H περιπέτεια της Εθνικής μας στο Nations League, η πρώτη στην οποία προπονητής της ομάδας είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, εξελίσσεται πολύ καλά. Διατηρώντας την εξαιρετική παράδοση που έχει στα ματς με την Ιρλανδία η Εθνική μας πέρασε κι αυτή τη φορά από το Δουβλίνο κερδίζοντας με 0-2. Για να τα καταφέρει χρειάστηκε πάλι ένα γκολ του Ιωαννίδη, που σκόραρε στο 49΄πλασάροντας με το αριστερό εκτός περιοχής σαν να χτυπάει φάουλ, αλλά αυτή τη φορά είχε κι ένα άλλο πρωταγωνιστή που καιρό τώρα περιμέναμε: τον Χρήστο Τζόλη. Ο πρώην άσος του ΠΑΟΚ και νυν παίκτης της Μπριζ έδιωξε κάθε άγχος κάνοντας το 0-2 στο 86΄όταν εκμεταλλεύτηκε μια ωραία μπαλιά του Μπακασέτα κι έφυγε στον κενό χώρο εκθέτοντας τους Ιρλανδούς χάρη στην γνωστή του ταχύτητα. Ο Τζόλης κοντρόλαρε την μπάλα με το κεφάλι, ντρίπλαρε και σκόραρε ενώ υπήρχαν Ιρλανδοί αμυντικοί που τον κυνηγούσαν χωρίς να καταφέρουν να τον πλησιάσουν!     

Το επόμενο ματς θα είναι στο Γουέμπλεϊ με αντιπάλους τους μπλαζέ Αγγλους: είναι ένα ματς στο οποίο η Εθνική μας δεν έχει να χάσει τίποτα. Στο μεταξύ όλοι στο στρατηγείο της μπορούν να χαρούν για δυο νίκες που δείχνουν πως χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια η ομάδα αρχίζει να μοιάζει ικανή για το βήμα μπροστά. Μοιάζει ήδη πιο αποτελεσματική από την ομάδα του Πογιέτ και πιο σίγουρη. Και με τον καιρό θα γίνει και πιο ωραία στο μάτι.

Σαν την Εθνική του Σάντος

Η νίκη κόντρα στους Ιρλανδούς ήρθε έπειτα από ένα ματς στο οποίο η Εθνική μας έδειξε μεγάλη αγωνιστικότητα έχοντας πάλι ως βασικό σκοπό, όπως και στο ματς με την Φινλανδία, πρώτα από όλα να μην δεχτεί φάσεις: η πίεση από τα γεμίσματα των Ιρλανδών ήταν δεδομένη, αλλά ο Μαυροπάνος και ο Κουλιεράκης, οι προσεχτικότεροι και για αυτό κορυφαίοι της βραδιάς, καθάρισαν τα πάντα. Οι Ιρλανδοί έκαναν ελάχιστα σουτ, πέτυχαν ένα γκολ στο 40΄με τον Ογκμπένε που σωστά ακυρώθηκε ως οφσάιντ, η καλύτερή τους ευκαιρία ήταν στο 80΄όταν ο Ρόμπινσον σούταρε και η μπάλα κατέληξε κόρνερ από κόντρα του Τσιμίκα. Το ποδόσφαιρό τους υπήρξε πάλι κι όπως πάντα προβλέψιμο: η ομάδα του Γιοβάνοβιτς ήξερε τι θα κάνουν.        

Ο κόουτς έκανε δυο αλλαγές σε σχέση με το ματς με την Φινλανδία: ο Σιώπης πήρε τη θέση του Μάνταλου δίπλα στον Μπουχαλάκη, ενώ ο Τζόλης αντικατέστησε τον Πέλκα. Ο κόουτς κράτησε την ίδια άμυνα κι έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον Χατζηζιοβάνη, μολονότι στο πρώτο ματς τον έκανε αλλαγή στο ημίχρονο. Από τις επιλογές καταλαβαίνει κανείς πόσο σκέφτεται την σύσταση της μεσαίας γραμμής. Ήθελε το ύψος του Μπουχαλάκη, ήθελε την αγωνιστικότητα του Σιώπη κι έδειξε ότι ο Ζαφείρης που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο είναι πιο μπροστά από τον Μάνταλο γιατί ξέρει να κερδίζει και μπάλες. Ο Γιοβάνοβιτς ήθελε να δει ταχύτητα – για αυτό και το δίδυμο Τζόλης, Χατζηζιοβάνης στις πτέρυγες. Αλλά υπήρχε μια διαφορά στην απόδοση των δυο: ο Τζόλης ζητούσε μπάλα, κάλυπτε (πήρε και κίτρινη κάρτα), και είχε πίσω του τον Τσιμίκα – ο Χατζηζιοβάνης χάθηκε και γιατί ο Ρότα είχε φανερά εντολή να κρατά την θέση και να μην πάρει πρωτοβουλίες.   

Η Εθνική μας δεν ήταν ούτε ιδιαιτέρως πιεστική, ούτε έκανε μεγάλη κατοχή μπάλας, αλλά θυμίζει πολύ την κάποτε Εθνική Ελλάδος του Σάντος: μπορεί τα ματς που έχει δώσει με τον Γιοβάνοβιτς να είναι μόνο δυο, αλλά κάποιες προθέσεις είναι πολύ φανερές. Όπως και τον καιρό του Σάντος η Εθνική μας έχει ως αρχική πρόθεση να ακυρώσει τον αντίπαλο στερώντας του την δυνατότητα να κάνει αυτό που ξέρει καλά: στους Φινλανδούς άφησε την μπάλα φροντίζοντας όμως να δυσκολέψει την κυκλοφορία της, στους Ιρλανδούς δεν επέτρεψε να πάρουν σχεδόν τίποτα στο ψηλό παιγνίδι. Αλλά και στην επίθεση το πράγμα θυμίζει Σάντος: όπως και στις μέρες του Πορτογάλου η Εθνική μας παίζει για το φορ της ( ο Ιωαννίδης βέβαια παίζει για τους υπόλοιπους πολύ περισσότερο από τον Μήτρογλου…) κι από εκεί κι έπειτα  για να πάρει γκολ η ομάδα περιμένει πρωτοβουλίες από τις καλές μονάδες της. Δεν υπάρχει η προσωπικότητα του Καραγκούνη, δεν υπάρχει προφανώς Γιώργος Σαμαράς, όμως μοιάζει βέβαιο πως η ομάδα αυτή μπορεί να βρει πρωταγωνιστές και δημιουργούς, αρκεί οι παίκτες της να συνεχίσουν προσπαθούν: όσοι έχουν έφεση στο γκολ ευκαιρίες θα πάρουν.

Κυρίως όμως η ομοιότητα αυτής της ομάδας με την ομάδα του Σάντος έχει να κάνει με το πόσο καλά διαβασμένη εμφανίστηκε και στα δυο ματς που έδωσε ώστε να καταφέρει να πάρει νίκες χωρίς να πάρει ρίσκα. Με την Φινλανδία αρκούσε η καλή οργάνωση πίσω από την μπάλα, στο Δουβλίνο χρειάστηκε περισσότερος κυνισμός. Το υπέροχο γκολ του Ιωαννίδη ήρθε την πρώτη φορά που ένας παίκτης του Γιοβάνοβιτς σημάδεψε σωστά την αντίπαλη εστία – μέχρι εκείνη την στιγμή η καλύτερη ευκαιρία της ομάδας του Γιοβάνοβιτς ήταν μια κεφαλιά του Κουλιεράκη στα μισά του πρώτου ημιχρόνου μετά από μια εκτέλεση κόρνερ. Το δε δεύτερο γκολ ήταν ίσως η μοναδική σωστά οργανωμένη αντεπίθεση – ο Τζόλης αξιοποιεί μια γρήγορη πάσα του Μπακασέτα στο χώρο. Δεν αποκλείω ειδικά στο χθεσινό ματς να υπήρξε και λίγο άγιο άγχος – το λέω γιατί μετά το 0-2 η Εθνική μας δημιουργεί προϋποθέσεις για να πετύχει ένα τρίτο γκολ σε τρεις περιπτώσεις: το ματς τελειώνει με τον κόσμο που έμεινε στο γήπεδο να αποδοκιμάζει τους Ιρλανδούς που παρουσιάστηκαν με μια μεικτή της Τσάμπιονσιπ, έπαιξαν κάμποσο ξύλο, έδειξαν την θέλησή τους αλλά νομίζω πως έχασαν κάθε πιθανότητα να πάρουν κάτι από το ματς όταν στο 40΄ορθά ακυρώθηκε το γκολ του Ογκμπένε.   

Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν

 Η νίκη ήρθε διαδικαστικά κι αυτό μετράει: οι διαδικαστικές νίκες μεγαλώνουν την βεβαιότητα ότι μπορείς να κερδίζεις κάνοντας σωστά τα προβλεπόμενα και τα απαραίτητα - σε αυτή την βεβαιότητα χτίζονται ομάδες. Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι η νίκη ήρθε με γκολ του Ιωαννίδη και του Τζόλη. Ο Ιωαννίδης είναι ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας: κάθε γκολ ανεβάζει την αυτοπεποίθησή του και την σιγουριά του και τον κάνει να αισθάνεται την ομάδα ακόμα πιο δική του. Η ιστορία λέει πως όταν η Εθνική μας έχει ένα παίκτη που λύνει το πρόβλημα του γκολ πάει καλά - η σοβαρότητα των παικτών μας, η αγωνιστικότητα τους και η έλλειψη έπαρσης βοηθάνε ώστε να βρεθούν τα υπόλοιπα. Ο Τζόλης από την άλλη είναι η περίπτωση του παραπάνω παίκτη που το γκρουπ αυτό έχει ανάγκη. Πέρασε δυσκολίες και τραυματισμούς φεύγοντας από τον ΠΑΟΚ. Στα 22 του χρόνια έχει παίξει ήδη σε πέντε χώρες. Εχει στοιχεία στο παιγνίδι του (ταχύτητα, αντίληψη, σβελτάδα στην εκτέλεση) που δύσκολα συναντάς σε Ελληνα εξτρέμ. Κυρίως βλέπεις στο βλέμμα του όλη την αγάπη για το παιγνίδι: ο Τζόλης από τα 18 του που εμφανίστηκε παίζει και χαίρεται – με την φανέλα της Φορτούνα Ντύσσελντορφ έβαλε 22 γκολ σε 30 εμφανίσεις, με την Μπριζ έχει αρχίσει με τον καλύτερο τρόπο. Κι αφού τραυματισμοί κι άλλες περιπέτειες δεν του στέρησαν το χαμόγελό του είναι βέβαιο πως θα γίνει ένας σημαντικός παίκτης για την Εθνική. Πρώτα από όλα γιατί άλλος σαν αυτόν σε αυτή την ομάδα δεν υπάρχει…