Είναι πάντα δύσκολο να γράψεις ένα κριτικό σημείωμα για ένα ματς που κρίθηκε από ένα τεράστιο διαιτητικό λάθος, όπως το χθεσινό παιγνίδι του Ολυμπιακού με την Μαρσέιγ. Το ματς κρίνεται από την απόφαση των συνεργατών του διαιτητή Μανθάνο να μετατρέψουν σε πέναλτι το χέρι που κάνει εκτός περιοχής ο Ραφίνια στο 75΄. Με όρους κανονικού ποδοσφαίρου δεν είναι ούτε καν φάουλ γιατί ο Βραζιλιάνος ενστικτωδώς προστατεύει το πρόσωπό του - με βάση την τηλεοπτική εικόνα ό,τι συμβαίνει δεν είναι σίγουρα πέναλτι. Κανονικά η αλλοίωση του αποτελέσματος δεν επιτρέπει καμία σοβαρή συζήτηση για το παιγνίδι. Αλλά ειδικά αυτά τα παιγνίδια δεν μπορεί να περνούν χωρίς προβληματισμούς: δεν παρακολουθούμε ποδόσφαιρο για τους διαιτητές και τα λάθη τους. Θα πω τι συμβαίνει και με την διαιτησία, και γράφω κάτι για το παιγνίδι προσποιούμενος ότι αυτό που έγινε στη Μασσαλία ήταν ένα κανονικό ματς, που θα πρέπει να αξιολογηθεί ως κανονικό ματς. Χωρίς να είναι.      

Δύσκολο πράγμα η επανάληψη

Μια μέρα πριν τον αγώνα υπενθύμιζα στην εφημερίδα ότι στο πρώτο ματς κόντρα στους Γάλλους ο Ολυμπιακός έκανε το καλύτερο εφετινό παιγνίδι του – κι όχι μόνο γιατί κέρδισε. Ο Ολυμπιακός μολονότι αγωνίστηκε χωρίς τον Καμαρά, τον οποίο είχε χάσει παραμονή του αγώνα, είχε κάνει ένα σπουδαίο ματς κάλυψης του γηπέδου κι αφού είχε ακυρώσει τους κυνηγούς της Μαρσέιγ βγήκε στο τέλος στην επίθεση και μετά τις αλλαγές του Μαρτίνς (που ήταν ο Φορτούνης και ο Χασάν) πήρε το παιγνίδι. Σημείωνα ωστόσο ότι μολονότι εκείνο ήταν ένα ματς πρώτα από όλα αμυντικής κάλυψης, δύσκολα θα μπορούσε ο πρωταθλητής να το επαναλάβει στη Μασσαλία. Πρώτα από όλα γιατί ο προπονητής του δεν έχει τους παίκτες που στο πρώτο ματς του επέτρεψαν να επιβάλει τη στρατηγική του.

Διαχείριση έκτακτης ανάγκης

Υπάρχει μια μετάλλαξη του Ολυμπιακού από το πρώτο ματς με τη Μαρσέιγ κι έπειτα: κυρίως αυτή έχει να κάνει με τους τραυματισμούς και τις περιπέτειες τεσσάρων παικτών του με τον κορωνοϊό, αλλά οφείλεται και σε κάποιες μικρές αλλαγές στην ενδεκάδα του. Ο Ολυμπιακός π.χ δεν έχει πια τον Μπα, γιατί αγωνίζεται σταθερά ο Σισέ, που σημαίνει πως αμύνεται καλύτερα στο χώρο, αλλά δεν έχει παίκτη να κυνηγά παντού τον αντίπαλο φορ. Το πιο μεγάλο πρόβλημα ωστόσο του Μαρτίνς αυτό τον καιρό είναι ότι έχει κάποιους παίκτες που είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι ήταν ένα μήνα πριν. Ο Χολέμπας, ο Ραφίνια και ο Μασούρας έχουν χάσει πολλές προπονήσεις λόγω τραυματισμών. Ο Ελ Αραμπί μόλις επέστρεψε μετά τις περιπέτειες με τον COVID 19 που του στοίχισαν δέκα προπονήσεις. Kαι κάποιοι που περιμέναμε να βοηθήσουν (Πέπε, Μπρουμά, Βινάγκρε, Ντρέγκερ) ακόμα δυσκολεύονται να μπουν στην εξίσωση. Όλα αυτά χθες βράδυ κάπου μέτρησαν. Όχι ωστόσο στο αποτέλεσμα του αγώνα.

Κόπωση και αλλαγές

Ο Μαρτίνς ξέρει την ομάδα του καλύτερα από όλους μας και μετά την διακοπή, για να αντιμετωπίσει κόπωση και απουσίες έχει παρουσιάσει ένα διαφορετικό Ολυμπιακό. Και με τον ΠΑΟ και με τον Αρη, φυσικά υποχρεωτικά στο ματς με την Μάντσεστερ Σίτυ, αλλά και χθες βράδυ είδαμε μια ομάδα διαφορετική από αυτή που βλέπαμε στο ξεκίνημα της σεζόν. Η κατοχή της μπάλας που ο Ολυμπιακός κάνει είναι μικρότερη. Ως εκ τούτου και ο τρόπος επίθεσης πολύ διαφορετικός: ο Ολυμπιακός χωρίς τον Βαλμπουενά (και τους Μπρούμα, Ρατζέλοβιτς) έπαιξε και χθες κυρίως με αντεπιθέσεις – το κάνε μάλιστα κάπως καλύτερα από ό,τι στα τελευταία ματς κι αυτό γιατί είχε τον Βρουσάι που έτρεξε πολύ. Σε κάθε περίπτωση έπαιξε λιγότερο στοχευμένα για το φορ ( το ντεφορμάρισμα του Ελ Αραμπί φαίνεται και είναι πρόβλημα…) και έπαιξε και λιγότερο από το πλάι, αφού οι ακραίοι του μπακ δεν βγήκαν μπροστά παρά ελάχιστα. Δεν είναι τόσο θέμα θέλησης του προπονητή: είναι νομίζω διαχείριση μιας έκτακτης ανάγκης. Η οποία αν κρίνω από όσα είδα δεν ήταν και κακή.

Ο Φορτούνης όσο είχε δυνάμεις ανταποκρίθηκε καλά, ο Καμαρά βρήκε ένα καταπληκτικό γκολ, η πίεση που δέχτηκε συνολικά ο Ολυμπιακός ήταν λίγη – παρόλο που οι χαφ του δεν έπαιξαν άμυνα στην μπάλα, αλλά απλά κάλυπταν τακτοποιημένοι τους χώρους. Όμως είμαστε στο Δεκέμβρη και η έλλειψη καλοκαιρινής προετοιμασίας φαίνεται πια πολύ. Η κούραση των ακραίων αμυντικών (και οι χαμένες προπονήσεις των Ραφίνια – Χοιλέμπας) έχει ως αποτέλεσμα η άμυνα των Ερυθρόλευκων να μην μπορεί αυτό τον καιρό να βγει όσο ψηλά επιβάλλεται. Κι αυτό έχει μια συνέπεια οδυνηρή: το λάθος μπορεί να γίνει πολύ κοντά στην περιοχή – και να επιτρέψει σε διαιτητές, (που άλλο που δεν θέλουν…), να το δουν να γίνεται μέσα στην περιοχή. Αυτό συνέβη χθες.  

Έλλειψαν οι αλλαγές

Ο Ολυμπιακός δεν πήγε για να κρατήσει το «μηδέν»: έψαξε το γκολ και το βρήκε. Θα μπορούσε επίσης να έχει ισοφαρίσει στο τέλος, όταν η Μαρσέιγ που δεν είχε κάνει τίποτα για να προηγηθεί, προσπαθούσε πανικόβλητη να κρατήσει το αποτέλεσμα. Αλλά σε σχέση με πέρυσι συνολικά η επίθεση του Ολυμπιακού είναι χειρότερη, όχι μόνο γιατί λείπουν ο Ποντένσε, ο Τσιμίκας, ο Ελαμπντελαουί και ο Γκιγιέρμε (που πατούσε όλο το γήπεδο), αλλά και γιατί το εφετινό επιθετικό παιγνίδι του Ολυμπιακού βασίζεται στην χρησιμοποίηση πολλών κυνηγών χάρη στις πέντε αλλαγές που το επιτρέπουν. Αν δεν υπάρχουν εξαιτίας τραυματισμών και κορωνοϊού παίκτες να ρθουν από τον πάγκο να βοηθήσουν, η όποια επιθετικότητα της ομάδας εξαντλείται. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Φορτούνης π.χ παίζει τρεις εβδομάδες τώρα ένα ματς κάθε τρεις μέρες.

Η δυσκολία στην κατοχή μπάλας, η έλλειψη πρέσινγκ και η κόπωση των κυνηγών έφεραν τη Μαρσέιγ στην περιοχή στο δεύτερο ημίχρονο. Πληρώθηκαν ατομικά λάθη (όπως με τον Ερυθρό Αστέρα, την Τότεναμ, την Γούλβς κτλ) αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα κρίθηκαν από ένα πέναλτι- δώρο των διαιτητών του VAR. Πράγμα που κάνει όλα τα προηγούμενα πολύ σχετικά, διότι χωρίς αυτό πιθανότατα θα υπήρχε ένα άλλο αποτέλεσμα. Και φυσικά θα μιλούσαμε αλλιώς.

Η Εκιπ γράφει για πέναλτι – δώρα…

Το λάθος των Ισπανών διαιτητών θα σήκωνε λιγότερη συζήτηση, αν δεν είχαν προηγηθεί ανάλογα λάθη με την Σίτυ, την Πόρτο, τη Γουλβς κτλ. Αν δείτε το τελευταίο ματς του Μανθάνο στην Ισπανία θα διαπιστώσετε ότι παίρνει διαφορετικές αποφάσεις από τις χθεσινοβραδινές: Στο κυριακάτικο Σοσιεδαδ – Βιγιαρεάλ δίνει πέναλτι για αγκωνιά – χθες όταν την δέχτηκε ο Βρουσάι σφύριζε κλέφτικα. Ακόμα και η Εκίπ σήμερα γράφει για πέναλτι – δώρα!  

Ο Ολυμπιακός έχει ένα σαφέστατο πρόβλημα με την διαιτησία και δεν θα είναι απλό να το λύσει. Σας έχω εξηγήσει μετά το ματς με την Γουλβς (προβλέποντας τι θα γίνει και φέτος) ότι υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που δεν κάνει άλλο από το να εξηγεί στους ξένους (σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται) ότι ο Ολυμπιακός είναι στην Ελλάδα ο μεγάλος εχθρός των διαιτητών. Όταν μιλάμε για διαιτησία δεν μιλάμε για μια έννοια αφηρημένη – δεν είναι τίποτα θεότητες οι διαιτητές που ζουν στον παράδεισο κι έρχονται από αυτόν: μιλάμε για ανθρώπους με προϊστάμενους, με φίλους, με συνεργάτες κτλ. Οσοι στην Ελλάδα εμπλέκονται με το σύστημα διαιτησίας τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό ως το μεγάλο εχθρό και δεν κάνουν άλλο από το να εξηγούν στους ξένους τα προβλήματα που τους δημιουργεί. Η έκβαση του περσινού πρωταθλήματος έδειξε πως ο Ολυμπιακός καλά κάνει και στην Ελλάδα ανεβάζει τους τόνους: μόνο αν τον φοβούνται δεν θα τον πειράζουν όσο θα ήθελαν. Αλλά στην Ευρώπη οι φωνές και η φασαρία δεν είναι τρόπος αντιμετώπισης: χρειάζονται άνθρωποι. Το ξεφωνητό δεν αποδίδει – ίσα ίσα που σε κάνει πιο αντιπαθητικό. Το πρόβλημα του δεν είναι στην Ευρώπη: είναι στην Ελλάδα. Και μεταφέρεται.  

Ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς από τη διαιτησία: έφαγε μια κανονική μαχαιριά. Επιβάλλεται, όμως, να το αφήσει για την ώρα στην άκρη. Κρατά ακόμα την τύχη του στα χέρια του. Αλλά με την Πόρτο την τελευταία αγωνιστική η χθεσινή ήττα μπορεί να στοιχίσει. Ειδικά αν η διαχείρισή της δεν γίνει με την πρέπουσα ψυχραιμία…