Η στιγμή της βράβευσης του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι από μόνη της μια συγκλονιστική ιστορία. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς όλη τη διαδικασία. Το όνομα του παίκτη ανακοινώνεται κι ακολουθεί μια θύελλα από χειροκροτήματα. Ο ίδιος αγκαλιάζει όλους τους παρόντες δικούς του ανθρώπους, φίλους, επιφανείς θαυμαστές και συμπαίκτες, κι ανεβαίνει να παραλάβει το βραβείο προσπαθώντας να μείνει χαμογελαστός και άνετος, όπως απαιτούν οι χορηγοί και διαφημιστές από τους σταρ σε αυτές τις στιγμές της  προσωπικής καταξίωσης. Αλλά το βάρος της στιγμής είναι τόσο μεγάλο ώστε ο καταπληκτικός αυτός παίκτης ξεσπά σε δάκρυα βλέποντας τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του. Θυμάται τα όνειρά του, τη δουλειά του, τον κόπο του και την αγωνία του. Βλέπει όλα τα βήματα του προς την κορυφή: συνειδητοποιεί ότι απολαμβάνει αναγνώριση από τους καλύτερους – αυτό θα πει καταξίωση. Και χωρίς κανένα κόμπλεξ, μόνος κοιτώντας τον κόσμο από ψηλά, βάζει τα κλάματα: είναι ο τρόπος του για να δείξει την ευτυχία του – ο πιο μοναχικός, ο πιο αληθινός, ο πιο ανθρώπινος. Είναι αδύνατον να μην χαρείς με την επιτυχία του. Κι αδύνατον να μην  προβληματιστείς για το αν αυτή η βράβευση θα αλλάξει τα δεδομένα στην ιστορία του Γιάννη με την Εθνική ομάδα της Ελλάδας, που είναι αυτή που θα πρεπε να μας ενδιαφέρει και πιο πολύ κυρίως γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα.

Ενας φύλακας άγγελος

Πάντα πίστευα ότι ο Αντετοκούνμπο είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Εθνική, παραδόξως είτε παίξει σε αυτή, είτε δεν παίξει. Αν παίξει, είναι η απόδειξη πως η Εθνική μας έχει ένα φύλακα άγγελο που την φροντίζει κι ασχολείται μαζί της σχεδόν αποκλειστικά. Η όλη ιστορία, αν ο Αντετοκούνμπο παίξει στην ομάδα, αποκτά διαστάσεις που θα τις ζήλευε και ο μεγαλύτερος σεναριογράφος του Χόλυγουντ. Σκεφτείτε απλά τα δεδομένα. Η Εθνική μας είναι μια ομάδα που μετά από θριάμβους και επιτυχίες που αυτή η χώρα δεν είχε ξαναγνωρίσει, ζει μια παρακμή που μοιάζει αφόρητη. Από το Πανευρωπαϊκό της Πολωνίας κι έπειτα, δεν υπάρχει μεγάλη διοργάνωση (βάζω μέσα και τα προολυμπιακά τουρνουά) στα οποία να έχει κάνει κάτι που να μοιάζει με επιτυχία, μολονότι μάλιστα παίκτες καλούς είχε. Ο κόσμος που την αγαπάει σχεδόν προσεύχεται να σταματήσει η κατηφόρα της και τότε συμβαίνει κάτι που ξεπερνά τα όρια των θαυμάτων: εμφανίζεται έτοιμος να παίξει για αυτή, όχι απλά ένας καλός παίκτης, αλλά αυτός που είναι και με τη βούλα πλέον ο καλύτερος παίκτης του κόσμου! Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Εθνική μας είναι μια ευλογημένη ομάδα, αλλά αυτό θα συμβεί αν ο Γιάννης φορέσει τη φανέλα της. Διότι υπάρχει και το κακό σενάριο: να μην την φορέσει ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση κάθε αποτυχία της Εθνικής θα γίνει ακόμα περισσότερο πικρή: η απουσία του θα είναι τιμωρία και καταδίκη συγχρόνως. Στην επόμενη μεγάλη προσωπική επιτυχία του θα ενθουσιαστούν σε αυτή την περίπτωση πολλοί λιγότεροι Ελληνες, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που πρέπει να μας απασχολεί. Το κακό είναι ότι ο αγαπημένος Γιάννης μπορεί άθελά του να γίνει το σύμβολο μιας εποχής αποτυχιών – δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Με τεράστιο κύρος

Μέχρι τώρα έχουμε όλοι χαρεί για το Γιάννη, είναι ώρα να χαρούμε και με το Γιάννη. Το μεγάλο βραβείο που κέρδισε δημιουργεί κάποια νέα δεδομένα που είναι σωστό να τα λάβουμε υπόψιν μας. Οι Μπακς δεν έχουν πια ένα σπουδαίο παίκτη: έχουν τον ΜVP του ΝΒΑ. Είναι πολύ πιθανό να μεγαλώσει ο φόβος του να τον δώσουν στην Εθνική για να αγωνιστεί σε τουρνουά για τους Αμερικάνους σχεδόν ασήμαντα. Αν μέχρι χθες ο Γιάννης ήταν ο σημαντικότερος παίκτης τους, σήμερα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς για ολόκληρο το ΝΒΑ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν θα είναι απλό να του επιτρέψουν να ρισκάρει ένα καλοκαιρινό τραυματισμό ή έστω να επιστρέψει στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο κουβαλώντας κόπωση: φρέσκο και δυνατό τον θέλουν και του χρόνου. Από την άλλη το βραβείο μεγαλώνει και τη δύναμη του ίδιου του Γιάννη: μιλάμε για τον ΜVP του NBA πια, ένα παίκτη με τεράστιο κύρος. Μπορεί αυτό το κύρος να το χρησιμοποιήσει απαιτώντας από τους Μπακς να τον αφήσουν να παίξει στην Εθνική; Πιστεύω πως η ΕΟΚ θα τον έχει σύμμαχό της: αρκεί να χειριστεί το πράγμα σωστά. Αν δεν το κάνει ο Γιάννης δεν μας αξίζει. 

Λάθος η προσέγγιση

Μέχρι τώρα στη διαχείριση του θέματος του Αντετοκούνμπο η ομοσπονδία τα έχει κάνει θάλασσα. Αμφιβάλω αν οι άνθρωποι είχαν καταλάβει το μέγεθός του – δεν αποκλείω, τα προηγούμενα χρόνια, στις αναλύσεις τους ο Γιάννης να μην ήταν και τόσο σημαντικός «αφού δεν ξέρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ», «δεν είναι ηγέτης της ομάδας», «δεν ξέρει καλά τους συμπαίκτες του» – όλο κάτι τέτοιες βλακείες διακινούσαν τα προηγούμενα χρόνια, μη θυμηθώ και κάτι χειρότερα. Κατ’ επέκταση ήταν λάθος και η όλη προσέγγιση του πράγματος: θύμωναν με τους αντζέντηδες και τους Αμερικάνους, άφηναν να κυκλοφορούν σαχλαμάρες του στυλ «κανείς δεν είναι πιο ψηλά από την ομάδα», παρουσίαζαν ως απόδειξη ότι τον προσέχουν ότι έγινε διεθνής και ο Θανάσης κτλ. Νομίζω ότι όλα αυτά έγιναν γιατί δε καταλάβαιναν την σπανιότητα και τη σημαντικότητα του. Το βραβείο δείχνει πως ο Γιάννης είναι de facto ό,τι σημαντικότερο υπάρχει στον πλανήτη του μπάσκετ αυτή τη στιγμή – δεν μιλάμε πια για κάποιον που μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν ένα παιδάκι που κάτι μας χρωστάει γιατί του βγάλαμε διαβατήριο. Αν τον θέλουμε χρειάζεται η καλύτερη συνεργασία με τους μάνατζέρ του και η καλύτερη συνεργασία με την ομάδα του. Εχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως αυτοί έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και τις δικές τους απαιτήσεις πρέπει να σεβαστούμε. Ο παίκτης θα χει λιγότερες: είναι σίγουρο.

 Κι εμείς

Διάβασα πολλά χθες για τον Γιάννη, την σημασία του, την προσφορά του στο σπορ, τον τρόπο του να διαφημίζει την Ελλάδα, τη χώρα που τον υιοθέτησε. Αλλά για να υπάρχει σε αυτή την ιστορία ένα δεύτερο κεφάλαιο και να μην γίνει απλά το success story ενός παιδιού από τα Σεπόλια, που έφτασε μόνο του στην κορυφή του κόσμου, πρέπει να τον δούμε και με τη γαλανόλευκη. Για να δακρύσουμε κι εμείς από ευτυχία, όπως χθες ο Γιάννης.