Περισσότερο ίσως και από το ζεστό χειροκρότημα με το οποίο ο κόσμος που ήταν στο Καραϊσκάκη χθες βράδυ επιβράβευσε την τεράστια προσπάθεια των παικτών του Ολυμπιακού, μου άρεσαν τα συνοφρυωμένα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών και του προπονητή της ελληνικής ομάδας στο φινάλε. Δεν διέκρινα καμία απολύτως χαρά για την εξαιρετική εμφάνιση: αυτό που όλοι επαναλάμβαναν ήταν η λέξη «κρίμα». Ολοι ήθελαν στο τέλος του παιχνιδιού να έχουν πάρει από αυτό κάτι - ένα βαθμό τουλάχιστον. Αυτό το επισημαίνω διότι το βρίσκω αρκετά θετικό. Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη με αυταρέσκεια μετά το τέλος του παιχνιδιού δηλώνοντας ευχαριστημένοι για την προσπάθεια - αντιθέτως τα είχαν με τον εαυτό τους. Το ότι το παιχνίδι με την Μπάγερν, που δεν είχε δεχτεί γκολ σε κανένα από τα περάσματα της από την Ελλάδα εδώ και σαράντα χρόνια, κρίθηκε τελικά στις λεπτομέρειες, δεν απάλυνε την στεναχώρια τους και στο χειροκρότημα του γήπεδο απλά ένοιωσαν ένα είδος κατανόησης του κοινού για την προσπάθεια που κατέβαλαν. Κι έτσι πρέπει.

Ολυμπιακός εναντίον Λεβαντόφσκι

O Ολυμπιακός των μεγάλων ευρωπαϊκών παιχνιδιών επέστρεψε χθες βράδυ παίζοντας ένα σπουδαίο ματς με την Μπάγερν στο Καραϊσκάκη. Η ομάδα του Μαρτίνς ηττήθηκε με 2-3, αλλά υπήρξε συνεπέστατη απέναντι σε αυτό που ήταν νομίζω η απαίτηση του κόσμου πριν το ματς αρχίσει: τα έδωσε όλα παλεύοντας μέχρι το φινάλε. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να προηγηθεί σχετικά νωρίς: ο killer Ελ Αραμπί στο 25΄ εκμεταλλεύτηκε μία καταπληκτική σέντρα του Τσιμίκα (πιθανότατα του καλύτερου ποδοσφαιριστή του γηπέδου) κι άνοιξε το σκορ με κεφαλιά. Η Μπάγερν γύρισε το ματς με τον Λεβαντόφσκι που στο 34΄ σκόραρε σαν φορ ράτσας παίρνοντας το ριμπάουντ μετά από μία καταπληκτική επέμβαση του Σα σε σουτ του Μίλερ και στο δεύτερο ημίχρονο  πέτυχε το 1-2  την πρώτη φορά που η Μπάγερν πάτησε την περιοχή  του Ολυμπιακού- ο Λεβαντόφσκι εκμεταλλεύτηκε μία εκτέλεση κόρνερ, το οποίο παραχώρησε κάπως άτσαλα ο νευρικός Σεμέδο, που μοιάζει κουρασμένος. Οι Γερμανοί με τον  Τολισό που είχε περάσει στο παιχνίδι στο ημίχρονο για να συμμαζέψει τη μεσαία γραμμή τους έφτασαν στο 1-3. Ομως όλα τα υπόλοιπα, ειδικά στο δεύτερο 45λεπτο, τα έκανε ο Ολυμπιακός. Η ομάδα του Μαρτινς μπήκε πάρα πολύ καλά και είχε τρεις τελικές προσπάθειες στα πρώτα δέκα λεπτά ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο. Δεν πτοήθηκε καθόλου όταν η Μπάγερν έκανε το 1-3 και μείωσε με ένα σουτ του Γκιγιέρμε. Κυρίως έπαιξε για 45 λεπτά στα ίσια τους  Γερμανούς κι έχασε με τον Ποντενσε την ευκαιρία να ισοφαρίσει στο 87΄. Ο κόσμος θα έχει να θυμάται κυρίως το διάστημα της συνεχόμενης πίεσης στο φινάλε, όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο γήπεδο με πέντε κυνηγούς. Ο Μαρτίνς, που δεν είχε ένα κανονικό κεντρικό χαφ για να φρεσκάρει τη μεσαία γραμμή, τελείωσε το ματς με τους Ποντένσε, Ρατζέλοβιτς, Λοβέρα, Αλ Αραμπί και Γκερέρο στο γήπεδο, μετατρέποντας την αδυναμία της βραδιάς σε παράξενο πλεονέκτημα! Δεν ρίσκαρε νωρίς, γιατί δεν μπορεί ν΄αφήσεις χώρους για αντεπιθέσεις στη Μπάγερν, αλλά το έκανε στο φινάλε παρουσιάζοντας μια ομάδα που έκλεισε και πίεσε τους Γερμανούς πρωταθλητές όσο καμία ελληνική ομάδα ποτέ.

Η Μπάγερν πέρασε για μία ακόμα φορά με νίκη από την Ελλάδα αλλά αυτή η νίκη της δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες. Χρειάστηκε όλη την εμπειρία της και φυσικά το καταπληκτικό σέντερ φορ της. Χωρίς τον Λεβαντόφσκι, τη ρέντα του και την τρομερή εμπειρία του δύσκολα θα έπαιρνε βαθμό στο Φάληρο. Αλλά αυτά είναι τα προφανή της βραδιάς: τα μεγάλα κέρδη είναι άλλα.

Με ελάχιστες προσθήκες

Ο Ολυμπιακός χθες έδειξε την πρόοδό του απέναντι σε ένα μεγαθήριο – στο τέλος του Τσάμπιονς λιγκ η μισή του ενδεκάδα θα αποτελείται από ποδοσφαιριστές που θα έχουν ποδοσφαιρικά κάνει τεράστια βήματα μπροστά: ακόμα κι αν έχει αποκλειστεί, ακόμα κι αν γυρίσει με βαριές ήττες από το Μόναχο και το Λονδίνο, το πέρασμά του αυτή τη φορά από τους ομίλους υπήρξε πολλαπλώς ευεργετικό: οι πιο πολλοί από τους παίκτες του (που στη διοργάνωση δεν είχαν ξαναπαίξει) θα είναι εξαιρετικά βελτιωμένοι και έτοιμοι για αληθινά σπουδαία πράγματα. Αυτό που βασικά παρακολουθούμε φέτος – χωρίς να το έχουμε καταλάβει γιατί δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια – είναι το δεύτερο μέρος του «χτισίματος» που ξεκίνησε πέρυσι. Φέτος αυτό που χτίζεται είναι ένας ευρωπαϊκός χαρακτήρας σε μια ομάδα που κάτι τέτοιο δεν είχε στην πραγματικότητα ποτέ. Οι όποιες ευρωπαϊκές επιτυχίες του Ολυμπιακού ήταν πάντα αποσπασματικές, ξαφνικές, συχνά απροσδόκητες και για αυτό λίγες. Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι με ελάχιστες προσθήκες το επόμενο καλοκαίρι ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να παίζει του χρόνου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις στα ίσια με το 80% των μεγάλων ομάδων που σε αυτές συμμετέχουν. Με ένα ή δυο ποιοτικά χαφ ακόμα κι αντικαθιστώντας όποιον φύγει (αν κάποιος φύγει) ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι του χρόνου και στην Ευρώπη πάρα πολύ καλύτερος. Αρκεί να μην πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής.

Τι θέλει τελικά ο κόσμος

Θα βαρεθώ να το λέω, αλλά όλα έχουν να κάνουν με τη στήριξη και τα θέλω των οπαδών του Ολυμπιακού. Νομίζω ότι και το χθεσινό παιχνίδι αποτελεί από μόνο του ένα μεγάλο ερωτηματικό για τον ίδιο τον κόσμο - ερωτηματικό που έχει να κάνει αποκλειστικά με την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η ομάδα - το δρόμο που πρέπει να διαλέξει. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι αυτός του ελληνικού πρωταθλήματος και ο άλλος ο ευρωπαϊκός. Ετσι όπως είναι τώρα το ελληνικό πρωτάθλημα, αν το θες, κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται να επενδύεις σε παίκτες: ρίχνεις τα λεφτά που έχεις για να αποκτήσεις φίλους και ομάδες δορυφόρος, ταΐζεις ένα ολόκληρο κύκλωμα που υπάρχει για να προσφέρει υπηρεσίες, ασχολείσαι με λαμόγια και φροντίζεις στη Σουπερλίγκα μας να παίζεις ωραία φιλικά εντός και εκτός έδρας. Αν θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά με το ποδόσφαιρο όμως ο δρόμος είναι ο άλλος. Πρέπει να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για να φτιάξεις ποδοσφαιριστές, να αγοράζεις με τα χρήματα που έχεις τους καταλληλότερους, να δείχνεις υπομονή αλλά και αντοχές, όταν έρχονται αποτελέσματα σκληρά και πίκρα.

Ο πρώτος δρόμος φέρνει σίγουρα τίτλους: στην Ελλάδα πληρώνεις και κερδίζεις και δεν σε ενοχλεί κανένας - σου φέρνουν το πρωτάθλημα σπίτι που λέει ο λόγος. Ο δεύτερος δρόμος σου δίνει τη δυνατότητα να δεις παιχνίδια όπως το χθεσινό ή αυτό με την Τότεναμ - παιχνίδια στα οποία φεύγεις από το γήπεδο ευχαριστημένος για αυτό που είδες και γεμάτος προσμονή και ελπίδα ότι κάποτε θα δεις και κάτι ακόμα καλύτερο. Σε αυτό το δεύτερο δρόμο δεν υπάρχουν βεβαιότητες, υπάρχουν όμως προοπτικές - και φυσικά υπάρχουν και χρήματα, τα οποία, αν θα τα επενδύσεις σωστά, σου επιτρέπουν να έχεις του χρόνου μία ομάδα ακόμα καλύτερη. Το πόσο σημαντικά είναι τα χρήματα αυτά το καταλαβαίνεις και στο φετινό Ολυμπιακό. Χθες π.χ είχε εκτός αποστολής τον Φορτούνη, τον Βαλμπουενά, τον Τοροσίδη, τον Μπενζιά, τον Σουντανί,  τον Χριστοδουλόπουλο και τον Σισέ – στον πάγκο δεν είχε ένα μέσο που τόσο του έλειψε. Κι όμως έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι απέναντι στην Μπάγερν πρώτα από όλα γιατί ο προπονητής του είχε τη δυνατότητα να παρατάξει μία εντεκάδα εξαιρετική – ίσως την καλύτερη για την περίσταση. Δυστυχώς έχει αυτό τον καιρό κουρασμένους  τον Σεμέδο και τον Γκιγιέρμε και αυτοί οι παίκτες είναι  αναντικατάστατοι -  το ντεφορμάρισμά τους είναι λογικό, κανείς δεν μπορεί να τρέχει δέκα μήνες στη σειρά. Του χρόνου, αν και εφόσον υπάρχει ο Πέδρο Μάρτινς, θα γνωρίζει πως να διαχειριστεί τη δυσκολία ακόμα καλύτερα – κι αυτός μαθαίνει.

Η απορία μου

Εχω μεγάλη απορία να δω πόσο θα στηρίξει ο κόσμος αυτή την ομάδα στα δύσκολα – το ματς με την ΑΕΚ π.χ που ακολουθεί, έγινε, μετά το χθεσινό ξόδεμα δυνάμεων, ακόμα πιο σκληρό: οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές φέρνουν κέρδη αλλά έχουν και κόστος. Εγώ λέω ότι ο κόσμος (ειδικά αυτός που πάει στο γήπεδο) ζει για αυτές, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Όρκο παίρνω μόνο για το ότι όποιος χθες τον Ολυμπιακό τον χειροκρότησε το κανε με την καρδιά του…