Σε όλα τα τουρνουά εθνικών ομάδων που θυμάμαι στα προημιτελικά καταλάβαινες ποια ομάδα θα πάρει το τρόπαιο: ήταν αυτή που αυτή τη διαδικασία την περνούσε με σοβαρότητα. Στα τρία από τα τέσσερα ζευγάρια που έχουμε μπροστά μας υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ. Το τέταρτο είναι το Βέλγιο – Ιταλία.

Κλασσική αναμέτρηση

Το ματς Ιταλία – Βέλγιο, πριν αρχίσει, έχει ήδη τη γοητεία μιας κλασικής αναμέτρησης. Υπάρχει η Ιταλία, μια παραδοσιακή δύναμη (που χαίρεται το τουρνουά γιατί όλοι την επαινούν για το ποδόσφαιρο που παίζει) και το Βέλγιο, μια πολύ δυνατή ομάδα που είναι πρώτη στην κατάταξη της FIFA (και κερδίζει χωρίς να ανεβάσει ταχύτητα, αλλά απλά δείχνοντας την ποιότητα της).

Μέχρι τώρα έχουμε δει μία επιθετική Ιταλία και να κυνικό Βέλγιο ικανό, αν χρειαστεί, να ποντάρει στην άμυνα του: το έκανε για να αποκλείσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία κερδίζοντας την επαγγελματικά με 1-0. Ωστόσο, μολονότι oι ομάδες αυτές έχουν μια κατασταλαγμένη εικόνα, δεν αποκλείεται να δούμε στο μεταξύ τους παιχνίδι και από τις δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Δεν αποκλείω δηλαδή να δούμε πρώτη φορά μια Ιταλία που θα δείξει μεγάλη προσοχή στην άμυνα ή ένα Βέλγιο που θα προσπαθήσει να αιφνιδιάσει τους Ιταλούς παίζονται επιθετικά - ακριβώς γιατί ποδοσφαιριστές όπως ο Λουκάκου και ο Μέρτενς τους Ιταλούς τους γνωρίζουν πάρα πολύ καλά.

Οι Βέλγοι επιχείρησαν τις προηγούμενες μέρες να κοιμίσουν τους Ιταλούς προβάλλοντας πάρα πολύ την πιθανότητα της απουσίας του Ντε Μπρόιν και του Εντιν Αζάρ. Οι απουσίες αυτές, αν υπάρξουν, είναι σίγουρα μεγάλες, όμως οι δύο αυτοί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές δεν φάνηκαν στην καλύτερή τους κατάσταση στο τελευταίο τους παιχνίδι όταν και αποχώρησαν ως τραυματίες. Δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν να αγωνιστούν. Προβλέπω ότι θα παίξουν αν χρειαστεί αλλά δεν ξεχνώ ότι το Βέλγιο χωρίς αυτούς διέλυσε τη Ρωσία στην Αγία Πετρούπολη. Αν πάντως οι Ιταλοί, βλέποντας ότι αυτοί λείπουν από το παιχνίδι, βγουν άτακτα στην επίθεση όπως έκαναν με τους Αυστριακούς στο δεύτερο ημίχρονο του ματς, όταν έμεναν ψηλά μολονότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη μπάλα, αυτή τη φορά το VAR δεν θα τους σώσει διότι ο Λουκάκου δεν συγχωρεί. Αν από την άλλη καταφέρουν να τρέξουν το Βέλγιο, όπως έκαναν οι Πορτογάλοι στο δεύτερο ημίχρονο στην αναμέτρηση τους με την ομάδα του Μάρτινεθ, μπορούν να κερδίσουν, γιατί αν πατήσουν περιοχή έχουν αρκετούς παίκτες για να φτάσουν σε θέση βολής και δεν τα περιμένουν όλα από τον Κρίστιαν Ρονάλντο όπως η ομάδα του Σάντος.

Όπως και να ‘χει από όλους τους ημιτελικός σ αυτό το ματς υπάρχει μυρωδιά παράτασης και ίσως δούμε και πέναλτι. Και γιατί οι Βέλγοι φοβούνται κομμάτι τους Ιταλούς (θυμίζω ότι το 2016 ξεκίνησαν το Euro με μια ήττα από δαυτούς) αλλά και γιατί οι Ιταλοί είναι πιθανό να μείνουν πιο πίσω έχοντας το φόβο του Λουκάκου, τον οποίο έχουν δει στο καμπιονάτο να σπέρνει τον πανικό. Πριν το ματς αρχίσει, εγώ λέω ότι ο Μαντσίνι χρειάζεται τον Κιέζα πιο πολύ από τον Μπεράρντι σε αυτό το ματς και ότι ο Κελίνι είναι απαραίτητος στα μετόπισθεν.

Ελβετία – Ισπανία

Από όλες τις ομάδες που έχουν φτάσει στα προημιτελικά οι Ισπανοί μου μοιάζουν να έχουν την πιο εύκολη αποστολή. Ο Λουίς Ενρίκε προσθέτοντας μετά τα δύο πρώτα ματς τρεις έμπειρους ποδοσφαιριστές στην εντεκάδα (και μάλιστα ένα σε κάθε γραμμή) βρήκε την ισορροπία που έψαχνε. Ο Αθπιλικουέτα, όχι μόνο βοηθά την άμυνα όσο αντέχει, αλλά με την Κροατία σκόραρε κιόλας. Ο Μπουσκέτς, κυρίως χάρη στην εμπειρία του, έγινε αμέσως το σημείο αναφοράς της ομάδας στη μεσαία γραμμή. Και ο Σαράμπια έδωσε στην επίθεση αυτό που της έλειπε στα δύο πρώτα ματς, δηλαδή τελικές προσπάθειες.

Οι Ισπανοί δυσκολεύτηκαν να σκοράρουν με την Σουηδία και την Πολωνία γιατί το επιθετικό τους παιχνίδι ήταν ένα μονοδιάστατο γύρω γύρω όλοι με σκοπό να φτάσει η μπάλα στον Μοράτα. Ο Σαράμπια μπορεί να παίζει σαν εξτρέμ και να δίνει το απαραίτητο πλάτος στην επίθεση (πράγμα που δυσκολεύεται να κάνει ο καλός Μορένο που είναι παίκτης περιοχής), αλλά συγχρόνως μπορεί να φτάσει και να γίνει απειλητικός: το μαρτυρούν τα γκολ που σημείωσε και με την Σλοβακία και με την Κροατία. Οι Ισπανοί έχουν αμυντικά προβλήματα και τα είδαμε στο ματς με τους Κροάτες όταν μπήκε ο Ορσιτς στην θέση του Αντε (πολύ- κακό- για- το τίποτα) Ρεμπιτς. Οι Κροάτες βρήκαν το δεύτερο δημιουργό που έψαχναν και οι Ισπανοί που ήταν προετοιμασμένοι μόνο για να περιορίσουν τον Μόντριτς έμπλεξαν άσχημα. Όμως είναι μάλλον δύσκολο οι Ελβετοί να τους δημιουργήσουν αντίστοιχα προβλήματα. Για δύο λόγους: πρώτον γιατί η ομάδα του Πέτκοβιτς υποφέρει με αντιπάλους που κρατούν πολύ την μπάλα - το είδαμε και στο ματς με την Ιταλία αλλά και με τη Γαλλία που παίζοντας 25 λεπτά ποδόσφαιρο τους έβαλε τρία γκολ. Και δεύτερον γιατί οι Ελβετοί μετά τον αποκλεισμό της Γαλλίας θα έχουν κομμάτι αδειάσει. Έχουν κάνει στην διοργάνωση πολύ περισσότερα από αυτά που ονειρεύονταν πριν αυτή ξεκινήσει.

Αγγλία – Ουκρανία

Ανάλογο ματς είναι και το Αγγλία - Ουκρανία. Στην Αγγλία γίνεται πολύς λόγος για το γεγονός ότι οι Αγγλοι για πρώτη φορά θα ταξιδέψουν και θα φύγουν από το Γουέμπλεϊ. Αλλά πιστεύω ότι αυτές οι υπερβολές λέγονται γιατί όλοι έχουν καταλάβει ότι οι παίκτες του Σαούθγκειτ πρέπει να συνεχίσουν το τουρνουά παραμένοντας με τα πόδια στη γη. Υπό αυτό το πρίσμα η Ουκρανία μπορεί να αποδειχτεί ένας επικίνδυνος αντίπαλος. Η ομάδα του Σεφτσένκο δεν έχει τίποτα να χάσει, έχει γρήγορους κυνηγούς που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην αγγλική άμυνα αν αυτή βγει λίγο πιο ψηλά κι εχει και παίκτες που δύσκολα θα σταθούν αιτία για να ασχοληθούν μανιακά μαζί τους τα αστέρια του Σάουθγκειτ. Το ματς μοιάζει λίγο με το Αγγλία – Σκωτία, το μόνο που οι Αγγλοι δεν κερδίσανε. Αλλά αν ο Χάρι Κέιν και υπόλοιποι δεν υποτιμήσουν τον Γιαρμολένκο, το Γιάρουτσουκ και τον Ζιντσένκο, που τον γνωρίζουν από την Πρέμιερ λιγκ, νομίζω πως θα καταφέρουν να περάσουν στον ημιτελικό σχετικά εύκολα. Πιστεύω ότι η νίκη με την Γερμανία τους γκάζωσε. Και περιμένω ειδικά σε αυτό το ματς να δω από την αρχή τον Μάουντ και τον Γκρίλις, εκτός κι αν ο Σάουθγκέιτ επιμείνει στο 3-4-3 για να περιορίσει τους Ουκρανούς στο πλάι. Μοιάζει λογικό, πλην όμως αν είσαι καλύτερη ομάδα αυτό το ματς το κερδίζεις παίζοντας επιθετικότερα.   

Δανία – Τσεχία

Φαβορί υπάρχει και στον τέταρτο ημιτελικό αυτόν ανάμεσα στην Δανία και την Τσεχία: είναι οι Δανοί. Οι Τσέχοι είναι σκληροτράχηλη ομάδα και θυμίζουν αρκετά την Σλάβια Πράγας που τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχει κάνει αξιοσημείωτα πράγματα: όχι τυχαία καθώς προπονητής της είναι ο Σίλχαβι που ήταν στη μόνιμη πρωταθλήτρια Τσεχίας. Αλλά ας μην φτάσουμε στην υπερβολή: όπως οι Σλάβια έχει αποκλειστεί από την Μίντλαντ (και μάλιστα χάνοντας 4-1) στον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ πέρυσι, έτσι και η Τσεχία μπορεί να αποκλειστεί από την πολύ παραγωγική Δανία, που θυμίζω πως έχει κερδίσει δύο ματς στη σειρά βάζοντας τέσσερα γκολ πρώτα στους Ρώσους και μετά στους Ουαλλούς.

Η Τσεχία είναι σκληρή κι έχει βρει στο πρόσωπο του Σούτσεκ ένα από τους καλύτερους μέσους της διοργάνωσης. Αλλά η Δανία είναι γρήγορη, θεαματική και αποτελεσματική. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και χτύπα τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Με την Ρωσία την διαφορά την έκαναν ο Πόουλσεν και ο Ντάμσγκαρντ που έβγαινε σαν κρυφός φορ. Με την Ουαλία υπέγραψαν την πρόκριση ο φορ Ντόλμπεργκ και ο Μελέ που βλέποντας πως ο Μπέιλ δεν έχει σκοπό να τον κυνηγήσει, ανεβοκατέβαινε στα πλάγια δίνοντας την εντύπωση πως η ομάδα του παίζει με παίκτη παραπάνω.

Φαβορί και αουτσάιντερ

Ανακεφαλαιώνω. Βέλγιο – Ιταλία πολύ ανοιχτό, αλλά αν το Βέλγιο σκοράρει πρώτο έχει λογικά μεγάλο αβαντάζ. Οι Ισπανοί κι Αγγλοι για να αποκλειστούν πρέπει να αυτοκτονήσουν. Και το παραμύθι της Δανίας λογικά θα συνεχιστεί.