Ο Στέφανος Τσιτσιπάς μετά από μια ονειρική εβδομάδα στο Λονδίνο υποχρέωσε τους συγγραφείς της ιστορίας του παγκόσμιου τένις να πιάσουν δουλειά. Είναι ο νεότερος master του παγκόσμιου τένις από το 2000 και μετά – τότε κατέκτησε το αποκαλούμενο «τέταρτο δυσκολότερο τουρνουά του κόσμου» ο εικοσάχρονος Λέιτον Χιούιτ, ο μικρότερος σε ηλικία μετά φυσικά τον κάποτε 19χρονο Τζον Μακ Ενρόου που με την επικράτησή του το 1978 έγινε θρύλος. Ο Τσιτσιπάς έκλεισε με τον εντυπωσιακότερο τρόπο μια χρονιά γεμάτη μάχες, νίκες και ήττες. Την έκλεισε φτάνοντας σε αυτό που ήταν το βασικό ζητούμενο, δηλαδή η τενιστική του ωριμότητα. Ο κόσμος του θα είναι διαφορετικός μετά το έπος του Λονδίνου.  

Μπροστά στον Εντμπεργκ

Ο τελικός με τον Τιμ έμοιαζε πραγματική εικόνα από το μέλλον: η μάχη των διαδόχων που έχουν συμβόλαιο με το χρόνο για να βρεθούν κάποτε στο νούμερο 1 της κατάταξης.  Ένα τουρνουά υψηλού επιπέδου ολοκληρώθηκε με ένα υπέροχο τελικό. Ο Τσιτσίπας κατάφερε να κερδίσει ένα μεγάλο Ντομινίκ Τιμ, ικανό να σηκωθεί ξανά και να σταθεί στα πόδια του στο τρίτο σετ: ο σπουδαίος Αυστριακός, ο πιο βελτιωμένος παίκτης της χρονιάς μετά το Στέφανο, αφού κέρδισε ένα πρώτο σετ εξαιρετικό και πολύ ισορροπημένο, έχασε το δεύτερο ζαλισμένος από τα ασταμάτητα χτυπήματα του Τσιτσιπά που μετέτρεψε την απογοήτευση της απώλειας του πρώτου σετ σε δημιουργική οργή. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσιτσιπάς ήταν εξαιρετικός και στο πρώτο χαμένο από τον ίδιο σετ: οι μπάλες του ήταν πιο βαθιές, τα λάθη του ελάχιστα, οι άμυνές του και οι απαντήσεις του καλύτερες ίσως από ποτέ, ενώ κάθε φορά που ανέβαινε στο φιλέ ανάγκαζε τον παρόντα στο γήπεδο κάποτε κατακτητή του τουρνουά Στέφαν Εντμπεργκ, τον πιο επιθετικό παίκτη που έχουμε δει στα γήπεδα, να θυμάται τα νιάτα του.  Απέναντι σε ένα Τσιτσιπά, τόσο συγκεντρωμένο και σκληρό, θα λύγιζαν πιθανότατα όλοι. Όχι όμως ο Τιμ, ο οποίος ακύρωσε αρχικά ένα σετ πόιντ και στη συνέχεια κέρδισε το σετ καθώς εκμεταλλεύτηκε το μοναδικό πραγματικό σοβαρό λάθος του Τσίτσιπα στην πρώτη ώρα του ματς: ένα σχεδόν ξεθωριασμένο κι άτσαλο backhand στο τάι μπρέικ.

Φέντερερ σε έκδοση Αθήνας

Το αβίαστο αυτό λάθος σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να προκαλέσει στον Ελληνα ταραχή και εκνευρισμό: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Στο δεύτερο σετ ο μαχητής Αυστριακός διαλύθηκε πετώντας γρήγορα λευκή πετσέτα, βομβαρδισμένος από ένα Τσιτσιπά, που θύμιζε μια ελληνική έκδοση του Ρότζερ Φέντερερ. Ξεκινώντας απο ένα σερβίς πραγματικό λεπίδι, ο Τσιτσιπάς συνέχισε να βγάζει στο γήπεδο όλο το ρεπερτόριο του δείχνοντας την ιστορική ικανότητα του μεγάλο Ελβετού να μεταβάλλει τις επιλογές του. Απρόβλεπτος και γεμάτος ενέργεια ο Τσιτσιπάς πετούσε από γωνία σε γωνία του γηπέδου σημαδεύοντας τις γραμμές με το φόρχαντ και ζωγραφίζοντας με το μπάκχαντ – αν και η κλασσική σχεδόν ομορφιά του παιγνιδιού του θα πρεπε να μας επιβάλει να μιλάμε για «ρεβέρ» και «ντράιβ», όπως έκανε στη μετάδοση ο Μάρκος Παγδατής. Ο Τσιτσιπάς δίνοντας μια εξαιρετική παράσταση φώναξε ότι αξίζει την νίκη περισσότερο από τον σπουδαίο αντίπαλό του, που όμως είχε ακόμα ενέργεια για να αντεπιτεθεί.  Το τρίτο σετ ήταν η ιδανική κορύφωση αυτού του καταπληκτικού ματς – η απόλυτη δοκιμασία για το Στέφανο που έχει πια δυο αντιπάλους: τον Τίμ που δεν παρατάει τίποτα και τον ίδιο του τον εαυτό που για να γίνει Master end Commander του παγκόσμιου τένις πρέπει να δαμάσει. Με τη φόρα και την κλάση του ο Τσίτσιπας φτάνει στο 3-1, αλλά ο Τιμ έχει λύσεις ακόμα κι αν βρίσκεται στρυμωγμένος στα σκοινιά. Σερβίρει καλά, κρατά την ψυχραιμία του, ποντάρει στα νεύρα του Ελληνα που με δυο αβίαστα λάθη του επιτρέπει να ξαναφτάσει στο τάι μπρέικ, που μοιάζει Γολγοθάς: όταν ο Αυστριακός μετατρέπει το σε βάρος του 4-1 σε 4-4, ο Τσιτσιπάς μιλάει μόνος του, φωνάζει, τα χει με τον εαυτό του.

Η δημόσια απαίτηση

Οποιος τον ξέρει ανησυχεί, φοβάται την εσωστρέφεια του, τρέμει μήπως έχει πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής του μόνο και μόνο γιατί ο σπουδαίος του αντίπαλος προτιμά να πεθάνει από το να παραδοθεί. Αλλά η έκρηξη του Στέφανου είναι απλά ένα είδος δημόσιας απαίτησης από τον εαυτό του να μην χάσει την ευκαιρία. Στο φινάλε κάνει αυτό που έχει μάθει καλά από την πρώτη μέρα που έπιασε τη ρακέτα στο χέρι του: χτυπάει τη μπάλα δυνατά κι αλύπητα. Ο Τιμ περιμένει να δει κάποιον που θα κάνει ένα τελικό υπολογισμό: αντίθετα βλέπει μπροστά του ένα αγρίμι. Αυτός είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, ο άλλος είναι κάτι περισσότερο. Ο Αυστριακός λυγίζει εξαντλημένος. Ο Στέφανος δίνει την εντύπωση ότι θα παίξει ακόμα τρία σετ αν χρειαστεί. Η νίκη του είναι δικαιότατη όχι γιατί ήταν σταθερότερος στον τελικό από τον Τιμ, έχοντας παίξει τρία καταπληκτικά σετ ίδιου επιπέδου, αλλά γιατί είναι σταθερότατος σε όλο το τουρνουά: τα δώδεκα σετ που έπαιξε αυτή την εβδομάδα είναι όλα άψογα. Είναι δώδεκα σταθερά βήματα προς την ωριμότητα. Η πορεία ενός σπουδαίου ταλέντο προς το θρόνο του πρωταθλητή.

Δίας και Ερμής

Ο κόσμος του παγκόσμιου τένις εξακολουθεί να κοιτάζει τον Ελληνα πρωταθλητή με τεράστια περιέργεια κι ας είναι δυο χρόνια εγκαταστημένος στους δέκα καλύτερους του κόσμου. Η Γκαζέτα Ντε λο Σπορτ έγραψε το περασμένο Σάββατο ότι ήταν λάθος του ότι «σκοτώθηκε» με τον Ναδάλ παίζοντας δυόμισι ώρες τένις, ενώ είχε ραντεβού στα ημιτελικά με τον Φέντερερ και ότι «αυτός ως απόγονος του πολυμήχανου Οδυσσέα θα πρεπε να έχει άλλη στρατηγική». Οι ξένοι τον συμπαθούν γιατί τους επιτρέπει αναφορές σε Ελληνες Θεούς: η Εκίπ τον αποκαλεί συχνά «Δία του τένις» - μετά το ματς με το Φέντερερ οι Γάλοι έγραψαν ότι «ο Ελβετός νικήθηκε από ένα φτεροπόδαρο Ερμή». Νομίζω ότι απλά ψάχνουν ονόματα και ιστορίες Θεών, γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως αυτό το παιδί προέκυψε στη ζωή τους. Δεν ξέρουν καν ότι ο Τσιτσιπάς είναι προορισμένος να γίνει ένα είδος Νίκου Γκάλη του ελληνικού τένις: να δημιουργήσει ενδιαφέρον και πάθος για ένα σπορ, που στην Ελλάδα αφορούσε ελάχιστους. Οποιος αγαπάει αληθινά το τένις και ζει το όνειρο του Στέφανου ως αυτό που αληθινά είναι, δηλαδή ένα πραγματικό δώρο Θεού, όλη αυτή την εβδομάδα που τον απόλαυσε να ξεπερνά τον εαυτό του καταχάρηκε όχι μόνο τις νίκες του, αλλά και τη μοναδική ήττα του. Η θέληση του Τσιτσιπά να κερδίσει το Ναδάλ, χωρίς να κάνει τον παραμικρό υπολογισμό και χωρίς να σκεφτεί τι ακολουθεί, δίνει την πραγματική διάσταση του υπέροχου αυτού παίκτη: ο Τσιτσιπάς ζει το κάθε παιγνίδι του ως ευκαιρία για να γράψει την ιστορία του και συγχρόνως για να κερδίσει θαυμασμό, προσοχή και χειροκροτήματα. Το ταλαντούχο παιδί γίνεται σιγά σιγά ο μεγάλος αρτίστας, που επιβάλει στη χώρα του να ασχοληθεί με ένα σπορ που καλά καλά δεν γνωρίζει: αυτή είναι μια συγκλονιστική διαφορά από τους ταλαντούχους συνομήλικούς του και ίσως είναι και η αληθινή του δύναμη. Ο Μεντβέντεφ, ο Ζβέρεφ, το Τιμ συνεχίζουν ιστορίες άλλων – ο Τσιτσιπάς γράφει μια ολότελα δική του.

Οσοι χθες βράδυ δακρύσαμε είναι γιατί πραγματικά ζούμε την ιστορία: την ιστορία ενός Ελληνα που ξέφυγε από την κακομοιριά της χώρας και τη μεγαλώνει χωρίς αυτή να το περιμένει ή να καταλαβαίνει το πως. Δεν υπάρχουν λόγια να γράψει κανείς για αυτό το παιδί που είναι πια ένας παγκόσμιος σταρ. Μπορεί μόνο να τον καμαρώνει ως κάτι σπάνιο…