. Πατεράδες που έβλεπαν το ματς από ψηλά και που μόλις ο ΕλΚαμπί σκόραρε κατέβηκαν να θυμίσουν στα παιδιά που πανηγύριζαν εκείνη την πρώτη Κυριακή που τα πήγαν στο γήπεδο. Φίλοι που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν δεμένοι θαρρείς από ένα μαγικό ιστό που μετατρέπει στιγμές στιγμές όλους τους οπαδούς του Ολυμπιακού σε ένα ερυθρόλευκο ποτάμι που δεν σταματά και που παρασέρνει τα πάντα: τις μνήμες σίγουρα, αλλά και την λογική πολλές φορές, ειδικά εκείνες που θες να βρίσεις και λες τελικά «ομάδα σ΄ αγαπάω». Πίκρες και απογοητεύσεις σβήνουν, δεν υπάρχει παρελθόν – ίσως ούτε και παρών: όλα γίνονται σε μια ονειρική διασταση. Ενώ όλοι μένουν καρφωμένοι στις εξέδρες ουρλιάζοντας για να διώξουν με τις κραυγές τους τα τελευταία βασανιστικά λεπτά, νομίζεις πως έχουν μπει στο γήπεδο όλοι και έχουν φτιάξει ένα αόρατο τοίχος προστασίας: ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί. Κάτι μαγικό…

Η Φιορεντίνα παραδίνεται, το γήπεδο απογειώνεται, η Ελλάδα βγαίνει νυχτιάτικα στους δρόμους. Η απονομή ειναι μια εικόνα βγαλμένη από την φαντασία τριών γενιών. Ο Φορτούνης σηκώνει όχι ένα κύπελλο αλλά εκατό χρόνια ιστορίας - μιας ιστορίας με ένα υπέροχο περιεχόμενο: νοιώθεις την ευτυχία και την υπερβαση της. Κι αυτό είναι ο Θρύλος.