Ένα χρόνο πριν, παραμονή της έναρξης του Euro της Γαλλίας αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog:  ούτε κατάλαβα πως πέρασε. Το ξεκίνησα με ένα αμήχανο εισαγωγικό κείμενο, μάλλον κακογραμμένο: στους προλόγους δεν ήμουν ποτέ καλός. Το βάφτισα όπως τη στήλη στην Sportday, δηλαδή karpetshow.gr ελπίζοντας να μακροημερεύσει όπως κι αυτή. Δεν είχα κανένα σχέδιο μέσα στο μυαλό μου παρά μόνο αρκετή όρεξη για γράψιμο και επικοινωνία, μετά από ένα χειμώνα κουραστικό. Στο εισαγωγικό κείμενο, με τίτλο «Για να μην ξαναχαθούμε», μιλούσα περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε όποιον το κείμενο το διάβασε: άλλωστε δεν ήξερα καν πόσοι θα το διαβάσουν. Eψαχνα απλά τους παλιούς φίλους που στο Internet είχαν συνηθίσει να με διαβάζουν. Βρήκα με τον καιρό πολλούς, έχασα και πολλούς, αλλά ήρθαν κι άλλοι καινούργιοι. Σχηματίστηκε ένα ωραίο κοινό που μεγαλώνει: ένα μικρό βαρκάκι ήταν και παραμένει το blogάκι, αλλά πάλι καλά χωρέσαμε όλοι.

Σκηνές από ένα χρόνο

Στα γενέθλια θέλω απλά να σας διηγηθώ μερικές σκηνές. Πριν από δέκα μήνες με πήρε τηλέφωνο ο τεχνικός μου, ο Σωτήρης Ρούσσος, που μάλλον πρέπει κάτι να του χρωστάω ακόμα και μου είπε ότι μας το χακάρανε: ξεραθήκαμε από τα γέλια. Το περασμένο καλοκαίρι ανέβαζα κείμενα που έγραφα στα Κύθηρα, σε ένα καφέ. Την τρίτη μέρα ο καφετζής με ρώτησε πως πάνε οι δουλειές. «Για να γράφεις κάθε πρωί, πρέπει να έχεις προβλήματα αδερφέ στο μαγαζί» μου είπε συγκαταβατικά. Συμφώνησα. Μου είπε πως κι αυτός πολύ καλά δεν πάει, αλλά τα δικά του τα λογιστικά τα κρατάει η γυναίκα του. Πριν από έντεκα μήνες είχα γράψει ένα κείμενο για την απουσία της Εθνικής Ολλανδίας από το Euro. Ξύπνησα στις 4 το πρωί και το άλλαξα σχεδόν όλο σαν υπνοβάτης: τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως το blοg θα μακροημερεύσει. Το κείμενο «Πενήντα σκέψεις για το Αγιο Πνεύμα» το έγραψα την περασμένη Κυριακή στο Χίθροου περιμένοντας το αεροπλάνο για την Αθήνα. Ενας κύριος με γνώρισε και με ρώτησε τι γράφω. Του απάντησα «κάτι για το Αγιο Πνεύμα». Σταυροκοπήθηκε! Να σας πω και μια μικρή στιγμή υπερηφάνειας. Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στην Γαλλία τον περασμένο Ιούλιο είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Το τρομακτικό τέλος». Ενας φίλος που ζει στο Παρίσι μου έστειλε μετά από λίγες μέρες ένα σχόλιο του διευθυντή της Le Mont που έλεγε τα ίδια: χάρηκα, όχι γιατί εξ αποστάσεως συνέβη να συμφωνώ με κάποιον που δεν γνώριζα, αλλά γιατί για πρώτη φορά κατάλαβα πως αν δεν είχα το blog το κείμενο δεν θα το είχα γράψει ποτέ.     

Είμαι λιγότερο γκρινιάρης

Υποσχέθηκα κείμενα και έγραψα πολλά. Κάποια γίνανε σουξέ, κάποια πέρασαν στο ντούκου, κάποια είχαν πλάκα, κάποια θύμωσαν πολλούς, αλλά ούτε ένα δεν γράφτηκε κατά παραγγελία και ούτε ένα δεν είχε σκοπό να προκαλέσει, ώστε να κερδίσει κάποιου τύπου εφήμερη προσοχή. Πολλά αναδημοσιεύτηκαν δεξιά κι αριστερά: ευχαριστώ όσους την συγκατάθεσή μου για να το κάνουν τη ζήτησαν. Στην αρχή στεναχωριόμουν, όταν ιστοσελίδες που είναι αληθινά σούπερ μάρκετ, έκαναν αναδημοσιεύσεις χωρίς την άδεια μου: τώρα δεν μου καίγεται καρφί κι όχι γιατί το blog μεγάλωσε. Γελάω επίσης και με όσους κατά λέξη με αντιγράφουν: από τότε που γεννήθηκε το copy paste, πέθανε η έμπνευση. Καταλαβαίνω ότι το να πορεύεσαι μόνος έχει κόστος – το κόστος της αντιγραφής είναι το μικρότερο. Ομολογώ ότι αυτός ο αέρας της ελευθερίας, που νοιώθω αυτό το χρόνο εδώ, με έχει κάνει λιγότερο γκρινιάρη και περισσότερο μεγαλόψυχο: ας κάνουν κι ας λένε ό,τι θέλουν. Μου αρκεί πως η πρόβλεψη των κακόψυχων πως το εγχείρημα θα πεθάνει σε ένα τρίμηνο, γιατί «είναι βαρετό», «η αγορά δεν το σηκώνει», «κανείς δεν ενδιαφέρεται κτλ» πήγε στράφι. Κυρίως χαίρομαι γιατί κράτησα τη βασική μου υπόσχεση: έγραψα κείμενα και τίποτα άλλο – κείμενα, που ελπίζω να σας επιτρέπουν να λέτε πως με γνωρίζετε καλά. Αυτός ήταν ο στόχος: τίποτα δεν γράφτηκε για την επισκεψιμότητα και τα κλικ. Κι αν κάποιον τον κακοκάρδισα ζητώ συγνώμη, αλλά οι προσωπικές απόψεις δεν μπορούν παρά να προκαλούν και διαφωνίες.

Δουλεύει ένα υπόγειο ταμ ταμ

Ευχαριστώ τους χορηγούς που αγκάλιασαν το εγχείρημα. Κανείς δεν μου ζήτησε στοιχεία επισκεψιμότητας – σε μερικούς τα παρουσίασα εγώ, το αντιμετώπισαν με συμπάθεια. Οποιος στήριξε την προσπάθεια αναγνωρίζει την τιμιότητα των προθέσεων. Μπορεί να λέει πως ότι εδώ δημοσιεύεται, δημοσιεύεται χάρη σε αυτόν, κι είμαι περήφανος πως μπορεί να το λέει στους φίλους του χωρίς να ντρέπεται. Σήμερα χάρη στις σελίδες στα social media τα κείμενα κοινοποιούνται καθημερινά σε περίπου 50 χιλιάδες ανθρώπους – από εκεί κι έπειτα κάποιοι τα κοινοποιούν σε φίλους τους κι αυτό το υπόγειο και ακοντρολάριστο ταμ ταμ  τους δίνει ζωή. Η σελίδα του blog στο FB πλησιάζει τους 11 χιλιάδες συνοδοιπόρους, στο twitter με ακολουθούν και συχνά με διαβολοστέλνουν πάνω από 26 χιλιάδες άνθρωποι, ενώ γύρω στους 12 χιλιάδες είναι και αυτοί που παρακολουθούν την δική μου σελίδα μου στο FB. Κανένα κείμενό μου δεν είχε λιγότερες από 100 κοινοποιήσεις, μερικά είχαν χιλιάδες, υποθέτω πως τα συζητήσατε και με φίλους σας και για αυτό χαίρομαι. Δεν έκανα ποτέ καμία καμπάνια για να κάνω γνωστό το blog και σπανίως μιλάω για κάτι που έχω γράψει στο ράδιο: ήθελα να τεστάρω την δυναμική του στον ωκεανό του internet, χωρίς βοήθειες και έξτρα πάσες. Εγω κι εσείς, κι αν με βαρεθείτε αφήστε με.

Να μάθετε να μοιράζεστε

Ακουσα και πάρα πολλά – πίσω από την πλάτη μου: καρφί δεν μου καίγεται. Πολλοί στεναχωριούνται γιατί χάλασα την πιάτσα, γιατί κατέστρεψα ή τουλάχιστον δημιούργησα ρωγμές σε αφηγήματα, που για να χτιστούν, ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ. Αλλοι πιστεύουν ότι το έφτιαξα το blog για να πουλάω υπηρεσίες, λες κι ένα καραβάκι μπορεί να τα βάλει με αεροπλανοφόρα και φρεγάτες. Εγώ απλώς χάρηκα γιατί κάμποσα από όσα εδώ σας έγραψα θα ήταν δύσκολο να τα έχω γράψει αλλού. Σας έγραψα για την ανιψιά μου και το πώς θα ήθελα να βγαίναμε με τον Μπραντ Πιτ να τα πιούμε όταν χώρισε, σας έγραψα για το μνημόσυνο του πατέρα μου και για το γιατί η «Λάμψη» του Κιούπρικ άντεξε, σας έγραψε πόσο τυχεροί είμαστε όσοι χωριά έχουμε και γιατί τα Φώτα είναι μια μεγάλη γιορτή με την οποία δεν είχε ασχοληθεί κανένας. Σας έγραψα γιατί ο Γιαννιώτης είναι ο αθλητής της χρονιάς, αλλά και γιατί το Εγκλημα και Τιμωρία είναι ένα μεγάλο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εγραψα περισσότερα αθλητικά από όσο θα ήθελα, αλλά δεν μπορώ και ν αρνηθώ τη φύση μου: με αυτά ασχολούμαι κυρίως. Ομολογώ ότι τώρα σιγά σιγά μετά από ένα χρόνο ξεπερνάω τις φοβίες μου και σας υπόσχομαι να σας γράψω κι άλλα, ακόμα πιο προσωπικά: δεν ξέρω άλλωστε να κάνω στη ζωή μου τίποτα άλλο, πέρα από το να την μοιράζομαι με όσους με αγαπάνε. Αν στα γενέθλια του blog μπορούσα να σας δώσω μια συμβουλή θα ήταν αυτή και μόνο: να μάθετε να μοιράζεστε τη ζωή σας με όσους το αξίζουν. Είναι ένα εμπειρικό συμπέρασμα μετά από ένα χρόνο μαζί σας.

Σαλπάρουμε για το δεύτερο που θα χει ακόμα πιο πολλές φορτούνες. Οποιος δεν τις μπορεί να κατέβει, όποιος γουστάρει τώρα ξέρει τι τον περιμένει. Φύγαμε…