Εντάξει, με τον Γιάννη Ζουμπουλάκη μπορεί να κάνουμε λίγο πλάκα όταν τσακωνόμαστε για το Star Wars, αλλά γενικά στο ζήτημα αυτό οι διαφορές είναι κάθετες: υπάρχουν αυτοί που τα έχουνε δει όλα (τουλάχιστον τρεις φορές…) όπως εγώ, κι αυτοί που τα βαριούνται αφόρητα. Σε όλους συνιστώ ηρεμία. Με το Γιάννη μαλώναμε χωρίς να έχουμε δει την ταινία – άλλωστε μιλάμε για πολιτική θέση. Είσαι υπέρ ή κατά.   

Η Αόρατη απειλή

Το «Star Wars Επεισόδιο 1, η Αόρατη απειλή», αυτό που βγήκε στα σινεμά το 1999,  και που δικαίως θεωρείται το πιο αδύναμο επεισόδιο της μεγάλης αυτής κινηματογραφικής σειράς, το είδαν στην Ελλάδα στα σινεμά περίπου 170 χιλιάδες θεατές. Πολλοί το συνέκριναν με τα επεισόδια της αρχικής τριλογίας του Τζόρτζ Λούκας και ψιλοαπογοητεύτηκαν: εγώ ομολογώ ότι το είχα χαρεί γιατί ήθελα να μάθω το ξεκίνημα της ιστορίας. Το «Επεισόδιο 7, η Δύναμη ξυπνά», που είχε βγει στις αίθουσες παραμονές Χριστουγέννων του 2015, το είδαν σχεδόν 200 χιλιάδες τις πρώτες πέντε μέρες (!) και στο τέλος η ταινία, αν θυμάμαι καλά έκοψε πάνω από 700 χιλιάδες εισιτήρια – πράγμα στις μέρες μας πολύ δύσκολο.

Δεν είναι κακό ότι η ταινία εισπρακτικά έσκισε: το κακό είναι ότι πάρα πολλοί, που έτρεξαν τότε να τη δουν, δεν γνώριζαν ακριβώς τι πρόκειται να δουν, ενώ εκείνοι οι πολλοί λιγότεροι, που είδαν την «Αόρατη απειλή» το 1999, ήξεραν  καλά τι περιμένανε. Το 2015, το αποτέλεσμα αυτής της μαζικής προέλευσης θεατών ήταν ότι ειπώθηκαν και γράφτηκαν ένα σωρό άδικα σχόλια για την μεγάλη σειρά. Άλλος περίμενε να δει κάτι σαν τις ταινίες της Μarvel και δεν ήταν ευχαριστημένος από την ποιότητα των εφέ. Άλλος καθόταν κι έγραφε ένα σωρό για να υπεραναλύσει τις σεναριακές υπερβολές. Άλλος έψαχνε επιστημονικοφανείς απαντήσεις κι άλλος απλά έλεγε πως δεν καταλαβαίνει γιατί γίνεται τόσος ντόρος, δηλώνοντας απογοητευμένος ή δεν θυμάμαι τι άλλο.

Επειδή αυτές τις μέρες η σάγκα επιστρέφει με ένα νέο επεισόδιο, που λέγεται «The Last Jedi» (έτσι κι αλλιώς υπέροχο για μας τους φανατικούς) συνιστώ ηρεμία σε όλους τους υπόλοιπους. Αφήστε μας να το χαρούμε κι αν δεν καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό μας, δείτε κάτι άλλο: παίζει και την «Πολυξένη» στα σινεμά. Και μην μας ενοχλείτε.

Να γίνουν όλοι μικροί

Κανείς ποτέ δεν είπε ότι τα Star Wars είναι η πεμπτουσία του κινηματογράφου ή έστω κάποιου είδους αριστουργήματα του φανταστικού: οι ταινίες αυτές, όλες χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν εξ αρχής προορισμένες για να διασκεδάσουν ένα κοινό που λατρεύει τα παραμύθια και τα χρειάζεται για να του αδειάσουν το κεφάλι από σκοτούρες και έγνοιες. Οταν είσαι ενήλικας, (στην ταυτότητα κι όχι απαραίτητα στα μυαλά…), αν ακόμα μπορείς να απολαύσεις το Star Wars, είσαι τυχερός: δεν θες πολλά στη ζωή σου για να νοιώσεις ωραία. Αν πάλι είσαι πιτσιρικάς, σωστά εντυπωσιάζεσαι: παίρνεις ένα ωραίο μάθημα ζωής. Καμία ταινία της σειράς δεν πρόδωσε ποτέ κάποια από τις προσδοκίες: οι μικροί πάντα θα χαρούν και οι μεγάλοι, που θέλουν να γίνουν μικροί, θα χαρούν περισσότερο – υπό την προϋπόθεση ότι μπορούν ν αφήσουν στην άκρη τις όποιες απορίες τους. Το Star Wars ούτε δημιουργεί ερωτήσεις, ούτε τις απαντάει: απλά σε περιμένει – το αν θα το χαρείς και τούτο το επεισόδιο εξαρτάται από σένα και μόνο.

Μια μεγάλη οικογένεια

Πριν μερικά χρόνια, με την ευκαιρία του ερχομού του «Επεισοδίου 7 - Η Δύναμη ξυπνά» είχαν προβληθεί μια σειρά από ντοκιμαντέρ με θέμα την γέννηση, αλλά και την επιρροή του Star Wars. Θυμάμαι μια σειρά από επισημάνσεις που είχαν ενδιαφέρον. Η πιο συνηθισμένη είναι ότι η πρώτη ταινία του Λούκας βασίστηκε σε ένα σενάριο μιας ταινίας του Κουρουσάβα – άλλοι κριτικοί, κυρίως Αμερικάνοι, διέκριναν στην σειρά τις αρχές των κλασσικών γουέστερν: τα βρίσκω όλα αυτά υπερβολικά. Το Star Wars είναι η ιστορία μιας μεγάλης οικογένειας και στην ιστορία μιας μεγάλης οικογένειας, ειδικά όταν αυτή εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον επαναστατικό, συναντάς τα πάντα. Ερωτες και προδοσίες. Παραστρατημένα παιδιά και παιδιά της μαμάς. Αδέρφια που χάνονται και βρίσκονται. Σοφούς θείους και λατρεμένους δασκάλους. Φίλους, που στην οικογένεια μπήκαν, και άλλους, που την οικογένεια δεν την σεβάστηκαν. Το Star Wars είναι η ιστορία πατεράδων, γιών και εγγονών. Είναι μια ιστορία που βασίζεται στο δέσιμο που προκαλεί η αληθινή φιλία, στην ανακάλυψη της Δύναμης που έχεις μέσα σου, στην θέληση για αντίσταση. Το Star Wars δείχνει το πώς η εξουσία εκμαυλίζει, το πόσο η πίστη βοηθά για να κερδίσεις, το γιατί ακόμα και όσοι δεν σου γεμίζουν το μάτι μπορεί να είναι πανίσχυροι. Το Star Wars είναι ο Μάστερ Γιόντα, που μου λείπει. Είναι μια περιπέτεια που τη ζεις, ενώ βρίσκεσαι ακριβώς στο κέντρο της: όλα γυρίζουν γύρω σου κι όλα τα βλέπεις, όχι εξ αποστάσεως, αλλά ζώντας τα. Κάποια στιγμή νοιώθεις πως είσαι έτοιμος να μιλήσεις και τη γλώσσα του R2D2. Όλα τα ξέρεις, κι όλα σου μοιάζουν εύκολα. Κυρίως σου φαίνονται δικά σου.

Δεν ήξερε τι είναι

Θυμάμαι ακόμα ένα επεισόδιο της σειράς «When I met your mother». Δεν ξετρελάθηκα ποτέ με την συγκεκριμένη σειρά, αλλά μερικές φορές είχα γελάσει με την καρδιά μου, κυρίως με τους ρόλους, όσων έκαναν από την σειρά περάσματα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, ένας της παρέας, γνωρίζει μια καταπληκτική κοπέλα, έξυπνη, όμορφη, καλόβολη, σχεδόν ιδανική, που, όμως, έχει ένα πρόβλημα: δεν έχει δει το Star Wars. Όταν την βάζουν να δει τα επεισόδια της σειράς, δυσφορεί αδυνατώντας να κατανοήσει τη μαγεία τους. Κάνει ενστάσεις για την υπόθεση, δεν την συγκινούν οι ήρωες, δεν καταλαβαίνει γιατί ο Νταρθ Βέιντερ ξιφομαχεί, ενώ θα έπρεπε απλά να χρησιμοποιήσει τις τρομερές τηλεπαθητικές δυνάμεις του: κυρίως της μοιάζει απίστευτο ότι κάποιος μπορεί με αυτό να παθιάζεται. Φυσικά η σχέση με τον πρωταγωνιστή διαλύεται καλά καλά πριν αρχίσει: και σωστά – αλίμονο αν πρέπει κάποιος να απολογείται γιατι λατρεύει το Star Wars.  Οποιος την σειρά απολαμβάνει δεν δέχεται την παραμικρή ένσταση και ποτέ δεν νοιώθει την ανάγκη να εξηγήσει τι του αρέσει σε όποιον  δεν την καταλαβαίνει. Το μόνο που τον προβληματίζει το φανατικό είναι πότε επιτέλους θα έχει ένα δικό του καταδρομικό σκάφος - ένα μικρό από αυτά που χρησιμοποιούν οι αντάρτες ή έστω ένα Falcon. Και κυρίως πότε θα αξιωθεί να κρατήσει στα χέρια του το δικό του φωτόσπαθο. Τώρα, που τη Δύναμη την νοιώθει να ξυπνά μέσα του, ως τελευταίος Jedi, είναι απολύτως έτοιμος.      

 Ένα ωραίο δώρο

Μιλάμε για απλή ψυχαγωγία, αλλά επειδή θεωρώ την ψυχαγωγία πραγματικό καταπραϋντικό. το περιμένω σαν χριστουγεννιάτικο δώρο του. Μετράω τις μέρες για το δω. Τώρα αν είσαι από αυτούς που, ως παιδί, αναρωτιόσαυν γιατί η Κοκκινοσκουφίτσα δεν κατάλαβε ότι ο κακός λύκος δεν είναι η γιαγιά της, μην το δεις. Θα χάσεις, αλλά δεν πειράζει: may the Force be with you…