Οι περιπέτειες των ελληνικών ομάδων στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων μοιάζουν πιο δύσκολες από ποτέ. Ο Ολυμπιακός με αντίπαλο την Λουντογκόρετς και ο ΠΑΟΚ κόντρα στην Μποέμιανς χθες έκαναν τον κόσμο να προβληματιστεί, όχι γιατί δεν κέρδισαν, αλλά για τις αδυναμίες που έδειξαν. Κανείς φυσικά από τους δυο δεν έχει αποκλειστεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να νιώθει βέβαιος ότι θα τα καταφέρει στις ρεβάνς, που έχουν πάντως πολύ διαφορετικό βαθμό δυσκολίας. Ο Ολυμπιακός θα παίξει εκτός έδρας με μια ομάδα που χθες έδειξε πιο έτοιμη, αν όχι και ιδιαίτερα καλύτερή του. Ο ΠΑΟΚ κρατά την τύχη στα χέρια του γιατί ο αντίπαλός του είναι αδύναμος. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Λίγα καλά νέα, μεγάλες δυσκολίες  

Το καλό νέο για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν έχασε το ματς: ένα γκολ- ισοφάρισης στο 87΄έκανε το αποτέλεσμα περισσότερο ανεκτό, αλλά όπως και να χει επιτυχία δεν το λες. Το δεύτερο καλό νέο είναι ότι το γκολ αυτό το πέτυχε ένας νεοφερμένος που μπήκε φουριόζος: ο Αγκιμπού Καμαρά, στη δεύτερη συμμετοχή του, έδειξε πάλι θέληση, όρεξη κι αγωνιστικότητα – φυσικά και προσόντα. Κάπου εδώ ωστόσο τα καλά νέα τελειώνουν: ο Ολυμπιακός, όπως και στο πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη κόντρα στη Νέφσκι, ήταν αγωνιστικά προβλέψιμος κι επειδή η Λουντογκόρετς είναι μια εξαιρετική ομάδα αυτή τη φορά ταλαιπωρήθηκε πιο πολύ στην άμυνα από παίκτες όπως ο Ντεσπότοφ και ο Τεκπετέι, που οι Αζέροι δεν είχαν. Και χθες όπως και στα δυο πρώτα του ματς ωστόσο το πρόβλημα του στα δικά μου μάτια ήταν η μικρή παραγωγικότητα: πέτυχε πάλι μόνο ένα γκολ, είχε δυο - τρεις καλές ευκαιρίες, αδικήθηκε από ένα ανεκδιήγητο Σκοτσέζο διαιτητή με το όνομα Μπόμπι Μάντεν, αλλά η λειτουργία του ήταν επιθετικά μέτρια και το μόνο παρήγορο είναι ότι στο διάστημα της πίεσης πρόλαβε και ισοφάρισε. Δεν είναι παράξενο ότι το έκανε με τον νεοφερμένο Καμαρά: αντίθετα από άλλους, αυτός έχει την καλή συνήθεια να πατάει περιοχή, να τρέχει, να κινείται χωρίς τη μπάλα, να προσπαθεί να γίνει απειλητικός. Σε αυτό τον Ολυμπιακό που βλέπουμε στο ξεκίνημα της σεζόν πολλοί τέτοιοι δεν υπάρχουν.

Τιμώρησε την οπισθοχώρηση

Ακούω και διαβάζω διάφορα για την επιλογή του Πέδρο Μαρτίνς να παίξει 3-4-3. Πρέπει να πω ότι διασκεδάζω με το γεγονός ότι κάποιοι πιστεύουν πως μια διάταξη μπορεί να είναι λόγος καλής ή κακής απόδοσης των παικτών: πρόκειται για κουταμάρα ολκής. Η απόδοση των παικτών καθορίζει την αποτελεσματικότητα του συστήματος: ποτέ το αντίθετο. Προφανώς στη διάρκεια ενός ματς μπορεί η αλλαγή της διάταξης να είναι χρήσιμη και να συμβάλει στο να προκύψει μια καλύτερη εικόνα, αλλά πάντα το θέμα είναι η απόδοση και η ποιότητα των παικτών. Ο Ολυμπιακός έπαιξε κάπως καλύτερα όταν ο Μαρτίνς άλλαξε τη διάταξη από 3-4-3 σε 4-3-3, αλλά πιο πολύ από την αλλαγή αυτή μέτρησε ότι μπήκαν στο γήπεδο ο Ελ Αραμπί (που αν και ανέτοιμος είναι πάντα μπελάς για κάθε άμυνα), ο ΕμΒιλά (που αν και χωρίς προπονήσεις δένει καλύτερα με τον Καμαρά από όσο ο Κουντέ), ο Ανδρούτσος (που επιθετικά είναι καλύτερος από το Λαλά) και φυσικά ο σκόρερ Αγκιμπού Καμαρά (που τρέχει πιο πολύ από τον Βαλμπουενά και για αυτό πατάει περιοχή). Φυσικά το ματς άλλαξε μετά το 55΄ και γιατί η Λουντογκόρετς (που είναι εξαιρετική στις αντεπιθέσεις) άφησε τη μπάλα στον Ολυμπιακό και προσπάθησε να υπερασπιστεί το αβαντάζ της κρατώντας τη μπάλα λιγότερο παρά το πολύ τρέξιμο του Σόουζα, του Μπατζί και του Γκονσάλβες. Ο Ολυμπιακός είναι αρκετά έμπειρη ομάδα για να τιμωρήσει (στο Καραϊσκάκη) κάθε ομάδα που προτιμά απλά να αμυνθεί. Αλλά θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι η αντίδρασή του, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, συνιστά συνταγή αντιμετώπισης της Λουντογκόρετς στο δεύτερο ματς. Για να περάσει από τη Βουλγαρία πρέπει να κάνει πράγματα που χθες δεν έκανε: πρώτα από όλα να ελέγξει τη μεσαία γραμμή.

Μικρή επιθετική παραγωγή

Ο Ολυμπιακός υποφέρει επιθετικά γιατί δεν έχει ακόμα τον Ελ Αραμπί στη φόρμα που πρέπει. Όμως στο τρίτο στη σειρά παιγνίδι του η επιθετική του παραγωγή είναι μικρή γιατί τα ακραία του μπακ επιθετικά δεν του δίνουν τίποτα, γιατί εξτρέμ να πάνε στο ένας εναντίον ενός δεν υπάρχουν και γιατί το «τάισμα» του άσφαιρου στο ξεκίνημα της σεζόν Χασάν γίνεται με σέντρες και γεμίσματα σχεδόν στα τυφλά. Σε όλα αυτά προστέθηκε χθες (στο πρώτο ημίχρονο) η αδυναμία συνύπαρξης του Καμαρά με τον Κουντέ που θέλουν να κάνουν τα ίδια πράγματα – δηλαδή να κουβαλήσουν μπάλα και να παίξουν γρήγορα και κάθετα. Η αδυναμία τους να πρεσάρουν (αδυναμία που έχει να κάνει και με το ότι στο πρέσινγκ από τους τρεις μπροστά συμμετέχει μόνο ο Μασούρας) είχε ως αποτέλεσμα ο Ντεσπότοφ και οι υπόλοιποι να παίζουν άνετα με τη μπάλα στα πόδια βρίσκοντας συχνά τα στόπερ απροστάτευτα. Οσο πιο πολύ πιέζονται τα στόπερ, τόσο πιο πολλά είναι τα λάθη τους –όχι στον Ολυμπιακό, γενικά στο μοντέρνο ποδόσφαιρο: η Λουντογκόρετς άνοιξε το σκορ χάρη στο τρίτο φάουλ σε καλή θέση που κέρδισε – βοήθησε και η κακή επέμβαση του Τζολάκη στο σουτ του Ντεσπότοφ, αλλά από ένα μικρό αυτά πρέπει να τα περιμένεις.

Ο Μαρτίνς προσπαθώντας να μειώσει τους χώρους δράσης των κυνηγών της Λουντογκόρετς, έβγαλε τον Ολυμπιακό ψηλά, αλλά αυτό έκανε την άμυνα ακόμα λιγότερο σίγουρη: αν ο μέτριος χθες Σεμέδο δεν είχε το μυαλό του ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να δεχτεί γκολ από εκτέλεση πλαγίου άουτ (!) χάρη στην οποία ο Σωτηρίου παραλίγο να φτάσει απέναντι στον Τζολάκη. Όλα αυτά διορθώθηκαν κάπως στο β’ ημίχρονο, όταν μπήκε ο Εμβιλά  κι ένιωσε πιο μεγάλη σιγουριά ο Καμαρά, αλλά και πάλι οι ευκαιρίες του Ντεσπότοφ να τρέξει στην αντεπίθεση δεν έλειψαν: στο 92΄ η Λουντογκόρετς είχε την πιο μεγάλη ευκαιρία του ματς.

Προβλήματα και λίγες λύσεις

Ο Μαρτίνς εξακολουθεί να πληρώνει τα προβλήματα με τον Covid που άφησαν τη μισή ομάδα εκτός προπονήσεων: ο Ελ Αραμπί κι ο Εμ Βιλά δεν έχουν ακόμα 90 λεπτά στα πόδια τους, ο Μπουχαλάκης είναι ακόμα εκτός, κι ο κόουτς έχει τόση ανάγκη να βρει πρωταγωνιστές στην επίθεση, ώστε έβαλε τον Ονιεκούρου στην ευρωπαϊκή λίστα πριν αυτός κατεβεί από το αεροπλάνο. Χθες ο Μαρτίνς είχε δύσκολη δουλειά: έπρεπε να επιβραβεύσει τον Σισέ (στη ρεβάνς τον βλέπω να παίζει πάλι αριστερό μπακ…), τον Λαλά, τον Τζολάκη και τον Βαλμπουενά που του δώσανε την πρόκριση στο Μπακού. Εγώ θα λεγα ότι θα ήταν καλύτερα να δείξει λίγη σκληράδα περισσότερη. Το να περάσει τα προκριματικά παίζοντας με την περσινή ομάδα είναι ρίσκο. Όταν μέλη της είναι ένας 18χρονος τερματοφύλακας (που πέρυσι ήταν αναπληρωματικός) κι ένας 38χρονος που έμεινε για να δώσει κάποιες βοήθειες και κατέληξε να παίζει συνέχεια, το ρίσκο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Και πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε ημίχρονα χωρίς γκολ, αλλά από τον πάγκο ερχόντουσαν ο Φορτούνης, ο Βαλμπουενά, ο Χασάν, ο Μασούρας που δεν ξεκινούσε πάντα. Χθες πέμπτη αλλαγή δεν έγινε γιατί από τους εξτρέμ του πάγκου ο Μαρτίνς δεν περιμένει και πολλά. Και η στάμνα ως γνωστόν όσο πιο πολλές φορές πάει για νερό, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να σπάσει αν δεν προσέχεις.

Μπορεί να τα καταφέρει, αλλά…

Δεν θέλω να ασχοληθώ σοβαρά με το ματς του ΠΑΟΚ γιατί δεν θέλω να πιστεύω ότι το ματς με τους Ιρλανδούς είναι ένα ματς κανονικό: ο ΠΑΟΚ κατάφερε να χάσει από μια ομάδα που έκανε δυο σουτ στην εστία του και που δεν βλέπω να έχει ένα παίκτη που θα μπορούσε να είναι αναπληρωματικός του. Προφανώς έχασε μόνος του δείχνοντας τα αυτοκαταστροφικά σημάδια που είδαμε στα εκτός έδρας ματς της ΑΕΚ και του Αρη – πρώτα από όλα έπαρση. Αλλά η ήττα του οφείλεται σε κάτι άλλο: στην επιστροφή του Ραζβάν Λουτσέσκου. Όπως κάθε προπονητής που επιστρέφει ο Ρουμάνος προσπάθησε να δείξει εμπιστοσύνη σε παίκτες που είχε (Πασχαλάκης, Εσίτι, Ελ Καντουρί, Μιχαηλίδη, Βαρέλα, Βιερίνια κτλ), σε παίκτες που ξέρει (Καγκάβα) και σε παίκτες που έφερε (Ολιβέιρα). Στη σαλάτα που προέκυψε ο Ελ Καντουρί έπαιζε κάτι σαν αριστερό εξτρέμ, ο Τζόλης έμεινε άνευ λόγου στον ΠΑΟΚ, ο Καγκάβα θύμισε ότι ο Γουάρντα που ψάχνει ομάδα είναι καλύτερός του και ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τη φωτιά χάνοντας και ευκαιρίες: αν ο Ολιβέιρα δεν είχε βρει το γκολ της μεγάλης ελπίδας σήμερα η γκρίνια θα ήταν τεράστια. Αδυνατώ να πιστέψω πως στη ρεβάνς ο ΠΑΟΚ θα παίξει χειρότερα και θα πρότεινα να μιμηθεί τον Αρη: πιέζοντας αυτή την τίμια αλλά μετριότατη ομάδα από την αρχή μπορεί να προκριθεί.

Ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να δώσει ένα τελικό για να συνεχίσει να κυνηγά την πιθανότητα να βρεθεί στους ομίλους του Conference league που ο Ολυμπιακός έχει εξασφαλίσει, αλλά που προσπαθεί να αποφύγει ως κατάληξη ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Καράβια ακόμα δεν χάθηκαν. Αλλά ότι αρμενίζουν βαρκούλες καλοκαιριάτικα με προβληματίζει…