Παιγνίδια όπως ο τελικός του Ευρωμπάσκετ ανανεώνουν την αγάπη σου για τα σπορ, σου θυμίζουν γιατί τα σπορ είναι υπέροχα. Η πανάξια νίκη της καταπληκτικής Σλοβενίας επί των Σέρβων θύμισε όλους ότι στο μπάσκετ δικαιώνεται όποιος δουλεύει και όποιος πιστεύει. Η Ευρώπη δεν έχει απλά μια νέα πρωταθλήτρια: έχει μπροστά της ένα αληθινό παράδειγμα προς μίμηση. 

Μετά από δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μια ομάδα κατορθώνει κάτι σπάνιο: να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ έχοντας κερδίσει όλα τα ματς που έδωσε. Το είχε πετύχει για τελευταία φορά η Λιθουανία του μεγάλου Σαρούνας Γιασκεβίτσιους το 2003 – τότε όμως, στη μακρινή Σουηδία, τα ματς ήταν όλα κι όλα έξι. Το κατόρθωσε τώρα η Σλοβενία του μεγάλου Ντράγκιτς, μια ομάδα που δεν ήταν ανάμεσα στα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τρόπαιου. Την εκτιμούσαν όλοι, αλλά πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν την έβλεπε σχεδόν κανένας. Ούτε κι όταν πήρε την πρωτιά στον όμιλο, κερδίζοντας τους Γάλλους και την Εθνική μας, δεν μεγάλωσαν σημαντικά οι πιθανότητές της.

Η πιο δύσκολη υπέρβαση

Ηταν ένα παράξενο τουρνουά το εφετινό Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Οι πιο πολλές ομάδες είχαν μεγάλες απώλειες, αφού διάφοροι σταρ δεν θέλησαν να παίξουν για τις Εθνικές τους ή δεν εξασφάλισαν την άδεια από το ΝΒΑ. Υπήρξαν διάσημοι απόντες λόγω τραυματισμών ή λόγω επιλογών κι αυτό δημιούργησε ένα τουρνουά αρκετά ισορροπημένο: ο τελικός νικητής θα ήταν μια ομάδα που θα πρόσεχε τις λεπτομέρειες. Ο τελικός έδωσε στους Σλοβένους την δυνατότητα να κάνουν την πιο δύσκολη υπέρβαση: να τα δώσουν όλα για να κερδίσουν τον Θεό τον ίδιο, που αποφάσισε να παίξει για τους Σέρβους, στην πιο καθοριστική στιγμή του αγώνα.

Ο Ντράγκιτς και ο Ντόνσιτς

Πριν τον τελικό οι Σλοβένοι είχαν πετύχει να είναι πρωταγωνιστές στα δυο σημαντικότερα ματς του τουρνουά: κέρδισαν την Λετονία με 103-97 στον προημιτελικό στον ωραιότερο αγώνα της διοργάνωσης κι έκαναν την μεγάλη έκπληξη συντρίβοντας την Ισπανία με 92-72 στον ημιτελικό. Οι δυο αυτές καταπληκτικές νίκες τους εξηγήθηκαν από τους ειδήμονες ως αριστουργήματα δυο χαρισματικών παικτών που ζούσαν το μομέντουμ της μαγείας τους, όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι σταρ που έχουν κατακτήσει το συγκεκριμένο τρόπαιο. Ο Ντράγκιτς, κατευθείαν από το ΝΒΑ, κι ο Ντόνσιτς, με τον άτυπο τίτλο του καλύτερου 18χρονου στην Ευρώπη, βάδισαν σε όλο το τουρνουά στα μονοπάτια μεγάλων πρωταγωνιστών που πήραν ομάδες από το χέρι. Η καθοριστικότητα και η βαρύτητα τους επιβεβαίωνε την εκτίμηση που λέει ότι το Ευρωμπάσκετ είναι μια διοργάνωση μεγάλων περιφερειακών κι απλά το κερδίζει όποιος έχει τους πιο φορμαρισμένους: οι Σλοβένοι ακολουθούσαν την συνταγή που έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Ελλάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη, και του Διαμαντίδη, την Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς και του Τζόρτζεβιτς, την Γαλλία του Πάρκερ και του Ριγκοντό, την Λιθουανία του Γιασκεβίτσιους, την Ισπανία του Ναβάρο και του Γιούλ. Οι δυο υπέροχοι Σλοβένοι έκαναν την διαφορά υποχρεώνοντας τους πάντες να τους χειροκροτήσουν: οι Ισπανοί παίκτες μετά τον αποκλεισμό τους είδαν τις εφημερίδες τους να αφιερώνουν πρωτοσέλιδα στον Ντόνσιτς που τους κατατρόπωσε! Ο θαυμασμός για τα παιγνίδια των δυο ήταν καθολικός, όπως και η απορία για το τι θα μπορούσε να κάνει η Σλοβενία χωρίς αυτούς.

Οι αναπάντητες ερωτήσεις

Στα ομαδικά σπορ ο κόσμος λατρεύει τις αναπάντητες ερωτήσεις, κυρίως γιατί η αδυναμία της απάντησής τους, δημιουργεί προϋποθέσεις φαντασιώσεων, που καταλήγουν να κάνουν ακόμα πιο μεγάλη την βαρύτητα των πρωταγωνιστών. Όταν μια επιτυχία πιστώνεται αποκλειστικά σ’ ένα παίκτη ο παίκτης αποκτά μυθικές διαστάσεις – συχνά ξεπερνά και το ίδιο το ειδικό βάρος της ομάδας. Ο Μαραντόνα γίνεται σημαντικότερος της Αργεντινής γιατί χωρίς αυτόν οι Γκάουτσος δεν θα κέρδιζαν τίποτα – το λέμε και το πιστεύουμε. Για να μείνουμε στο μπάσκετ μας ο Γκάλης δεν πήρε απλά ένα τρόπαιο: άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ. Ο Πέτροβιτς έγινε θρύλος και ο Πάρκερ εξωγήινος. Οι καταπληκτικές εμφανίσεις προικισμένων σολίστ (και τέτοιοι είναι σίγουρα κι ο Ντόνσιτς και ο Ντράγκιτς) εξηγούν επιτυχίες και απαλύνουν τον πόνο όσων απέτυχαν: όλοι νοιώθουν ότι έπεσαν θύματα κάποιου ασύλητου σήριαλ κίλερ που έκανε τη διαφορά εξολοθρεύοντας τους πάντες. Και κάπως έτσι καταγράφονται στη μνήμη μας και οι μεγάλες νίκες: ως κοντσέρτα για πολυβόλα κάποιου ή κάποιων χαρισματικών, που βρέθηκαν εκεί που πρέπει τη στιγμή που πρέπει. Κι εκεί που τα κουτάκια είναι τακτοποιημένα και οι απαντήσεις εύκολες έρχεται ο τελικός Σλοβενία – Σερβία. Για να ζήσεις αυτό το σπάνιο, που υπερβαίνει τη λογική σου, αλλά και την όποια ικανότητα σου να εξηγείς τα σπορ και τα θαυμαστά τους παράδοξα.              

Κόντρα στον ίδιο τον Θεό

Η Σλοβενία ήταν για όλους ο Ντράγκιτς και ο Ντόνσιτς. Στον τελικό οι δυο έκαναν πολλά για να επιβεβαιώσουν το συμπέρασμα. Ο Ντράγκιτς τρύπησε την σέρβικη άμυνα περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλο περιφερειακό παίκτη του τουρνουά. Ο Ντόνσιτς ήταν λιγότερο εύστοχος, αλλά με την πολυποίκιλη προσφορά του δημιουργούσε σε όλους το είδος της απαραίτητης σιγουριάς. Η Σλοβενία πέτυχε 56 πόντους στο πρώτο ημίχρονο σε τελικό – κάτι που δεν είχαν κάνει ποτέ ούτε υπερδυνάμεις, που είχαν κερδίσει το τρόπαιο πριν ο τελικός αρχίσει. Και ξαφνικά ο Θεός αποφασίζει να της βάλει εμπόδια πέρα από τη λογική: στο 25΄κι ενώ έχει αρχίσει η αντεπίθεση των Σέρβων μαχητών ο Ντόνσιτς πατάει πέφτοντας το πόδι ενός συμπαίκτη του και φεύγει από το γήπεδο χωρίς να μπορεί να περπατήσει. Μένει ο Ντράγκιτς μόνος και σχεδιάζει το απόλυτο one man show για το φινάλε, αλλά έχει κουραστεί και δεν είναι ρομπότ: τέσσερα λεπτά πριν το τέλος οι Σέρβοι περνάνε με 84-82, ο Ντράγκιτς διαλυμένος από τις κράμπες φεύγει στον πάγκο, η Σλοβενία του Ντόνσιτς και του Ντράγκιτς που όλη η Ευρώπη θαύμασε κόντρα σε Γάλλους, Ελληνες, Λετονούς και Ισπανούς απλά δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχει κάτι σημαντικότερο: μια ομάδα που θέλει να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στον Θεό τον ίδιο.

Όλα τα απίστευτα στο τέλος

Οσα γίνονται σε αυτά τα τέσσερα τελευταία λεπτά είναι αδύνατο να τα περιγράψει κανείς: όποιος παρακολουθεί το ματς θα ήθελε για ένα βράδυ στη ζωή του να έχει γεννηθεί στην Λουμπλιάνα. Μια ομάδα σπάνια, ικανή, ατσαλωμένη, δημιούργημα ενός καταπληκτικού προπονητή, του Κοκόσκοφ που είναι μάλιστα και Σέρβος, γράφει ένα απίστευτο 12-0 δίνοντας στη νίκη της ένα χαρακτήρα εποποιΐας. Το κάνει με καλάθια του Πρέπελιτς, που σε ένα βράδυ ωριμάζει απότομα, το κάνει με τον επαγγελματισμό του Ράντολφ, το κάνει με τη δύναμη του Βίντμαρ, το μυαλό του Μούριτς, τον ενθουσιασμό του Νίκολιτς και με τους ηγέτες της στον πάγκο να χειροκροτούν εκστασιασμένοι. Η Σλοβενία παραδίδει ένα αληθινό μάθημα σε όσους έχουν ξεχάσει τι είναι το πραγματικό μπάσκετ του καιρού μας, το μπάσκετ του επιθετικού ταλέντου, το μπάσκετ των πολλών παικτών, το μπάσκετ της μεγάλης συγκέντρωσης, το μπάσκετ των υπερβάσεων – το μπάσκετ στο οποίο η δημιουργία και η παραγωγικότητα είναι το modus vivendi και η άμυνα το μεγάλο εργαλείο της στιγμής.

Σε ευχαριστώ Σλοβενία. Και για τον Ντόνσιτς που είναι το μέλλον και για τον Ντράγκιτς που είναι το σήμερα. Κυρίως σε ευχαριστώ για αυτά τα τέσσερα λεπτά που έπαιξες χωρίς αυτούς κι έδειξες πως όλα γίνονται. Ηταν τιμή μου που με την καρδιά μου σε χειροκρότησα.