Η ΑΕΚ δεν κέρδισε τον Παναθηναϊκό μια εβδομάδα μετά την ήττα της από τον Ολυμπιακό: και τα δυο στραβοπατήματα έγιναν εντός έδρας. Είχε προηγηθεί η ήττα της από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα στις 19 Φεβρουαρίου. Σε ένα περίπου η ΑΕΚ εμφάνισε αποτελέσματα σε ντέρμπι που θυμίζουν την περσινή χρονιά της. Εχει ξαφνικά εμφανίσει κάποιο πρόβλημα που ο Ματίας Αλμέιδα δυσκολεύεται να λύσει; Η φασαρία για την διαιτησία έβαλε σε δεύτερη μοίρα αυτή που θα έπρεπε να είναι η ερώτηση μετά την πρώτη αγωνιστική των play off και ενόψει της συνέχειας.

Πως κερδίζεις, πως χάνεις

Μερικές φορές, όταν θες να καταλάβεις μια ομάδα, δεν πρέπει στο να στέκεσαι στο πως κερδίζει, αλλά στο γιατί δεν κερδίζει, ειδικά όταν τα στραβοπατήματα της είναι ίδια. Η ΑΕΚ, στην προκειμένη περίπτωση, στα ματς με τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό έπαιξε απέναντι σε τρεις ομάδες που έκαναν το ίδιο πράγμα με ελάχιστες διαφοροποιήσεις στην στρατηγική τους: και οι τρεις την περίμεναν παίζοντας αρκετά πίσω για ένα μεγάλο διάστημα του ματς. Ο ΠΑΟΚ το έκανε γιατί άνοιξε νωρίς το σκορ. Ο Ολυμπιακός το έκανε γιατί στο πρώτο ημίχρονο πιέστηκε και γιατί μετά το 60΄έμεινε με δέκα παίκτες: σε ένα δεκαπεντάλεπτο στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου πρόλαβε να της βάλει τρία γκολ. Ο ΠΑΟ γκολ δεν έβαλε, κι έπρεπε για αυτό να το ψάξει άρα και να παίξει πιο πολύ, αλλά κι αυτός της άφησε τη μπάλα, κάλυψε με τρεις ανασταλτικούς χαφ την άμυνα του και την περίμενε. Και στα τρία ματς αυτά η ΑΕΚ είχε το ίδιο πρόβλημα: έπρεπε για να ανοίξει τις αντίπαλες άμυνες να πάρει ρίσκα. Δεν απέδωσε η πίεση στη μπάλα και οι ανακτήσεις της και δεν βρήκε γκολ, παρόλο που τελείωσε και τα τρία ματς πιέζοντας. Γιατί; Γιατί η μεταφορά της μπάλας, ο τρόπος επίθεσης και οι όποιες τελικές της έγιναν προβλέψιμα. Δεν θύμιζαν δηλαδή πολύ την εφετινή ΑΕΚ, μολονότι σε κανένα ματς από αυτά η θέληση των παικτών δεν έλειψε. Ειδικά στην Τούμπα, αλλά και στο παιγνίδι με τον Ολυμπιακό, στο τελευταίο δεκάλεπτο χάθηκαν ευκαιρίες σημαντικές. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Η μετάλλαξη του Αραούχο

Οι χαμένες ευκαιρίες είναι σε όλη τη χρονιά πρόβλημα για την ΑΕΚ: θα πρεπε να έχει σκοράρει πιο πολύ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον γιατί οι ακραίοι που χρησιμοποιούνται στην επίθεση είναι μέτριοι σκόρερ: ο Γκατσίνοβιτς έχει κάνει στα γκολ ρεκόρ καριέρας, ο Ελίασον και ο Αμραμπατ δεν κουβαλάνε στο βιογραφικό τους δεκάδες γκολ, ο Τζούμπερ γύρισε από τραυματισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μέσους: Ο Γιόνσον είχε την Κυριακή δυο καλές ευκαιρίες γιατί η άμυνα του ΠΑΟ δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα μαζί του, ο Σιμάνσκι σπανίως φτάνει σε θέση βολής και ο Πινέδα, που έχει γκολ, αλλάζει θέσεις συνεχώς κι αυτό του στοιχίζει.

Στα δυο τελευταία ματς φάνηκε ωστόσο πολύ το πρόβλημα στη θέση του φορ. Η απουσία του Λιβάι Γκαρσία είναι μεγάλη, κυρίως γιατί στην πορεία της χρονιάς υπήρξε η περίφημη μετάλλαξη του Αραούχο. Από τον κόσμο της ΑΕΚ η θυσία του Αραούχο εκτιμήθηκε. Ο παίκτης πρόσφερε σε τομείς που η ομάδα είχε ανάγκη και ήταν η δική του αλλαγή θέσης που έκανε και την ΑΕΚ επιθετικότερη: ένας παίκτης που παίζει πίσω από τον φορ και σκοράρει είναι πάντα χρήσιμος. Αλλά θυσία υπήρξε και φαίνεται: ο Αραούχο, παρά την μεγάλη του θέληση, μοιάζει να ξέχασε τι κάνει ένας φορ. Με τον ΠΑΟ καλά καλά δεν είχε τελική προσπάθεια.

Τα χαμηλά εμπόδια

Υπάρχει μια θεωρία που λέει πως η ΑΕΚ είναι επιθετικότερη όταν παίζει με ένα κόφτη (τον Γιόνσον ή τον Σιμάνσκι) και με τον Πινέδα δίπλα τους. Χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα για να στηριχθεί αυτό διάφορα ματς του πρώτου γύρου στα οποία είχαμε δει αυτή την διάταξη: στα ματς με τον  ΠΑΟΚ, τον Αρη και τον Ολυμπιακό στο πρώτο γύρο ο Αλμέιδα όντως παρουσίασε την ΑΕΚ με τον Μεξικάνο δίπλα σε ένα κόφτη, κι είχαμε όντως δει μια ΑΕΚ πολύ παραγωγική. Αλλά έπειτα συνέβησαν δυο πράγματα: ο Πινέδα πήγε στο μουντιάλ, βρήκε από την ρότα των προπονήσεων και όπως όλοι όσοι πήγαν στο Κατάρ, πλήρωσε μια κούραση στην συνέχεια – κούραση και στο μυαλό, το υπογραμμίζω γιατί ο Πινέδα έπαιξε λίγο. Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό είναι ότι υπήρξαν σημαντικοί τραυματισμοί: ο Αλμέιδα έχασε για μήνες τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον, οπότε ήταν υποχρεωμένος και να πάει σε μια άλλη σύσταση μεσοεπιθετικής γραμμής.

Και υπάρχει κι ένα ακόμα πρόβλημα, που αφορά όλες τις ομάδες που θέλουν να παράγουν ποδόσφαιρο: η ευκολία με την οποία μπορείς στην Ελλάδα να δημιουργείς και να σκοράρεις (κυρίως εντός έδρας) στα ματς με τους πολλούς μικρομεσαίους. Αυτό δημιουργεί συχνά μια εικόνα τελείως επίπλαστη: σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι μια καταπληκτική ομάδα, ενώ στην πραγματικότητα περνάς με εντυπωσιακό τρόπο χαμηλά εμπόδια. Κι όταν τα εμπόδια που βρίσκεις είναι κανονικά, σου φαίνονται καμιά φορά βουνό.

Το καλύτερο παιγνίδι της ΑΕΚ τον τελευταίο μήνα είναι το ματς που έκανε με τον ΟΦΗ. Αυτό συνέβη για ένα απλό λόγος: γιατί εξαιτίας των απουσιών που υπήρχαν εκείνη τη μέρα η ΑΕΚ εμφανίστηκε με μια ενδεκάδα με παίκτες που μπορούσαν να υποστηρίξουν ένα παιγνίδι στο οποίο η κατοχή μπάλας ήταν σημαντικότερη από το πρέσινγκ. Είχαν παίξει από την αρχή ο Τζούμπερ και ο Μάνταλος και μάλιστα αυτός ο δεύτερος είχε παίξει στη θέση του Σιμάνσκι. Με αυτούς παρόντες η ΑΕΚ πρέσαρε λιγότερο, αλλά κυκλοφόρησε τη μπάλα καλύτερα. Οχι τυχαία η ΑΕΚ είχε κάνει ένα καλό ματς και με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο όπου είχε αγωνιστεί με τους αναπληρωματικούς της: είχε λιγότερη ποιότητα αλλά μεγαλύτερη αθλητική φρεσκάδα. Τα όσα έγιναν με τον ΟΦΗ και τον Ολυμπιακό δείχνουν ποια θα μπορούσε να είναι η λύση του προβλήματος: μια ενδεκάδα ικανότερη στην κατοχή της μπάλας και με μεγαλύτερη αθλητική φρεσκάδα. Αλλά αυτό είναι μια ακόμα θεωρία – και τίποτα πιο πολύ. Διότι η ΑΕΚ δεν μπορεί να πάει να παίξει στην Τούμπα με τους αναπληρωματικούς της και θα χρειαστεί εκεί σίγουρα κάλυψη της άμυνάς της. Αν είχε να παίξει με τον Παναιτωλικό, τη Λαμία, το Βόλο, τον Λεβαδειακό κτλ η συζήτηση θα είχε νόημα: τώρα όχι.  

Αλίμονο σε όποιον το πιστέψει

Ξεφούσκωσε, λοιπόν, η ΑΕΚ; Οποιος το πιστεύει θα τη βρει μπροστά του! Η ευκολία με την οποία φτάνουμε από τη μια υπερβολή στην άλλη είναι μοναδική. Συνήθως οι υπερβολές βασίζονται και σε άστοχες συγκρίσεις. Ο ΠΑΟ είναι ντίζελ: δεν ανεβάζει ούτε κατεβάζει ταχύτητα. Ο Ολυμπιακός στηρίζεται στις μονάδες του. Η ΑΕΚ δεν έχει σχέση κατασκευαστικά με αυτές τις ομάδες και είναι λάθος κάθε σύγκριση μαζί τους, αλλά στηρίζεται αρκετά σε κάποιους παίκτες που έχασαν ματς λόγω τραυματισμών: αυτό πάντα στοιχίζει. Δεν μπορεί επίσης να τρέχει όλο το χρόνο όσο έτρεχε τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη, δηλαδή πριν την διακοπή του πρωταθλήματος: αυτό σας το είχα γράψει τότε. Σας έχω επίσης γράψει ότι το τρέξιμό της ήταν αποτέλεσμα εβδομαδιαίων προπονήσεων χωρίς αναστατώσεις ευρωπαϊκών ματς – η ΑΕΚ μέχρι να παίξει με τον Ολυμπιακό δεν είχε ούτε ματς κυπέλλου. Οταν το πρόγραμμα της φορτώθηκε με ματς ζορίστηκε. Αλλά έχει γίνει μια καλή δουλειά μέχρι τώρα κι όποιος δεν το βλέπει ή δεν καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο ή δεν θέλει να το καταλάβει: με την επιστροφή του Λιβάι Γκαρσία θα στρώσουν πολλά.

Βέβαια χρειάζεται και κάτι ακόμα: να καταλάβουν όλοι ότι την ΑΕΚ στα play off δεν την περιμένει κάποιος περίπατος. Αν θέλει να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να δώσει πολλά παραπάνω. Το λέω γιατί είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως απλά πρέπει να μετράει μέρες για τη στέψη…