Παραμονή του παιγνιδιού με την Μακάμπι ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε πει πως για τον Ολυμπιακό έφτασε η στιγμή της αντίδρασης κι αυτό είδαμε χθες το ΣΕΦ: όχι μια νίκη, αλλά μια δήλωση παρουσίας. Ο Ολυμπιακός φώναξε πως δεν θα παραιτηθεί χωρίς να παλέψει και το φώναξε νομίζω πρώτα από όλα για να το ακούσει ο ίδιος. Ετσι σε ένα βράδυ είδαμε όλες τις αρετές που έχει όχι ο Ολυμπιακός στην ιστορία του, αλλά ο εφετινός Ολυμπιακός που δεν είναι ούτε ο περσινός, ούτε ο προπέρσινος αλλά μια ομάδα που ψάχνει να βρει την δική της προσωπικότητα. Ξαναείδαμε ένα μεγάλο επιθετικό παιγνίδι του Κάναν: όταν αυτό υπάρχει όλα απλοποιούνται – φέτος ο Ολυμπιακός όταν στο ΣΕΦ ο Κάναν πέρασε τους 10 πόντους  έχασε μόνο από την Μπασκόνια. Ξαναείδαμε την επιθετική σταθερότητα του Πίτερς που έδωσε όλες τις απαραίτητες λύσεις μολονότι φορτώθηκε γρήγορα με φάουλ. Ξαναείδαμε ένα γεμάτο ματς του Κώστα Παπανικολάου και φυσικά είδαμε πολλή και μεγάλη αμυντική συνέπεια από όλους. Αλλά πρώτα από όλα είδαμε το καλύτερο εφετινό ματς του Νικόλα Μιλουτίνοφ που στην Ευρωλίγκα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Με 20 πόντους, 20 ριμπάουντ  (από τα οποία τα 11 επιθετικά), και 32 λεπτά παρουσίας στο παρκέ ο Σέρβος διέλυσε την Μακάμπι και γιατί ο Κάτας, που δεν είχε τον Μπράουν, είχε την κακή ιδέα να πάει στην επίθεση τη μπάλα κοντά στο καλάθι του Ολυμπιακού πιστεύοντας πως οι ψηλοί του θα εκμεταλλευτούν την απουσία του Φαλ. Ο Φαλ όντως έλειπε. Αλλά αν ο Μιλουτίνοφ είναι σε βραδιές όπως η χθεσινή η πληρότητα του Ολυμπιακού είναι δεδομένη.

Όταν επέστεψε σπίτι

Όταν ο Σέρβος αποφάσισε να επιστρέψει στον Ολυμπιακό νομίζω πως ονειρευόταν βραδιές όπως η χθεσινή. Ηρθε στον Ολυμπιακό μετά από δυο ξεκούραστες σεζόν στην ΤΣΣΚΑ και μια μεγάλη εμφάνιση με την Σερβία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: την πήρε στις πλάτες του και την πήγε στον τελικό. Με την φούρια του από το Μουντομπάσκετ κάνει αρχικά δυο σπουδαία ματς κόντρα στον ΠΑΟ μι έχει σπουδαία απόδοση και στα επόμενα πέντε ματς της χρονιάς – με Μπαρτσελόνα, Φενέρ, Εφές, Παρτιζάν και Αρμάνι. Δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε αλλά στην αντίστοιχη περίοδο έχει τις δυσκολίες του ο Φαλ που έχει επιστρέψει με ένα τραυματισμό από το παγκόσμιο. Ο Γάλλος δεν παίζει με τον ΠΑΟ και παίζει λίγο σχετικά με την Μπαρτσελόνα (12 λεπτά) και την Αρμάνι (11 λεπτά). Ο Μιλουτίνοφ έχει ένα μικροτραυματισμό στο ματς με την Μπασκόνια στο ΣΕΦ: πληρώνει την κόπωση του Μουντομπάσκετ και ίσως και την απουσία παιγνιδιών με την ΤΣΣΚΑ στην Ευρωλίγκα την τελευταία διετία. Ο Φαλ τον προσπερνά και κάνει σπουδαία ματς. Κι όσο ο καιρός περνάει γίνεται φανερό πως τα καλύτερα του ενός είναι αυτά στα οποία λείπει ο άλλος. Μολονότι οι σχέσεις τους είναι πολύ καλές η συνύπαρξη τους είναι κομμάτι δύσκολη. Γιατί; Για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί για να είναι όσο αποδοτικοί μπορούν πρέπει να παίζουν πολύ με τους τέσσερις βασικούς του Μπαρτζώκα, δηλαδή τον Γουόκαπ, τον Πίτερς, τον Κάναν και τον Παπανικολάου. Σε όλες τις ομάδες, αλλά κυρίως στον Ολυμπιακό, σημασία δεν έχει τόσο πόσο παίζεις αλλά με ποιους παίζεις. Όταν ο Μιλουτίνοφ βρίσκεται στο γήπεδο με τους Γκος, Λαρεντζάκη, Σίκμα και ΜακΚίσικ η δουλειά του γίνεται κομμάτι δυσκολότερη. Μοιάζει να πρέπει αυτός να δώσει στην πεντάδα επιθετική υπόσταση: δεν είναι εύκολο. Και το ίδιο συμβαίνει και με τον Φαλ. Και οι δυο είναι παίκτες πρώτης πεντάδας. Συνηθισμένοι να παίζουν πολύ. Τα γαλόνια τους τα έχουν κερδίσει στις μάχες. Πως να τους δώσεις άδικο; 

Πιστεύω πως ο ερχομός του Πετρούσεφ θα βοηθήσει τον Μιλουτίνοφ πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο παίκτη του Ολυμπιακού: θα βρει ένα συμπαίκτη πεντάδας με τον οποίο έχει παίξει αρκετά και στην Εθνική. Αλλά το πράγμα θέλει χρόνο. Γιατί κι ο Πετρούσεφ ως τεσσάρι ζορίζεται: ο Ολυμπιακός είναι συνηθισμένος να δημιουργεί σουτ στον παίκτη που παίζει δίπλα στον σέντερ του – ο Πετρούσεφ θέλει να πηγαίνει κοντά. Οι δυο Σέρβοι θα συνεργαστούν προσεχώς καλύτερα: με την Μακάμπι στο μικρό διάστημα που έπαιξαν μαζί τα κατάφεραν καλά, αλλά το πράγμα θέλει χρόνο. Στο μεταξύ ο Μπαρτζώκας μπορεί να χαρεί με την επιστροφή του Μιλουτίνοφ που είδε χθες βράδυ: έχοντας μπροστά του ματς με τον ΠΑΟ (για το πρωτάθλημα) αλλά και με την Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπάγερν και την Βαλένθια εκτός έδρας (για την Ευρωλίγκα) τον ψηλό τον είχε ανάγκη. Όχι για να δίνει ανάσες στον Φαλ παίζοντας στο δεύτερο δεκάλεπτο, αλλά για να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του. Δυο – τρία καλά ματς μπορεί να κάνουν και την δύσκολη συνύπαρξή του με τον Φαλ πιο εύκολη. Να του διώξουν το άγχος πχ. Γιατί ο Μιλουτίνοφ μετά την επιστροφή του από τον μικροτραυματισμό του είχε και τέτοιο. Είχε το άγχος ενός παίκτη που θέλει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός κοινού που δεν χρειάζεται να τον ανακαλύψει γιατί τον ξέρει. Και τον αγαπάει.

Ο δύσκολος κύκλος

Ο Ολυμπιακός μπήκε καλά σε ένα κύκλο πολύ δύσκολων παιγνιδιών που θα κρίνουν κατά πολύ την σεζόν του. Η Μακάμπι του φέρνει γούρι: αποδείχτηκε ο κακός της δαίμονας. Στο πρώτο ματς η Μακάμπι έχασε τον Μπόλντγουιν εξαιτίας μιας ανάρτησης της γυναίκας του (!), στο δεύτερο δεν ήρθε ο Λορέντσο Μπράουν ένας από τους λίγους της ομάδας του Κάτας που εκτός από επιθετικό ένστικτο έχει και μυαλό. Ο Ολυμπιακός απέναντί της έχω την εντύπωση πως έκανε χθες ένα από τα καλύτερά του ματς – πρώτα από όλα γιατί έδειξε να έχει ως ομάδα ρόλους. Ο Γουόκαπ και ο Γκος πχ δεν εκβίασαν τίποτα, το rotation μίκρυνε, αν υπήρχαν δυσκολίες στην επίθεση, υπήρχαν μόνο στο δεύτερο δεκάλεπτο. Είναι ώρα ο εφετινός Ολυμπιακός να σταματήσει να συγκρίνεται με τον περσινό κι αυτή την σύγκριση πρέπει να σταματήσουν να την κάνουν όλοι: και οι οπαδοί του αλλά και ο προπονητής του. Ο εφετινός Ολυμπιακός πρέπει για να δώσει λάμψη στην χρονιά του να κάνει τα δικά του θαύματα, να βρει τους δικούς τους ήρωες, να κερδίσει τον κόσμο για τις αρετές που έχει σήμερα κι όχι για τις περσινές του. Ας δουν όλοι το εξαιρετικό αυτό ματς με την Μακάμπι ως ένα είδος ιδρυτικής πράξης της χρονιάς: η ομάδα έδειξε πως μπορεί να παίξει σπιουδαίο μπάσκετ απέναντι σε ένα αντίπαλο με παιγνίδι που τον Ολυμπιακό τον διευκολύνει αλλά που είναι μια ομάδα με ίδιους στόχους, όπως και η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα, η Βαλένθια που τον πλήγωσαν.

Για όλους ο περσινός και ο προπέρσινος Ολυμπιακός ήταν ποιοτικότερος και σταθερότερος. Ο Μπαρτζώκας θεωρώ δεδομένο πως πιστεύει ότι ο εφετινός μπορεί να γίνει το δικό του αριστούργημα. Τα ματς που έχει μπροστά του είναι μια ευκαιρία για να καταφέρει να γράψει ιστορία. Όχι ο Ολυμπιακός γενικά. Αλλά ο εφετινός Ολυμπιακός.