Πήγε στη Νέα Υόρκη ως φαβορί ο Ράφα Ναδάλ, με σκοπό να κατακτήσει το τρίτο Αμερικάνικο Open στην τεράστια καριέρα του και να γιορτάσει γιατί το τέλος της σεζόν του τένις τον βρίσκει να στρογγυλοκάθεται πάλι στο θρόνο του: είναι το νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης αδιαφιλονίκητα και απολύτως δίκαια. Στη Νέα Υόρκη έμοιαζε να μην έχει αντίπαλο – και δεν είχε. Ο Ρότζερ Φέντερερ εμφανίστηκε βαρύς, άκεφος και χωρίς ρυθμό, αφού μετά το θρίαμβο στο Γουίμπλετον έπαιξε λίγο. Το νεοϋορκέζικο τουρνουά, με τον κόσμο που ουρλιάζει σαν να παρακολουθεί μπέιζμπολ, ποτέ δεν τον ξετρέλανε, ώστε να κάνει κάποιου τύπου ειδική προετοιμασία.  Ο Τζόκοβιτς, που είναι βασιλιάς στο Φλάσινγκ Μέντοουζ, έχει σταματήσει και θα δούμε αν και πότε θα επιστρέψει. Ο Μάρεϊ έχει λυγήσει από το over coaching του Λεντλ: δεν αντέχει προφανώς τόση πίεση. Ο Βαβρίνκα, που στο αμερικάνικο συνθετικό τσιμέντο έχει παίξει το καλύτερο τένις της ζωής του, υποφέρει από ένα τραυματισμό. Ο Ναδάλ δεν είχε κάνει καταπληκτικά πράγματα στα τουρνουά της προετοιμασίας για το αμερικάνικο Open. Εχασε στο Μόντρεαλ από ένα 19χρονο Καναδό, τον Σαποβάλοφ, χωρίς να φτάσει ούτε καν στα προημιτελικά και στο Σινσινάτι αποκλείστηκε στους 8 από τον Κύργιο – κι όμως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς ένα άλλο νικητή στη Νέα Υόρκη. Γιατί από τότε που άρχισε να παίζει τένις ο Ναδάλ ένα μόνο αντίπαλο έχει: τον εαυτό του. Και τελευταία τα έχει πολύ καλά μαζί του.

Με αμερικάνικη παιδεία και εκπαίδευση

Στον τελικό βρήκε τον συνομήλικό του πανύψηλο Κέβιν Αντερσον, Νοτιοαφρικάνο στην καταγωγή, αλλά με αμερικάνικη εκπαίδευση και μια ομοιότητα με τον Πίτερ Κράουτς. Παίκτης τίμιος και επιθετικός, ο Αντερσον έζησε τη δική του μεγάλη στιγμή καταθέτοντας ό,τι είχε: έχασε 3-0, όμως έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν κράτησε μόλις τρεις φορές μόνο σε ολόκληρο τον αγώνα το σερβίς του, αλλά δεν πλησίασε και ποτέ στο να σπάσει το σερβίς του Ναδάλ κι αυτή η απλή λεπτομέρεια διέγραψε μια κατά τα άλλα εξαιρετική εμφάνιση του Νοτιοαφρικάνου, που έγινε ο πρώτος παίκτης από το 2010 που φτάνει σε τελικό τουρνουά του Γκραν Σλαμ χωρίς να βρίσκεται μέσα στους top 10 του κόσμου. Στον τελικό έδειξε όλο το ρεπερτόριο που του επέτρεψε να τα καταφέρει σε αυτόν να φτάσει. Σέρβιρε με ταχύτητες που θύμιζαν τον Μπέκερ και τον Ιβανίσεβιτς – μόνο στο πρώτο σετ πέρασε επτά άσους! Εδειξε άφοβος όταν κατέβαινε στο νετ μολονότι γνώριζε ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει κάποιος που εκτοξεύει πυραύλους. Προσπάθησε να πιέσει το μπακ χαντ του αριστερόχειρα Ισπανού σερβίροντας πολύ προσεχτικά και δεν παράτησε ποτέ το ματς. Αλλά αν αρκούσαν αυτά για να κερδίσει κανείς τον Ναδάλ, ο Ισπανός δεν θα ήταν το νούμερο ένα του κόσμου.

Θρίαμβοι και οδύνες

Τα περάσματα του Ναδάλ από την Νέα Υόρκη θα μπορούσαν να έχουν τίτλο «θρίαμβοι και στιγμές οδύνης». Του χρειάστηκαν οκτώ συμμετοχές για να το κερδίσει πρώτη φορά και το κατάφερε το 2010, τη χρονιά που έπαιξε το καλύτερο τένις της καριέρας του. Μετά από εκείνο του το θρίαμβο άρχισε να έχει τα πρώτα προβλήματα τραυματισμών: το 2011 σταματά για μήνες και οι γιατροί λένε πως υποφέρει από το «σύνδρομο του Χόφφα», που προκαλεί πόνους στις αρθρώσεις και τενοντίτιδα.  Γυρίζει το 2012 για να βρει ένα χρόνο αργότερα στον τελικό της Νέας Υόρκης τον Τζόκοβιτς, τον άνθρωπο που τον γκρέμισε από την κορυφή και να τον αποκαθηλώσει με ένα καθαρό 3-1, αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής βελτίωσης του σερβίς του: χωρίς καλό σερβίς στη Νέα Υόρκη το μόνο που μπορεί να βρεις είναι χρόνο για να χαρείς τα αξιοθέατα. Και, μετά, όμως από εκείνη τη νίκη του ο Ναδάλ υποφέρει και σταματά – σαν η νίκη του στο Αμερικάνικο Open να πρέπει κάθε φορά να πληρωθεί με οδύνη και δάκρια. Ελπίζω κι εύχομαι να μην υπάρξει κάτι αντίστοιχο και μετά την εφετινή του.

Το καταπληκτικότερο σετ της χρονιάς

Ο αληθινός τελικός του Ναδάλ ήταν το ματς με τον πάντα εξαιρετικό σε αυτή την επιφάνεια Χουαν Ντελ Πότρο. Ο Αργεντινός είχε κάνει ένα καταπληκτικό τουρνουά. Γύρισε κόντρα στον Τιμ ένα ματς που έχανε με 0-2, και λύγισε τον Φέντερερ – όλα αυτά με όπλο απόλυτο το σερβίς του. Ο Ναδάλ βρέθηκε να χάνει με 1-0 από τον σπουδαίο αυτό βομβαρδιστή στον ημιτελικό, αλλά εκεί που κάποιοι πρόβλεπαν πως δεν θα αντέξει, γύρισε το ματς παίζοντας το καταπληκτικότερο ίσως σετ  της χρονιάς: το 6-0 κόντρα στον φορμαρισμένο Αργεντίνο ήταν ένα χρονικό αψεγάδιαστου τένις στρατηγικής, τρεξιμάτων και δύναμης. Για να κερδίσει τον τελικό ο Ισπανός χρειάστηκε λιγότερη προσπάθεια: κέρδισε όλους τους πόντους κάθε φορά που κατέβηκε στο φιλέ (το 15 στα 15 θα το ζήλευαν και μετρ αυτής της τακτικής, όπως ο Εντμπεργκ και ο Μακ Ενροου), σέρβιρε σωστά στριμώχνοντας τον Αντερσον στις γωνίες και κυρίως κάθε φορά που χρειάστηκε έστηνε το λατρεμένο του φλιπεράκι φτάνοντας σε κάθε μπάλα – σε μια δυο περιπτώσεις νόμιζες πως ο Νοτιοαφρικάνος θα του πει «μπράβο». Η νίκη του ήταν όπως όλες οι νίκες του Ναδάλ: μια ακόμα μέρα στη δουλειά – μόνο που η δουλειά στην περίπτωση του Ισπανού είναι σκληρή και για λίγους. Ο υπέροχος αυτός αυτιστικός από τη Μαγιόρκα, που πριν σερβίρει περνά το χέρι του πίσω από τα δυο αυτιά του, ακουμπάει τη μύτη του και τεντώνει πετσέτες (!), δεν είναι απλά ένας σπουδαίος παίκτης: είναι ένας σπάνιος άνθρωπος.

Μετά την ήττα

Πέρυσι, στο ξεκίνημα της σεζόν, μετά την ιστορική του ήττα από τον Φέντερερ στην Αυστραλία κάποιοι πρόβλεπαν πως εκείνο το ματς ήταν ένας τελικός και για τους δυο: ο Ελβετός θα αποχωρούσε μετά από μια αποθέωση που αξίζει σε καλλιτέχνη και ο Ισπανός με τα δάκρια που προκαλεί η μεγάλη συμπάθεια. Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο: ο Ελβετός κέρδισε και στο Γουίμπλετον και συνεχίζει. Όμως η αληθινά μεγάλη επιστροφή είναι αυτή του Ράφα, που γύρισε στο νούμερο ένα του κόσμου και μετά από εκείνη την ήττα του κέρδισε δυο ακόμα γκραν σλαμ τουρνουά μειώνοντας την απόσταση από τον Φέντερερ: ας μην αποκλείσουμε ένα νέο μεγάλο τους ραντεβού στην Αυστραλία, ένα φινάλε με έπαθλο αυτή τη φορά την πρωτιά στην κατάκτηση των γκραν σλαμ, την πρωτιά στην ιστορία – θυμίζω ότι ο Ισπανός έχει πλέον μόνο τρία λιγότερα. Ο Φέντερερ για να πάει στην Αυστραλία να υπερασπιστεί τον περσινό τίτλο του πρέπει αυτή τη φορά να βρει δύναμη και κίνητρο να προετοιμαστεί σωστά. Ο Ναδάλ πρέπει να ξορκίσει και την κατάρα του Αμερικάνικου Open, κάθε κατάκτηση του οποίου πληρώνει ακριβά. Όπως και να έχει η ιστορία θα γράψει ότι ο Φέντερερ αντιπροσώπευε μέχρι το τέλος της καριέρας του την ομορφιά, τη θεαματικότητα, την αριστοκρατία του τένις. Κι ο υπέροχος Ναδάλ όλα τα υπόλοιπα…