Λίγο πριν ξεκινήσει τους αγώνες του στα εφετινά ATP Finals, που φέτος θα γίνουν στο Τορίνο, ο Στέφανος Τσιτσιπάς έχασε μια θέση στην παγκόσμια κατάταξη (πέφτοντας από το νούμερο 3 στο νούμερο 4), αλλά δεν έχασε το κέφι του. Η νέα του πρόταση, που καμία σχέση δεν έχει με το τένις, είναι ο επόμενος Τζεϊμς Μποντ να είναι ο φίλος του Γιάννης Αντετοκούνμπο. Πως του ήρθε αυτό του Τσιτσιπά; Φαίνεται ότι τον εντυπωσίασε η παρουσία του Γιάννη δίπλα στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Τζο Μπάιντεν, όταν λίγες μέρες πριν αυτός υποδέχτηκε στο Λευκό Οίκο τους πρωταθλητές Μπακς.

Θυμάμαι μια ολόκληρη συζήτηση που γινόταν παλιότερα για το ποιος ανάμεσα στον Τσιτσιπά και στον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι μεγαλύτερος αθλητής. Η συζήτηση γινόταν σε μια στιγμή που οι δυο ανέβαιναν τα σκαλιά της δημοσιότητας, όχι στην Ελλάδα, αλλά στον πλανήτη ολόκληρο. Σήμερα είναι και οι δυο πασίγνωστοι, πολυσυζητημένοι και «εικόνες» του παγκόσμιου pop culture. Αλλά συζήτηση τέτοια δεν μπορεί να γίνει πια: γιατί ο Αντετοκούνμπο, εκτός όλων των άλλων απέδειξε ότι είναι και πρωταθλητής. Πράγμα που ο Τσιτσιπάς ακόμα δυσκολεύεται να αποδείξει. Και ίσως για αυτό ασχολείται με τον Τζέιμς Μποντ και τον Γιάννη, που είναι πρωταθλητές στο είδος τους και οι δυο.

Διασκεδάζοντας με τον Μπάιντεν

Ο Αντετοκούνμπο διασκέδασε με την καρδιά του την επίσκεψη στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά κι ο Μπάιντεν ήταν όλο χαρά. Πρώτα από όλα ήταν εξαιρετικά ενήμερος για τον Γιάννη, τη ζωή του και τα κατορθώματα του. Τον παρηγόρησε για τον μπαμπά του που έχασε πρόσφατα, μίλησε για τη μαμά του, ήταν ενήμερος για τα κατορθώματα όλης της οικογένειας: «Νομίζω πως εσείς οι Αντετοκούνμπο κερδίσατε ένα διαγωνισμό γονιδίων και πήρατε τα καλύτερα» είπε χαρακτηριστικά.

Ο άσος των Μπακς φαίνεται πως έχει το δικό του τρόπο να μαγεύει τους Αμερικάνους προέδρους. Πριν τον Μπάιντεν είχε κερδίσει τον θαυμασμό του Μπάρακ Ομπάμα, που είχε κάνει αναφορά στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, όταν είχε επισκεφτεί την Ελλάδα ως Πρόεδρος  τον Νοέμβριο, του κομμάτι μακρινού πια 2016, προβλέποντας την πρόοδό του. Θυμίζω πως στην Αμερική κυκλοφορούν τρεις βιογραφίες για το Γιάννη, πως η Disney γυρίζει ταινία με θέμα τη ζωή του (με σκηνές που γυρίστηκαν καλοκαιριάτικα στην Αθήνα) και πως ο Γιάννης φιγουράρει σε κάθε δημοσκόπηση μεταξύ των πιο επιδραστικών αθλητών στις ΗΠΑ (δεν χρησιμοποιώ τον όρο «influencer» γιατί στην Ελλάδα κουβαλάει πλέον αρκετή γραφικότητα).

Το νέο αμερικάνικο όνειρο

Η Αμερική του σήμερα, βαθιά διχασμένη μετά την πολιτική υστερία που προκάλεσαν τα πεπραγμένα του Ντόλαντ Τραμπ, με μια οικονομία τσακισμένη και με μια τεράστια δυσκολία να υπερασπιστεί την κάποτε παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της, έχει ανάγκη από σύμβολα περισσότερο ίσως από ποτέ. Ο Γιάννης δεν είναι ο καλός νεαρός Αμερικάνος, που έχει περάσει από το κολέγιο και που η επιτυχία του αποτελεί απόδειξη της ικανότητας του αμερικανικού αθλητισμού να παράγει σταρ: είναι ένας ολοκληρωμένος αθλητής με τρομερή ιστορία πίσω του, που την Αμερική την κατέκτησε. Φαίνεται πως η Αμερική έχει ανάγκη πλέον από τέτοιου είδους κατακτητές. Αυτοί είναι που πρέπει να ξανακάνουν όμορφη την παρακμασμένη εικόνα της.

Το καταλαβαίνεις όταν βλέπεις ότι σκηνοθέτες που δεν είναι Αμερικάνοι χειρίζονται πια τα μεγάλα μπάτζετ των ταινιών, Ευρωπαίοι κι Ασιάτες ηθοποιοί κατακτούν το Χόλυγουντ και μη Αμερικάνοι συγγραφείς βρίσκουν εκεί τη Μέκκα τους. Ο γέρο Εγγλέζος Ρίντλεϊ Σκοτ καλείται στα 83 του να βοηθήσει τη Lady Gaga να γίνει σταρ του σινεμά. Ο Καναδός Ντένι Βιλνέβ στήνει τον φανταστικό κόσμο του DUNE ξοδεύοντας αμερικάνικα εκατομμύρια δολάρια. Η Κλόη Ζαο, γεννημένη στο Πεκίνο, κερδίζει Οσκαρ. Ο νορβηγός Γιο Νέσμπο υπογράφει νέα συμβόλαια εκατομμυρίων με τους αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους για να κυκλοφορούν εκεί μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην Κάλυμνο. Και στο μπάσκετ, γύρω από το Γιάννη, κυκλοφορούν παίκτες από την Ευρώπη, που είναι πια αξιοζήλευτοι σταρ κι όχι νεροκουβαλητές. Στον Ντόνσιτς, στον Γιόκιτς, στον Ρούμπιο, στον μικρό Σαμπόνις οι Αμερικάνοι μοιάζουν υποχρεωμένοι για την προτίμηση. Ολοι αυτοί φόρεσαν τα παπούτσια του Πάρκερ και του Νοβίτσκι κι αποδεικνύουν ότι έχουν να μάθουν στα Αμερικανάκια πολλά. Ολοι αυτοί δίνουν ζωή σε όνειρα και σημασία για τους Αμερικάνους έχει πάντα το όνειρο. Αν διαδραματίζεται στην Αμερική, αμερικάνικο είναι.

Στον πρωταθλητή υποκλίθηκε

Ο Αντετοκούνμπο θα ήταν για τους Αμερικάνους σημαντικός, ακόμα κι αν δεν κέρδιζε τίποτα. Εχει γίνει καιρό τώρα ατραξιόν και MVP του ΝΒΑ, κοινωνικό σύμβολο και πρότυπο για παιδιά. Θα μπορούσε απλά να πουλάει την εικόνα του – είναι συναρπαστική. Αλλά ο τύπος στο όνειρο του έδωσε το δικό του περιεχόμενο και του έδωσε υπόσταση  κερδίζοντας το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Σήμερα δεν είναι πια ούτε ο ταλαντούχος πιτσιρικάς με την τρομερή ιστορία, ούτε ο χαρισματικός τύπος που απλά διασκεδάζει τον κόσμο καρφώνοντας: είναι πρωταθλητής και ηγέτης. Κι ο Μπάιντεν, τον υποδέχτηκε για να του πει όσα ωραία που είπε και να καμαρώσει βγάζοντας φωτογραφίες δίπλα του για αθλητικό του κατόρθωμα. Στον πρωταθλητή υποκλίθηκε. Pop είδωλα άλλωστε υπάρχουν πολλά.

Βολεύεται με το θόρυβο

Ο Τσιτσιπάς αντιθέτως αρχίζω να φοβάμαι πως ανάμεσα στον πραγματικό πρωταθλητισμό και στη λάμψη του pop ειδώλου βολεύεται με το δεύτερο. Δεν είναι άσχημο και είναι και επικερδές: τα συνολικό του έπαθλα από το τένις και μόνο (αφήνοντας έξω χορηγούς, διαφημίσεις κτλ) του έχουν αποφέρει πάνω από 2 εκατ ευρώ. Φέτος έχει αγωνιστεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τενίστα: έχει γυρίσει τον κόσμο ολόκληρο δυο φορές κι έχει παίξει παντού. Τα πολλά του ματς τον οδήγησαν πολύ ψηλά στην βαθμολογία, αλλά από τη μέρα που ξεκίνησε τα κερδισμένα του τουρνουά είναι μόλις επτά. Τώρα που έκλεισε τα 23 του μπορούμε να πούμε πως αυτά είναι λίγα: ειδικά γιατί κανένα από αυτά δεν το κέρδισε σε τουρνουά του Γκραν Σλαμ. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι την εφετινή χρονιά συζητήθηκε πολύ για δηλώσεις, συμπεριφορές, αναρτήσεις και λιγότερο για νίκες. Και κανείς δεν γίνεται πρωταθλητής χωρίς τέτοιες.    

Ας συγκεντρωθεί σε αυτό

Κι ο Αντετοκούνμπο κάνει την πλάκα του στα Social Media. Πρόσφατα παρακάλεσε τον αδερφό του Κώστα να προσέχει να μην σπάσει τα καλάθια στα ματς που δίνει στην Ευρωλίγκα με την φανέλα της Βιλερμπάν, ενώ μετά το πέρασμα από το Λευκό Οίκο είπε ότι σκέφτεται να κατεβεί αυτός κάποια μέρα για πρόεδρος των ΗΠΑ, για να γίνει «ο πιο ωραίος πρόεδρος στην ιστορία». Αλλά η διαφορά του Αντετοκούνμπο με το Στέφανο είναι ότι αυτός επιδιώκει να κερδίζει την προσοχή μας στα γήπεδα πρώτα από όλα, ενώ ο τενίστας μας μοιάζει να διεκδικεί ολοένα και περισσότερο την προσοχή για πολλά έξω από αυτά. Είναι εύκολο ο κόσμος να τον συζητά για ότι λέει κι όχι για το τένις που παίζει, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει πολύ.

Ο Τσιτσιπάς έχει μπροστά του τo ATP Finals, δηλαδή μια ευκαιρία για να μας θυμίσει την τέχνη του. Δεν κρίνεται φυσικά από αυτό η καριέρα του: θα παίζει πολλά χρόνια ακόμα τένις – απλά υπογραμμίζω την ανάγκη να τον ξαναδούμε πρωταγωνιστή. Καλά είναι να συγκεντρωθεί λίγο πιο πολύ σε αυτό. Διότι ωραία είναι τα αστειάκια, αλλά ο Μπάιτεν στον Αντετοκούνμπο εξέφρασε το θαυμασμό του γιατί έβαλε 50 πόντους στον τελικό του ΝΒΑ πέρυσι («ήταν απίθανο αυτό» του είπε) κι όχι γιατί γράφει εξυπναδούλες στο twitter. Για όσους γράφουν χιουμοριστικές αναρτήσεις δεν έχει χρόνο. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανείς: το χρόνο για αυτές απλά τον σκοτώνουμε…